Ο εθνικισμός,ο ρατσισμός, η «δεξιά», όπως και, κυρίως, το μίσος κατά κάθε είδους και κατηγορίας μεταναστών, (όπου όλα τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους είδη μεταναστών και προσφύγων τα ρίχνουν, παραπλανητικά, σε ένα κουβά), αλλάζει το πρόσωπο και χαρακτήρα των κοινωνιών του πλανήτη. Διαλύει την Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλάζει ριζικά το πρόσωπο των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής, όπως μοιρολόγησα στηνπροηγούμενη ανάρτηση.
Ναι, η αγραμματοσύνη, άγνοια και ηλιθιότητα παίζουν κεντρικό ρόλο, αποδυναμώνοντας την ικανότητα άμυνας κατά της δημαγωγίας και ολιγαρχίας, αλλά αυτά δεν είναι τα αίτια –αυτά είναι τα αποτελέσματα.
Έχουμε ξεπεράσει
πλέον το επίπεδο απλότητας από το οποίο μπορούσαμε να λέμε: «Α! είναι
ηλίθιοι!», «Α! είναι αγράμματοι!», «Α! είναι φασίστες!», «Α! δεν αρέσει στον
κόσμο η μενταλιτέ γουώκ!», «Α! δεν αρέσει στον κόσμο η μενταλιτέ
νεο-παλαιο-πάνω-κάτω-φιλελευθερισμός με τζατζίκι και πατάτες!», ροζ με λαχανί πουά, κλπ.
Κάτι πολύ
βαθύτερο, πλατύτερο και πιο πολύπλοκο συμβαίνει.
Ίσως βλέπουμε τα αποτελέσματα του ότι κάπου 30%-με-60% των ανθρώπων στον «Δυτικό» κόσμο δεν διακρίνουν πλέον φως ή ελπίδα στο «μέλλον». Δεν βλέπουν οι περισσότεροι κάποιο «μέλλον». Δεν γίνεται κατανοητή κάποια οποιαδήποτε μεθοδολογία
και λογική μέσω των οποίων να δει η πλειοψηφία, να βρει δρόμο, για κάποιο «μέλλον», και είναι θυμωμένοι μέσα στην απογοήτευση, ψάχνοντας να βρουν ποιός και τι φταίει (και πάντα φταίει κάποιος άλλος).
Ιστορικά, τέτοια
προβλήματα τα έλυναν οι κοινωνίες και η φύση με τρομερούς αφανιστικούς
πολέμους, ή εξολοθρευτικές πανδημίες… και φτου απ’ την αρχή.
Τώρα όμως
πρόκειται για 8,2 δισεκατομμύρια νοματαίους. Πόλεμοι και πανδημίες θα πρέπει
να διαγράψουν κάπου τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπους για να ξεκινήσει πάλι η
αυταπάτη της φροντίδας και της παιδείας στις κοινωνίες σε διαχειρίσημα
επίπεδα. Οταν γεννήθηκα το 1958 ζούσαν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Σήμερα, 67 χρόνια αργότερα, ζουν 8,2 δισεκατομμύρια. Αύξηση 206% σε τρεις γενεές. Πριν 2.000 χρόνια ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 300 εκατομμύρια, 27 φορές λιγότεροι απο σήμερα. Οι μισοί από τα 8,2 δισεκατομμύρια σήμερα, επιζούν με λιγότερα από 6 Ευρώ την ημέρα και από αυτούς το 20% επιζούν με λιγότερα από 2 Ευρώ την ημέρα. Δέκα τοις εκατό των ανθρώπων πεινάνε καθημερινά.
