Έχω ένα καλό φίλο στην Αμερική, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου, μορφωμένο, δικηγόρο, που επειδή το όνομα του χωριού μας είναι Σαν Μπενεντέτο ιν Αλπε, λόγω του «Άλπε» λέει σε όλους ότι ο Δημήτρης και η Μαργαρίτα ζουν στις Ιταλικές Άλπεις, κι' ας μας έχει επισκεφτεί εδώ στο χωριό δυό φορές... Επίσης, είναι κάπου τρεις-τέσσερεις (ίσως πέντε), άλλοι Έλληνες και άλλοι Αμερικανοί, που επιμένουνε ότι ζούμε στην Τοσκάνη. Είναι καιρός λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε τα πράματα, ως πως το που ζούμε.
Κατ’ αρχάς, Άλπε (Alpe), σημαίνει «ορεινός βοσκότοπος». Η οροσειρά ανάμεσα στην Γαλλία, την Ιταλία και την Ελβετία έχει ορεινά βοσκοτόπια ανάμεσα στις κορυφές, γι’ αυτό και λέγεται Άλπεις. Ορεινά βοσκοτόπια έχουνε όλα τα βουνά και εμείς ζούμε στην οροσειρά των Απεννίνων, στο χωριό «Άγιος Βενεδικτίνος στα Ορεινά Βοσκοτόπια» (San Benedetto in Alpe), 280 χιλιόμετρα ευθεία γραμμή νοτιοανατολικά της οροσειράς που λέγεται Άλπεις. Ελπίζω αυτό να ξεκαθαρίστηκε πλέον. Ζούμε στα Απέννινα! Appennino Tosco-Romagnolo.
Το άλλο, με την Τοσκάνη, είναι λίγο πιο πολύπλοκο.
Θα θυμάστε όλοι την αρχαία Γαλατία.
Όλοι πιστεύουν ότι η αρχαία Γαλατία είναι η σημερινή Γαλλία, βόρεια από τις Άλπεις. Όχι ακριβώς. Η αρχαία Γαλατία έφτανε από τον Ατλαντικό ως 300 χιλιόμετρα νότια των Άλπεων σε όλη την σημερινή βόρεια Ιταλία, μέχρι τον ποταμό Ρουβικώνα ο οποίος βρίσκεται στο Ρίμινι, 50 χιλιόμετρα ανατολικά, νοτιοανατολικά από εμάς.
Δηλαδή, εμείς, στο Σαν Μπενεντέτο ιν Αλπε, ζούμε στο νότιο άκρο της αρχαίας Γαλατίας.
Θυμάστε ότι ο Ιούλιος Καίσαρ, μεταξύ του 58 και 50 Προ Κοινής Εποχής κατέκτησε την Γαλατία για την Ρώμη.
Ολόκληρη την Γαλατία; Όχι ολόκληρη. Ένα μικρό Γαλατικό χωριό στην Αρμορική αντιστεκόταν και πάντα θα αντιστέκεται επειδή ο Δρουίδης τους ο Πανοραμίξ έφταχνε ένα μαγικό ζωμό που έκανε τους Γαλάτες χωριανούς ανίκητους εναντίων των Ρωμαίων του Καίσαρα, με πρώτους τον μικρόσωμο Αστερίξ και φυσικά τον φίλο του Οβελίξ, ο οποίος είχε πέσει κατά λάθος μέσα στην χύτρα με τον μαγικό ζωμό όταν ήταν μωρό και είχε την υπεράνθρωπη δύναμη εσαεί χωρίς να του επιτρέπει ο Πανοραμίξ να πιεί ποτέ περισσότερο μαγικό ζωμό.
Το μόνο που αγαπά ο Οβελίξ περισσότερο από το να γρονθοκοπεί τους Ρωμαίους είναι να κυνηγάει αγριογούρουνα.
Και πάντα έλεγε για τους Ρωμαίους: «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» (Γαλλιστί, ή Γαλατικά, Ils sont fou ces Romains). Το οποίο στα Ιταλικά μεταφράζεται: «Sono pazzi questi Romani» (Σόνο πάτσι κουέστι Ρομάνι).
Φυσικά, τα αρχικά του Sono pazzi questi Romani είναι: SPQR, το σύμβολο των Ρωμαϊκών Λεγεώνων, στα λατινικά: «Senatus PopulusQue Romanus» (Σύγκλητος των Πολιτών της Ρώμης).
