Γρόσι

 

Τι να σημαίνουν άραγε οι αριθμοί και ορολογίες που ακούμε σχετικά με την αξία της οικονομίας ενός κράτους και συγκεκριμένα με το λεγόμενο Εθνικό Χρέος...

Δια την Οικονομίαν πολλοί εμίλησαν,

Δια το τι σημαίνουν οι πληροφορίες, ουδείς!

…ε, όχι και ουδείς! το μακρύ τους και το κοντό τους το λένε πολλοί,

χωρίς απαραίτητα να έχουν ιδέα τι λένε…

Και οι πιο επικίνδυνοι δεν είναι οι ανίδεοι αλλά οι «επιστήμονες» με τα δοκτορά, επειδή εκείνους τους ακούνε όλοι και τα χάβουνε χωρίς αμφισβήτηση γιατί οι επιστήμονες και οι καθηγητές φοράνε λοφία και περικεφαλαίες οι άνθρωποι. Και ο καθένας επιλέγει ποιανού το λοφίο θα εκτιμήσει περισσότερο, βασισμένος στο κάτα πόσο οι ρήσεις ταιριάζουν με το τι ήδη πιστεύει, ή είναι έτοιμος να δεχτεί, ο καθένας.

Ο κοσμάκης δεν ψάχνει πληροφορίες για να σχηματίσει γνώμη, αλλά ψάχνει πληροφορίες που να ταιριάζουν στην αφήγηση που πιστευει ήδη ή είναι έτοιμος να δεχτεί. Και τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούν καν ότι αυτό κάνουνε.

Πολλοί, παραδείγματος χάριν αναφέρουν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν και το Εθνικό Χρέος, και ίσως το κατά μοσχαροκεφαλή εισόδημα και χρέος, χωρίς όμως να προχωράνε στον συσχετισμένο συνυπολογισμό του μέσου μισθού, της αγοραστικής αξίας του χρήματός τους και πολλών άλλων παραγόντων οι οποίοι στους διαφορετικούς τους συνδυασμούς και τιμές μπορεί να δώσουν εντελώς διαφορετικές ερμηνείες.

Τι σημαίνει Εθνικό Χρέος;
Στην Αμερική για να το καταλαβαίνουν όλοι, απλουστευμένα, το λένε «Η Εθνική Πιστωτική Κάρτα». Που εννοεί ότι η χώρα ζει ξοδεύοντας πέρα των υπαρχόντων χρημάτων, δανειζόμενη από το μέλλον. «Δανείζεται» σήμερα πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπληρώνει αύριο τις δόσεις του Χρέους τους. Στην Αμερική, στο Κογκρέσο, συνεχώς αυξάνουν το «πιστωτικό όριο» της «εθνικής πιστωτικής κάρτας», πάντα πιστεύοντας ότι η χώρα θα μπορεί να πληρώνει τις δόσεις του χρέους, καθώς συνεχώς ανεβαίνουν.

Εν τω μεταξύ, οι εργαζόμενοι στην Αμερική σκέφτονται τι χονδρικό μισθό παίρνουνε τον χρόνο, ενώ οι δουλοπάροικοι ραγιάδες σκέφτονται τι καθαρό μισθό βάζουν μετρητά στην τσέπη τον μήνα (για να μην αρχίσω και με την παιδαριώδη ηλιθιότητα του 13ου καυ 14ου μισθού-πεσκέσι απ' τον Σουλτάνο).

Ο αφορισμός του ότι δανιζόμαστε από τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας, πάντως, είναι ακριβής.
- Τι όμορφο εγγονάκι που είσαι! πάμε να πάρουμε παγωτό;! Αλλά το παγωτό θα το χρωστάς εσύ με τόκους όταν μεγαλώσεις!

Ας πάρουμε όμως την Γερμανία με 83.280.000 κατοίκους, όπου:

Ο κάθε εργαζόμενος, με μέσο χονδρικό μισθό €57.000 τον χρόνο, παράγουν εθνικό προϊόν €4.526.000.000.000 και χρωστάνε Εθνικό Χρέος €2.690.000.000.000. Δηλαδή το Εθνικό Χρέος είναι 59% του Εθνικού Προϊόντος, και κάθε Γερμανός χρωστάει, προσωπικά, €32.301, παίρνοντας μέσο μισθό κάπου €57.000.

Αυτή είναι μια υγιής οικονομία. Λέγεται ότι η οικονομική κατάσταση μιας χώρας γίνεται ανησυχητική όταν το Εθνικό Χρέος υπερβεί το 80% του Εθνικού Προϊόντος. Και αν ξεπεράσει το 100%, τότε η χώρα δεν είναι πλέον ιδιοκτησία των κατοίκων αλλά των δανειστών (σημ., μέρος του χρέους ανήκει πάντα σε τράπεζες εγχώριες και το υπόλοιπο σε τράπεζες, κυβερνήσεις και άλλους που βρίσκονται εκτός της χώρας, το οποίο κάνει τον υπολογισμό πιο πολύπλοκο).

Η Ελλάδα έχει Χρέος 150% του Εθνικού Προϊόντος,
η Αμερική 131%,
η Ιταλία 161 %
κλπ., κλπ.

Ας συλλογιστούμε όμως κάτι το αξιοπερίεργο:
Το 2010 η Ελλάδα είχε Χρέος 140% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος.
Σας βάλανε μνημόνιο δέκα χρόνια για να χρεοκοπήσουν τον κάθε Έλληνα αντί να χρεοκοπήσουν το κράτος.
Το 2020 η Ελλάδα  είχε Χρέος 190% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 50% παραπάνω από το 2010.

Σας είπανε ότι τα κταφέρατε καλά και σας βγάλανε απ' το μνημόνιο, το χάψατε και ξαναρχίσατε ν' αγοράζετε μερσεντέδες και μπεμεβέ.
Και ξαφνικά το 2024 οι αξίες αγοράς και ενοικιάσεως ακινήτων έκαναν μια φούσκα 110% των προηγουμένων τιμών. Το κράχ από την φούσκα δεν θα επιτραπεί να έρθει ομως πριν τελειώσει η τραγωδία της γελοιότητας του τι χτίζουν στο Ελληνικό (στο παλιό αεροδρόμιο).

Μας δουλεύουνε μου φαίνεται... (παντού και σε κάθε χώρα).

Στην τελική,

Πολιτική είναι το να εκλέγεται ο πολιτικός που είναι πιο επιτήδειος στο να πείθει τον κοσμάκη ότι θα του πραγματοποιήσει τις έμμονες ιδέες, τα όνειρα και τις φαντασιώσεις.

Οικονομία είναι το να αφηγούνται οι πολιτικοί το ποιος φταίει για την μιζέρια του καθενός.

Αμφιβάλλω αν οι πολιτικάντηδες πράγματι βάζουν προτεραιότητα στην ευημερία των ψηφοφόρων τους.

Αμφιβάλλω αν οι οικονομολόγοι είναι τίποτα παραπάνω από αστρολόγοι που βγάζουν ωροσκόπια κοιτώντας μια κρυστάλλινη σφαίρα.

