Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Το Παιγνίδι της Ζωής







Ποτέ δεν είχα το παραμικρό ενδιαφέρον για κανένα σπορ, με ιδιαίτερη αδιαφορία προς το ποδόσφαιρο (με εξαίρεση ίσως ένα παιγνίδι που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στο Wembley το '70, ή μήπως ήταν '71;) Ακόμα και στο Λονδίνο που ήταν το σπίτι μου από το '75 επί πάνω από 7 χρόνια ποτέ δεν ασχολήθηκα -εκτός από μια φορά που ένας επισκέπτης από την Αθήνα ήθελε σώνει και καλά να τον πάω σ' ένα παιγνίδι της Arsenal. Γενικά τα σπορ και εγώ είχαμε μια πολύ σταθερή και αποφασισμένη σχέση. Δεν με ενοχλούσανε και δεν τα ενοχλούσα. (πρόσθεση 11/2/11: Μέχρι πού τον Ιανουάριο του 2011 αναγκάστηκα ο κακομοίρης να σκέφτομαι πάλι το ποδόσφαιρο για να καταλαβαίνω το photoshop-χιούμορ του νέου φίλου, νεοφώτιστου μπλόγκερ -πιο νεοφώτυστου κι από μένα ακόμη, Ύπνου)

Όταν με το που τέλειωσε το '89 μπάρκαρα στο μοντέρνο μου Mayflower, jumbo 747, για να ανακαλύψω τον Νέο Κόσμο δεν περίμενα ποτέ ότι μέσα σε 6 χρόνια επρόκειτο να μεταμορφωθώ σε προπονητή και διαιτητή του baseball για την κωμόπολη  μας του Norton, για την ηλικία των 6 ετών, με τον γιό μου στην ομάδα μου.

Το Baseball δεν είναι παιγνίδι, ή, είναι κάτι παραπάνω: είναι η ζωή, και δίνει τα καλύτερα μαθήματα, και καλύτερο χαρακτήρα για την ζωή. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από ένα Αμερικανό μπαμπά και γιό που μοιράζονται το Baseball από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα γεράματα.

Οι καιροί έρχονται και φεύγουν, αλλά το Baseball παραμένει, κάτι σταθερό, που κρατά το τέμπο της κοινωνίας και της ιστορίας από γονείς σε παιδιά. To Baseball είναι στατιστική: ο μέσος όρος του πόσες φορές στις 1000 χτυπάει ένας παίκτης την μπάλα που του ρίχνουν... πόσες πρώτες, δεύτερες και τρίτες βάσεις και πόσες εστίες κάθε σαιζόν και στην καριέρα του, πόσους συμπαίκτες βοήθησε να σκοράρουν, πόσα μίλια την ώρα είναι η μπαλιά του, πόσα τοις εκατό κερδίζει η ομάδα στο γήπεδό της και ποσα στα γήπεδα άλλων, κλπ, κλπ... το Baseball είναι αριθμοί, και οι αριθμοί και η στατιστική είναι Ιστορία. Η ιστορία των καθημερινών ανθρώπων της Αμερικής.

Από τον θρυλικό Τάϊ Κομπ, στα τέλη του 19ου αιώνα, στον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών τον Μπέημπ Ρουθ, τον Λου Γκαιριγκ, τον μεγάλο ΝτιΜάτζιο, τον Μίκυ Μαντλ, Ρότζερ Μάρις, και στις μέρες μας τον Ντερεκ Τζήτερ. Από τους θρυλικούς Yankees στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, στην ομάδα μας, Red Sox της Βοστώνης. Το Yankee Stadium στο Μπρονξ ήταν "το σπίτι που έχτισε ο Ρουθ", αλλά κατεδαφίστηκε πρόπερσι και χτίστικε το καινούργιο. Το μόνο ballpark που μένει σχεδόν ατόφιο είναι το δικό μας, το Fenway Park στη Βοστώνη, από το 1912.

Δεν υπάρχουν χούλιγκανς, φωνές, μεθυσμένοι και ιστορίες. Το παιγνίδι είναι ένα οικογενειακό γεγονός. Στο γήπεδο, το οποίο λέγεται Ballpark, είναι οικογένειες, μαμά, μπαμπάς, παιδιά, είναι φίλοι, είναι οι γείτονές μας. Πριν αρχίσει το παιγνίδι, είτε μεγάλο παιγνίδι Major League σε κάποια μεγάλη πόλη, είτε Minor League, είτε του χωριού, κάποιος βγαίνει στο γρασίδι με ένα μικρόφωνο και είτε μόνος/μόνη, ή με κάποια μπάντα ή ορχήστρα, τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο. Τότε όλοι σηκωνόμαστε βγάζοντας τα καπέλα και βάζοντας το χέρι στην καρδιά. Πολλοί τραγουδάμε, μέχρι που στο τέλος του Εθνικού Ύμνου ο αρχηγός των διαιτητών φωνάζει: "Play Ball!" Και περνάμε τις επόμενες ώρες με χοτ ντογκς, τσηζμπεργκερς, ποπ κορν, κρακερτζακ, φυστίκια -όλα τα καλά. Κι άμα λάχει πιάνουμε και καμιά μπάλα που έρχεται φάουλ κατ' ευθείαν για μας. Εμείς έχουμε πιάσει τρεις!!! (όσες και τα θαυμαστικά)