Μπορεί εμείς να ζούμε στην νότιοανατολική άκρη της Γαλατίας και οι καλοί μου φίλοι, Αστερίξ και Οβελίξ να ζουν στην βορειοδυτική άκρη, αλλά σε αυτό βλέπω μια απόλυτη συμμετρία! Επίσης, ξέχασα να πω ότι το κυνήγι, εδώ στην νοτιοανατολική Γαλατία, και η σπεσιαλιτέ μας εδώ στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, είναι το αγριογούρουνο.
Πρέπει να προσκαλέσω τον Οβελίξ για δείπνο μπροστά στο τζάκι μας. Πρώτα όμως πρέπει να κλέψουμε τις δάφνες από το κεφάλι του Καίσαρα για να γαρνίρουμε το αγριογούρουνο καθώς θα σιγοψήνεται συνοδεία με τις γλυκές νότες του βάρδου, Κακοφωνίξ. Μάλλον δύο αγριογούρουνα...
Απαγορευόταν να περάσει οπλοφορών στρατός νότια του ποταμού Ρουβικώνα, για την ασφάλεια της Ρώμης, η οποία βρίσκεται 230 χιλιόμετρα νότια του Ρουβικώνα. Όταν λοιπόν ο Καίσαρ επέστρεψε από την κατάκτηση της Γαλατίας (όχι όλης της Γαλατίας) και παρκάρισε την μία του Λεγεώνα στην βόρεια όχθη του Ρουβικώνα, τα νέα από την Σύγκλητο δεν ήταν ευχάριστα. Του ήτανε θυμωμένοι που έτρεχε οχτώ χρόνια με μια Λεγεώνα της Συγκλήτου στην Γαλατία χωρίς να τους στέλνει νέα και μαντάτα, ούτε θησαυρό. Ο Ιούλιος αποφάσισε ότι θα έπρεπε να τους δει προσωπικά να το συζητήσουνε το πράμα και έτσι αποφάσισε να περάσει την Λεγεώνα του, ένοπλη, στα νότια του Ρουβικώνα και να πάνε όλοι να δουν τι χαμπάρια στην Ρώμη, και στη Σύγκλητο. Περνώντας μάλιστα τον Ρουβικώνα, 10 Ιανουαρίου του 49 Προ Κοινής Εποχής, με την ένοπλη Λεγεώνα του νούμερο XIII, σαφής εχθρική πράξη έναντι της Ρώμης το να περάσει τον Ρουβικώνα ένοπλος, ο Καίσαρ είπε: «Ο κύβος ερίφθει» (Alea Iacta Est) δηλαδή, «Η πράξη μου που επαφίεται στην τύχη, είναι τώρα αμετάκλητη».
Εδώ βλέπουμε δάσκαλο τoυ δημοτικού του Ρίμινι να οδηγεί την τάξη του, γύρω στο 1930, συμπεριλαμβανομένου στην τάξη και του μικρου Φεντέρικο Φελίνι, εκδρομή στον ποταμό Ρουβικώνα, που στην πραγματικότητα, οπως βλέπετε, δεν είναι καθόλου ποταμός αλλά ένα απλό ρυάκι. (Federico Fellini, Roma, 1972)
Κάντε κλικ εδώ να διαβάστε κριτική μου για την ταινία Roma (1972) του Φελλίνι, που δημοσίευσα στην imdb. Παρεμπιπτόντως, ο Καίσαρας αργότερα έδωσε στους λεγεωνάριούς του που παίρναν σύνταξη χωράφια σε ένα μέρος δυτικά της Ρομάνιας που το λέγανε Τοσκάνη. Ναι, η Ρομάνια είναι αρχαιότερη της Τοσκάνης και η Φλωρεντία όχι τόσο αρχαία όσο το Φορλί! Πάντως, από την γενικότερη περιοχή της Τοσκάνης κατάγονταν οι Ετρούσκοι, οι πρόδρομοι των Ρωμαίων και αργότερα των Ιταλών.
Και, ενώ εμείς εδώ, βόρεια του Ρουβικώνα, ζούμε στην αρχαία Γαλατία, η περιοχή μας τω καιρώ εκείνω, και σήμερα, λεγόταν και λέγεται «Μικρή Ρώμη» Romagna (Ρομάνια). Καμία σχέση με το κράτος και τους ανθρώπους της Ρουμανίας, βόρεια της Βουλγαρίας, που επίσης ονομάστηκε για την Ρώμη. Κάθε σημερινή Ιταλική επαρχία έχει την δική της διάλεκτο. Επειδή ήξερα Γαλλικά, καταλάβαινα λέξεις από την Ρομανιόλικη διάλεκτο πριν μιλήσω λέξη Ιταλικά. Αυτό, επειδή η Ρομανιόλικη διάλεκτος κατάγεται από τα Γαλατικά και τα Γαλλικά.