Και αμφιβάλλω αν ο κοσμάκης πραγματικά ενδιαφέρεται να αναλάβει ευθύνες αντί να θρέφει μίσος για τους κατά την αφήγηση υπαίτιους της προσωπικα του αντιληπτής μιζέριας.

Τα 1930-1945 «έφταιγαν» οι Εβραϊκής καταγωγής πολίτες των κρατών.

Τα 2010-σημερα «φταίνε» οι μετανάστες.

Πριν 80 χρόνια έφταιγε το ότι τα κράτη δεν ήταν ενωμένα.

Τώρα φταίει ότι τα κράτη είναι ενωμένα μέσω πολυεθνικών εταιριών.

Και από το 1945 που σας γλύτωσε από τους Γερμανούς και τους Γιαπωνέζους, πάντα φταίει σε όλα η Αμερική.

Όσοι αφουγκράζονται ότι η οικονομία και ο διεθνισμός είναι περισσότερο πολύπλοκα πράματα απ’ όσο σκαμπάζουν οι περισσότεροι, πάνε και ακούνε οικονομολόγους.

Αλλά, εκτός του ότι οι οικονομολόγοι δεν είναι, δεν είναι δυνατόν να είναι, τίποτα περισσότερο από χαρτορίχτρες, ή δρουίδηδες με κρυστάλλινη σφαίρα, που δεν ξέρουν περισσότερα για το μέλλον απ' όσα ήξερε η Πυθεία στο Μαντείο των Δελφών, και αφ’ ενός ο κάθε οικονομολόγος προυσιάζει ότι ερμηνεύει ο ίδιος υποκειμενικά και αφ’ εταίρου κανείς δεν δίνει προσοχή στο τι ο σοφολογιότατος αφήνει έξω απ’ την αφήγηση του, ο κόσμάκης ποτέ μα ποτέ δεν δέχεται ότι η τελική ευθύνη πέφτει στον ίδιο, στον κάθε πολίτη. Για να φέρει η ελευθερία ευημερία, οι ευθύνες του καθενός είναι μεγαλύτερες από τις ελευθερίες και τα δικαιώματά του.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε:
Φταίει η Αμερική!
Φταίνε οι «μετανάστες»!
Φταίνε οι Εβραίοι!
Φταίνε οι Μουσουλμάνοι!
Φταίνε οι πολυεθνικές!
Φταίει η «παγκοσμιοποίηση»!

Φταίνε οι πολιτικοί!
Φταίνε οι αριστεροί!
Φταίνε οι δεξιοί! 

Φταίνε οι τρανς!

Αλλά ποτέ, μα ποτέ δε φταίει ο εκάστοτε ομιλών. Ποτέ.

Ένα πράμα να δεις, όποιος άνθρωπος ποτέ εκφέρει μια γνώμη για κάτι που πάει στραβά (στραβά από την δική του άποψη: οι Τραμπάκηδες τώρα τα βλέπουν όλα ίσα και υπέροχα), από την δική του άποψη ποτέ δεν ευθύνεται ο ίδιος, ποτέ δεν φταίει ο ίδιος ο ομιλών. Ή, η ομιλούσα. Και φυσικά ποτέ δεν κάνει λάθος, ο ομιλών.

Αν θέλει κανείς να έχει το ηθικό δικαίωμα να πιστεύει και να περιμένει ότι μπορεί να του προσφέρει μια κοινωνία για την ζωή του σπίτι, δρόμους, παιδεία, τρόφιμα, χρήματα, κλπ., αντί να εξασκείται στο πως να εξηγεί ότι για τα στραβά που βλέπει φταίνε οι εξωγήινοι, ας αναλάβει ευθύνη σαν μέλος και μέρος του τι συμβαινει. Απο τους 170 περίπου ψηφοφόρους στο χωριουδάκι μας ξέρετε πόσοι πήγανε να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα την περασμένη Κυριακή; κάπου 35. Αλλά εκείνοι που δεν ψήφισαν θα παραπονεθούν για το αποτέλεσμα, και θα έχουνε και γνώμες να μη τους ματιάσω.

Ναι, είμαι αναρχικός, με την έννοια ότι κάθε αρχή πρέπει να μου αποδεικνύει καθημερινά ότι δέχεται τις ευθύνες της.

ΥΓ. Στο Λονδίνο το 1976 σπούδασα δύο χρόνια αυτά που αγαπούσα σαν παιδί: Οικονομικά, Κοινωνιολογία, Ιστορία και Νομικά.

- Τα Οικονομικά τα παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι είναι κρυστάλλινη σφαίρα.

- Την Κοινωνιολογία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι λέει πράματα τα οποία δεν αρέσουν στους δεξιούς άρα φέρνει διαφωνία αντί για ένωση.

- Την Ιστορία την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν κατάλαβα ότι την γράφει ο νικητής.

- Την Νομική την παράτησα σαν πιθανό επάγγελμα όταν συνειδητοποίησα ότι, προσωπικά, δεν είχα την ικανότητα να υπερασπιστώ τους ενόχους και να διώξω τους αθώους, το οποίο είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει η δικαιοσύνη όπου ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι αθώος μέχρι να αποδειχτεί ένοχος, σε δίκη με ενόρκους. Όπου το βάρος της απόδειξης πέφτει στον Εισαγγελέα και όχι στον κατηγορούμενο. Την Νομική την καταλαβαίνω, την σέβομαι και την θαυμάζω αρκετά ώστε να μην την εμπιστευτώ σε κάτι σαν και του λόγου μου (μιλάω για την Νομική που ξεκίνησε από την Μάγκνα Κάρτα, όχι εκείνη που ξεκίνησε από το Θέατρο Σκιών Ο Καραγκιόζης).

... αποφάσισα λοιπόν ότι το μόνο επάγγελμα που μου πάει είναι η επικοινωνία, και πήγα κι' έμαθα κινηματοφράφο και έκανα και δίδαξα φωτογραφία, κι' έγραψα προγράμματα πληροφορικής για εταιρίες.

Πωλητές τσίχλας, 1989

Την πολιτική δεν μπορεί να την παρατήσει κανείς θέλει-δε-θέλει μια και, αν ζεις σε ομάδα δύο ή περισσοτέρων ατόμων, ότι κάνεις για να παραμένεις μέρος και μέλος της ομάδας εκ προσδιορισμού και ετυμολογία λέγεται «πολιτική». Δεν χρειάζεται να βάζεις υποψηφιότητα για θέση. Αν ζεις σε οποιουδήποτε μεγέθους κοινωνία, κάνεις πολιτική. Κι' αν ακόμα επί τούτου δεν συμμετέχεις στα κοινά, το να μην συμμετέχεις στα κοινά είναι η πολιτική σου.