Το παιγνίδι  μπορεί να κρατήσει και 2 και 3 και 4 ώρες, μιάμιση με τέσσερεις-πέντε το απόγευμα, ή εφτά με δέκα-έντεκα το βράδυ. Παίζουμε 9 ενότητες από 2 μισά η κάθε μία (9 innings, with a top and a bottom of each inning). Κάνουμε όλοι ένα διάλλειμα στη μέση του 7ου, το seventh inning stretch, όπου κάποιος βγαίνει και τραγουδάει κάτι στο μικρόφωνο, όπως το God Bless America, και γίνονται τίποτα κοινωνικά, όπως κάποια απόδοση τιμής σε κάποιον... Το ένα τραγούδι που λέγεται εκείνη τη στιγμή σχεδόν σε όλα τα παιγνίδια απ' όλους είναι το κλασσικό, που ξέρουν όλα τα παιδιά, μεγάλα και μικρά:


Take me out to the ballgame,
take me out to the crowds,
buy me some peanuts and crackerjack,
I don't care if I ever get back
and it's root-root-root for the home team,
if they lose it's a shame,
and it's one, two, three strikes, You're Out!
at the old, ball, game!


κλικ εδώ για να το ακούσετε σε mp3


Για πρώτη φορά πήγα τον Κώστα στο Fenway Park όταν ήταν 5, οι δυό μας, ένα Σάββατο μεσημέρι μιας τέλειας ηλιόλουστης ανοιξιάτικης μέρας. Καθώς ανεβαίναμε τον εξπρέσγουαίη, από το καθισματάκι του στην πίσω θέση, άρχισε να τραγουδάει: Take me out to the ballgame, take me out to the crowd... έβαλα τους υαλοκαθαριστήρες αλλά η υγρασία δεν ήταν έξω.

Σε κάθε πόλη στην Αμερική, οι γονείς, εθελοντικά, οργανώνουν το baseball της πόλης, όσο και μικρή, όσο και χωριό. Γήπεδα, ομάδες ανά ηλικίες... από 6 ως 16 ετών ηλικίες, 6-7 ομάδες ή περισσότερες ανά ηλικία. Παίζουν μεταξύ τους από Απρίλιο μέχρι Ιούνιο. Τον Ιούνιο οι καλύτεροι από όλες τις ομάδες διαλέγονται για την ομάδα All Stars της πόλης και παίζουν All Stars από άλλες πόλεις μέχρι τον Αύγουστο. Οι γονείς είναι οι οργανωτές, προπονητές, διαιτητές, δωρητές, και εθελοντές για την κουζίνα που φτιάχνουμε τα χάμπουργκερ και τα χοτ ντογκ σε κάθε ένα από τα ballparks που φτιάξαμε για την πόλη...

Εγώ ήμουνα προπονητής και διαιτητής για την ομάδα του Κώστα όταν ήταν έξι. Με τα χρόνια έδειξε ότι ήταν πολύ καλός στο να ρίχνει την μπάλα (η θέση που λέγεται pitcher). Συνήθως τα παιδιά, από φυσιολογία της ανάπτυξης του χεριού δεν μπορούν να ρίξουν στριφτές μπαλιές (curve ball) μέχρι να γίνουν 15-16. Ο Κώστας από τα 14 είχε γίνει γνωστός στο Norton ως: "the kid with the curve ball".  Στα 16 του έσκισε ένα μυ του ώμου του και οι μέρες του baseball τελείωσαν. Όχι ακριβώς. Άρχισε να εργάζεται επί πληρωμή σαν διαιτητής (umpire) και επί τρία χρόνια μέχρι που έφυγε για το πανεπιστήμιο στη Φλώριδα ήταν γνωστός σε όλους τους γονείς και παιδιά του Νόρτον...

Στη φωτογραφία κάτω δεξιά, το 2004, ο Εθνικός Ύμνος πριν από ένα παιγνίδι All Stars. Ο Κώστας είναι με άσπρα-μαύρα τρίτος από αριστερά.

Τον Οκτώβριο του 2004 παρακολουθήσαμε μαζί την ομάδα μας των Red Sox της Βοστώνης να κερδίζουν το παγκόσμιο πρωτάθλημα, για πρώτη φορά από το 1918, σπάζοντας την κατάρα του Μπέημπ Ρουθ ο οποίος, όταν ο ιδιοκτήτης των Red Sox τον πούλησε στους Yankees είχε αφήσει κατάρα να μην κερδίσουν πρωτάθλημα για 100 χρόνια. Την σπάσαμε στα 86 χρόνια. 

