Κύμα

Les Quatre Cents Coups (1959) Τα Τετρακόσια Χτυπήματα
Καλύτερη Σκηνοθεσία, Φρανσουά Τρυφώ, Κάννες, 1959

Από τις 10 Νοεμβρίου 1958 ως τις 5 Ιανουαρίου 1959 στο Παρίσι, γυριζόταν η ταινία Les Quatre Cents Coups. Τα Τετρακόσια Χτυπήματα. Εγώ γεννήθηκα στις 30 Νοεμβρίου, σχεδόν στη μέση των γυρισμάτων αυτής της καθοριστικής αφετηρίας του Νέου Κύματος του Γαλλικού Κινηματογράφου: La Nouvelle Vague (νουβέλ βάγκ). 

Τα Τετρακόσια Χτυπήματα είχαν την πρεμιέρα τους στις 4 Μαΐου 1959. Δηλαδή, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Φρανσουά Τρυφώ, γύριζε την ταινία καθώς γεννήθηκα και έκανε την πρεμιέρα ανήμερα στα γενέθλια της Μαργαρίτας, έντεκα χρόνια πριν η Μαργαρίτα γεννηθεί.

Είκοσι ένα χρόνια μετά από εκείνη την πρεμιέρα του 1959, παρέδωσα στο Λονδίνο το 1980 την διατριβή μου για το πτυχίο μου κινηματογράφου, στην οποία πραγματευόμουν το έργο του Φρανσουά Τρυφώ και την πρότασή μου της ευρηματικής και πολυδιάστατης χρήσης της τεχνικής του μοντάζ από μέρους του Τρυφώ, που, κατά την διατριβή μου, το χρησιμοποίησε όχι μόνο για δύο σκηνές σε μια ταινία αλλά και για να συνδέσει έννοιες διαφορετικών καταστάσεων ανάμεσα σε διαφορετικές ταινίες.

Έχοντας μάθει Γαλλικά πριν αρχίσω να μαθαίνω Αγγλικά καθώς μεγάλωνα, πολύ πριν τα Αγγλικά υποσκελίσουν τα Ελληνικά στην χρήση μου μιας γλώσσας, και παρ’ όλα όσα είχα μάθει για την Γαλλία, τα Γαλλικά πράματα απλά δεν έκαναν τίποτα για μένα και πήγα γραμμή στο Λονδίνο, για πρώτη φορά στα δεκαεξίμισι και μόνιμα στα δεκαεφτάμισι. Ένα χρόνο αργότερα όταν πήγα από το Λονδίνο στο Παρίσι πρώτη φορά, για τρεις μέρες, το πρώτο που είπα σε Γάλλο ήτανε: Ντου γιου σπηκ Ίνγκλις; Ήταν η εκδίκησή μου. Όμως η ζωή τά ‘φερε έτσι που στο Λονδίνο, σαν μέλος του Βρετανικού Ινστιτούτου κινηματογράφου, αγάπησα το Νέο Κύμα του Γαλλικού Cinema και τον Φρανσουά Τρυφώ.

Το πρώτο εξώφυλλο του Γαλλικού περιοδικού Cahiers du Cinéma, τεύχος Απριλίου 1951,
με φωτογραφία της Γκλόρια Σουάνσον και του Γουίλιαμ Χολντεν στην ταινία Sunset Boulevard (1950).

Το μηνιαίο περιοδικό, που στα Ελληνικά λέγεται Τετράδια του Σινεμά, κυκλοφορεί μέχρι σήμερα, 74 χρόνια αργότερα, και είναι ένας θρύλος, μια αγία γραφή του κινηματογράφου.

Ιδρύθηκε από τα ιερά τέρατα του Γαλλικού κόσμου της τέχνης και του κινηματογράφου, Αντρέ Μπαζέν, Ζακ Ντονιόλ-Βαλκρόζ και Ζοζέφ-Μαρί Λο Ντουκά, επίσης από τους Ρομπέρ Μρεσσόν, Ζαν Κοκτώ και Αλεσάντρ Αστρούκ, με επεξεργασία Ερίκ Ρομέρ μετά από το 1957.

Αρθρογραφούσαν, μεταξύ άλλων, οι Ζακ Ριβέτ, Κλωντ Σαμπρόλ, Ζαν Λουκ Γκοντάρ, και Φρανσουά Τρυφώ.

Ο Φρανσουά Τρυφώ, μάλιστα, ήταν ανταποκριτής του περιοδικού στο φεστιβάλ των Καννών το 1957, και αυτή η κάρτα ήταν τα διαπιστευτήριά του στο φεστιβάλ:

Στις Κάννες το 1957, ο εικοσπεντάχρονος Φρανσουά, που μόλις πριν εφτά χρόνια, στα 18, είχε φυλακιστεί σαν λιποτάκτης από τον στρατο στην Αλγερία, μετά τον γνώρισε ο Αντρέ Μπαζέν και έγινε κριτικός κινηματογράφου για τα Τετράδια του Σινεμά, δεν φανταζόταν ότι δύο χρόνια αργότερα, το 1959, θα επέστρεφε στις Κάννες για να παρουσιάσει την πρώτη του ταινία, Τα Τετρακόσια Χτυπήματα, για την οποία θα δεχόταν το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στα 27 του χρόνια. Το 1958 μάλιστα, στις Κάννες, ο Τρυφώ είχε θεωρηθεί ανεπιθύμητος λόγο της βαριάς κριτικής που άσκησε στον Γαλλικό κινηματογράφο...

Το γνωστό, κλασικό μοντάζ φωτογραφιών του ηθοποιού Ζαν Πιέρ Λεώ, στον ρόλο του Αντουάν Ντουανέλ,
στις τανίες:
αριστερά: L'amour en fuit, 1979,

δεξιά: εποχή Domicile Conjugal, 1970 και Baisers volés, 1698,
επάνω-δεξιά: Antoine et Colette, 1962
και
κέντρο δεξιά: Les Quatre Cents Coups, 1959.

Ο Ζαν Πιέρ Λεώ ως Αντουάν Ντουανέλ ήταν το alter ego (εναλλακτικό εγώ/ταυτότητα) του Τρυφώ.

Γυρίζοντας την τελευταία σκηνή της ταινίας Τα Τετρακόσια Χτυπήματα

La Nouvelle Vague

Ζαν Λουκ Γκοντάρ (αριστερά), και Φρανσουά Τρυφώ (δεξιά), αρχές της δεκαετίας των '60.

Ο Τρυφώ και ο Γκοντάρ ήταν φίλοι. Ο Γκοντάρ έλεγε ότι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις κριτική κινηματογράφου είναι να γυρίσεις μια ταινία ο ίδιος.

Στα Γαλλικά, ο ήχος του «υ» στο «Τρυφώ» προφέρεται πολύ κλειστός, σχεδόν σαν «ου», και το «ου» στο «Λουκ» προφέρεται επίσεις πολύ κλειστό, κοντά στο «Λυκ». François Truffaut, Jean-Luc Godard.