Φερ’ ειπείν η παραπάνω φωτογραφία είναι το πως κάνω πολιτική και πως μιλάω πολιτικά εγώ, ας πούμε για την οικονομία:
Δύο κοριτσάκια πουλάνε τσίχλες. Αν με ρωτήσετε που και πως, που το που και το πως είναι δευτερευούσης σημασίας, θα απαντήσω ότι είναι στην Playa del Carmen στο Μεξικό και πουλάνε τσίχλες στους Αμερικανούς τουρίστες που έρχονται με κρουαζιερόπλοια. Για την πολιτική μου δήλωση προσπάθησα μέσα από το βλέμμα τους και τα μάτια τους, όπως τα φωτογράφισα, να κάνω τα κοριτσάκια αυτά με τις τσίχλες στο χέρι και τα κέρματα στην φούχτα, να δείχνουν στο κοινό της φωτογραφίας, να φαίνεται, ότι έχουν αξιοπρέπεια και δύναμη (περισσότερη από τα περισσότερα μαμόθρεφτα της Δύσης που τα στέλνει η μαμά και ο μπαμπάς να πάρουνε ένα χαρτί [υγείας]). Στο τέλος όμως, η πολιτική μου άποψη έχει τόση παρουσία όση της επιτρέπετε εσείς να έχει, εσείς το κοινό που κοιτάζει την φωτογραφία.

Τι λέω σ' αυτήν την ανάρτηση; Μια «φωτογραφία» είναι όλη η ανάρτηση. Από τον αναγνώστη εξαρτάται το αν λέει κάτι, και τι λέει.

~~~

Δημοψήφισμα!

 

Το Ηρώο στην πλατεία του χωριού δίπλα στο ποταμάκι

Ένας στρατιώτης που γύρισε από τον πόλεμο
χρησιμοποιεί το κράνος του για να σπείρει σπόρους στο χωράφι

Το Δημαρχείο

Η Ρεπούμπλικα με χρειαζόταν! Έπρεπε να πάω να ψηφίσω, και, ως ολοκαίνουργιος υπήκοος της Ρώμης (της Ρώμης του Φελίνι, που ήταν και γείτονας) φόρεσα το τίσερτ του Εθνικού Πάρκου με το πορτραίτο ενός λύκου (πιθανώς να είναι λύκαινα –δεν είναι σαφές) που μου είχε χαρίσει η Μαργαρίτα πριν 17 χρόνια και ακολούθησα την αρχηγό του σταθμού των Καραμπινιέρι του Πάρκου για να ψηφίσουμε μαζί, στο κάτω χωριό.

Επρόκειτο για ένα δημοψηφίσμα για πέντε ξεχωριστά θέματα. Τα θέματα δεν ενδιέφεραν την φασιστική μας κυβέρνηση, που δεν ήθελε να κάνει το δημοψήφισμα, αλλά η αντιπολίτευση, που ήθελε το δημοψήφισμα, κατάφερε να το περάσει με τις απαραίτητες ψήφους στην βουλή, και το δημοψήφισμα οργανώθηκε και έγινε. Επρόκειτο για θέματα και ερωτήσεις στο πόπολο που είχαν σημασία για την αντιπολίτευση άρα η δική μας ψήφος θα ήταν «Ναι» (Si!) σε όλα, και στα πέντε. 

Στο Αμέρικα που ψηφίζουμε ντουζίνες πολιτικούς, θέσεις, και δημοψηφίσματα σε κάθε εκλογές, χωράνε όλα σε μια κόλλα χαρτί-ψηφοδέλτιο. Όχι όμως εδώ στο Ιτάλια. Εδώ, κάθε ερώτηση θέλει μια ξεχωριστή σελίδα χαρτί μεγέθους Α4. 

Το κάθε ψηφοδέλτιο μεγέθους Α4 έχει διαφορετικό χρώμα. Τώρα, για τις πέντε ερωτήσεις, ήταν ένα πράσινο, ένα πορτοκαλί, ένα γκρι, ένα ροζ και ένα κίτρινο. Και υπήρχαν πέντε ξεχωριστές κάλπες: μια πράσινη, μια πορτοκαλιά, μια γκρι, μια ροζ και μια κίτρινη (όπου έπρεπε να ριξεις το συμπληρωμένο και διπλωμένο ψηφοδέλτιό σου στην κάλπη με το σωστό αντίστοιχο χρώμα, για όσους δεν κατάλαβαν).

Σε κάθε σελίδα υπήρχαν δύο μεγάλα τετράγωνα στο κάτω μέρος. Στο ένα μεγάλο τετράγωνο στ’ αριστερά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «Si» και στο άλλο μεγάλο τετράγωνο στα δεξιά έγραφε μέσα ένα μεγάλο «No» (μεγάλα ώστε να μην χρειάζεσαι γυαλιά-μεγεθυτικούς φακούς για να διαβάσεις).

Με το ειδικό μικρό μολύβι που παραχωρούσαν οι υπεύθυνοι, και έπρεπε μετά να το επιστρέψεις, έπρεπε να κάνουμε ένα μεγάλο «Χ» τραβώντας με το μολύβι γραμμές από κάθε μια από τις τέσσερεις γωνίες του μεγάλου τετράγωνου της επιλογής μας στην αντίθετη γωνία.

Γιατί ένα ψηφοδέλτιο για κάθε ερώτηση αντί πέντε ερωτήσεις σε ένα ψηφοδέλτιο;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να μην μπερδεύεται ο κόσμος με πολλές ερωτήσεις σε μια σελίδα. 

Γιατί τα διαφορετικά χρώματα στα ψηφοδέλτια;
Δεν είναι σαφές, αλλά ίσως για να ψηφίζουν βάση του χρώματος αν δεν ξέρουν ανάγνωση-γραφή (σοβαρά μιλάω).

Επίσης σχετικά με τις δύο παραπάνω απορίες, πιθανώς και επειδή έτσι το κόστος χαρτιού, μελανιών και εκτύπωσης μπορεί να καταφέρουμε να είναι πενταπλάσιο από όσο θα ήταν με μια σελίδα. Άλλωστε το Εθνικό Χρέος της Ιταλίας είναι μόνο 3,7 τρισεκατομμύρια Ευρώ. Έχουμε! Πλούσια τα ελέη μας!

Το κάθε ψηφοδέλτιο έπρεπε να το διπλώσουμε στα τρία, και μετά τέταρτο δίπλωμα στην μέση.

Ίσως επειδή, με τα 5 δευτερόλεπτα που μέτρησα για δίπλωμα του κάθε ψηφοδελτίου, συν 2 δευτερόλεπτα για το ξεδίπλωμα στο μέτρημα των ψήφων, έχουμε χρόνο εργασίας 35 δευτερόλεπτα για τα πέντε δημοψηφίσματα, επί πες 10.000.000 ψηφήσαντες, 350.000.000 δευτερόλεπτα εργασία (98 ώρες να διπλώνουμε και να ξεδιπλώνουμε πολύχρωμα χαρτιά).

Άλλο θέμα άξιο απορίας ήταν το γιατί να γράφουμε την ψήφο μας με μολύβι, αντί με μαύρο μελάνι όπως στο Αμέρικα;

Σκέφτηκα ότι ίσως επειδή το μολύβι θα διευκόλυνε στο μέτρημα των ψήφων, ώστε αν δεν αρέσει το αποτέλεσμα να μπορεί το μολύβι να σβηστεί.

Με πληροφόρησαν όμως ότι Όχι, είναι ειδικό μολύβι που δε σβήνεται.

Εντάξει, σκέφτηκα, αλλά γιατί να τρέχουμε να εφευρίσκουμε μολύβια που δεν σβήνονται αντί να χρησιμοποιούμε ένα μπικ με μελάνι;

Επειδή, με πληροφόρησαν, εδώ στην χώρα-γενέτειρα της μαφίας, σε μελάνι μπορεί να κρυφτούν χημικά που να ανιχνεύονται και έτσι θα μπορούσε κάποιος να πουλήσει την ψήφο του.

Και έτσι, με ιδιαίτερη περηφάνια, ψήφισα για πρώτη φορά σαν Ιταλός πολίτης, και μετά η Μαργαρίτα και εγώ το γιορτάσαμε με μια πίτσα ο καθένας, salami εκείνη, αντζούγιες εγώ, στο εστιατόριο της Μαρίας δίπλα στην γεφυρούλα, κοντά στο ηρώο, εκεί που γνωριστήκαμε πριν 17 χρόνια και ενάμιση μήνα.