Στο τελευταίο παιγνίδι της σειράς, το πέμπτο που κερδίσαμε για να πάρουμε το πρωτάθλημα, έριχνε την μπάλα ο Κερτ Σήλινγκ που ήταν πρώτη χρονιά μαζί μας. Είχε τραυματίσει τον αστράγαλό του και τον είχε ράψει. Στη μέση του παιγνιδιού τα ράμματα βγήκαν και δεν θέλησε να βγει απ' το παιγνίδι, συνεχίζοντας να ρίχνει μπαλιά μετά από μπαλιά από το μοναχικό του βουναλάκι μπροστά στην Εστία -η τηλεόραση άρχισε να δίνει γκρο πλαν με δυνατούς τηλεφακούς καθώς η άσπρη-κόκκινη κάλτσα του είχε γίνει ολοκόκκινη από το αίμα. Και όλοι οι άλλοι παίκτες στάθηκαν "δίπλα του", κυνηγώντας και πιάνοντας στον αέρα κάθε μπαλιά που απέκρουε ο κάθε παίκτης της άλλης ομάδας... μέχρι που η κατάρα του Μπέημπ Ρουθ έγινε μια μακρινή ανάμνηση, και η Βοστώνη απογειώθηκε, μια και εκείνη τη μέρα οι νόμοι της βαρύτητας δεν ίσχυαν για μας...

Το 2007 που ξαναπήραμε το πρωτάθλημα είδαμε το τελευταίο παιγνίδι μαζί από το τηλέφωνο, εκείνος στο Νόρτον, κι εγώ από το ιντερνέτ στο Φάληρο.

Έχω ακόμα μια μπάλλα στο ντουλαπάκι του τζηπ και καμιά φορά την πετάμε ο ένας στον άλλον παίζοντας catch. Έχω και τα γάντια μας εδώ για οταν έρχεται.




Άντε τώρα να αγοράσετε και να δείτε την ταινία Field of Dreams (1989) με τον Κέβιν Κόστνερ! Και, αφού το δείτε, πάω στοίχημα ότι θα πάτε να αγοράσετε ένα χωράφι να καλλιεργείτε καλαμπόκι. Είναι μια ταινία πατέρα και γιού όπου ο γιός είναι στα τριάντα τόσα του και ο πατέρας του έχει πεθάνει. Όταν ήρθαν οι γονείς μου στην Αμερική το '92, έστησα τον πατέρα μου μπροστά στο Field of Dreams και μια και δεν είχε υποτίτλους έκανα μετάφραση α-λα Ηνωμένα Έθνη στο αυτί του. Δεν τό 'πιασε (και δεν έφταιγε η μετάφραση). Κατά την γνώμη του ο ήρωας της ταινίας ήταν βλάξ.




Costas pitching, 2004




This is baseball. It's simple! You throw the ball, you hit the ball, you catch the ball!
And, there's no crying in baseball!




16 σχόλια:

  1. Μεταξύ μας όλη η ταινία ήταν μάπα!
    Σκετη αμερικανιά,τελείως αδιάφορη για όλους εμάς που δεν παίρνουμε και χαμπάρι τι κάνουνε σε αυτό το παιχνίδι!
    Προσωπικά δε η σχέση μου με τον αθλητισμό είναι η ίδια με του Τσώρτσιλ όταν τον ρώτησαν ποιό είναι το μυστικό της μακροζωϊας του και απάντησε:γιατί δεν γυμνάστηκα ποτέ μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στα του αθεόφοβου μπορώ να προσθέσω το ακόλουθο που συνοψίζει και τη δική μου στάση προς τον αθλητισμό:

    "το αλκοόλ και το κάπνισμα με έσωσαν από τον αθλητισμό"

    Καλημέρα!!!

    ΥΓ. Παρ' όλ' αυτά κάνω ευχαρίστως ορεινές πεζοπορίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πάντα είχα την απορία για αυτό το άθλημα, βλέποντάς το μόνο στην τηλεόραση, σχετικά με το νόημά του. Μάλιστα το 2005 κατάφερα και σε ένα ταξίδι μου στο Cincinatti, είδα από κοντά τους Reds. Βίωσα και τη χαλαρότητα στις κερκίδες, και την ένταση ενός home run.
    Η απορία μου όμως δεν λύθηκε ποτέ. Και ενώ καταλαβαίνω αυτά που γράφεις, νομίζω πως το baseball είναι εκλεκτισμένο σπορ. Δηλαδή πρέπει εξ΄αρχής να το έχεις πάρει θετικά και μετά να ασχοληθείς πολύ με τις λεπτομέρειές του για να σου αρέσει. Σαν τη Formula 1 ένα πράγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για την ταινία θα συμφωνήσω μάλλον με τον Αθεόφοβο, αν κι έδινε πολύ καλά αντιλήψεις των Αμερικανών. Πάντως αυτό το παιχνίδι, ακόμα δεν το κατάλαβα (πώς μετράνε οι πόντοι, ποιος νικάει και πότε αποβάλλεται). Έχει ενδιαφέρον μεγάλο η διαφορά αντιλήψεων. Εδώ οι γονείς οργανώνουν ομάδες ερασιτεχνικές που συχνά εξελίσσονται σε ερασιτεχνικές ομάδες ή όταν υπάρχουν ήδη στέλνουν "υποχρεωτικά" εκεί τα παιδιά τους. Κάθε χωριό έχει μία ομάδα κλπ. Στις ΗΠΑ όπου κυριαρχεί ο επαγγελματισμός (και ο ερασιτεχνισμός κατάντησε να έχει άλλη έννοια), οργανώνουν αυτοσχέδιες ομάδες. Ή κάνω λάθος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αθεόφοβε, όλα κι όλα! Ομιλείς περί μιας ταινίας που έχω δει πάνω από 15 φορές και πάντα κλαίω! Μη μου το χαλάτε, εσύ κι ο πατέρας μου! Όσο για το τι κάνουνε σ' αυτό το παιγνίδι, σε παραπέμπω στην απάντησή μου στο ellinaki, και στην απάντηση που έδωσα στον Δήμο, με την περιγραφή! Πάντως αν είχε να κάνει πολλά το baseball με τον αθλητισμό, σίγουρα δεν θα το είχα αγαπήσει τόσο ;-)