Το πρόβλημα του προς τα που θα κατευθυνθούν οι κοινωνιες, στην Δύση, άρχισε να φαίνεται επείγον και άμεσο το 2015, πριν δέκα χρόνια, με την Brexit στην Ευρώπη και τον Τραμπ στην Βόρειο Αμερική. Ακολουθήθηκε από μια πανδημία η οποία έκανε τον κόσμο να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν μπορούνε λέει να μένουνε στο σπίτι τους και να φοράνε μάσκες. Τα κοινωνικά δίκτυα στο κινητό τους, στην παλάμη τους, πρέπει λέει να τα παίζουνε με τον αντίχειρά τους περπατώντας στον δρόμο, όχι κλεισμένοι στο σπίτι. Και πόσες φωτογραφίες μπορούν να πάρουν μέσα στο σπίτι να ανεβάσουν να πούνε «κοίτα που είμαι!» –κάπου πρέπει να πάνε, να πάρουνε φωτογραφίες να ανεβάσουν από ‘κει, και από 'κει να πούνε: «κοίταχτε που είμαι!».
Σήμερα είναι πλέον φως-φανάρι ότι ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά, βουλιάζοντας σε προβλήματα που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε ή φαντάστηκε, και καθώς βουλιάζουν στην ψυχομιζέρια τους δεν έχουν την γνώση του πως να βγουν από τον βούρκο της μοναχικά-αυτοϊκανοποιούμενης ανικανότητας που έχτισαν.
Αν μια τάση που λειτουργεί εναντίων της κοινωνικής ισότητας και ευημερίας προκαλείται από έναν «ιό» / «μικρόβιο» / «δηλητήριο» (όπως παραδείγματος χάριν η δημαγωγία εις όφελος ολιγαρχίας), η αποτελεσματικότητα της επίθεσης αυτής, και το πόσο εύκολα ή γρήγορα αποσυντίθεται μια κοινωνία, εξαρτάται από την άμυνα, από την αυτοανοσία, που είναι χτισμένη στην δομή της κάθε κοινωνίας. Αν τα άτομα που αποτελούν την κοινωνία μπορούν να αμυνθούν μαζί, ή ξεχωριστά. Το «μαζί» διατηρεί την κοινωνία ενώ το «ξεχωριστά» την διαλύει. Όσο περισσότερο εγω-κεντρική η κατανόηση των προβλημάτων, τόσο περισσότερο αποδομεί την κοινωνία.
Κατά προσδιορισμό, το απόλυτο «Εγώ» είναι αντίθετο του απόλυτου «Μαζί», και, το εκάστοτε ισοζύγιο μεταξύ των δύο, ανάμεσα στα δύο, καθορίζει την αντοχή μιας κοινωνίας.
Ο βαθμός απομάκρυνσης ή προσέγγισης μεταξύ του «εγώ έχω δίκιο, εσύ έχεις άδικο», από την μια μεριά, και του «ας βρούμε πως η δική σου άποψη και η δική μου, μαζί, μπορούν να προσδιορίσουν μια γενικότερη οπτική», από την άλλη.
Βέβαια, ο απόλυτος εχθρός της προόδου είναι η αναποφασιστικότητα. Η αναποφασιστικότητα είναι ο καρκίνος που αποδυναμώνει την οποιαδήποτε πρόοδο.
Η αναποφασιστικότητα είναι το αποτέλεσμα της δυσβάσταχτης, της αφόρητης προσπάθειας επιλογής ανάμεσα σε πιθανότητες διαφορετικών πράξεων. Η ανικανότητα επιλογής μιας μεταξύ διαφόρων πράξεων και προτεραιοτήτων. Η απραξία. Το κλείσιμο στην μοναξιά, και η επιστροφή στο καβούκι. Η επιστροφή στην σπηλιά.
Από που και πως ξεκινά η αποδυνάμωση μιας κοινωνίας και ενός κράτους; Από το κάθε άτομο: Την αντιμετώπιση του ατόμου από το σύνολο, Την αντιμετώπιση του συνόλου από το άτομο. Την κότα και το αυγό υπό την αρχή που λέγεται εντροπία.