~~~  

 

ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, για να θεωρηθεί έγκυρο ένα δημοψήφισμα πρέπει να παρουσιαστούν να ψηφίσουν 50% συν ένας από τους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους. Στον πληθυσμό 59 εκατομμυρίων στην Ιταλία, οι εγεγραμμένοι ψηφοφόροι Ιούνιο του 2025 κυμαίνονται γύρω στα 51,3 εκατομμύρια.

Οι ψηφίσαντες είναι 15.199.599 δηλαδή 29,89%, άρα το δημοψήφισμα είναι άκυρο και όλη η εργασία και κόστος πολλών, πολλών εκατομμυρίων Ευρώ ανήλθε σε αξία Μηδέν, και τίποτα δεν θ' αλλάξει –άρα όλα είναι φυσιολογικά όπως και αναμενόμενα στην χώρα την οποία ο Μέτερνιχ είχε αποκαλέσει «απλά μια γεωγραφική έκφραση».

Σημ., Στο δημοψήφισμα του 2011 ψήφισαν 41%, και γι’ αυτό είχε βγει κι’ εκείνο άκυρο.

 

ΥΓ2. Οι πέντε ερωτήσεις ήταν:

1. Κατάργηση των περιορισμών για την επαναπρόσληψη μετά από παράνομη απόλυση
2. Κατάργηση των περιορισμών στη δικαστική διακριτική ευχέρεια σε υποθέσεις απόλυσης
3. Κατάργηση της απελευθερωμένης χρήσης της προσωρινής απασχόλησης μέσω γραφείων ορισμένου χρόνου
4. Κατάργηση των διατάξεων περί αλληλέγγυας ευθύνης για εργατικά ατυχήματα σε υπεργολαβίες
5. Κατάργηση των εκτεταμένων απαιτήσεων για την απόκτηση της ιταλικής υπηκοότητας 

Θα πρότεινα ότι το ενδιαφέρον, εδώ, είναι το τι υπονοούν οι ερωτήσεις ότι υπάρχει τώρα σαν νόμος σχετικά με την δικαιοσύνη των απολύσεων, υπηκοότητας κλπ. Και σχετικά με περιορισμούς εν γένη. Επίσης ενδιαφέρον ότι οι φασίστες δεν ήθελαν το δημοψήφισμα (δεν τους βρίζω τους συμπολίτες μου: εδώ το να πεις κάποιον «φασίστα» μπορεί να εκληφθεί σαν  όρος τιμητικός, σοβαρολογώ, αντί για βρισιά). 

Στην φωτογραφία αυτή, τα πέντε ψηφοδέλτια, Α4 διπλωμένα τρεις φορές το καθένα αλλά όχι διπλωμένα και στη μέση.
Το πράσινο, το πορτοκαλί, το γκρι, το ροζ και το κίτρινο:

 

~~~ 

 

 

Οπτικές

 

Jasper Jones
Map (1961)

Η ερώτηση δεν είναι το ποιος είναι και τι πιστεύει ο Ντόναλντ Τραμπ.

Η ερώτηση είναι το ποιοι είναι και τι πιστεύουν εκείνοι που ψηφίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ.

(Ένας ηγέτης χωρίς ακόλουθους είναι ένας τυπάκος που πάει περίπατο μόνος του)

Επίσης, ποιοι είναι και τι πιστεύουν εκείνοι στους οποίους για άλφα ή βήτα λόγο δεν τους αρέσουν οι Δημοκρατικοί και πιστεύουν ότι ο Τραμπ και οι Τραμπομπλικάνοι είναι μια άλλη πολιτική επιλογή, αντί για μια παγίδα δικτατορίας ολιγαρχών. Ή, δεν ψηφίζουν χωρίς να κατανοούν ότι η αποχή, το λευκό, ή το άκυρο, βοηθά να αναδειχτούν οι ολιγάρχες.

Μια άλλη ερώτηση είναι το πως αποδίδουν, πως κατανοούν τα συμβάντα στην Αμερική οι άνθρωποι που δεν είναι Αμερικανοί, δεν κατανοούν πλήρως την Αμερική και δεν ζουν εκεί (άσε που όπως πάντα λέω υπάρχουν πολλές Αμερικές), αλλά έχουν τις δικές τους εμπειρίες και απόψεις από την όποια κουλτούρα και όποιο έθνος όπου ζουν και από όπου κοιτάν την Αμερική και τους Αμερικανούς και τα χρωματίζουν όλα από την δική τους οπτική. 

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία δεν είναι το τι απάντηση δίνει κανείς σε αυτές τις ερωτήσεις.

Αυτό που έχει μεγάλη σημασία, κατά την γνώμη μου, είναι το αν πιστεύει κανείς ότι οι ερωτήσεις αυτές πρέπει να τίθενται, ή όχι. Και το αν υπάρχει μόνο μια σωστή απάντηση, ή συνδυασμός απόψεων, με ζύγι μεταξύ τους (ποιανού το ζύγι;).

Σαν Έλληνας από το 1958, μετά από σπουδές της Γαλλικής πολιτιστικής ιστορίας, μετά σαν μέρος της Βρετανικής κοινωνίας για 8 χρόνια από το 1976,  και μετά σαν Αμερικανός που έζησα και μεγάλωσα τον γιό μου και εργάστηκα στην Αμερική δεκαετίες, και με δική μου εταιρία με υπαλλήλους, έφτασα στην Ιταλία το 2008, 49 χρονών, ήδη με κάποια πείρα και εμπειρίες από τον κόσμο. Και όμως, πέρασαν χρόνια μέχρι να αρχίσω να κατανοώ τι είναι, πραγματικά, η Ιταλία, έξι χρόνια μετά με εκλέξανε και ελεγκτή του Δήμου σε εκλογές, και τελικά έγινα μόλις τώρα και Ιταλός πολίτης σαν τρίτη υπηκοότητα. Η πραγματικότητα της Ιταλίας όπως την γνωρίζω τώρα δεν έχει σχέση με το τι νόμιζα ότι ήταν, πριν έρθω και ζήσω 17 χρόνια εδώ, ούτε έχει σχέση με το τι βλέπω και γνωρίζω ότι νομίζουν ότι γνωρίζουν Έλληνες, Γάλλοι, Άγγλοι, Αμερικανοί και Σουηδοί, ως προς το τι είναι η Ιταλία. Πόσοι, παραδείγματος χάριν, κατανοούν γιατί, στην Ιταλία μπορεί και δεξιοί και αριστεροί, και καπιταλιστές και σοσιαλιστές να είναι φασίστες; Ο φασισμός είναι Ιταλική εφεύρεση και πραγματικότητα, Ιταλική λέξη. Υπήρχε στο μεδούλι πολύ πριν το αναγνωρίσει και το οργανώσει ο Μουσολίνι. Και υπάρχει ακόμα όσο επίκαιρο όσο ποτέ. Πόσοι μη-Ιταλοί, απ' έξω από την Ιταλία, ουσιαστικά κατανοούν την λέξη, και ότι ο φασισμός είναι εθνικιστική ιδεολογία-πεποίθηση και όχι πολιτική οικονομικού συστήματος;

Από την στιγμή που ένας Ιταλός λέει ότι η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έδωσε πολιτισμό στον κόσμο, ή από την στιγμή που ένας Έλληνας λέει, Εμείς, ρε, δώσαμε πολιτισμό στον κόσμο, ή όταν Ευρωπαίος (ή ευρωπέος) λέει ότι τα Αμερικανάκια μασάνε τσίχλα, και ο ενας και ο άλλος και οι παράλλοι, το καταλαβαίνουν-δεν-το-καταλαβαίνουν, το έννούν-έτσι-ή-όχι, μιλάνε απο το βάθρο του τι σημαίνει στην πραγματικότητα ο φασισμός.

Είναι εύκολο να υποθέσω το πόσο μπορεί να διαφέρουν απόψεις των εκτός μιας οποιασδήποτε χώρας σχετικά με την χώρα για την οποία αποφένωνται.

Ακόμα ανακαλύπτω πράγματα για την Ιταλία, που με βοηθάνε να καταλάβω και την ούνα-φάτσα-ούνα-ράτσα Ελλάδα: Τις προάλλες είχαμε μια πολύ ωραία συζήτηση για κοινωνικά και ανθρώπινα θέματα με ξάδελφο της Μαργαρίτας και συνεπώς ξάδελφο και δικό μου. Σε μια στιγμή με ρώτησε να του πω τι είναι ένα πράγμα που με ενοχλεί περισσότερο σε κοινωνική τριβή. Και αμέσως του απάντησα ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι να με διακόπτουνε, έτσι όπως διακόπτει συνεχώς ο ένας τον άλλον στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Γέλασε και μετά είπε, όχι σοβαρά, πες μου τι σε ενοχλεί περισσότερο. Μιλήσαμε αρκετά πάνω σ’ αυτό. Αργότερα, αναρωτήθηκα γιατί δεν με πίστευε. Δεν πίστευε ότι ειναι δυνατόν να ενοχλεί κανέναν το να τον διακόπτουν. Και