    latecomer, ήταν μια λυπημένη μέρα όταν απαγορεύτηκε η lite μπύρα και το κάπνισμα στα ballpark... ευτυχώς όμως δεν απαγορεύτηκε το μάσημα (και φτύσιμο) καπνού (κι ας λένε οι παίκτες ότι έχουν τσίχλα στο στόμα τους).



    ellinaki μου, χαίρομαι που έχεις ιδία πείρα από μερικές ώρες σε ballpark, κι ας ήταν με τους Reds ;-) Ποιά ομάδα παίζανε; ποιός κέρδισε; Και πιό ενδιαφέρον: τι γεύση σου άφησε η εμπειρία; διασκέδασες;

    Είναι εκλεκτισμένο σπορ; πρώτα-πρώτα, είναι τόσο διαδεδομένο και αγαπημένο στις ΗΠΑ και Ιαπωνία και Καραϊβική όσο το κλοτσοσκούφι στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά, πιο σημαντικό, και ενδεικτικό, ο τρόπος με τον οποίον με "έπιασε" εμένα μόλις το πρωτοπαρακολούθησα, ήταν γιατί άρχισα να αναγνωρίζω αξίες της ζωής μέσα στο παιγνίδι. ΠΧ, ο κάθε παίκτης είναι απόλυτα υπεύθυνος για τον εαυτό του σε κάθε θέση με ξεχωριστή και ιδιαίτερη "δουλειά", αλλά, αν όλοι δεν λειτουργήσουν σαν "ομάδα", σαν "ορχήστρα", με προσωπική πρωτοβουλία και τέχνη, θα χάσουν το παιγνίδι. Από εκεί ξεκίνησε, και όσο το μάθαινα τόσο το αγαπούσα.

    Όλες μου οι αναμνήσεις από το baseball έχουν να κάνουν με χαρά, οικογένεια, φιλία, ηλιόλουστη άνοιξη, αλληλεγγύη, τέχνη, τον γιό μου φυσικά, τι γινόταν στη ζωή και τον κόσμο την εποχή ενός παιχνιδιού, τη ζωή στην κωμόπολη, τους γείτονες... -καμία από τις αναμνήσεις μου δεν λέει "Αθλητισμός". Οι όροι του baseball είναι όροι που χρησιμοποιούνται καθημερινά και στην εργασία και στο σπίτι, σαν όροι που σημαίνουν έννοιες ολόκληρες της ζωής.

    Οπωσδήποτε έχει να κάνει με τον χαρακτήρα της κοινωνίας και των ανθρώπων που το δημιούργησαν, και οπωσδήποτε, μπορείς πάντα να συνεχίσεις να μαθαίνεις όλο και περισσότερες λεπτομέρειες...

    Είναι εκλεκτισμένο; μόνο όσο και η κοινωνία που το δημιούργησε αν την δει κανείς ως τρίτος απ' έξω, υποθέτω. Είναι σαν την Formula 1 συκρινόμενη, ας πούμε, με το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (soccer); Δεν νομίζω. Δεν μου έρχεται έτσι. Το Αμερικάνικο ποδόσφαιρο τότε θα έπρεπε να θεωρείται πολύ περισσότερο εκλεκτισμένο (το οποίο και ποτέ δεν με ενδιέφερε καθόλου σαν θέαμα).

    Το πιο σημαντικό πράγμα που αισθάνομαι για το baseball, εκτός της κοινωνικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί και εκτός του ότι είναι τόσο πολύ σαν την ζωή, είναι το τι έχτισε για μένα και τον γιό μου, κάτι που θα το κρατήσουμε μαζί μας για πάντα, σε ένα επίπεδο που έχει να κάνει με οτιδήποτε παρά με αθλητισμό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δήμο, δεν καταλαβαίνω την διαφορά που εννοείς μεταξύ ερασιτεχνικών ομάδων και αυτό που αποκαλείς αυτοσχέδιες ομάδες. Το baseball ακόμα και για μικρά παιδιά στην Αμερική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, το παίρνουν όλοι πολύ σοβαρά, και οι εθελοντές γονείς υπολογίζουν την δουλειά τους με όσο μεγάλο σεβασμό για αυτό που κάνουν, και ευθύνη, όσο την δουλειά του πραγματικού τους επαγγέλματος. Δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση μεταξύ του αθλητισμού στην Ελλάδα και αυτό που σημαίνει το baseball για τον Αμερικανό. Το κλειδί είναι απλό: To baseball διδάσκει την ζωή. Ο αθλητισμός μπαίνει κατά σύμπτωση στη μέση γιατί χρειάζεται μυϊκή δύναμη και, που και που, τρέξιμο.