Ο Τρυφώ γύρισε Τα Τετρακόσια Χτυπήματα το 1958-1959 και μετά, μαζί με τον Γκοντάρ, έγραψε το περίγραμμα σεναρίου A Bout De Souffle (Με Κομένη την Ανάσα), το οποίο γύρισε o Γκοντάρ to 1959-1960. Το λεπτομερές σενάριο, από το περίγραμμα του Τρυφώ, ο Γκοντάρ το έγραφε καθημερινά καθώς ξεκίναγε να γυρίζει την κάθε σκηνή, και έτσι το σενάριο και η ταινία δημιουργήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα εν τω γενέσθαι.

Τα Τετρακόσια Χτυπήματα (1959) είναι μια ταινία-ορόσημο που θεωρείται η αφετηρία του κινήματος του Γαλλικού Νέου Κύματος, καθιερώνοντας ένα νέο στυλ κινηματογράφου που ήταν πιο προσωπικό, οικείο και επαναστατικό.

Και, η ταινία του Γκοντάρ A Bout De Souffle (1960), εδραίωσε το Νέο Κύμα. 

«Το "A Bout de Soufle" είναι επίσης μια καθοριστική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου, επειδή βοήθησε στην έναρξη του κινήματος του Γαλλικού Νέου Κύματος και έφερε επανάσταση στην κινηματογράφηση με τις ριζοσπαστικές τεχνικές του, όπως τα jump cuts, η νατουραλιστική υποκριτική και τα γυρίσματα επί τόπου. Αυτό το τολμηρό, πειραματικό στυλ έσπασε από τη συμβατική, στούντιο αισθητική της εποχής, εμπνέοντας μια γενιά κινηματογραφιστών με την ακατέργαστη ενέργειά του και την αμφισβήτηση των παραδοσιακών συμβάσεων αφήγησης.»

Οι ηθοποιοί Ζαν Πωλ Μπελμοντό και Τζην Σήμπεργκ στους ρόλους του Μισέλ και της Πατρίσια 

A Bout De Souffle (1960) (Με Κομμένη την Ανάσα)

Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα:
(από αριστερά προς δεξιά)

Ο ηθοποιός Ματιέ Πενσινά στον ρόλο του οπερατέρ Ραούλ Κουτάρ,

ο ηθοποιός Γκιγιώμ Μαρμπέκ στον ρόλο του σκηνοθέτη Ζαν Λουκ Γκοντάρ,

ο ηθοποιός Ωμπρύ Ντουλέν στον ρόλο του ηθοποιού Ζαν Πωλ Μπελμοντό, και,

η ηθοποιός Ζωή Ντετς στον ρόλο της ηθοποιού Τζην Σήμπεργκ.

Ταινία: Nouvelle Vague (2025) (Το Νέο Κύμα)

Το 1960 μετά από το Με Κομμένη την Ανάσα έλεγαν ότι
κανείς δεν πρόκειται να ξαναδώσει δουλειά στον Μπελμοντό.

Πέθανε 88 ετών το 2021, διεθνώς φημισμένος και αγαπημένος πρωταγωνιστής 89 ταινιών.

Η Αμερικανίδα Τζην Σήμπεργκ το εύρισκε βασανιστικό να εργάζεται με τον Γκοντάρ ο οποίος εργαζόταν
χωρίς πρόγραμμα και η Σήμπεργκ ήθελε συνεχώς να παραιτηθεί κατά τα γυρίσματα της ταινίας
πιστεύοντας ότι η συμμετοχή της στην ταινία θα την γελοιοποιούσε στο κοινό της,
καθώς, πριν εργαστεί για τον Γκοντάρ, είχε εργαστεί στο Χόλυγουντ για σκηνοθέτες όπως ο Ότο Πρέμιγκερ.
Ήθελε να ξεχάσει ότι σαν ηθοποιός ήταν μέρος του Με κομμένη την Ανάσα.

Πέθανε 40 ετών το 1979 έχοντας γυρίσει 36 ταινίες.

Η είδηση του θανάτου της ελεγε ότι «Πέθανε η Σταρ του Με Κομμένη την Ανάσα».

Είναι 40-50 χρόνια τώρα, που το να είσαι επαγγελματίας ή καλλιτέχνης συνδεδεμένος ή συνδεδεμένη με
Τα Τετρακόσια Χτυπήματα, ή με το Με Κομμένη την Ανάσα,
σε κάνει μέρος της Ιστορίας της Τεχνης.

Το Με Κομμένη Την Ανάσα γυρίστηκε και από το Χόλυγουντ 23 χρονια αργότερα, το 1983,
με τον Ρίτσαρντ Γκήαρ και την Βαλερί Καπρίνσκι.
Απέτυχε.

Σους τίτλους της ταινιας, ο Τρυφώ έλαβε μνεία για την υπόθεση και ο Γκοντάρ για το σενάριο.

~~~

Ισως τώρα να είναι μια καλή στιγμή να μάθουμε κάτι που κανεις που δεν ξέρει Γαλλικά, δεν μπορεί να το γνωρίζει. Nouvelle Vague δεν σημαίνει Νέο Κύμα, οπως το λένε στα Ελληνικά, ούτε New Wave (wave = κύμα) όπως το λέμε στα Αγγλικά. Vague (βάγκ), στα Γαλλικά, σημαίνει ασαφής, αόριστος, αβέβαιος, ακαθόριστος.

Στον Γαλλικό νου και κουλτούρα, Nouvelle Vague σημαίνει:
«Κάτι το καινούργιο που είναι ασαφές, αόριστο, αβέβαιο χωρίς σταθερρότητα, δύσκολο να καθοριστεί με όρους ή κανόνες.»

Nouvelle Vague στα Ελληνικά μεταφράζεται ως «Καινούργια προσέγγιση στην αοριστία με αβεβαιότητα χωρίς κανόνες».

Αλλάζει εντελώς όταν το διαβάσουμε και το σκεφτούμε όπως το κατανοούν οι Γάλλοι.

Διαβάζοντάς το έτσι, όλα φωτίζονται, εξηγούνται και μπαίνουν στην σειρά, μεταφορικά.
Nouvelle Vague δεν αναφερότανε στο κύμα αλλά στο τι κουβάλαγε το κύμα στον αφρό του. (αυτό είναι μια δική μου, προσωπική εφεύρεση-ρήση ως προσέγγιση στην μεταφορικότητα της έκφρασης)

Ούτε στα Ιταλικά μπορεί να μεταφραστεί σωστά η Nouvelle Vague. Αλλά στην Ιταλία το λένε Nouvelle Vague, στα Γαλλικά, και ευχόμαστε ότι καταλαβαίνουν τι λένε. Ιδίως επειδή θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο μπαμπάς της Γαλλικής Nouvelle Vague, 1959, ήταν ο Ιταλικός κινηματογραφικός Νεορεαλισμός, 1945, Κλέφτες Ποδηλάτων (ΝτεΣίκα), Ρώμη Ανωχύρωτη Πόλη (Ροσελίνι). Και φυσικά Λα Στράντα του Φελίνι. Όταν ο σεβάσμιος, γηραιότερος Ροσελίνι επισκεπτόταν τα γραφεία των Τετραδίων του Σινεμά, ή συναντήσεις Γάλλων ιντελεκτουέλ της νουβέλ βαγκ, γινόταν δεκτός σαν εικαστικός τους πατέρας.

...και ναι, vagueness στα αγγλικά σημαινει αοριστία.

Αλλά, στα αγγλικά, δεν μπορούμε να πούμε New Vagueness. Θα ήταν γλωσσικά λάθος. Γι' αυτό συμβιβαζόμαστε στο wave (κύμα).

Τι όμορφα που ακούγεται στα Γαλλικά, La Nouvelle Vague.

Γιατί λοιπόν στα αγγλικά και στα εληνικά η αοριστία ονομάστηκε κύμα;
Του κόσμου δεν του αρέσει η αβεβαιότητα και η αοριστία.
Και οι ιδρυτές ήθελαν να δώσουν στον κόσμο κάτι το καινούργιο μέσω της έλειψης όρων και κανόνων συμπεριφοράς. Αλλά, έξω από την Γαλλία το όνομά τους άλλαξε γιατί δεν μπορούσε να εκφραστεί σε άλλες γλώσσες με την ομορφιά, βάθος και απλότητα που εκφραζόταν στα Γαλλικά.

Ναι, La Nouvelle Vague του Τρυφώ και του Γκοντάρ ήταν κάτι τόσο πολύ περισσότερο από όσο νομίζαμε έξω από την Γαλλία.

Γι' αυτό και όταν ο Αμερικανός σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Λίνκλέητερ όταν γύρισε την ταινία του το 2025 σχετικά με τα γεγονότα του 1959-1960 και το γύρισμα του Με Κομένη την Ανάσα, ονόμασε την τανια του όχι New Wave, στα αγγλικά, αλλά Nouvelle Vague (οπως πρέπει να την αναφέρει κανείς όταν ξέρει τι σημαίνει). 