άναψε ένας γλόμπος αιωρούμενος πάνω από το κεφάλι μου. Δεν πίστευε ότι μιλούσα σοβαρά επειδή για εκείνον δεν είναι ούτε καν θέμα το να διακόπτει ο ένας τον άλλο. Είναι φυσικό. Είναι η Ιταλική κουλτούρα και καθιερωμένη μέθοδος επικοινωνίας. Όπως είναι και στην Ελληνική κοινωνία. Εγώ όμως ενηλικιώθηκα στην Αγγλία όπου το να επιτρέπεις στον άλλο να τελειώσει αυτό που λέει είναι υπέρτατη ένδειξη σεβασμού, και στο κάτω-κάτω, γαμώ το ρε αδερφέ, σε βοηθά να καταλάβεις τι εννοεί ο άλλος πριν απαντήσεις (άμα τον αφήσεις α τελειώσει τι θέλει να εκφράσει). Τώρα μόλις κατάλαβα επί τέλους αυτή την πτυχή της Ιταλίας (και της Ελλάδας) όταν ο ξάδελφος νόμιζε ότι αστιευόμουνα όταν απάντησα ειλικρινά ότι οι διακοπές στην ομιλία είναι που με ενοχλούν περισσότερο.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή των παραπάνω είναι, κατά την πείρα μου, ότι η άποψη ανθρώπων για μια χώρα στην οποία δεν ανήκουν είναι βασισμένη στην λογική (τους), ενώ, η πραγματικότητα, μέσα σε κάθε χώρα, φαίνεται στους ντόπιους να έχει σχέση όχι με την λογική αλλά με τα ένστικτα που θρέφουν την κοινωνική τριβή μέσα στην χώρα. Όχι πολύ σχέση με την λογική (όπως πιθανώς να έλεγε και ο φίλος Jolly Roger, η ερμήνευση της στατιστικής όχι με αριθμούς αλλά με σοφιστείες).

Η εικόνα μιας χώρας στον νου κάποιου που βρίσκεται έξω από την χώρα, μπορεί να είναι πίνακας ζωγραφισμένος από τον Ρούμπενς ή τον Ρέμπραντ, παραδείγματος χάριν, που δείχνει κάτι με τρόπο κατανοητό, οπτικά κατανοητό. Μέσα από την χώρα όμως η εικόνα αλλάζει σε πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ, ή του Πικάσο, ή, όπως πάνω από αυτή την ανάρτηση, του Τζάσπερ Τζόουνς.

Το ενδιαφέρον είναι, όχι ποια από τις δύο μεθόδους απόδοσης εικόνας είναι σωστή, αλλά το πως μπορεί και οι δύο να είναι διαφορετικές οπτικές της μιας πραγματικότητας. Εφ’ όσον… η πραγματικότητα είναι μια ενώ οι οπτικές γωνίες πολλές.

Δεν είναι το αν ο Μικελάντζελο, ο Ντελακρουά, ο Βαν Γκωχ, ο Μονέ, ο Κλιμτ, και ο Ρόθκο συμφωνούν ο ένας με την μέθοδο απόδοσης που χρησιμοποιούν οι άλλοι. Είναι το αν ο καθένας τους κατανοεί την μέθοδο και οπτική των άλλων, και αν τις βλέπει σαν εξ’ ίσου έγκυρες με την δική του. Άλλο η διαφορά έκφρασης και άλλο το «σωστό-λάθος». Δεν υπάρχει ένας ενιαίος, παγκοσμίως αποδεκτός ορισμός, αλλά μάλλον ποικίλες σχολές σκέψης και προοπτικές σχετικά με το πώς να προσδιοριστεί τι είναι σωστό ή λάθος. Και στο τέλος, όλες οι απόψεις και αφηγήσεις προσφέρουν μονο μέρη της πραγματικότητας.

Η ερώτηση, στο τέλος, περισσότερο από το αν μπορεί κανείς ειλικρινά να σέβεται μια αντίθετη γνώμη, είναι το αν μπορεί κανείς να δεχτεί ότι μια διαφορετική, έστω και αντίθετη γνώμη μπορεί να είναι εξ’ ίσου έγκυρη όσο απεχθής και να ακούγεται, υποκειμενικά, επίσης υπολογίζοντας και τα προσφερόμενα, από την άλλη γνώμη, αποδεικτικά, αν όχι τουλάχιστον ενδεικτικά στοιχεία και ιστορικά δεδομένα.

Προσωπικά σκέφτομαι και αισθάνομαι έτσι όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Δεν είναι κάτι που το προσπαθώ. Έτυχε από την φύση να λειτουργώ έτσι είτε μ’ αρέσει είτε οχι. Όταν κάποιος πιστεύει κάτι διαφορετικό από εμένα,  με ενδιαφέρει να γνωρίσω και να σκεφτώ τους λόγους που παρουσιάζει για να σκέφτεται έτσι, όχι για να πω στον εαυτό μου, ή στον άλλο αν είναι «σωστοί» ή «λάθος» οι λόγοι του, αλλά έτσι για να τους ξέρω, και, ή μου πάνε ή δε μου πάνε, αλλά ποτέ με την πλάνη ότι η δικοί μου λόγοι και σκέψεις είναι πιο σωστές. Είναι οι λόγοι και σκέψεις που ταιριάζουν στην λειτουργία του οργανικού, χημικού μυαλού μου… Δεν μ' ενδιαφέρει να έχω δίκιο (γι'αυτό και οι γνώμες μου συνεχώς εμπλουτίζονται και πιθανώς εξελίσσονται ή και αλλάζουν). Μ' ενδιαφέρει να καταλάβω σε βάθος το πως και γιατί αντιλαμβάνονται τον κόσμο διαφορετικά οι άλλοι. Ευρύτητα του ορίζοντα. 😊

 

Τον Χάρτη (των Ενωμένων Κρατών) του Jasper Jones
(εικόνα πάνω από την ανάρτηση)
τον είχαμε στον τοίχο δίπλα στο τραπέζι της κουζινας (φωτό Δεκέμβριος 2000),
Μια Γερμανο-Αμερικανίδα, ένας Ελληνο-Αμερικανός, και ένας Ελληνο-Γερμανο-Αμερικανός.

...και είναι ακόμα εκεί, στην Μασαχουσέτη, και σήμερα (φωτό Δεκέμβριος 2022).
Την ταπετσαρία στον τοίχο την είχα διαλέξει και κρεμάσει/κολλήσει εγώ, το 1994.