    Είναι απλό:
    - Δύο ομάδες, 9 παίκτες η κάθε μία. Σε ένα παιχνίδι οι ομάδες αλλάζουν θέση 18 φορές (9x2) να προσπαθήσουν να έχουν τον έλεγχο της μπάλας, η οποία είναι σκληρή σαν πέτρα.
    - Η επιτιθέμενη ομάδα έχει έναν που πετάει την μπάλα, έναν που την πιάνει και 7 που στέκονται σε καίρια σημεία να την πιάσουνε χωρίς να σκοράρει η αμυνόμενη ομάδα.
    - Η αμυνόμενη ομάδα στέλνει ένα παίκτη, τον έναν μετά από τον άλλο, που προσπαθεί να αποκρούσει την μπάλα πριν την πιάσει αυτός που περιμένει να την πιάσει.
    - Το εσωτερικό πεδίο είναι σαν ένα καρό, ένα "διαμάντι" με τέσσερεις γωνίες, Α, Β, Γ, Δ, όπου Α είναι η Εστία, και οι υπόλοιπες είναι οι τρείς βάσεις, 1η, 2η, και 3η. Αυτός που ρίχνει την μπάλα στέκεται σε ένα βουναλάκι ύψους 80-90 εκατοστών στη μέση, και αυτός που την πιάνει είναι πίσω από την Εστία. Ο αποκρούων της άλλης ομάδας στέκεται πλάγια μπροστά από αυτόν που την πιάνει, και προσπαθεί να αποκρούσει την μπάλα με ένα μπαστούνι πριν την πιάσει ο άλλος.
    - Ο κάθε αντίπαλος μπορεί να προσπαθήσει να αποκρούσει μπαλιά τρείς φορές. Αν δεν αποκρούσει τρίτη φορά, βγαίνει και περιμένει την σειρά του να ξαναπροσπαθήσει. Όταν βγούν τρείς παίκτες αλλάζουν θέση οι ομάδες.
    - Αν ο παίκτης αποκρούσει την μπάλα προς την σωστή κατεύθυνση μέσα στην γωνία Δ-Α-Β του καρό, όσο η μπάλα είναι στον αέρα μπορεί να τρέχει από βάση σε βάση, προσπαθώντας να κάνει τον γύρο και να επιστρέψει στην Εστία. Όταν ένας παίκτης που απέκρουσε μπάλα επιστρέψει στην Εστία σκοράρει ένα βαθμό.
    - Αν κάποιος της ομάδας που ρίχνει την μπάλα πιάσει την μπάλα στον αέρα (που απέκρουσε ο άλλος με το μπαστούνι), τότε αυτός που την απέκρουσε βγαίνει όσο κι αν έχει τρέξει. Αν η μπάλα πέσει πρώτα στο γρασίδι, αυτός που την απέκρουσε σταματά σε όποια βάση έφτασε, 1η, 2η, ή 3η, πριν οι άλλοι παίκτες επιστρέψουν την μπάλα στην βάση προς την οποία τρέχει, και περιμένει εκεί. Αν η ομάδα επιστρέψει την μπάλα στο εσωτερικό πεδίο στη βάση προς την οποία τρέχει ο άλλος πριν φτάσει εκεί, τότε βγαίνει.
    - Αν αυτός που απέκρουσε την μπάλα σταματήσει ασφαλής στην 2η βάση, και ο επόμενος συμπαίκτης του αποκρούσει κι αυτός και αρχίσει να τρέχει, τρέχουν και οι δύο σε όποια επόμενη βάση μπορούν να φτάσουν. Έτσι έχοντας αποκρούσει ένας την μπάλα, μπορεί να βοηθήσει τον συμπαίκτη του (που τρέχει μπροστά του) να σκοράρει εκείνος (αυτό λέγεται αλληλεγγύη)
    - Αν αυτός που αποκρούει την μπάλα την στείλει πάνω από τις κερκίδες έξω από τον χώρο του παιγνιδιού, αυτό είναι η Home Run και ο παίκτης μπορεί να περάσει θριαμβευτικά από τις 3 βάσεις πριν σκοράρει φτάνοντας πίσω στην Εστία. Αν στέκονται ήδη συμπαίκτες του σε κάποιες βάσεις, σκοράρουν εκείνοι πρώτα περνώντας από την Εστία. Αν έχεις παίκτες να περιμένουν και στις τρείς βάσεις και ένας τέταρτος χτυπήσει Home Run, σκοράρουν και οι 4, με 4 βαθμούς, και αυτό λέγεται Grand Slam.
    - Αν το παιχνίδι μετά από 9 innings (18 αλλαγές θέσεις ομάδας) είναι ισοπαλία, συνεχίζονται τα innings μέχρι κάποιος να νικήσει. Έχω δει και παιγνίδι με 20 innings.
    - Υπάρχουν και λεπτομέρειες, όπως το πεδίο βολής που πρέπει να πιάσει σαν στόχο αυτός που ρίχνει την μπάλα, και άλλες λεπτομέρειες, τα παραπάνω όμως είναι τα βασικά.