~~~

Ο ηθοποιός Εντριέν Ρουγιάρντ στον ρόλο του Φρανσουά Τρυφώ,

και

ο ηθοποιός Γκιγιώμ Μερμπέκ στον ρόλο του Ζαν Λουκ Γκοντάρ,

Στην ταινία του 2025, του Αμερικανού σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λίνκλέητερ:

Nouvelle Vague (το Νέο Κύμα)

Εξώφυλλο του περιοδικού Τα Τετράδια του Σινεμά,

με τον ηθοποιό που υποδύεται τον Γκοντάρ

και τον τίτλο:

Ρίτσαρντ Λίνκλέητερ, Το δικό του Nouvelle Vague,

για την καινούργια του ταινία, Νέο Κύμα (2025)
Ο τίτλος ειναι σαν λογοπαίγνιο:
η ταινία του Λίνκλέητερ που λέγεται Nouvelle Vague,
η,

το πως αποδίδει ο Λίκλέητερ το καλλιτεχνικό κίνημα Nouvelle Vague.

Κατά την γνώμη μου όπως και κατα την γνώμη πολλών,
η ταινία του 2025, Nouvelle Vague, ειναι μια ερωτική επιστολή

του σκηνοθέτη Λίνκλέητερ προς τον Γκοντάρ και προς όλο το Πάνθεον της Nouvelle Vague.

Η Μαργαρίτα κι' εγώ ξαναείδαμε το Με Κομένη την Ανάσα την πρώτη βραδιά
και την δεύτερη βραδιά το Nouvelle Vague του Λίνκλέητερ.
Η Μαργαριτα είπε ότι πρέπει να τα δούμε και τα δύο το ένα μετά από το άλλο
επειδή, είπε, αυτά είναι η ζωή μου (η ζωή του συζύγου της).
Και έχει δίκιο.

Ούτε της Μαργαρίτας ούτε σε εμένα, προσωπικά, αρέσει το έργο του Γκοντάρ, ενώ λατρεύω το έργο του Τρυφώ. Τα καταλαβαίνω και τα δύο γιατί έχω την εκπαίδευση να τα καταλάβω. Κατανοώ, θαυμάζω και σέβομαι το πως και σε τι συνέβαλε ο Γκοντάρ, με ποιά τεχνική  και σκεπτικό χάραξε τις γραμμές της επανάστασης, και πως παρέμεινε επαναστάτης επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του συνεχώς, αλλά με γεμίζει ο τρόπος επικοινωνίας, και η τεχνική και δομική κινηματογραφική ανάπτυξη του Τρυφώ. Άλλο βέβαια τι μας γεμίζει προσωπικά και υποκειμενικά, και άλλο τι αναγνωρίζει κανείς επαγγελματικά και ακαδημαϊκά.
Δεν μπορώ πια να έχω την απλή εμπειρία του να αφήσω μια ταινία να με πάρει σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, και να μ' αρέσει ή να μη μ' αρέσει, επειδή ξερω πως φτιάχνουν το λουκάνικο, και θέλω-δε-θέλω, το βλέπω, το λουκάνικο, στην λεπτομέρια κατασκευής του. Αλλά μπορώ τουλάχιστον να ξεχωρίσω και να απολαύσω τι με γεμίζει προσωπικά, χωρίς να το παρουσιάζω σαν να ισχύει πέρα απο εμένα.
Ο Γκοντάρ ήταν πάντα επαναστάτης αναποδογυρίζοντας τον κάθε κανόνα του πως γυρίζεται μια τανία και του πως παρουσιάζεται μια ιστορία στον κινηματογράφο. Το έκανε το 1960 στο Με Κομένη την Ανάσα, και το κάνει σε κάθε του ταινία, σαν να ξαναρχίζει από την αρχή κάθε φορά.

Κατά την δική μου γνώμη, άλλη μια ρήση Δημητριακή:

Αν ο Γκοντάρ ήταν το νευρικό σύστημα, τα νεύρα της Nouvelle Vague,

ο Τρυφώ ήταν η καρδιά της, το αίμα της. Η αναπνοή της.

Μερικοί από τους σκηνοθέτες που θεωρούνται μέρος του νέου κύματος: François Truffaut (1932–1984), Jean-Luc Godard (1930–2022), Agnès Varda (1928–2019), Claude Chabrol (1930–2010), Alain Resnais (1922–2014), Louis Malle (1932–1995), André Bazin (1918–1958), και άλλοι.

Για μένα, παραμένει μεγάλη ερώτηση το γιατί δεν θεωρήθηκε, δεν έγινε ποτέ δεκτός σαν μέρος του Νέου Κύματος, ένας από τους πολύ αγαπημένους μου Γάλλους σκηνοθέτες, ο Claude Lelouch, (Un Homme et Une Femme, 1966, Ένας Άνδρας και μια Γυναίκα), 73 ταινίες. Ίσως, αν μου επιτραπεί για μια στιγμή να γίνω λίγο κακός με τους αγαπητούς μας Γάλλους, να υπάρχει κάτι το διαφορετικό σχετικά με τον Λελούς, παραδείγματος χάριν το ότι ήταν πλήρως Εβραϊκής καταγωγής;

Αυτό θα ήταν περίεργο αν έχει βάση στην μη-ομιλούμενη αλήθεια μια και, ενώ κανείς σκηνοθέτης του Νέου Κύματος δεν ήταν Εβραϊκής καταγωγής, ήταν Εβραίος ο βιολογικός πατέρας του Φρανσουά Τρυφώ, γεγονός το οποίο ο Τρυφώ το ανακάλυψε το 1968. Κατά το 1968 όμως, οι γνώμες και προτιμήσεις του ποιός είναι Νέο Κύμα και το ποιός δεν είναι είχαν ήδη αρχίσει να γράφονται στους μονόλιθους της αιωνιότητας.