Τον Χάρτη του Τζόουνς τον είχα αγοράσει εγώ στο Museum Of Modern Art της Νέας Υόρκης, μάλλον το '92,
λίγο πριν αρχίσω να ψηφίζω.

 Η πορεία της Νέας Αμερικής:

Ο Ρέγκαν εδραίωσε την νέα υπερηφάνεια και καπιταλισμό,

Ο Μπους (πατήρ) ρώτησε «πως και βρίσκεται το πετρέλαιό μας κάτω από την άμμο τους;»

Ο Κλίντον έφερε οικονομική ευημερία πρωτόγνωρη,

Ο Μπους (υιός) πρώτο παράδειγμα μωρής μαριονέτας στα νήματα ολιγαρχών,
που έφερε πολέμους και το κραχ του 2008

Ο Ομπάμα έσωσε την Αμερική από οικονομική καταστροφή,
και ήταν η αποκορύφωση του αγώνα των δικαιωμάτων που ξεκίνησε το 1860,
και υπερέβη το φυλετικό μίσος που έλαβε.

Ο Τραμπ v1.0 ήταν το ξεσάλωμα εκείνων που έπλεαν στην άγνοια και το μίσος
(παρεμπιπτόντως, η Χίλαρι έχασε στον Τραμπ το 2016 λόγω του ότι ο Διευθυντής του FBI, Τζέημς Κόμι,
11 μέρες πριν τις εκλογές του 2016,
ανακοίνωσε ότι το FBI ξανάνοιξε την έρευνα στα email της Χίλαρι,
πριν, δυό μέρες πριν τις εκλογές, ανακοινώσει ότι η έρευνα ξαναέκλεισε με την Χίλαρι αθώα,
επίσης η Χίλαρι δεν είχε κάνει προεκλογικές επισκέψεις στο Μίσιγκαν)

Ο Μπάιντεν ήταν η τελευταία ανάσα μιας εποχής 80 ετών, 1945-2025, που έκλεισε
εν μέσω γεροντικής άνοιας, και,

Ο Τραμπ v2.0 είναι η εξέγερση του Παλιού Νότου, και,
η τελευταία απάνθρωπη μάχη
υπέρ μίσους, άγνοιας, ρατσισμού χριστοφασισμού, λευκού εθνικισμού και απομονωτισμού.
Και κατεδάφιση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
(Σημειώνουμε ότι ο Τραμπ πάντα έχασε εκλογές με αντίπαλο άνδρα και πάντα κέρδισε με αντίπαλο γυναίκα.
Τι σού 'ναι αυτοί ο Ρεπουμπλικάνοι).

Ναι, ο Οσάμα μπιν Λάντεν το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μέσα σε δύο ώρες,

κέρδισε κατά κράτος την μάχη του κατά της Αμερικής

και άλλαξε την πορεία της Ιστορίας του Πολιτισμού.

Εν τω μεταξύ, στο Ελλαδιστάν, απ' ότι έμαθα από Ελληναρά επισκέπτη μέσα στο σπίτι μας,
οι Έλληνες ομοφοβικοί φασίστες (και μαλάκες), όπως και οι Αμερικανοί ομοφοβικοί φασίστες (και μαλάκες),

(η ομοφοβία, η μαλακία και ο φασισμός είναι διεθνής αδελφότητα)
χαίρονται που ο Τραμπ πολεμάει κατά των γουώκ!

Παρένθεση:

(«Γουώκ» σημαίνει «αφύπνιση» και σαν έκφραση προέρχεται από τον αγώνα των μαύρων Αμερικανών,
από την αγραμματοσύνη των σκλάβων ως την προεδρία του Ομπάμα,
έκφραση που χρησιμοποιείται από το 1938, «In Alabama be careful and stay woke»,
το τραγούδι Scottsboro Boys του Lead Belly,
που απλά χρησιμοποίησε υπάρχουσα μαύρη αργκό.

Όχι δηλαδή ότι το συνειδητοποιεί κανείς από που προέρχεται η λέξη, και τι σημαίνει...
ούτε και ενδιαφέρει κανέναν εφ' όσον παρέχει μια σφυρίχτρα να σφυρίζουν, κάτω το γουώκ!
χωρίς να τους κόβει ότι απλά λένε να κοιμόμαστε σαν σκλάβοι και να μην είμαστε αφυπνισμένοι.)

ΥΓ. Για να μην τελειώσω με παρεξήγηση, να υπογραμμίσω και να τονίσω (όπως λένε και στα Ελληνικά δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, ως εισαγωγή σε κάτι που είπε κάποιος -στην Ελλάδα αν μπορείς να γράψεις οτι ο τάδε: υπογράμμισε, τόνισε, ή, σημείωσε, είσαι δημοσιογράφος), ότι το να κατηγορεί κανείς τους Δημοκρατικούς για το πόσα πολιτικά δικαιώματα εγκρίνουν, μπορεί μεν να προέρχεται από ομοφοβία και φασισμό, αλλά επίσης μπορεί να προέρχεται από την λογικότατη παρατήρηση, κάποιου που δεν έχει σταγόνα ομοφοβίας ή φασισμού, ότι οι Δημοκρατικοί το παραξηλώνουν στο πόσα πολιτικά δικαιώματα δίνουν, έτσι θυμόνωντας τους Ρεπουμπλικάνους και «φέρνοντας» τον Τραμπ. Φυσικά αυτή είναι μια πολύ λογική παρατήρηση, όμως φέρνει την επίσης λογικά απορρέουσα ερώτηση του ποιος και σε ποιο σημείο τραβάει την ηθική γραμμή πέρα της οποίας δεν πρέπει να δίνουμε δικαιώματα για να μην ξεσαλώνουν οι ομοφοβικοί φασίστες και βγάζουνε τον Τραμπ.

Ναι, ναι, να συμμορφωθούμε, μη τυχόν και τσαντιστούν οι ομοφοβικοί χριστοφασίστες, αλλά από ποιο σημείο ξεκινάμε; Πόσο μακριά να φτάσουμε; Μήπως να αφαιρέσουμε και το δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν; Σίγουρα αυτό θα κατεύναζε αρκετούς αρσενικιάρ’δες φασίστες. Ωραία τα τσιτάτα, αλλά όρια ποιος βάζει, που τα βάζει; Η λογική θα μου πείτε, τα βάζει τα όρια. Θαύμα! ...αχμ, ποιανού η λογική; η δικιά μου; η δικιά σου; η δικιά του; Τελειώσαμε τον ενικό. Πάμε και στον πλυθηντικό;

 