Ανέκαθεν ο άνθρωπος χρειάζεται τεχνητή και χημική βοήθεια για να ξεγελάσει τον νου του στο να μην συνειδητοποιεί «μοναξιά»: λογοτεχνία, τέχνη, θέατρο, κινηματογράφο, τηλεόραση, μαριχουάνα, ταμπάκο, αλκοόλ, ναρκωτικά, δημαγωγία… Σε αυτά τώρα προστέθηκε η ψηφιακή αυταπάτη μέσω προσωπικών συσκευών. Και η διαχείριση της συνοχής μιας κοινωνίας ξεχαρβαλώνεται πλέον πλήρως. Η χαριστική βολή είναι η λεγόμενη «Τεχνητή Νοημοσύνη» η οποία στην πραγματικότητα υποθάλπει και προωθεί το αντίθετο της νοημοσύνης με σκοπό της εξομοίωση όλων, στον στόχο του καταναλωτισμού μαζικής παραγωγής. Μια κατάσταση όπου η λεγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη εκλαμβάνεται σαν πολύτιμοι λίθοι αντί αυτό που είναι στην πραγματικότητα: πολύχρωμες χάντρες.
Όταν η αποτελεσματικότητα της τεχνολογίας στο να ικανοποιεί το άτομο υπερβαίνει την αποτελεσματικότητα της διανόησης του ατόμου προς την διαχείρηση της σκέψης στην επιλογή του πως να πράξει κανείς σαν μέρος ενός συνόλου, το σύνολο υποφέρει και αποσυντίθεται μέσα σε μοναξιά. Ένα άτομο που παραμένει αναποφάσιστο, παραδομένο στην απατηλή ζεστασιά τεχνολογίας εστιασμένης προς την προσωπική ικανοποίηση, το άτομο σβήνει μόνο του. Σιγά-σιγα... περιβλημένοι όλοι με ατομικές φαντασιακές, ψηφιακές, απομεμακρυσμένες, διαχωρισμένες κοινωνικές σχέσεις, σε μια αυταπάτη σύνδεσης με άλλους, μια αυταπάτη εκπλήρωσης του πόθου για επαφή και αρμονική σύμπνοια... όπου το νόμισμα των συναλλακτικών σχέσεων είναι η ανάγκη να μην γίνει συνειδητή η μοναξιά.
~~~
Οι δύο παραπάνω εικόνες επιλεγμένες από το κινηματογραφικό έργο του 2023: Daddio (Ελληνικός τίτλος: Μόνοι στη Νέα Υόρκη) με τους Σων Πεν και την Ντακότα Τζόνσον,
Συγγραφή και σκηνοθεσία Κρίστι Χωλ.
(Ενώ ο Αγγλικός τίτλος έχει άμεση σύνδεση με το βαθύτερο νόημα του έργου,
ο Ελληνικός τίτλος φυσικά χάνει τον στόχο κατά χιλιόμετρα.)
Οι υπόλοιπες εικόνες στην ανάρτηση είναι από Google, images, ερευνα με λέξεις κλειδιά: dystopian, urban, loneliness.
Στην εικόνα του ατόμου στην γωνία (δεν έχει σημασία αν είναι αγόρι ή κορίτσι) έκανα μια μικρή επέμβαση με το Adobe Photoshop για να δώσω μια ζεστή χρωματική απόχρωση στα γυαλιά τεχνητής πραγματικότητας ώστε να δοθεί η αίσθηση πως η τεχνητή πραγματικότητα μεταφέρει αισθησιακά το άτομο μακριά από την νεκρή, κενή, σκοτεινή ψύχρα στην οποία βρίσκεται.
«Αυτοί οι
κατασκευαστές της Ευρώπης ήταν οι άνθρωποι που ξεκίνησαν τη διαδικασία της
ευρωπαϊκής οικοδόμησης ιδρύοντας το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1949 και ιδρύοντας
την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1950 και την Ευρωπαϊκή
Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) το 1957.