Στην Ιταλία το κάθε χωριό έχει ένα καμπαναριό και καμπαναριό στα Ιταλικά λέγεται καμπανίλο. Οι χωριανοί συσπειρώνονται γύρω από το καμπανίλο τους θεωρώντας το χωριό τους με το καμπανίλο τους καλύτερο από όλα τα άλλα, και αυτή η νοοτροπία λέγεται «καμπανιλίσμο». Πας τον καμπανιλίσμο λίγο παρακάτω και γίνεται φασισμός.
Τέλος πάντων, ο Δήμος μας αποτελείται από τρία χωριά, το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, 190 κάτοικοι, το Μποκόνι, 110 κάτοικοι, και το Πόρτικο ντι Ρομάνια, 400 κάτοικοι. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Τρία καμπαναριά σ' ένα Δήμο! Τρία! Και αν υπολογίσετε στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε το κάτω χωριό με την εκκλησία του και το πάνω χωριό, το δικό μας, με το Αββαείο του, δύο καμπαναριά στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε μόνο, δηλαδή σύνολο στον Δήμο, τέσσερα καμπανίλε!
Tα τρία πράγματα που έδωσε η Ιταλία στον κόσμο είναι ο Φασισμός, η Μαφία και η τέχνη της Δικαιολογίας (την τέχνη της δικαιολογίας, φυσικά την έκλεψε η Ιταλία απο την Ελλάδα). Η Μαφία βέβαια είναι μόνο στην Σικελία. Και άμα πεις σε Σικελό ότι είναι Ιταλός, θα παραπονεθεί στον Νονό του. Σε άλλες περιοχές η τοπική οργάνωση που είναι ας πούμε η τοπική Μαφία έχει άλλα ονόματα. Παραδείγματος χάριν, στην Νάπολη λέγεται Καμόρα. Ως ένα άλλο παράδειγμα, οι κακές γλώσσες λένε ότι στην περιοχή της Ρώμης η Μαφία λέγεται Ιταλική Κυβέρνηση. Αλλά στο εξωτερικό τα λένε όλα Μαφία και τέρμα. Επίσης, Κόζα Νόστρα. Κόζα σημαίνει υπόθεση, αντικείμενο, πράγμα. Νόστρα σημαίνει δικό μας.
Ένα άλλο γνώριμο της Κοινωνίας εδώ στην Ιταλία είναι η Ιταλική ευγένεια. Ανέρχεται σε επίπεδα τα οποία μπορεί κανείς να τα εκλάβει ως υποκρισία. Αυτό που μου στέλνει ηλεκτρική εκκένωση στο νευρικό μου σύστημα είναι το κλασσικο «νον βολέβο ντιστουμπάρλο» (δεν ήθελα να σας ενοχλήσω). Το δεν ήθελα να σας ενοχλήσω είναι τρομερά ενοχλητικό. Πάνω σε αυτό έχω συγγράψει ένα ανέκδοτο: Φούσκωσε ο ποταμός δίπλα στο χωριό και οι χωριανοί πήγαν πάνω στον λόφο να σωθούνε. Μετά, η τηλεόραση τους ρώτησε για τις ειδήσεις αν είναι όλοι καλά. Ναι, απαντήσανε εκτός από τον κακομοίρη τον Φρανσέσκο που πνίγηκε. Πως πνίγηκε; ρώτησε ο δημοσιογράφος. Κοιμότανε, του απάντησαν. Καλά, απόρησε ο δημοσιογράφος, γιατί δεν τον ξυπνήσατε; Δεν θέλαμε να τον ενοχλήσουμε.
Το καμπαναριό του Αββαείου είναι 65 μέτρα από τα παράθυρά μας, και κάθε μέρα από τις 7 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ χτυπάει η καμπάνα κάθε ώρα όσες φορές είναι ο αριθμός της ώρας. Ντον, Ντον, Ντον… Τρείς το απόγεμα. Ντον, Ντον, Ντον, ΝΤΙΝ! Τρισήμισι η ώρα. Δώδεκα το μεσημέρι, μετά τα 12 Ντον, χτυπάνε όλες οι καμπάνες για 15 δευτερόλεπτα συνεχώς. Δέκα εφτά χρόνια που είμαι εδώ, το ρολόι που χτυπάει την ώρα είναι σχεδόν πάντα τρία λεπτά πίσω. Πρόσφατα μάλιστα, ενώ οι καμπάνες σταματάνε μετά τις 9 το βράδυ, άρχισε που και που να χτυπάει 12 φορές με 1 ολόκληρο λεπτό καμπάνες μετά, στις 12 τα μεσάνυχτα. Είναι του διαβόλου αυτά τα αυτόματα εργαλεία.