Αν όμως το Ένας Άνδρας και Μια Γυναίκα (1966) δεν είναι μέρος του Νέου Κύματος, τι είναι;

Πήρε μάλιστα και τον Χρυσό Φοίνικα στς Κάννες το 1966.

Jean-Louis Trintignant, Anouk Aimée,

Un Home et Une Femme (1966)
Claude Lelouch

Συνάντησα τον Λελούς και μιλήσαμε στο Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Αργότερα είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον Τρυφώ, αλλά έτυχε όταν ο Τρυφώ ήταν εκεί
εγώ να έχω μια επαγγελματική φωτογράφηση.
Σκεπτόμενος ότι ο Τρυφώ θα επέλεγε τον επαγγελματισμό αντί την προσωπολατρία
αποφάσισα να τελειώσω την εργασία μου και να συναντήσω τον Τρυφώ σε κάποια επόμενη επίσκεψή του,
όμως πέθανε κάπου ένα χρόνο αργότερα.

~~~

Ο Φρανσουά Τρυφώ σκηνοθέτησε 28 ταινίες, και ο Ζαν Λουκ Γκοντάρ 138.

~~~

Γουώλς: «...είναι σύμπτωση. Δεν είναι τίποτα επιστημονικό.»

Λακόμπ: «Ακούστε με, ταγματάρχη Γουώλς: είναι ένα γεγονός κοινωνιολογικό.»

1977: ο Φρανσουά Τρυφώ (1932-1984) στον ρόλο του επικοινωνητή Λακόμπ,
στην ταινία του Στήβεν Σπήλμπεργκ, Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου.

Ο Σπήλμπεργκ έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να μπορέσει να δώσει τον ρόλο του επικοινωνητή
στον Φρανσουά Τρυφώ.
Δεν μπορούσε να φανταστεί κανέναν άλλον άνθρωπο της τέχνης σε αυτόν τον ρόλο.

«Ο Φρανσουά Τρυφώ δέχτηκε τον ρόλο του Λακόμπ στην ταινία "Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου" του Στήβεν Σπίλμπεργκ επειδή θαύμαζε το έργο του Σπίλμπεργκ, που μέχρι τότε αποτελείτο από τρεις μόνο ταινίες: Duel, The Sugarland Express, και Jaws, και η συγκεκριμένη ταινία προσέφερε ένα συναρπαστικό μείγμα επιστήμης και παιδικού θαυμασμού, που ευθυγραμμιζόταν με τις δικές του κινηματογραφικές ευαισθησίες, παρόλο που αρχικά ένιωθε ότι μπορούσε να παίξει μόνο τον εαυτό του και δίσταζε να παίξει σε μια μεγάλη παραγωγή του Χόλυγουντ, κάτι που ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο Σπίλμπεργκ για τον ρόλο του διορατικού Γάλλου επιστήμονα Κλωντ Λακόμπ. Ο Τρυφώ ενθουσιάστηκε με τη διεθνή εμβέλεια και την αναζήτηση της αλήθειας στην ιστορία, και βρήκε την υπομονετική σκηνοθεσία του Σπίλμπεργκ απολαυστική, οδηγώντας τον να ανακαλύψει μια νέα ευχαρίστηση στην ερμηνεία. Ενώ αρχικά ήταν μια απόλαυση, διαπίστωσε ότι στην πραγματικότητα απολάμβανε να παίζει υπό τις οδηγίες του Σπίλμπεργκ, ανακαλύπτοντας μια νέα πλευρά του εαυτού του.»

Σπήλμπεργκ και Τρυφώ

Ζαν Πιερ Λεώ (γεννήθηκε 1944), Ζακλίν Μπισέ (γεννήθηκε 1944) και Φρανσουά Τρυφώ (1932-1984),

στην Ταινία του Τρυφώ, Αμερικάνικη Νύχτα (1973),

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας σε Ξένη Γλώσσα, 1974.

Λεώ ως ο ηθοποιός Αλφόνς, Μπισέ ως η ηθοποιός Τζούλι Μπέηκερ, και Τρυφώ ως ο σκηνοθέτης Φεράντ.

«Ευχαριστώ πολύ.

Χρειάζομαι τον Τζην Κέλλυ. Είμαι πολύ ευτυχής λόγω του ότι… λόγω του ότι, γιατί; Επειδή η Αμερικάνικη Νύχτα είναι μια ταινία περί των ανθρώπων των παραστάσεων. Είστε, όλοι εσείς, άνθρωποι του κινηματογράφου. Επομένως πιστεύω ότι αυτό το βραβείο είναι δικό σας. Αλλά, εάν συμφωνείται μαζί μου, θα το κρατήσω εγώ για σας, εντάξει; Σας ευχαριστώ.»

(Σημ.: νωρίτερα στις βραβεύσεις εκείνης της βραδιάς, ο Τζην Κέλλυ είχε μεταφράσει από τα Γαλλικά στα Αγγλικά τον λόγο αποδοχής που είχε πει ο Γάλλος Ανρί Λανγκλουά. Γι’ αυτό και το καλαμπούρι του Τρυφώ ότι χρειάζεται τον Τζην Κέλλυ.)

~~~

Ο Ζαν Λουκ Γκοντάρ (1930-2022) το 2010.

Ζαν Λουκ Γκοντάρ:

Δεν φτιάχνεις εσύ μια ταινία, η ταινία φτιάχνει εσένα.

Μια ιστορία πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, αλλά όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Η τέχνη δεν είναι αντανάκλαση της πραγματικότητας, είναι η πραγματικότητα μιας αντανάκλασης.

[για τον Όρσον Γουέλες] Όλοι μας θα του χρωστάμε πάντα τα πάντα.

Λυπάμαι τον γαλλικό κινηματογράφο επειδή δεν έχει χρήματα.
Λυπάμαι τον αμερικανικό κινηματογράφο επειδή δεν έχει ιδέες.

~~~

Τυχερέ!

 

Ω, Τυχερέ Άνθρωπε!
Υπότιτλοι και απόδωση στοίχων στα Ελληνικά: Δημήτρης

Ο Βρετανός σκηνοθέτης Λίνσυ Άντερσον γύρισε μια τριλογία ταινιών με πρωταγωνιστή τον νεαρό Βρετανό ηθοποιό Μάλκολμ ΜακΝτάουλ, ταινίες που έχουν μείνει στην Βρετανική κινηματογραφική ιστορία:

- If… (Εάν…) 1968

- O Lucky man! (Ω τυχερέ άνθρωπε!) 1973

- Britannia Hospital (Νοσοκομείο η Βρετανία) 1982

Ο Μάλκολμ ΜακΝτάουλ ήταν τόσο ενθουσιασμένος στα 25 του χρόνια με τον ρόλο του στην πρώτη ταινία της τριλογίας, If…, που άρχισε να γράφει ο ίδιος την γενική ιδέα της επόμενης ταινίας, O Lucky man!, η οποία έκανε την πρεμιέρα της το 1973.

