Αριστεροδεξιά

 

Είμαι της γνώμης ότι σε κάθε δύσκολο και πολύπλοκο συλλογισμό βοηθά το να τον αναλύουμε στα εκ των οποίων συνετέθη.

Όσον αφορά τις περιβόητες «Αριστερά» και «Δεξιά» στην πολιτική, θα βοηθούσε να θυμηθούμε από που έρχονται οι όροι: Μετά τη Γαλλική επανάσταση του 1789, στην αίθουσα της συνέλευσης, νυν Κοινοβούλιο, η κυβέρνηση καθόταν στα Δεξιά και η Αντιπολίτευση στα Αριστερά. Τον καιρό εκείνον, δηλαδή, «Αριστερά» σήμαινε ότι είσαι αντιπολίτευση και όταν η αντιπολίτευση κέρδιζε εκλογές καθόσουνα στα… «Δεξιά».

Πέρασαν οι δεκαετίες, ήρθε και έφυγε ο Καρλ Μαρξ, ο Λένιν του πήδηξε τις θεωρίες περί της κατάστασης των εργατών στην Βρετανική Βιομηχανική Επανάσταση, και τις πήγε, τις θεωρίες που πήδηξε, στις στέπες της Ρωσίας… 

Ήρθαν διανοούμενοι στο Παρίσι, και ιδιαίτερα στην Μονμάρτρ, γεννήθηκε, γενικά στην Ευρώπη ο λεγόμενος «Σοσιαλισμός» με μουσάκι στο πιγούνι και μάλλινο κασκόλ, και ένα βιβλίο ποίησης στο αριστερό χέρι. Η «Αριστερά» και η «Δεξιά» μετατοπίστηκαν σαν έννοιες να σημαίνουν Σοσιαλισμό και Καπιταλισμό.

Αυτό που οι «Αριστεροί» μαχητές κατά του Καπιταλισμού ξέχασαν εντελώς, ή το περνάνε στο ντούκου, είναι πως όταν γίνουν εκείνοι Σοσιαλιστική κυβέρνηση, για να υπάρχει και να κινείται η οικονομία του Σοσιαλιστικού τους Κράτους χρειάζεται …Κεφάλαιο. Με ρευστό χρήμα και κρατικά περιουσιακά στοιχεία. Εισόδημα και Έξοδα. Κόσμος να δουλεύει για να παράγει και κόσμος να έχει γρόσι να αγοράζει τα προϊόντα, με την εποπτία και κατεύθυνση όμως του Σοσιαλιστικού κράτους.

Κοντολογίς, όταν μιλάμε για Σοσιαλισμό και Καπιταλισμό, η μοναδική πραγματική διαφορά εντοπίζεται στο ποιοι κρατάνε το Κεφάλαιο και με τι προτεραιότητες το διοργανώνουν και το χρησιμοποιούν.

Η ουσία όσον αφορά προτεραιότητες, μεταξύ Σοσιαλισμού και Καπιταλισμού, «Αριστεράς» και «Δεξιάς», είναι ότι ο Σοσιαλισμός πιστεύει σε μια μεγαλύτερου εύρους και επιρροής κυβέρνηση που κατευθύνει το πως θα οργανωθεί και θα ξοδευτεί το κεφάλαιο εις όφελος των αδύναμων και φτωχότερων, ενώ ο Καπιταλισμός πιστεύει σε μια «μικρότερη» κυβέρνηση που αφήνει τις δυνάμεις της αγοράς, την ζήτηση και την προσφορά, να οργανώσουν «φυσικά» και εξελικτικά το πως χρησιμοποιείται το Κεφάλαιο ελεύθερα από την κοινωνία για να υπάρχουν δουλειές, προϊόντα, και κατανάλωση.

Ξοδεύει κανείς όσα έχει και δεν έχει εδώ και τώρα, ή αποθηκεύει για το κρύο του χειμώνα, σαν τον τζίτζικα και το μερμήγκι του Αισώπου; Όσα περισσότερα τζιτζίκια, τόσο περισσότερο απαιτούν Σοσιαλισμό, ότι έχετε ευχαρίστηση για όταν τα ξοδέψουν όλα. Εκτός βέβαια αν, όπως γίνεται συνήθως, τα τζιτζίκια είναι σκορπιοί και τα μερμήγκια βάτραχοι, πάλι του Αισώπου.