Όσον αφορά την Ιταλία, Ιταλία δεν υπάρχει λαογραφικά. Κάθε επαρχία προέρχεται από διαφορετικά Μεσαιωνικά κρατίδια, βασίλεια και πριγκιπάτα, διαλέκτους, παραδόσεις και δε συμαζεύεται. Το κράτος της Ιταλίας ο Γκαριμπάλντι το δημιούργησε και το ένωσε για πρώτη φορά, σαν Βασίλειο, το 1861 πριν 164 χρόνια. Δημοκρατία έγινε το 1946.
Όμως, όπως είπε ο Μέτερνιχ, η Ιταλία δεν ειναι τίποτα παραπάνω από μια γεωγραφική έκφραση.
Ξέρω, ξέρω, νομίζετε ότι υπάρχει μια Ιταλία, αλλά δεν υπάρχει. Εκτός αν αναπολεί κανείς τον καιρό του Μουσολίνι όταν τα τραίνα ήταν πάντα στην ώρα τους.
Τώρα μάλιστα αρκετοί Ιταλοί, κάμποσοι από αυτούς στην Κυβέρνηση, εόρτασαν την 28η Οκτωβρίου εις ανάμνηση της 28ης Οκτωβρίου του 1922 και της πορείας του Μουσολίνι και των φασιστών κατά της Ρώμης, όταν εδραιώθηκε ο φασισμός στην Ιταλία. Σας θυμίζει τίποτα η 28η Οκτωβρίου; Αν θυμίσεις στους Ιταλούς ότι υπάρχει και η 28η Οκτωβρίου 1940, θα χαμογελάσουν και θα πουνε: Αααα, μπέλα γκρέτσια!... Αλλά θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα μελετημένοι γιατί δεν τα διδάσκουν αυτά στα σχολεία για να μην ενοχλήσουν τα παιδιά με ιστορίες πολέμων στους οποίους η Ιταλία δεν κέρδισε...
Το μαυσολείο του Μουσολίνι, με αιώνια φλόγα, βιβλίο επισκεπτών, λουλούδια φρέσκα και αντικείμενα από την ζωή του, βρίσκεται στην γενέτειρά του, το Πρεντάπιο, εδώ στην Ρομάνια, 46 χιλιόμετρα κορδέλες από μας. Λίγα μέτρα από τον οικογενειακό τάφο της οικογένειας της μαμάς μας.
Ο Φελλίνι ήταν από το Ρίμινι, εδώ στην Ρομάνια, και την ταινία La Strada την γύρισε εδώ, στους δρόμους της Ρομάνιας. Η ταινία του Φελλίνι που λέγεται Αμαρκόρντ, το «αμαρκόρντ» είναι προφορά του Ρίμινι και της Ρομάνιας για το «μι ρικόρντι» (που σημαίνει, θυμάμαι).
~~~
Κοιτάξτε τον χάρτη πάνω από την ανάρτηση και κάντε κλικ να μεγαλώσει. Η επαρχία μας, η Εμίλια-Ρομάνια, είναι πορτοκαλί. Η Ρομάνια είναι το πιο χτυπητό πορτοκαλί, Το υπόλοιπο, το ασθενέστερο πορτοκαλί, είναι η Εμίλια. Ο Ρουβικώνας τελειώνει στο Ρίμινι, κάτω δεξιά. Η Τοσκάνη, στον χάρτη, ειναι μπλε, δυτικά και νότια της Εμίλια-Ρομάνια. Ίσως να θυμάστε ότι παραπάνω έγραψα ότι η επαρχία μας λέγεται Εμίλια-Ρομάνια. Τι εστί Εμίλια θα με ρωτήσετε. Ο Εμίλιο ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης και Γερουσιαστής, και σχεδίασε και έχτισε την Via Emilia (η οδός του Εμίλιο) από το Ρίμινι μέχρι το Μεδιόλανο (σήμερα, Μιλάνο), τον ίσιο δρόμο που βλέπετε στον χάρτη. Τον αριστερό. Ο παράλληλος, δεξιά, είναι ο σημερινός αυτοκινητόδρομος, η ωτοστράντα νούμερο 14. Που φρακάρει πολύ και παίρνουμε την Ρωμαϊκή Βία Εμίλια να γλυτώσουμε χρόνο. Και όλη η επαρχία βορειοδυτικά της Ρομάνιας μας, είναι η Εμίλια.