Ο  Λίνσυ Άντερσον και ο Μάλκολμ ΜακΝτάουλ ζήτησαν από τον Άλαν Πράις να γράψει τραγούδια για την ταινία, τα οποία θα τα τραγουδούσε στην οθόνη σαν μέρος της ταινίας. Ο Άλαν Πράις ήταν ο πιανίστας των Animals από το 1962. Έγραψε 10 τραγούδια για την ταινία

Πριν το O Lucky Man, ο ΜακΝτάουλ έπαιξε τον ρόλο του Άλεξ για τον Στάνλυ Κιούμπρικ στο Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971).

Είχα δει και τον Τυχερό Άνθρωπο και το Κουρδιστό Πορτοκάλι όταν ήμουνα 16 χρονών στην Αθήνα, 1975. Πέντε χρόνια αργότερα συνάντησα τον Μάλκολμ ΜακΝτάουλ όταν μας επισκέφθηκε στο σχολείο μας κινηματογράφου στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου την χρονιά που αποφοίτησα.

Τα τραγούδια του Άλαν Πράις για τον Τυχερό Άνθρωπο είναι μέρος της ζωής μου από τότε που τα πρωτοάκουσα γύρω στο 1975. Η ίδια η ταινία, Ω Τυχερέ Άνθρωπε, είναι μια πραγματικά σημαντική στιγμή του Βρετανικού κινηματογράφου.

Εδώ παρακάτω τα τελευταία 5'45" της ταινίας τριών ωρών, με το τέλος και με την επανάληψη του τραγουδιού για τους τίτλους, και πάλι με δικούς μου υποτίτλους και μετάφραση: 

Μεταφράσεις στοίχων των άλλων τραγουδιών της ταινίας:

Φτωχοί Άνθρωποι

Άλαν Πράις

Οι φτωχοί άνθρωποι είναι φτωχοί άνθρωποι -

Και δεν καταλαβαίνουν

Ένας άνθρωπος πρέπει να φτιάχνει ό,τι θέλει-

Και να το παίρνει με τα ίδια του τα χέρια.

Οι φτωχοί άνθρωποι παραμένουν φτωχοί άνθρωποι -

Και δεν θα δουν ποτέ

Κάποιος πρέπει να κερδίσει στον ανθρώπινο αγώνα δρόμου-

Αν δεν είσαι εσύ, τότε πρέπει να είμαι εγώ.

Γι' αυτό χαμογέλα όσο το φτιάχνεις-

Γέλα όσο το παίρνεις-

Ακόμα κι αν το προσποιείσαι-

Κανείς δεν θα το μάθει.

Κανείς δεν θα το μάθει.

Δεν έχει νόημα να μουρμουρίζεις.

Δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις.

Η ζωή απλά δεν είναι δίκαιη-

Δεν υπάρχουν εύκολες μέρες

Δεν υπάρχουν εύκολοι τρόποι

Απλώς βγες εκεί έξω και κάν'το!

Και τραγούδα και θα τραγουδήσουν το τραγούδι σου-

Γέλα όσο προχωράς-

Χαμογέλα και θα χορέψουν-

Και κανείς δεν θα το μάθει.

Κανείς δεν θα το μάθει.

Κανείς δεν θα μάθει.

Και κανείς δεν θα μάθει.

Δικαιοσύνη

Άλαν Πράις

Όλοι θέλουμε δικαιοσύνη, αλλά πρέπει να έχεις τα λεφτά για να την αγοράσεις

Θα έπρεπε να είσαι ανόητος για να κλείσεις τα μάτια σου και να το αρνηθείς

Υπάρχουν πολλοί φτωχοί άνθρωποι που περπατούν στους δρόμους της πόλης μου

Πολύ τυφλοί για να δουν ότι η δικαιοσύνη χρησιμοποιείται για να τους την φέρει.

Για όλη τη ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος

Πληρώνεις τις μηνιαίες δόσεις σου

Δίπλα στην υγεία είναι ο πλούτος

Και μόνο ο πλούτος θα σου αγοράσει δικαιοσύνη.

Πάντα θα υπάρχει ένας ανόητος που επιμένει να ρισκάρει

Και αυτός είναι ο άνθρωπος που πιστεύει στους αληθινούς έρωτες.

Θα εμπιστευτεί και θα βασιστεί στην καλοσύνη της ανθρώπινης φύσης

Τώρα ένας δικαστής θα σου πει ότι αυτό είναι ένα αξιολύπητο πλάσμα.

Σε όλη τους τη ζωή από την αρχή μέχρι το τέλος

Πληρώνεις τις μηνιαίες δόσεις σου

Δίπλα στην υγεία είναι ο πλούτος

Και μόνο ο πλούτος θα σου αγοράσει δικαιοσύνη

Χρήματα, δικαιοσύνη

Χρήματα και δικαιοσύνη

Χρήματα, δικαιοσύνη

Αλλαγές

Άλαν Πράις

Όλοι περνούν αλλαγές

Κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει

Και όλοι αλλάζουν θέσεις

Αλλά ο κόσμος συνεχίζει

Η αγάπη πρέπει πάντα να αλλάζει σε θλίψη

Και όλοι πρέπει να παίζουν το παιχνίδι

Είναι εδώ σήμερα και φεύγει αύριο

Αλλά ο κόσμος συνεχίζει το ίδιο

Τώρα η αγάπη πρέπει πάντα να αλλάζει σε θλίψη

Και όλοι πρέπει να παίζουν το παιχνίδι

Είναι εδώ σήμερα και φεύγει αύριο

Αλλά ο κόσμος συνεχίζει ίδιος

Πούλα, Πούλα, Πούλα

Άλαν Πράις

Πούλα, Πούλα, Πούλα, Πούλα όλα όσα αντιπροσωπεύεις

Πες, πες, πες, πες σε όλους τους ανθρώπους που νοιάζεσαι

Τρέχοντας εδώ, τρέχοντας εκεί

Συνέχισε να κινείσαι, γιε μου, μην απελπίζεσαι

Γιατί το επόμενο θα είναι, το επόμενο θα είναι, το επόμενο θα είναι, το καλύτερο της χρονιάς

Δώσε, δώσε, δώσε, δώσε όλα όσα πλήρωσες

Τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε για όλα όσα προσευχήθηκες

Κράτα αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπό σου

Με ένα χαμόγελο είσαι ευπρόσδεκτος οπουδήποτε

Γιατί το επόμενο θα είναι, το επόμενο θα είναι, το επόμενο θα είναι, το καλύτερο της χρονιάς

Μπορώ να σε ενδιαφέρει αυτό το άρθρο μου;

Μπορώ να σε ενδιαφέρω για να σου αφιερώσω λίγο από τον χρόνο σου;

Μπορώ να σε ενδιαφέρω για αυτή τη ζωή μου;

Δεν θα ακούσεις, δεν θα ακούσεις, δεν θα ακούσεις, δεν θα ακούσεις, δεν θα ακούσεις, δεν θα ακούσεις;