    To baseball, το παιγνίδι που διδάσκει τη ζωή, χρειάζεται τέχνη, κατανόηση, ατομικότητα, αλληλεγγύη, επιμονή, προσωπική προσπάθεια και ομαδικές πράξεις... όλες τις αρετές που ξεχειλίζουν από την Ελλάδα! Πως και δεν το έχουμε μάθει εμείς το baseball;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δημήτρη, κι εγώ έχω την ίδια σχέση με τον αθλητισμό με 'σένα. Ουδέποτε τον ενόχλησα κι ουδέποτε με ενόχλησε (με μια μικρή εξαίρεση όταν ήμουν φοιτητής που ασχολήθηκα με το TAE KWON DO!!!).

    Το BASEBALL στην Ελλάδα είναι κάτι ξένο και κανείς μας δεν ξέρει τις αρχές του. Γι' αυτό και μας είναι παντελώς αδιάφορο. Εσύ, με την περιγραφή σου μας δίνεις μια άλλη, άγνωστη διάσταση, αλλά νομίζω ότι όσο κι αν προσπαθήσεις δε θα καταφέρεις να μας εμφυσήσεις το δικό σου ενθουσιασμό. Είναι η άγνοια βλέπεις...

    Εμένα πάντως το μοναδικό άθλημα που διέπρεψα και είμαι πρωταθλητής (ω, ναι, προσκαλώ και προκαλώ...) είναι το τάβλι... (το οποίο έχει βαθιά φιλοσοφία και δεν είναι ένα απλό παιχνίδι αν ασχοληθείς πραγματικά μαζί του).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οι εδώ σύλλογοι είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου. Εκεί οι ομάδες που κάνετε νομίζω δεν είναι καν νομικά πρόσωπα, αλλά ας πούμε παρέα γονέων και παιδιών. Λάθος κάνω; Έχετε καταστατικό με έσοδα, έξοδα, εκλογές κλπ;

    Σ' ευχαριστώ πολύ για τον κόπο να γράψεις και να μου εξηγήσεις το παιχνίδι. Έχω την αίσθηση ότι το κατάλαβα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. είναι όμορφο να έχει να μοιράζεται ένας πατέρας με το γιο του τέτοιες όμορφες αναμνήσεις.

    και αυτό είναι πάνω από πρωταθλήματα. και εσείς το έχετε κερδίσει!

    πάντως ως παιχνίδι, ποτέ δεν το κατάλαβα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τελευταίε, ναι, και η σχέση μου με τον αθλητισμό παραμένει αναλλοίωτη στην μηδενικότητα της! Αλλά το baseball δεν το βλέπω σαν άθλημα! Είναι κάτι άλλο. Και καταλαβαίνω ότι είναι κάτι το ξένο στην Ελλάδα -μην ξεχνάμε ότι κι εγώ από εκεί ξεκίνησα. Αυτή την άγνωστη διάσταση ήθελα να δώσω, έτσι πληροφοριακά, που είναι τόσο όμορφη...

    Οι γονείς μου παίζαν τάβλι συνέχεια. Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω! Είμαι του σκακιού :-)



    Δήμο, χαρά μου που το έγραψα και που δεν βγήκε ακαταλαβίστικο! Όταν με ρωτάς για το αν είναι νομικά πρόσωπα, σύλλογοι, κλπ... αμέσως αισθάνομαι την διαφορά αντιμετώπισης σου με την πραγματικότητα της καθημερινής Αμερικής. Κατ' αρχάς τα πάντα εκεί, και τα απλούστερα πράγματα, είναι νομικές υποστάσεις, με υπευθύνους έναντι στο νόμο, με τραπεζικούς λογαριασμούς, ασφάλιση, κλπ, κλπ, αλλά οι νόμοι και τα συστήματα είναι πολύ απλούστερα και προσιτά στον καθημερινό άνθρωπο από τις μυθοτραγελαφικές μπούρδες της Ελλάδας, για να μην πω της Ευρώπης γενικότερα. Είναι κάτι παραπάνω από "Σύλλογοι". Σύλλογος είναι όταν βρίσκονται μερικοί νοματαίοι και φτιάχνουν σύλλογο για κάτι που θέλουν να δημιουργήσουν για την κοινωνία τους. Στην καθημερινή Αμερική δεν τίθεται θέμα να δημιουργηθεί κάτι, γιατί υπάρχει ήδη. Παντού. Από Όλους. Επί γενεές. Το baseball υπάρχει μέσα στην συνείδηση του Αμερικανού, μέσα στην καθημερινότητα, παντού. Δεν νοείται κοινότητα χωρίς baseball. Δεν θα ήταν Αμερική.