Και μας την κάνανε μια επαρχία, Εμίλια-Ρομάνια, αλλά εμείς οι Ρομανιόλοι καθόλου δεν τους πάμε αυτούς τους Εμιλιάνους. Είναι τρελοί αυτοί οι Εμιλιάνοι! Όσο για τους Τοσκάνους στην Τοσκάνη, που στον χάρτη είναι μπλε, δεν ξέρουν τι τους γίνεται! Άλλος πλανήτης, εξωγίηνοι. Και δεν μπορείς να οδηγήσεις ούτε να παρκάρεις στην Φλωρεντία έτσι που έχουν καταπηδήξει το κυκλοφοριακό.
Στον χάρτη πάνω-πάνω θα δείτε τις σημαντικές πόλεις.
- Ρομάνια: Φορλί, Τσεζένα, Φαένζα, Ρίμινι, Ραβέννα,
- Εμίλια: Μπολόνια, Μοντενα, Ρετζιμίλια (Ρέτζιο Εμίλια), Πάρμα, Φερράρα,
(Το προσούτο της Πάρμας είναι από την Πάρμα, αλλά ενώ είναι το μόνο προσούτο γνωστό έξω από την Ιταλία, κάθε περιοχή κάνει το δικό της προσούτο. Το Σαν Ντανιέλε και το Νόρτσια είναι πολύ καλύτερα. Το τυρί Παρμετζιάνο Ρετζιάνο [παρμεζάνα] είναι συνεργασία μεταξύ της Πάρμας και της Ρετζιμίλια. Το τυρί Γκράνα Παντάνα είναι μια φτηνή [τσίπικη] έκδοση της παρμεζάνας)
- Τοσκάνη: Φλωρεντία (Μέδικοι, Αναγέννηση, κλπ.), Σιένα, Πίζα, Λούκα, Λιβόρνο.
Το Φορλί την Ρωμαϊκή εποχή λεγόταν Forum Livii (η αγορά του Λίβιου). Τον Μεσαίωνα το Φορλί έγινε γνωστό από την Κυρία του Φορλί, την Κατερίνα Σφόρτσα ηγεμόνισα του Φορλί και της περιοχής. Η Κατερινα καταγόταν από την αριστοκρατηκή και ηγεμονική οικογένεια Σφόρτσα του Μιλάνο. Τον δέκατο πέμπτο αιώνα, η Ρομάνια ήταν Παπική κτήση που ανήκε στον Πάπα. Ο άγιος Πατέρας είχε επαρχίες, στρατό, τράπεζα... σεμνά πράματα του Θεού. Ο Τσέζαρε Μπόρτζια (Καίσαρ Βοργίας, γιός του Πάπα Βοργία, Αλέξανδρου VI και αδελφός της Λουκριτίας, ναι, ο Πάπας είχε και παιδιά) πολιόρκησε το κάστρο του Φορλί, αιχμαλώτισε τον γιό της Κατερίνας και άρχισε να τον βασανίζει μπροστά από το κάστρο να τον βλέπει η μητέρα του η Κατερίνα και να παραδόσει την πόλη για να σώσει τον γιό της από τα βασανιστήρια. Η Κατερίνα όμως στάθηκε αγέρωχη πάνω στις επάλξεις του κάστρου του Φορλί, σήκωσε την φούστα της ψηλά να φανούν τα εσώρουχά της, και φώναξε, δεν πειράζει μπορώ να κάνω κι' άλλα παιδιά. Τελικά ο Τσέζαρε την πήγε στην Ρώμη στον μπαμπά του τον Πάπα μέσα σε ένα κλουβί με ρόδες.
Εδώ από κάτω, πιο λεπτομερής, η περιοχή μας:
Τον καταρράκτη μας της Ακουακέτα και το χωριό μας τα ανέφερε ο Δάντης στην Θεία Κωμωδία, Κόλαση, Άσμα XVI, στοίχοι 94-105. Ο Δάντης ήτανε από την Φλωρεντία. Η φατρία του έχασε τις πολιτικές αναμετρήσεις και τον εξορίσανε. Στον δρόμο της εξορίας ο πατέρας της Ιταλικής γλώσσας, Dante Alighieri (1265-1321), πέρασε τον χειμώνα του 1302-1303 στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε και μετά χρησιμοποίησε πολλά από τα τοπία μας και ονομασίες στην Θεία Κωμωδία. Αυτή είναι η τουριστική μας κληρονομιά, εδώ στο χωριό. Ο Δάντης. Το 2021 είχαμε και τις εκδηλώσεις για τα 700 χρόνια από τον θάνατό του. Εν τω μεταξύ, οι Φλωρεντίνοι, παρά το ότι τον εξορίσανε, τώρα τον εορτάζουν και καυχόνται. Είναι τρελοί αυτοί οι Φλωρεντίνοι!