Πούλα, Πούλα, Πούλα, Πούλα όλα όσα αντιπροσωπεύεις

Πες, πες, πες, πες σε όλους τους ανθρώπους που νοιάζεσαι

Τρέχοντας εδώ, τρέχοντας εκεί

Συνέχισε να κινείσαι, γιε μου, μην απελπίζεσαι

Γιατί ο επόμενος θα είναι, ο επόμενος θα είναι, ο επόμενος θα είναι, ο καλύτερος της χρονιάς

Κοίτα Πίσω σου

Άλαν Πράις

Όταν ένα γαλαζοπράσινο πουλί κελαηδάει δίπλα στο τζάμι του παραθύρου σου

Και ο ήλιος λάμπει όλη μέρα

Μην ξεχνάς αγόρι μου

Κοίτα πίσω σου

Γιατί πάντα κάποιος έρχεται πίσω σου (λα λα λα λα)

Όταν όλα στη ζωή φαίνονται ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι

Επιτέλους η επιτυχία φαίνεται ακριβώς πίσω από την πόρτα

Μην ξεχνάς αγόρι μου

Κοίτα πίσω σου

Γιατί τα πράγματα δεν μένουν τα ίδια για πάντα πια (λα λα λα λα)

Η ελπίδα αναβλύζει αιώνια στο στήθος ενός νεαρού 

Και ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή μπροστά του

Χωρίς αυτό το όνειρο δεν είσαι τίποτα, τίποτα, τίποτα

Πρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου ότι το όνειρο είναι νεκρό (λα λα λα λα)

Νεκρό (λα λα λα λα)

Η πόλη μου

Άλαν Πράις

Κάτω στη γωνία του δρόμου

Εκεί που γεννήθηκα συναντιόμασταν

Και τραγουδούσαμε τα παλιά τραγούδια

Τα λέγαμε τραγούδια του  επιδόματος ανεργείας

Και αρμονιζόμασταν τόσο καθαρά

Παρόλο που ήταν η μπύρα

Αυτό έκανε τα δάκρυα να τρέχουν

Για τα χρόνια που πέρασαν

Και πηγαίναμε σπίτι και φιλούσαμε τη σύζυγο

Ελπίζοντας ότι ένα φιλί θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή σου