Αυτοί οι άνθρωποι
του διαλόγου, που είχαν ζήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν εμπειρία από
πρώτο χέρι από μια σειρά ευρωπαϊκών πολιτισμών, ήταν οι πρωτοπόροι μιας Ευρώπης
της ειρήνης που βασίζεται στις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας
και του κράτους δικαίου.»
Η Ιδέα της Ένωσης των Κρατών της Ευρώπης γεννήθηκε τις δεκαετίες μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου με το σκεπτικό ότι θα ήταν πιο δύσκολο να ξεκινήσει ποτέ καινούργιος πόλεμος στην Ευρώπη αν τα κράτη της Ευρώπης ήταν ενωμένα, οικονομικά.
Από την δεκαετία των 1960 πέρασαν 30 χρόνια συνεχών προσπαθειών και εξελίξεων σκεπτικού και οργάνωσης μέχρι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αρχικά αναφερόμενη ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, να γίνει πραγματικότητα τον Ιανουάριο του 2002.
Και, από την αρχή υπήρχαν εμφανή προβλήματα και ατέλειες:
Η κεντρική κυβέρνηση, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλες, δεν είχε ουσιαστική δύναμη να εφαρμόσει τις αποφάσεις του.
Δεν υπήρχε κοινός Ευρωπαϊκός στρατός για την άμυνα της Ένωσης.
Δεν συμπεριελήφθησαν όλα τα κράτη της Ένωσης στην Ευρωζώνη του κοινού νομίσματος, του Ευρώ. Ο εμφανέστερος απών ήταν το Ενωμένο Βασίλειο.
Ενώ το κόστος ζωής ήταν παρεμφερές στα κράτη της Ευρωζωνης, οι αποδοχές των εργαζομένων δεν ήταν. Παραδείγματος χάριν, στην Ελλάδα, η αγοραστική δύναμη των πολιτών ήταν κοντά στο 25% με 35% της αγοραστικής δύναμης στην βορειοδυτική Ευρωζώνη και στην Ιταλία γύρω στο 50% με 60%.
Τα κύρια προβλήματα που αντιμετώπισε η Ένωση, εκτός από την ανισότητα σε αγοραστική δύναμη των πολιτών, ήταν ο ιστορικός εθνικισμός, και ο πολιτιστικός ρατσισμός.
Ιδιαίτερο πρόβλημα ήταν και είναι η νόμιμη και η παράνομη μετανάστευση από περιοχές εκτός της Ευρώπης: Την Αφρική, την Μέση Ανατολή και Αφγανιστάν και Πακιστάν. Όμως και η απόλυτα νόμιμη μετακίνησης εργατικού δυναμικού όλων των στρωμάτων μέσα σε κράτη της Ε.Ε. έφερε πολιτιστική και ρατσιστική δυσφορία και προκάλεσε την θετική ψήφο για Brexit.
Το 2015 το Ενωμένο Βασίλειο ψήφισε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα χρόνια μετά το 2020, η «επέλαση» της δεξιάς σε κάθε κράτος, κυρίως την Γαλλία, Ιταλία και Γερμανία έβαλε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης κάτω από ένα σύννεφο αμφισβήτησης.