    ria μου, όπως το είπες μου έβαλες ένα χαμόγελο στα χείλη γιατί έτσι ακριβώς θέλω να πιστεύω ότι είναι :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δηλαδή ουσιαστικά είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά είναι μία άλλη μορφή νομικής διαδικασίας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δήμο, μπορείς να το πεις και έτσι. 'Οπως το καταλαβαίνει κανείς, μια που είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω μια "αίσθηση" όταν δεν υπάρχει αυτή η εμπειρία στο ρεπερτόριο του συνομιλητή. Όταν λες "νομική διαδικασία" φερ' ειπείν, καταλαβαίνω τι εννοείς, στο σύμπαν των Ευρωπαϊκών δομών που βασίζονται σε αιώνες νόμων, κανονισμών και διοικούντων αρχών. Είναι ακριβώς αυτή τη δομή, στην ψυχή του πολίτη, που όλοι μας απ' άκρη σ' άκρη της παλιάς Γης που πήγαμε στην Αμερική, βγάλαμε από την μέση: το Σύνταγμα των ΗΠΑ, και της κάθε ξεχωριστής Πολιτείας δίνει τον έλεγχο της ζωής στον κάθε άνθρωπο, και ομάδα. Η νοοτροπία από την οποία βγαίνει η φρασεολογία σου είναι ακριβώς εκείνη η νοοτροπία με την οποία ο Αμερικανός γελάει. Η ατομική ανεξαρτησία και υπολογισμός σε προσωπικές ικανότητες και αποφάσεις της παλιάς Δύσης ζουν και βασιλεύουν στην ψυχή της κοινωνίας, η οποία είναι βασισμένη στην αίσθηση της προσωπικής ελευθερίας και προσωπικής ανεξαρτησίας, με σεβασμό στο σύνολο των ατόμων που το κάνει αυτό δυνατό. Τις δομές τις καθορίζουν οι πολίτες και οι πολίτες γίνονται το κράτος μιας πλήρους ατομικής ελευθερίας. Απ' έξω βέβαια βλέπεις τις ΗΠΑ της Ουάσινγκτον. Η Ουάσινγκτον όμως είναι ένα κάστρο και μέσα από αυτό οι άνθρωποι ζουν χωρίς αντίληψη της ύπαρξής του. Σε όλες τις πτυχές της ζωής. Ναι, "άλλη μορφή νομικής διαδικασίας" είναι, όπως λες, αλλά υπάρχει όχι χάριν της δομής: υπάρχει χάριν του ανθρώπου και πηγάζει από κάθε άνθρωπο -που δεν θα διανοείτο ποτέ να την παρακάμψει, όπως γίνεται ενστικτωδώς κάθε δευτερόλεπτο στην Ελλάδα, γιατί πηγάζει, η διαδικασία, από τον ίδιο και όχι από τον Σουλτάνο ή μια Ελίτ -έτσι τουλάχιστον αισθάνεται ο καθημερινός Αμερικανός ο οποίος δεν έχει ιδέα ή ενδιαφέρον του τι γίνεται έξω από την Αμερική, μια που οι παππούδες του το κλώτσησαν και δεν τον αφορά πλέον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Επίσης μετά πρέπει να προσθέσεις οτι το 2011 ήρθε ένας τρελός και σε έβαλε να ασχολείσαι με ποδόσφαιρο :P

    Πάντως από Baseball λίγα πράγματα.Μόνο ότι έχω δεί σε διάφορες Αμερικάνικες ταινίες και έναν-δυο αγώνες που έτυχε να παρακολουθήσω.Είναι ωραίο άθλημα όμως γιατί χρειάζεσαι αυτοσυγκέντρωση για να χτυπήσεις σωστά το μπαλάκι.

    Στο Ελλάντα βέβαια δεν υπάρχουν καλά καλά εγκαταστάσεις ούτε για στίβους και το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να παίρνουμε μια μπάλα και ή να τη σουτάρουμε σε τοίχους ή να την πετάμε σε μια μπασκέτα.Αυτός είναι ο Ελληνικός αθλητισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λοιπόν φίλε Ύπνε, τό 'χα σκεφτεί κι εγώ να το γράψω αλλά δείλιασα! Τώρα που μού 'δωσες το θάρρος όμως, ξαναδιάβασε το τέλος της πρώτης παραγράφου!

    Όσο για το κλότσημα της μπάλας στον τοίχο που πολύ ωραία περιγράφεις για την Ελλάδα, να σου πώ ότι τα παιδιά της Αμερικής, ιδίως το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων, όπως της Νέας Υόρκης, του Ντητρόϊτ και του Σικάγου, παίζαν αυτό που λέγανε stickball: μην έχοντας λεφτά να αγοράσουνε κανονικά μπαστούνια και μπάλες, βρήσκαν κάποιο σπασμένο κομμάτι ξύλο, ή υδραυλικό σωλήνα, και ότι πράγμα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για μπάλα και παίζανε την έκδοση "δρόμου γειτονιάς" του baseball, σπάζοντας βέβαια και κανένα τζάμι πολυκατοικίας που ο μπαμπάς το πλήρωνε με περηφάνια για την μπαλιά που έριξε ο γιόκας του.