Έτσι είναι ο ρομαντισμός

Δεν υποάρχουν δεύτερες ευκαιρίες

Πίσω στην πόλη μου

Τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά τώρα

Οι φτωχοί άνθρωποι πρέπει να επιζήσουνε με κάποιο τρόπο

Ζεις για πάντα

Στο ποτέ του ποτέ

Πίσω στην πόλη μου

Όλα τα τραγούδια στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=jPJmo4dL1NY&list=PLDC5BAA82059241D6&index=1

~~~

Ηθικά

Γελοιογραφία από εφημερίδα του Κράτους της Γιούτα το οποίο είναι κατ' εξοχή Ρεπουμπλικανικό,

αλλά δεν δειλιάζει να καταγγείλει ότι η MAGA φοράει σαν πουκάμισο την σημαία του παλιού Νότου.

Κοιτώντας να βρούμε την απάντηση στο γιατί κατά τα τελευταία 25 χρόνια οι κοινωνίες επέστρεψαν
στον ανοιχτά αποδεκτό ρατσισμό, φασισμό και Ναζισμό,
και αγραμματοσύνη,
από το να ψαχνόμαστε μεταξύ σοφίας και σοφιστείας ή να κοιτάμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας,
είναι τελικά ευκολότερο να διαβάζουμε τα αποφθέγματα που βρίσκουμε

μέσα σε κινέζικα μπισκότα.

Και να εξηγούμε την κατάσταση με θέσφατα που δεν έχουν σχέση με την ανθρώπινη πραγματικότητα,
αλλά παρέχουν βολικές φαντασιακές δικαιολογίες.

Απάντηση φαβορί: «δεν φταίμε εμείς, οι άλλοι φταίνε»

(Προς θεού που θα αναλάβουνε ευθύνη εκείνοι που μπορούν να τα ρίξουνε στους «άλλους»)

Εκείνοι που δεν έχουν μνήμη του πως ήταν να ζει κανείς την καθημερινότητά του σε μια στρατιωτική δικτατορία δεν είναι δυνατόν να αισθανθούν φόβο για αυτά που λένε ή γράφουν, ή γι' αυτά που φέρνει στην κοινωνία η ψήφος τους. Φόβο ότι θα χάσουν την δουλειά τους ή και την ελευθερία τους, ή χειρότερα. Όπως διδάχθηκα να αισθάνομαι εγώ στην Αθήνα από 9 ως 16 χρονών, 1967-1974. 

Τώρα, δεν χρειάζεται να πληροφορήσει κανείς τις αρχές για το τι είπες ή έγραψες κατά της δικτατορίας. Τώρα, οι αρχές τα έχουν όλα στο ίντερνετ και υπάρχουν ήδη βάσεις στοιχείων όπου η Τεχνητή Νοημοσύνη επεξεργάζεται εκατομμύρια λέξεις κλειδιά σε δευτερόλεπτα και συντάσσονται, ήδη κατάλογοι «εχθρών του κράτους» από τους ολιγάρχες και τους δικτάτορες.

Όταν λοιπόν με ρωτάει ένας άνθρωπος την γνώμη μου για κάτι, πρέπει να είμαι προσεκτικός, να γράφω αντικειμενικά γεγονότα ήδη γνωστά και δημοσιευμένα, όπως και το κάνω, αντί προσωπική γνώμη με προσωπικούς υποκειμενικούς χαρακτηρισμούς.

Το να γράψω ότι ο Τραμπισμός είναι φασισμός, είναι ιστορικά και ακαδημαϊκά ακριβές, και το γράφουν εφημερίδες στην Αμερική, και το πιστεύει μια μεγάλη πλειοψηφία, και, μάλιστα, σε ένα μέρος εκείνων που το πιστευουν τους αρέσει και το θέλουν. Αλλά το να γράψω ότι ένα άτομο, κάποιος οποιοσδήποτε, είναι ηλίθιος γαμημένος φασίστας με καθιστά προσωπικά υπεύθυνο απέναντι στο οποιοδήποτε άτομο που δυσφήμισα. Και αν υπάρχουν πολιτικές προεκτάσεις, βγαίνω και εχθρός του κράτους. Κι’ ας είμαι υπήκοος εκείνου του κράτους, μάλιστα ιδίως επειδή είμαι υπήκοος εκείνου του κράτους, αν τυχαίνει υπό αυταρχική ηγεσία.

Το να πληροφορήσω ότι ο παλιός Νότος ενδυναμώνει τον Τραμπ για να εκδικηθεί επί τέλους τον Βορά για τον εμφύλιο, για το 1865 και για το 1965, είναι κοινή γνώση στην Αμερική (ακριβώς όπως ο εμφύλιος στην Ελλάδα δεν έχει τελειώσει ακόμα για τις οικογένειες και τα εγγόνια εκείνων που τον έχασαν), και στην Αμερική άλλωστε το έμαθα και το είδα αυτό, και τώρα γράφεται συχνά στις εφημερίδες και αναφέρεται συνεχώς και στις δημόσιες και στις ιδιωτικές συζητήσεις. Ας επαναλάβω, άλλωστε, ότι η παραπάνω γελοιογραφία, 15 Μαΐου 2025, είναι από την εφημερίδα Σωλτ Λέηκ Τραϊμπιούν του Κράτους της Γιούτα το οποίο είναι κατ' εξοχή Ρεπουμπλικανικό, έχοντας ψηφίσει ρεπουμπλικάνο πρόεδρο σε 18 από τις 19 εκλογές από το 1952, με μόνο μια φορά Δημοκρατικό, τον Τζόνσον το 1964, αλλά δεν δειλιάζει να καταγγείλει ότι η MAGA φοράει σαν πουκάμισο την συνομοσπονδιακή σημαία του παλιού Νότου (η οποία θεωρείται σύμβολο ρατσισμού και είναι παράνομη). Αν έγραφα ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι κάνουν κάτι παράνομο, θα ήμουνα υπόδικος δυσφήμησης.

Περισσότερο δύσκολο απ’ όλα είναι το να γίνει δεκτό σαν πραγματικότητα ότι εφ’ όσον «δημοκρατία» είναι η θέληση της πλειοψηφίας, όταν η πλειοψηφία επιλέγει ρατσισμό, εθνικισμό, απομονωτισμό, σεξισμό, ομοφοβία, ολοκληρωτισμό, δικτατορία και λοιπά, αυτό είναι …δημοκρατικό εφ’ όσον είναι πλειοψηφία, έστω και προσωρινά.

Και το θλιβερότερο είναι ότι εκείνοι που υποστηρίζουν τα παραπάνω, συχνά κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους εξηγώντας πως γι’ αυτές τους τις επιλογές φταίνε εκείνοι που νομοθετούσαν «υπέρμετρα» (ποιος άραγε προσδιορίζει το μέτρο) κατά του ρατσισμού, κατά του εθνικισμού, κατά του απομονωτισμού, κατά του σεξισμού, κατά της ομοφοβίας, κατά του ολοκληρωτισμού, κατά της δικτατορίας και υπέρ του ανθρώπινου πνεύματος.

Στην τελική, πρόκειται για Ηθική.

Υπάρχουν εκείνοι που είναι στο μεδούλι τους Ναζί και παριστάνουν τους σκεπτόμενους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πραγματικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, με καλή καρδιά, οι οποίοι απλά λαμβάνουν πληροφόρηση από αμφισβητήσιμες πηγές και κρίνουν βάση της πληροφόρησης που δέχονται και της παιδείας που έχουν.

Σε κάποιους αρέσουν αυτά που γίνονται, και σε κάποιους δεν αρέσουν.
Και ο καθένας τα βλέπει από την γεωγραφική και πολιτιστική περιοχή όπου βρισκεται, ανάλογα με την προσωπική Ηθική του (και εκπαίδευσή του/της), και ανάλογα με τις πηγές πληροφοριών τις οποίες επιλέγει (κανείς δεν είπε ποτέ ότι είναι εύκολο να ξεχωρίζει κανείς την σοφία από την σοφιστεία, αλήθεια αντί παραπλανητικά δημιουργικές αποδώσεις ή και ανακρίβειες, βάση ποιας Ηθικής). Αν διδάσκει κάτι σταθερά η Ιστορία είναι ότι δεν μπορεί κανείς να πέισει κανέναν για τίποτα, αλλά η κοινωνική εξέλιξη προχωρά συλλογικά ακάθεκτη και σε βάθος χρόνου ταλαντευόμενη μπρος και πίσω μεταξύ των μόνων δύο κατευθύνσεων που υπάρχουν: πνεύμα ή σάρκα.

(Έχει σταθεί ανυπέρβλητα δύσκολο να αποδεχτεί το ανθρώπινο Εγώ ότι το «πνεύμα» δεν είναι παρά ένα πολύ πολύπλοκο παράγωγο της σάρκας, και ως εκ τούτου γορτώνουν ότι το πνεύμα πρέπει να έχει να κάνει με την «ψυχή» ή τον «θεό» και η σάρκα με τον «διάβολο») 