Αυτό το είχε πλαισιώσει πολύ όμορφα ο Τζων Κέννεντυ όταν είχε πει: «Μη ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η χώρα σας για εσάς (Σοσιαλισμός) αλλά σκεφτείτε τι μπορείτε να κάνετε εσείς για την χώρα σας (Καπιταλισμός)». Με άλλα λόγια, όσοι μπορούν να κάνουν, κάνουν, και οι υπόλοιποι περιμένουν το Κράτος να κάνει γι’ αυτούς, κι’ έχει ο Θεός, βοήθειά μας. Αν βέβαια το κράτος που χτίσανε και ψηφίσανε είναι ένα καλαμπούρι, όπως μερικά-μερικά μη λέμε ονόματα και θίγουμε εθνικές περφάνιες, άλλο ανέκδοτο αυτά.

Δηλαδή, η διαφορά είναι στο αν το «Δίχτυ Ασφαλείας» μιας κοινωνίας ελέγχεται έως και δικτατορικά από τον Σοσιαλισμό, ή αφήνεται στην φυσική εξέλιξη της οικονομίας και εθελοντισμό, στην (ζωώδη) φυσική εξέλιξη της υπερίσχυσης του πιο δυνατού, από τον Καπιταλισμό.

Βέβαια ούτε το ένα ούτε το άλλο σύστημα έχουν την πλήρη απάντηση, ούτε το ένα ούτε το άλλο μπορεί να λειτουργήσει μόνο του, εφ’ όσον η διαχείριση εξαρτάται από τις κατά εποχές πραγματικότητες και ανάγκες της κοινωνικής και κρατικής οικονομίας, και των πολιτών. Ανάλογα με την εποχή και τις τάσεις και συγκυρίες, εγχώριες και παγκόσμιες, η ίδια χώρα, η ίδια οικονομία μπορεί να ωφελείται περισσότερο από την μια θεωρία, και την άλλη εποχή να ωφελείται περισσότερο από την άλλη θεωρία, σε διαφορετικά επίπεδα και βαθμούς. Ισορροπημένη συνεργασία. Τι λέω τώρα... Ισορροπημένη... Τι να ισορροπήσεις όταν μισούν οι μεν του δε και οι δε τους μεν...

Όπως, παραδείγματος χάρη, όταν βάλανε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη το 2002, με κόστος ζωής Ευρωζώνης αλλά μισθούς το εν-τέταρτο των μισθών της Ευρωζώνης, και το 2009 η Ελλάδα χρεοκόπησε, η Ευρώπη, και ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο, αντί να χρεοκοπήσουν το Ελληνικό κράτος, χρεωκόπησαν τον κάθε Έλληνα, προσωπικά. Και δέκα χρόνια αργότερα είπε η Ευρώπη, καλά αντέξανε, καλά υπακούσανε, πες τους τώρα ότι δεν είναι πλέον χρεοκοπημένοι. Τους τό ‘πανε, και το χάψανε.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος δεν έχει την παραμικρή ιδέα για όλα τα παραπάνω, αλλά αποφασίζει βασισμένος σε αντιθέσεις, παρανοήσεις, πλήρη άγνοια, μίση, οικογενειακές παραδόσεις θέσης στον εμφύλιο, και στο ποιοι του υπόσχονται λεφτά. Λεφτά υπάρχουνε, 2009 και 2015 και να οι ψήφοι. Για ότι διαβάσατε παραπάνω ιδέα δεν έχει κανείς, με την σύσταση και έννοιες με τις οποίες παρουσιάστηκαν αυτά στις παραπάνω παραγράφους.