Τα σύνορα της Τοσκάνης και της Ρομάνια είναι στον χάρτη διαγώνια από πάνω αριστερά προς κάτω δεξιά, πάνω στην ράχη των Απεννίνων. Το χωριουδάκι μας μάλιστα είναι μόνο τρία χιλιόμετρα από τα σύνορα της Τοσκάνης, μέσα στην Ρομάνια. Ήταν πάντα; Όχι πάντα. Μέχρι το 1927 το χωριουδάκι μας ήταν μέσα στην Τοσκάνη, υπό τον Μεγάλο Δούκα της Τοσκάνης, διοικητική θέση καταγόμενη ευθεία γραμμή από τους Μέδικους της Αναγέννησης στην Φλωρεντία. Κι’ ας ήταν το χωριουδάκι μας στην Τοσκάνη, οι κάτοικοι ήταν Ρομανιόλοι. Σχεδόν υπό κατοχή των Τοσκάνων. Και από το 1927 απελευθερωθήκαμε και είμαστε πλέον εκεί που ανήκουμε, στην Ρομάνια. Ρομάνια μία, που λέει και το τραγούδι. Romagna mia... Μία όχι όπως μία και μοναδική, αλλά mia στα Ιταλικά σημαίνει δική μου. Ρομάνια μου, σαν να λέμε.
Τα πάντα στην Ρομάνια είναι διαφορετικά από την Τοσκάνη. Η φύση, τα τοπία, η βλάστηση είναι διαφορετικά. Και φυσικά, ωραιότερα στην Ρομάνια, στις ανατολικες πλαγιές των Απεννίνων παρά σ' εκείνες τις δυτικές πλαγιές της Τοσκάνης. Εμείς οι Ρομανιόλοι φτιάχνουμε ζυμαρικά αξεπέραστα, στο σπίτι, από το μηδέν, χωρίς μηχάνημα, στο χέρι, πολύ καλύτερα από της Τοσκάνης, και φυσικά καλύτερα από παντού στην Ιταλία. Ούτε καν οι Εμιλιάνοι δεν φτάνουν τα ζυμαρικά μας. Τορτέλι! Καπελέτι! Τορτέλι είναι σαν Ραβιόλι αλλά τα Ραβιόλι είναι νότια από την Νάπολη. Είναι τρελοί αυτοί οι Ναπολιτάνοι. Τα Τορτέλι μας είναι πολύ ανώτερα. Που να σας φτιάξει καπελέτι σε μοσχαρίσιο ζωμό η mama της Μαργαρίτας, η μαμά μας! Θα νομίζετε ότι τα έφτιαξε ο Πανοραμίξ! Η μαμά μας πάντα κρατά χειροποίητα απ’ το χεράκι της καπελέτι στην κατάψυξη μπας και πάω να την επισκεφτώ εκεί, κάτω στο Φορλί. Σε αντίθεση με τον Οβελίξ, εγώ δεν έπεσα κατά λάθος μέσα στα καπελέτι της μαμάς όταν ήμουν μωρό. Δεν ήμουν εδώ τότε. Και χρειάζομαι τον μαγικό ζωμό μου κάθε φορά, ώστε να τα βγάλω πέρα με τους ντιπ ηλίθιους στους οποίους δίνουν άδειες οδηγήσεως και βγαίνουνε στο δρόμο με τα αυτοκίνητά τους και τις μοτοσυκλέτες τους.
Η καινούργια Lamborghini της αστυνομίας:
Λίγο αργότερα...
Στον χάρτη εδώ λίγο πιο πάνω βλέπετε τον κόκκινο δρόμο, την Στράντα Στατάλε SS67 από την πράσινη ωτοστράντα Α14 ως την πράσινη ωτοστράντα Α1, που ενώνει το Φορλί με την Φλωρεντία. Βέβαια ο ρουτ σίξτι σέβεν ρίχνει ένα παραπάνω στον κλασσικό Αμερικάνικο ρουτ σίξτι σιξ. Η SS67 πάει από Αδριατική σε Μεσόγειο, από Ραβέννα ως την Πίζα, αλλά για τους σκοπούς του χάρτη της περιοχής μας κοιτάμε το κομμάτι Φορλί-Φλωρεντία. Φορλί-Φλωρεντία είναι 109 χιλιόμετρα κορδέλες. Δυό ώρες και 45 λεπτά οδήγημα. Φορλί-Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε είναι 45 χιλιόμετρα, 55 λεπτά. Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε-Φλωρεντία είναι 64 χιλιόμετρα, μιά ώρα 50 λεπτά οδήγημα.