    Βλέπω το κέφι σου με το ποδόσφαιρο και αναρωτιέμαι πως θα ήσουνα φίλε μου αν είχες μεγαλώσει εκεί, ας πούμε... την εποχή που οι Λευκές Κάλτσες του Σικάγου πληρώθηκαν από τους στοιχηματζήδες να χάσουν το πρωτάθλημα. Ανάμεσά τους ο αθώος "Ξυπόλητος" Τζο Τζάκσον, ένας από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών, που μετά από το σκάνδαλο, που τον πήρε κι αυτόν άδικα, αναγκάστηκε να παίζει με ψευδώνυμο σε μικρο-ομαδούλες του Νότου μόνο για την αγάπη του παιγνιδιού. Το άθλημα, μετά από το σκάνδαλο, το έσωσε ο μεγάλος Μπέημπ Ρουθ, ο καλύτερος όλων, που μάζευε του θεατές στο Γιάνκη Στέντιουμ, μόνο για να τον δούνε να παίζει -κι έτσι ο Μπέημπ έσωσε το Baseball την δεκαετία του '20... Ή το αποχαιρετιστήριο παιγνίδι του Λου Γκαίρινγκ την 4η Ιουλίου του 1939, που έφευγε από το άθλημα γιατί πέθαινε από την ασθένεια που πήρε το όνομά του, και μετά το τέλος του παιγνιδιού πήρε το μικρόφωνο και είπε: "σήμερα βλέπω τον εαυτό μου σαν τον πιο τυχερό άνθρωπο στο προσωπο της Γης. Παίζω για 17 χρόνια και ποτέ δεν μου δώσατε τίποτα παρά καλοσύνη και η ενθάρρυνση εσείς, οι οπαδοί του παιγνιδιού. Κοιτάξτε ποιοί είστε: Ποιός δεν θα θεωρούταν τυχερός, στο ζενίθ της καριέρας του, να συνδέεται έστω και για μια μέρα με τέτοιους ανθρώπους; Είμαι πράγματι τυχερός". Η το 1961, που οι δύο φίλοι, Ρότζερ Μάρρις και Μίκυ Μαντλ των Γιάνκης της Νέας Υόρκης συναγωνίσθηκαν ποιός θα σπάσει το ρεκόρ των 60 Home Runs για μια σαιζόν, που κρατούσε τριάντα τόσα χρόνια ο Μπέημπ Ρουθ. Και το κατάφερε ο Ρότζερ Μάρρις με 61 Home Runs...

    Ύπνε, θα μπορούσα να φτιάξω 'ενα μπλογκ μόνο για το baseball, όπως το δικό σου για το ποδόσφαιρο. Και θα το έκανα για τον ίδιο λόγο: την αγάπη του παιγνιδιού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @thinks

    Χαχα έτσι,ευχαριστώ για την πρώτη παράγραφο στο τέλος!

    Εγώ σου είπα δεν γράφω μόνο για ποδόσφαιρο,συχνά μπάσκετ και αραιά και που κανα μπάσκετ,βόλλευ,πόλο,χάντμπολ.Baseball μην ψάξεις,δεν θα βρείς :P

    Πάντως ναι είναι ωραία η ιστορία του παιχνιδιού.Οστόσο η Αμερική δεν έχει ποδόσφαιρο πλην δύο-τριών παιχτών που παίζουν στην Αγγλία (Ντόνοβαν,Σπέκτορ,Άλντιντορ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ύπνε, η πλάκα είναι ότι το ποδόσφαιρο στην Αμερική δεν λέγεται football αλλά soccer (σόκερ), το οποίο είναι το παλιό κανονικό όνομα του ποδόσφαιρου στην Αγγλία. Soccer μάλιστα προέρχεται από "κάλτσα" δηλαδή... κλοτσοσκούφι! Στην Αμερική, football λένε αυτό που εμείς λέμε Αμερικάνικο Ποδόσφαιρο, παραλλαγή και εξέλιξη του Ουαλλικού Ράκμπυ, όπου τρέχουν την αυγοειδή μπάλα κουβαλώντας την στα χέρια! Στην Αμερική, για τα παιδιά, υπάρχει Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, αρκετά διαδεδωμένο, που το λένε σόκερ, και τις μανάδες που τρέχουν τα παιδιά τους από γηπεδάκι σε γηπεδάκι με τ' αυτοκίνητο τις λένε soccer moms. Αλλά, μετά από τα παιδικά χρόνια το σόκερ ξεχνιέται και μένουμε με το εθνικό σπόρ του Baseball, το νο.2 Football (Αμερικάνικο), νο.3 Basketball και 4ο και καταιδρωμένο Ice Hockey.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.