Και κανείς, φυσικά, δεν έχει ιδέα ότι ο Μάρξ είπε, και έπραξε καθημερινά με δικά του χρήματα, όλη του την ζωή, παρά την δυσφορία της κυρίας Μαρξ, ότι οι αδύναμοι, οι φτωχοί, οι εργάτες πρέπει ένα και μόνο ένα πράγμα να κάνουν πριν κάνουν οτιδήποτε άλλο. Να μορφωθούνε. Μόνοι τους με δική τους πρωτοβουλία, αν δεν τους μορφώνει το κράτος. Αφού μορφωθούνε, είπε, δεύτερον: να ενωθούν, πέρα από σύνορα κρατών. Και, αφού αποκτήσουν το ακριβότερο αγαθό, την μόρφωση, και αποκτήσουν την δύναμη της ένωσης για να απολαύσουν τα φρούτα της γνώσης, τότε, αν ακόμα δεν έχουν βρει κάποιο μέτρο οικονομικής δικαιοσύνης στην κοινωνία, τότε, να επαναστατήσουν. Τα ίδια πράματα είπανε κοι οι δύο, σε διαφορετικές εποχές, αλλά τον Ιησού τον καρφώσανε οι Ρωμαίοι πάνω σ' ένα ξύλινο σταυρό (οι Ρωμαίοι, όχι οι Εβραίοι όπως οι Έλληνες και άλλοι αρέσκονται να λένε) και τον Μαρξ τον βίδωσε ο Λένιν πάνω σ' ένα σιδερένιο σφυροδρέπανο. Ο Λένιν πήδηξε πάνω από τα πρώτα δύο, την μόρφωση και την ένωση, και πήγε κατ' ευθείαν στην επανάσταση και μετά κατ' ευθείαν στην δικτατορία, όχι του προλεταριάτου αλλά της κεντρικής επιτροπής. Η κεντρική επιτροπή των έντεκα αποστόλων αναθεμάτισε μάλιστα τον Ιούδα και αργότερα έφερε τον Παύλο, ενώ η κεντρικη επιτροπή στην Μόσχα αναθεμάτισε τον Τρότσκι και μετά έφερε τον Στάλιν. Μεγάλο πράμα η κεντρική επιτροπή, να δεις.

Αναρωτιέμαι ποιος κατανοεί ότι Μαρξιστκή κοινωνία σημαίνει εκείνη που έχει την λιγότερη κάθετη απόσταση από τους πλουσιότερους στους φτωχότερους. Και αναρωτιέμαι ποιος γνωρίζει ποια κοινωνία, και πότε, είχε κατά τον εικοστό αιώνα την μικρότερη κάθετη απόσταση από τους πλουσιότερους στους φτωχότερους; Τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, την δεκαετία των ’50.

Αλλά, τελικά, εκείνοι που έχουν το Κεφάλαιο γίνονται όλο και πλουσιότεροι και εκείνοι που δεν έχουν το Κεφάλαιο το θέλουνε, να γίνουν πλουσιότεροι εκείνοι και να τα πάρουνε από ‘κείνους που το είχανε (με φιλοσοφικά τσιτάτα που βγάζει η κεντρική επιτροπή). Μόρφωση και ένωση όχι τόσο πολύ. Τι να την κάνεις την μόρφωση αν το μόνο που θα σε μάθει είναι ότι η κεντρική επιτροπή σου πουλάει φούμαρα.

Στο τέλος για κυβέρνηση-και-αντιπολίτευση μιλάμε. Ποιοι έχουν τι και ποιοι μπορούν να το πάρουν από ποιούς. Κάτι ξέρανε οι Γάλλοι με τα δικαστήρια-κουκλοθέατρα και τα λουτρά αίματος που άχνιζαν γύρω από τις γκιλοτίνες στο κρύο του Παρισιού... που ρίξανε τον βασιλιά για να αναδείξουν αυτοκράτορα. Μέχρι που αφίχθηκε ο Δούκας του Γουέλινγκτον στο Βατερλώ και με ένα συγκρατημένο αλλά αξιαγάπητο χαμόγελο παρακάλεσε για ένα τσάι με πολύ λίγο γάλα και μερικά βουτήματα.

...τι άλλο να πω; Είναι δύσκολο να σχολιάσει κανείς το τι τρέχει σήμερα με την πολιτική ταυτότητα των χαριτωμένων, λεγόμενων «Αριστερών» ψηφοφόρων με τα καμιά εικοσαριά κόμματα «Αριστεράς» στην Ελλάδα χωρίς να σχολιάσει, αυτόματα, και το πως ένα κόμμα του 4% έγινε κυβέρνηση και μετά έκανε τσουλήθρα στην παιδική χαρά πριν σκάσει τους τελευταίους μήνες σε ένα πυροτέχνημα γελοιότητας. 

~~~

Εν τω μεταξύ, στο κοιμητήριο του Highgate στο Λονδίνο...