Όλο κορδέλες. Και οι αρσενικιάρηδες Ιταλοί με τις ακριβές μοτοσυκλέτες και τις ακόμα ακριβότερες δερμάτινες στολές πιστεύουν ότι ο SS67 είναι ιδιωτική τους πίστα, από το Φορλί, ίσαμε το μπαρ στο πέρασμα του Μουραλιόνε πάνω στην ράχη. Το καλοκαίρι πάνω από το επάνω χωριό όπου είναι το σπιτάκι μας ακούμε από κάτω από τον 67 συνέχεια βρουμ-βρουμ-βρουουουουουμ-βριιιιιμ!βραμβρουμ! Και που και που, από πάνω μας, τσαφ-τσαφ-τσαφ-τσαφ, το ελικόπτερο ασθενοφόρο που έρχεται για τους τραυματίες και νεκρούς μοτοσικλετιστές.
Εδώ στην Ρομάνια έχουμε τον καρπό σταφυλιού που λέγεται Σαν Τζιοβέζε (σαν να λέμε Αηγιωργίτικο στην Πελοπόννησο). Τα κρασιά μας τα Σαν Τζιοβέζε είναι φυσικά τα καλύτερα. Μας κλέψανε αμπέλια οι Τοσκάνοι και τα φυτέψανε στο Κιάντι, στην Τοσκάνη, και όλος ο κόσμος ξέρει το κρασί Κιάντι. Αλλά κανείς δεν ξέρει ότι το Κιάντι ξεκίνησε με αμπέλια Σαν Τζιοβέζε Ρομανιόλικα. Που μας τα κλέψανε αυτοί οι Τοσκάνοι!
Αυτό είναι το Αββαείο μας του Αγίου Βενεδκτίνου, δυό πόρτες κάτω από το σπιτάκι μας στο επάνω χωριό.
Αυτό χτίστηκε το δεύτερο μισό του δεκάτου ογδόου αιώνα. Το πρώτο Αββαείο και μοναστήρι οι μοναχοί το είχαν ξεκινήσει και χτίσει τον ένατο αιώνα, πριν καν υπάρξει Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πριν το Μέγα Σχίσμα. Που είναι το πρώτο Αββαείο, θα με ρωτήσετε. Η κρύπτη του είναι κάτω από την τσιμεντένια πλάκα που βλέπετε και μπορείτε να το επισκεφθειτε από τον κήπο του Αββαείου. Έχει και λίψανα κάποιων Αγίων. Κάθε καθώς-πρέπει εκκλησία έχει καποιανού τα λίψανα. Υπάρχουν τρεις εκκλησίες στην Ευρώπη που έχουν, η κάθε μια, το κρανιο του Ιωάννη του Χρυσόστομου, παραδείγματος χάριν...
Βλέπετε και τα απομεινάρια του τοίχου που βγαίνει λίγο απο το χτίσμα αριστερά της πόρτας; Ε! Όταν οι Τοσκάνοι χτίζανε το Ντουόμο στην Φλωρεντία, τον γνωστό ναό της Παναγίας του Λουλουδιού, Santa Maria del Fiore, ρίχνανε όλα τα λεφτά εκεί και τα παίρνανε από όλα τα άλλα μέρη. Έτσι το Αββαείο μας του ενάτου αιώνα και το μοναστήρι δεν συντηρήθηκαν, δεν τα πρόσεξε κανείς και κυριολεκτικά κατέρευσαν! Βρούμ! πάει το Αββαείο και άντε ξαναχτίστε το! Αυτοί οι Τοσκάνοι φταίνε! Ειναι τρελοί αυτοί οι Τοσκάνοι!
Οι επαρχίες της γεωγραφικής Ιταλίας ανέπτυξαν μια κουλτούρα φτώχιας με τους αιώνες και ιδιαίτερα μετά από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το Δεύτερο μάλιστα τον άρχισαν με τον Άξωνα και τους Γερμανούς αλλά τον τελείωσαν με τους συμμάχους και τους Αμερικάνους αφού ρίξανε τον Μουσολίνι και τον φασισμό τον Σεπτέμβριο του 1943. Από τότε μέχρι την απελευθέρωση η Ιταλία ήταν υπό Γερμανική κατοχή σαν την Ελλάδα. Μόνο που στην Γιάλτα ο Στάλιν έδωσε την Ιταλία στον Ρούζβελτ και την Ελλάδα στον Τσώρτσιλ για να του δώσουνε την Ανατολική Ευρώπη του σιδηρού παραπετάσματος. Έγιναν μεγάλες μάχες μεταξύ των Αμερικανών και της Βέρμαχτ και των Ες-Ες στα βουνά μας. Η μαμά μας ακόμα θυμάται τα Αμερικανικά βομβαρδιστικά Β17 να πετάνε πάνω από το Φορλί και να βομβαρδίζουνε.