~~~

 

Εφτά Εκλογές

~~~

Επιτυχία

 

Αγαπώ πολύ τον καταρράκτη μας της Ακουακέτα (Acquacheta, δηλαδή, νερό που πέφτει, όπου Acqua, νερό, γράφεται με «c», όπως στα Λατινικά, αντί «Aqua» όπως στα Ιταλικά). Αγαπώ την Ακουακέτα μας, που είναι δικαιοδοσία ευθύνης της Μαργαρίτας, ως διευθύντρια της περιβαλλοντολογικής Αστυνομίας, πρώην Κόρπο Φορεστάλε ντελο Στάτο από το 1822, νυν Καραμπινιέρι Φορεστάλι από το 2016. Το να διαλύσει το Κόρπο Φορεσταλε ντελο Στάτο και να το ενσωματώσει στους Καραμπινιέρι ήταν το μόνο κατώρθωμα του πρωθυπουργού Ρέντσι. Λυπηρό.

Αγαπώ τον καταρράκτη μας και όλη μας την φύση κοντά στο χωριουδάκι μας το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, που και τα δύο τα είχε αναφέρει ο Δάντης Αλιγκιέρι στην Θεία Κωμωδία, Inferno, Canto XVI (94-105). Για μένα τα βουνά μας δεν είναι «Ιταλία», αλλά απλά ο μικρός μας δικός μας παράδεισος. Και είμαι πολύ υπερήφανος και για τα μέρη μας και για την φύση και για την Μαργαρίτα.

Για να πάει κανείς στην Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε πρέπει να πάρει το βουνίσιο μονοπάτι δίπλα στον χείμαρρο που έρχεται από τον καταρράκτη. Πολύ δύσκολο να το διαβείς μονοπάτι που ξεκινάει σε υψόμετρο 515 μέτρα και φτάνει στο κάτω μέρος του καταρράκτη, στα 655 μέτρα, μήκος περίπου τέσσερα χιλιόμετρα 200 μέτρα, δύσκολο περπάτημα με απότομες αναβάσεις που παίρνει κάπου 2 ώρες για νορμάλ ανθρώπους και κάπου 4 ώρες για κάτι σαν και του λόγου μου.

Την τελευταία φορά που είχα πάει ήταν 23 Μαΐου του 2010, πριν 15 χρόνια όταν ήμουνα 52 χρονών και το είχα κάνει με την Μαργαρίτα και ένα ζευγάρι φίλους από τα Βραχώδη Όρη, σε κάπου τρεις ώρες (και άλλες τόσες για την επιστροφή). Ήταν ή επέτειος των γάμων τους και είχαμε φέρει πικ νικ και Σαμπάνια στον καταρράκτη. Τότε είχα φωτογραφίσει και το επίσημο πορτραίτο μου της Ακουακέτα και μετά έφτιαξα τον ιστοχώρο της:
 https://www.acquacheta.org

Τώρα ήθελα από καιρό να ξαναπάω και να την ξαναφωτογραφήσω με τα καινούργια μου συμπράγκαλα, την Nikon Z9 και φακούς Nikor, τα καλύτερα συμπράγκαλα που υπάρχουν στον πλανήτη σήμερα.

Όμως, με τον διαβήτη μου, ενώ σε καλή και επίπεδη επιφάνεια μπορώ να περπατήσω χιλιόμετρα χωρίς πρόβλημα, έστω και έλαφριά ανάβαση πονάει αμέσως του γοφούς μου και σύντομα τους μηρούς μου. Απότομη κατάβαση το ίδιο. Λέγεται Διαβητική Νευροπάθεια. Η καρδιά το ήθελε και ήταν αισιόδοξη, κι αποφασισμένη, αλλά ρεαλιστικά δεν θα το έβγαζα, και μόνο με ελικόπτερο θα με βρίσκανε αν το πιλοτάριζαν Αμερικανοί, γιατί Ιταλοί πιλότοι απαγορεύεται να πλησιάσουν εκείνα τα μέρη λόγω δυσκολίας.

Η Μαργαρίτα είχε την ιδέα να πάω συνέχεια κατάβαση ώστε να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσω ανάβαση στον πηγαιμό. Και ήξερε ένα σημείο σ’ ένα πέρασμα, την Πεσκιέρα, στο Πότζιο ντελ Ινφέρνο, στην αντίθετη πλευρα της Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, υψόμετρο 1.076 μέτρα, κατέβασμα στην Ακουακέτα από μονοπάτι 5 χιλιόμετρα.

Ενώ σε ευθεία γραμμή το Πότζιο ντελ Ινφέρνο είναι κοντύτερα στην Ακουακέτα από το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε, το μονοπάτι είναι πιο στριφογυριστό και είναι μακρύτερο από το Πότζιο ντελ Ινφέρνο. Η γκρι γραμμή είναι τα σύνορα μεταξύ Τοσκάνης, αριστερά, και Ρομάνια, δεξιά. Το πάνω μέρος του καταρράκτη ύψους 70 μέτρων είναι Τοσκάνη και το κάτω Ρομάνια. Για κλίμακα στην επάνω αεροφωτογραφία, το Πότζιο ντελ Ινφέρνο-Ακουακέτα είναι Φιξ-Φλοίσβος και Ακουακέτα-Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε είναι Φλοίσβος-Καλαμάκι.

Το σακίδιο με τα συμπράγκαλά μου είναι 35 κιλά συν τρίποδο επαγγελματικό. Ο ανιψιός μας ο Ρικάρντο που τον είχα πάει στην Αμερική οι δυό μας τον Αύγουστο του 2022 και τώρα είναι 21 ετών, ανακοίνωσε ότι θα με συνοδέψει εκείνος και θα κουβαλήσει και τα συμπράγκαλα όλα, και θα είναι, είπε, ο Σέρπα μου, αναφερόμενους στους Νεπαλέζους Σέρπα που οδηγούν τους ορειβάτες στο Έβερεστ.

Σε αυτή την εδαφική αναπαράσταση του Google Earth ο βοράς είναι πίσω αριστερά μας και κοιτάμε νότια-νοτιοανατολικά. Η κίτρινη «πινέζα» είναι στο πάνω μέρος του καταρράκτη που πέφτει κάτω ανάμεσα στις ράχες και τις πλαγιές. Το μονοπάτι προς το Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε είναι 4 χλμ ευθεία μπροστά μας και ακολουθεί τον χείμαρρο του καταρράκτη στρίβοντας προς τα αριστερά. Αν μεγαλώσετε την φωτογραφία σε μεγάλη οθόνη θα δείτε πάνω αριστερά την πλαγιά βουνού στο βάθος ένα χωματόδρομο με κορδέλες. Εκείνος κατεβαίνει στο χωριό μας όπου συναντώνται τρεις χείμαρροι. Από το Πότζιο Ντελ Ινφέρνο θα κατέβαινα την αριστερή κοντινή πλαγιά σ’ αυτή την εικόνα, την οποία τελικά την έκανε μόνος του ο Ρικάρντο.

Το ύψος του καταρράκτη είναι 70 μέτρα.

Έπρεπε οι φωτογραφίες να τραβηχτούν 11:00-11:50 πμ για να μην είναι στην σκιά το νερό του καταρράκτη. Αποφασίσαμε να είμαστε στο Πότζιο Ντελ Ινφέρνο να ξενικήσουμε στις 8.

Το μονοπάτι είχε μια απότομη ανάβαση επί 200 μέτρα στην αρχή και μετά ίσιο και κατάβαση 4,800 περίπου μέτρα. Προς το τελευταίο χιλιόμετρο η κατάβαση ήταν τόσο απότομη που πονούσε σαν ανάβαση. Οι γοφοί μου και οι μηροί μου ήταν πια σαν ζελέ και έχανα την ισορροπία μου. Στο τέλος κρατούσα για στήριγμα το χέρι του Ρικάρντο να συνεχίσω να περπατάω.

Στις 2:30 μμ, πέντε ώρες περπάτημα συν στάσεις, ήμασταν ακόμα 1 χιλιόμετρο από την Ακουακέτα, αλλά είχαμε φτάσει στα κτίσματα του Πιέν Μπαρούτσολι, μια αποικία χίπηδων από την δεκαετία του 1970, κομμένη από τον πολιτισμό. Έπεσα στον παμπάλαιο καναπέ καθώς μου προσφέρανε φράουλες από τον κήπο τους και είπα στον Ρικάρντο:

«Εγώ δεν θα μπορέσω να ξαναδώ την Ακουακέτα. Σήμερα ήταν ο Απόλλων 13 μου… Η 'επιτυχής αποτυχία' μου. Δεν έφτασα στο Φεγγάρι αλλά επέζησα. Επιτυχής γιατί με την βοήθειά σου δεν έπεσα, δεν χτύπησα και φτάσαμε μέχρι εδώ, στο Πιέν Μπαρούτσολι. Επίσης όμως επιτυχία γιατί τώρα θα συνεχίσεις μόνος σου και θα πάρεις τις φωτογραφίες εσύ. Τώρα εσύ είσαι το αφεντικό της αποστολής.» Και του έδωσα την φωτογραφική μηχανή.

Τρεις ώρες αργότερα η Μαργαρίτα ήρθε με το Λαντ Ρόβερ από δρόμο που εκείνη μπορούσε να χρησιμοποιήσει επαγγελματικά, με άδεια από το Εθνικό Πάρκο, με κλειδί για την μπάρα, το Λαντ Ρόβερ δέκα λεπτά περπατημα από το Πιέν Μπαρούτσολι που τά 'κανα σιγά-σιγά κρατώντας το χέρι του Ρικάρντο αφού επέστρεψε από τον καταρράκτη, και η Μαργαρίτα μας γύρισε σπίτι μας από χωματόδρομο 6 χιλιόμετρα στα βουνά πριν βγεί στην άσφαλτο 5 χιλιόμετρα από το χωριό.

Το Πιεν Μπαρούτσολι είναι στα 805 μέτρα υψόμετρο,
ένα χιλιόμετρο από τον καταρράκτη που είναι στα 655 μέτρα υψόμετρο.

Παρακάτω, φωτογραφίες από το μονοπάτι, από το Πότζιο ντελ Ινφέρνο ως το Πιέν Μπαρούτσολι που τις έπαιρνα εγώ. Την τελευταία ώρα της μεγάλης κατάβασης προς το Πιέν Μπαρούτσολι δεν έπαιρνα πια φωτογραφίες. Μετά από τις δικές μου θα δείτε τις φωτογραφίες της Ακουακέτα που τράβηξε ο Ρικάρντο, 30 Μαΐου 2025.

Cascata dell'Acquacheta

foto: Riccardo

2025.05.30

Αυτή τη μια παραπάνω φωτογραφία την πήρε η Μαργαρίτα σε περιπολία πέντε μέρες νωρίτερα.
Κοιτάξτε πόσο περισσότερο νερό είχε με πέντε μέρες διαφορά.
Τον χειμώνα φυσικά έχει περισσότερο κι' απ' αυτό,
και τον καιρό του Δάντη τον δέκατο τέταρτο αιώνα πολύ περισσότερο.

Συνεχίζουμε με τις φωτογραφίες του Ρικάρντο:

Come quel fiume c'ha proprio cammino

prima dal Monte Viso 'nver' levante,

da la sinistra costa d'Apennino,

che si chiama Acquacheta suso, avante

che si divalli giù nel basso letto,

e a Forlì di quel nome è vacante,

rimbomba là sovra San Benedetto

de l'Alpe per cadere ad una scesa

ove dovea per mille esser recetto;

così, giù d'una ripa discoscesa,

trovammo risonar quell' acqua tinta,

sì che 'n poc' ora avria l'orecchia offesa.

-- Inferno, Canto XVI (94-105)

 

 

~~~