Ολοι οι άνθρωποι είναι ηθικοί βάση της Ηθικής του καθενός. Η ηθική είναι ένα σύστημα αρχών που, κατά την αντίληψη και κρίση του κάθε ανθρώπου, ορίζει το σωστό και το λάθος, την καλή και την κακή συμπεριφορά, συχνά επιτρέποντας στους ανθρώπους να ζουν συνεργατικά σε ομάδες. Μπορεί να είναι ένα σύνολο προσωπικών προτύπων, οι ευρέως αποδεκτές πεποιθήσεις μιας κοινωνίας ή ενός πολιτισμού ή ένας κώδικας δεοντολογίας που προέρχεται από μια φιλοσοφία ή θρησκεία. Να δείτε πόσο ηθικοί ήταν μεταξύ τους οι Γερμανοί 1932-1945. Τελικά, η ηθική αφορά τη λήψη κρίσεων και επιλογών σχετικά με το πώς να πιστέψει και να ενεργήσει ο κάθε άνθρωπος με βάση αυτές τις αρχές. Υποκειμενικά. Το ενδιαφέρον έρχεται όταν κάποιος ή κάποια άνθρωπος παρουσιάσει το υποκειμενικο ως αντικειμενικό πηγαίνοντας ενάντια στα αποδεικτικά Ιστορικά στοιχεία και γεγονότα.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή όταν ο πρόεδρος της Αμερικής διατάσσει τον στρατό να δολοφονήσουν τους ταξιδεύοτες σε σκάφη στην Καραϊβική και στον Ειρηνικό τους οποίους θεωρεί εμπόρους ναρκωτικών χωρίς αποδεικτικά στοιχεία ότι είναι πράγματι έμποροι ναρκωτικών, χωρίς νόμιμη διαδικασία απόδειξης κατηγορητηρίου, διαδικασία που βρίσκεται στο κέντρο του Αμερικανικού συντάγματος και νομοθεσίας. 

Μια ομάδα βουλευτών και γερουσιαστών, συμπεριλαμβανομένου αντιστράατηγου εν αποστρατεία που ήταν και αστροναύτης, ο οποίος γερουσιαστής πρώην αντιστράτηγος και αστρονάυτης είναι ο σύζυγος της ομοσπονδιακής βουλευτή Γκαμπι Γκίφορντς η οποία έλαβε σφαίρα στο κεφάλι σε απόπειρα δολοφονίας το 2011, δημοσιεύουν βίντεο όπου υπενθυμίζουν στις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, στους στρατιώτες, διαβάζοντας στο βίντεο από το Σύνταγμα και τους Νόμους, ότι το Σύνταγμα και οι Νόμοι της χώρας υπαγορεύουν ρητά ότι στρατιώτες δεν έχουν την υποχρέωση να εκτελούν διαταγές που είναι αντισυνταγματικές ή και παράνομες, και ο πρόεδρος σε ντελήριο θυμού ακούγοντάς τους, τους ονομάζει προδότες και καλεί για την θανατική ποινή εναντίων των βουλευτών, γερουσιαστών και του αντιστράτηγου που υπρασπίστηκαν την τήρηση των νόμων και του συντάγματος.

Εκεί βρισκόμαστε...

Έχουμε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο του αν είμαστε Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκράτες, Ευρωπαίοι ή Αμερικανοί, Άσπροι, Μαύροι, Κόκκινοι, Καφέ, ή Κίτρινοι. Έχουμε ξεπεράσει το αν είμαστε σοσιαλιστές ή καπιταλιστές, αν μας αρέσει η παγκοσμιοποίηση ή όχι. Βρισκόμαστε μπροστά σε ρατσισμό, φασισμό, Ναζισμό, μισογυνισμό οπου τα αρσενικά ακούγονται να υποβιβάζουν ανοιχτά τις γυναίκες λέγοντας ότι «τα 8/10 των γυναικών του πλανήτη παντρεύτηκαν κάποιον πλουσιότερο» (άρα, να πούμε ότι οι γυναίκες παντρεύονται για χρήματα, αντί να πούμε ότι οι άνδρες κερδίζουν υψηλότερους μισθούς από τις γυναικες για την ίδια εργασία;) και ομοφοβία όπου κάποιος αισθανεται να του θίγει το πιπί του όποιος πιστεύει ότι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να αισθάνονται την αγάπη όπως την αισθάνεται ο καθένας για τον εαυτό του και εκείνους που αγαπούν, ολιγαρχία των δισεκατομμυριούχων και δικτατορία ενός αγράμματου. 

Βρισκόμαστε εκεί όπου η λέξη γουώκ (αφύπνιση) θεωρείται ...βρισιά
(από εκείνους που δεν έχουν την παιδεία να γνωρίζουν την προέλευσή της λέξης/έκφρασης)

Αν αυτά αρέσουν σε κάποιους, ας έχουν την σπονδυλική στήλη να παραδεχτούν ότι αυτά απλά τους αρέσουν χωρίς να αισθάνονται ότι πρέπει να τα παρουσιάζουν ως ...επιστήμη των οικονομικών. 

Δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε «ουδέτεροι» ή αναποφάσιστοι, ή να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, ή πίσω από θεωρίες που βρίσκουμε σε κινέζικα μπισκότα. Η ύπαρξη που ξέραμε, 1945-2000, έχει ήδη τελειώσει. Έχουμε την υποχρέωση να πάρουμε θέση, και να προστατέψουμε την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας μας.

Και η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει πλέον ικανή αντιπολίτευση. Και η καλύτερη κυβέρνηση ακόμα χρειάζεται αντιποτίλτευση γιατί χωρίς αντιπολίτευση δεν είναι δημοκρατία.

Και μη ξεχνάμε ότι ο πορτοκαλής Νέρων, ή μήπως βγει πορτοκαλής Καλιγούλας, αρέσκεται κάργα να έχει καλές σχέσεις με δικτάτορες όπως ο σουλτάνος φερ' ειπείν. Ο Τραμπ μόλις γκρέμισε την Ανατολική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου για να χτίσει αίθουσα χορού κόστους πάνω από 300 εκατομμύρια, μεγαλύτερη από τον Λευκό Οίκο, και ο Νέρωνας είχε ξεκινήσει τότε που ζούσε να σκάβει το κανάλι του Ισθμού της Κορίνθου. Μεγάλα σχέδια προσωπικής ανύψωσης. Τουλάχιστον ο Σα Ζαχάν κατάφερε να τελειώσει το οικοδόμημα του Ταζ Μαχάλ εις μνήμη της συζύγου του Μουμτάζ Μαχάλ... Η Ανατολική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου ίσως και να παραμείνει ερίπεια, ή να γίνει Λας Βέγκας. 

Η Ανατολική Πτέρυγα του Λευκού Οίκου, άλλωστε, ήταν επί ένα αιώνα το γραφείο της Πρώτης Κυρίας. Η ύπαρξη της Ανατολικής πτέρυγας ήταν συνεχής υπενθύμηση ότι σήμερα δεν υπάρχει Πρώτη Κυρία που να πράττει ως Πρώτη Κυρία ή να θεωρείται καν, από πολλούς, «Κυρία», πρώτα-πρώτα από τον εαυτό της μέσω των ρήσεων και πράξεών της, ή την έλλειψη αυτών, καθώς είναι η πρώτη Πρώτη Κυρία την οποία έχουμε δει γυμνή σε περιοδικά. Δεν ενδιαφέρεται καν να παρουσιάζεται ως Πρώτη Κυρία ή να κάνει οτιδήποτε, ή να εμφανίζεται καν, από την θέση αυτή. Η συνεχής υπενθύμηση ότι δεν υπάρχει Κυρία στη θέση της Πρώτης Κυρίας γκρεμίστηκε με μπουλντόζες.

Όπως γκρεμίζεται με μπουλντόζες η οποιαδήποτε μνήμη στην Αμερική και στην Ευρώπη του πως χτιζόταν επί 70 χρόνια η ισότητα και η συνεργασία.

Όλοι οι κύκλοι τείνουν από ακμή προς παρακμή και η Εποχή Αμερικής-Ευρώπης (1500-2000) πιθανώς να κλείνει, με καταλύτη την Ρωσία, καθώς ετοιμάζεται μια καινούργια Εποχή: η Εποχή της Κίνας και της Ινδίας με καταλύτη την Μέση Ανατολή και την Αραβική Χερσόνησο.

Με την χρεοκοπία της Σοβιετικής Ένωσης και την εκλογή του Κλιντον είχαμε την μεγαλύτερη ευημερία στην Ιστορία, στην δεκαετία των 1990. 

Μετά, μεταξύ 11 Σεπτεμβρίου 2001, από την κατά κράτος νίκη του Οσάμα Μπιν Λάντεν επί της Αμερικής, και 8 Νοεμβρίου 2016, την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, ο Δυτικός Πολιτισμός άλλαξε ριζικά, πέφτωντας σε μια παρακμή, αποτέλεσμα του φόβου και μίσους για το Ισλάμ, τους μετανάστες, και την τελμάτωση της ευημερίας, δια μέσου των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, και το κραχ του 2008, και φυσικά την εκλογή μαύρου προέδρου που ήταν η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι των ρατσιστών, κι' ας έσωσε ο Ομπάμα την οικονομια από την καταστροφή που είχε φέρει ο Μπους "W".

Αφ' ενός, η Αμερική ξανάνοιξε τις πληγές της μεταξύ Βορά και παλιού Νότου. Αφ' εταίρου, η Ευρώπη, που ποτέ δεν ενώθηκε, πήρε την ασταμάτητη κατρακύλα της δεξιάς και του εθνικισμού, στην Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, όπου η Ιταλία έχει εθνικο χρέος πάνω από τρία τρισεκατομμύρια Ευρώ και η Ελλάδα ετοιμάζεται για πρωτοφανές κραχ με τις τιμές ακινήτων και ενοίκια να έχουν ανέβει 110% σε τέσσερα χρονια (βλ. Αμερική 2008). Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται χωρίς ελπίδα ανασύνταξης.

Τα επόμενα 25 χρόνια έρχεται η εποχή της Κίνας και της Ινδίας, για τους επόμενους αιώνες.

~~~