Σαν αποτέλεσμα της κατοχής, σήμερα σε κοιτάνε σαν εγκληματία αν αφήνεις ένα ψίχουλο στο πιάτο σου, ενώ στην Ελλάδα αφήνεις τα μισά στο τραπέζι και δηλώνεις, κρατώντας την κοιλιά σου, πω-πω! έσκασα δεν μπορώ να φάω άλλο! Πλούσια τα ελέη μας! Είναι τα απομεινάρια της κατοχής.
Πιάτο Ιταλού που δεν πέρασε κατοχή και είναι ασεβώς σπάταλος.
Τέλος πάντων. Στην Αμερική, από μπριζόλες έχουμε εφτά-οκτώ διαφορετικές ονομασίες ανάλογα με το μέρος του ζώου, την κοπή και την ποιότητα, όπως έχετε και στην Ελλάδα. Στην Ρομάνια όμως όλα τα ήδη μπριζόλας τα λέμε Φιορεντίνα. Την σταβλίσια; Φιορεντίνα. Το κόντρα; Φιορεντίνα. Τ-bone; Φιορεντίνα. Σιρλόιν; Φιορεντίνα. Ριμπάη; Φιορεντίνα, όλα Φιορεντίνα. Γιατί αυτό; Επειδή, μπριζόλες μόνο οι πλούσιοι της Φλωρεντίας μπορούσαν να αγοράζουνε και να τρώνε, κι’ έτσι, αν πρόκειται για οποιουδήποτε τύπο κόψιμο ή ποιότητα μπριζόλα, είναι το φαΐ που μόνο οι Φιορεντίνοι είχαν λεφτά να φάνε.
Ένα περίεργο είναι ότι ενώ εδώ είμαστε αγροτιά και παράγουμε και πολύ ντόπιο κρέας, δεν ξέρουνε πως να ψήσουν μια μπριζόλα. Ψήνουνε οι κακομοίρηδες ψηλά πάνω από χαμηλή φωτιά αντί χαμηλά σε καυτή φωτιά και το κρέας βγαίνει έτοιμο να επιδιορθώσει τρύπια σόλα παπουτσιού. Εκτός αν την ψήσει ο Αμερικάνος του Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, οπότε δίνεις ρέστα. Όλοι συμφωνούν σε αυτό. Ή, αν ψήσει παϊδάκια αρνίσια ο Έλληνας του Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε. Τότε, τρώγονται.
Η Λίνσι ήταν φυτοφάγος και δεν έτρωγε μπριζόλες.
Αλλά παϊδάκια αρνίσια ψημένα από εμένα, τα έτρωγε και έγλυφε τα δάχτυλά της.
Υπάρχουν και οι μπριζόλες σότο-φιορεντίνα (ένα σκαλί ποιότητας κάτω από την φιορεντίνα).
Την μπριζόλα που εδώ την λένε σότο-φιορεντίνα στην Αμερική την χρησιμοποιούμε να κάνουμε κιμά για χάμπεργκερς...
~~~
Για να συνοψίσουμε:
Η Μαργαρίτα κι' εγώ δεν ζούμε στις Ιταλικές Άλπεις αλλά στις ανατολικές πλαγιές των βόρειων Απεννίνων,
στο ορεινό βοσκοτόπι στο Αββαείο του Αγίου Βενεδικτίνου, μεγάλ' η χάρι του.
Εις το βουνό ψηλά εκεί, στέκει εκκλησιά Αββαείου, ερημική.
Και δεν ζούμε, γαμώ το, στην Τοσκάνη! Ρομανιόλοι είμαστε στην Ρομάνια.
Romagna!
Romagna mia.
Ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξαναεξηγήσω ότι δεν ζούμε στην Τοσκάνη.
ΥΓ. Η Ιταλία σου μπλοκάρει το ενστικτώδες GPS του εγκεφάλου. Ενώ αισθάνεσαι ότι η Ιταλία πάει από Βορά προς Νότο, στην πραγματικότητα πάει από Βορειοδυτικά προς Νοτιοανατολικά. Όταν νομίζεις ότι κοιτάς ανατολικά, στην πραγματικότητα κοιτάς Βόρεια-Βορειοανατολικά. Είναι τρελοί αυτοί οι Ιταλοί! (Γαλλιστί, ή Γαλατικά, Ils sont fou ces Italiains)
~~~