Σήμερα, στις αρχές του 2025, τα αιχμηρά και άμεσα προβλήματα παρουσιάζονται με το ότι:
Κατέρρευσε η κυβέρνηση της Γερμανίας και αναμένεται υπερίσχυση της δεξιάς,
Καταρρέει η κυβέρνηση της Γαλλίας με αναμενόμενη υπερίσχυση της δεξιάς,
Η κυβέρνηση της Ιταλίας είναι ήδη συνεργασία ακροδεξιών και δεξιών κομμάτων και το χρέος της Ιταλίας πλησιάζει τα τρία τρισεκατομμύρια Ευρώ –εάν το Ιταλικό χρέος γίνει αβίωτο ή προβληματικό μπορεί να «τινάξει στον αέρα» την Ευρωπαϊκή οικονομία,
Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί «φούσκα» αξιών ακινήτων, αγοραστική και ενοικίων, παρεμφερής με την «φούσκα» που προκάλεσε το κράχ του 2007-2008 στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής. Επίσης, η Ελληνική κεντροδεξιά κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει πλέον λειτουργούσα αντιπολίτευση στην Βουλή. Τέλος, οι Ελληνικές Τράπεζες δεν αντιμετωπίζουν κανέναν έλεγχο ούτε από την κυβέρνηση ούτε από τον Άρειο Πάγο ή το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Το κύμα της δεξιάς που καταλαμβάνει την Ευρώπη, φέρνοντας εθνικισμό και απομονωτισμό, βασίζεται στην πρωτοφανή έλλειψη μόρφωσης και κριτικής σκέψης που φέρνουν σαν αποτέλεσμα την αποδοχή παραπληροφόρησης και ψευδών δηλώσεων που με την σειρά τους κατευθύνουν το «ξεχαρβάλωμα» των κοινωνιών.
Η ηθελημένη άγνοια και αμορφωσιά
παρουσιαζόμενα ως δικαιωματικά,
είναι πρωτόγνωρα στην Ιστορία.
Το ιδεώδες της ειρηνικής ένωσης αποδυναμώνεται με ραγδαίους ρυθμούς εις όφελος του εχθρικού απομονωτισμού.
Με την επίσημη πλέον επιλογή ακροδεξιάς ολιγαρχίας/δικτατορίας και ρατσισμού στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής, τα αναμενόμενα για το μέλλον της Ευρώπης, που ήδη αντιμετωπίζει τα προαναφερθέντα προβλήματα, είναι αμφίβολα και οι προοπτικές ειρήνης και ευημερίας σκοτεινές.
Ποια είναι η κινητήρια δύναμη της επέλασης της δεξιάς στην Ευρώπη και στα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής; Πέφτουνε απανωτές εξηγήσεις και αναλύσεις περί φιλελευθερισμού, νεοφιλελευθερισμού, αγορών και λοιπά, μια που είναι γνωστό το ότι το να είναι κανείς φίλος της ελευθερίας είναι κακό πράμα (ναι, ειρωνεύομαι, χρησιμοποιώντας τις λέξεις που πιπιλάει ο κόσμος χωρίς να ενδιαφέρεται καν τι σημαίνουν στην ετυμολογία τους). Η πραγματικότητα είναι μάλλον πολύ απλούστερη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός και η πλεονεξία, είναι φυσικά ένστικτα. Καταπολεμούνται μόνο από το πνεύμα. Ασθενές πνεύμα, έλλειψη μόρφωσης και κριτικής σκέψης φέρνει την «δεξιά». Τίποτα οικονομοφιλοσοφικά και συνωμοτικά. Απλή βλακεία και ιδιωτεία (thanks, R 😊) οφειλόμενη σε αγραμματοσύνη. Ο κόσμος αναδεικνύει αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν κατά πλειοψηφία.
Λέγεται, χωρίς να είναι εξακριβωμένο ότι το είπε εκείνος που νομίζουμε ότι το είπε, πως ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος, ένας Γερμανός Εβραϊκής καταγωγής που τον έλεγαν Άλμπερτ, είπε κάποτε: «Παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.»
Τό ΄πε-δεν-τό ‘πε αυτό ο Άλμπερτ, κάποιος τό ‘πε, αλλιώς δεν θα λεγότανε ότι λέχθηκε. Ίσως να τό ‘πε κάποιος παρανοϊκός, περήφανος για την παράνοιά του.
Υποθέτω λοιπόν ότι είμαι κι’ εγώ παρανοϊκός επειδή, ενώ από ντουζίνες αναρτήσεις μουπου διαπραγματεύονται επιστήμη και κοσμολογία τα τελευταία 15 χρόνια, καμία δεν έχει λάβει σχόλιο συζήτησης ή διευκρίνισης, εγώ επιμένω να τις γράφω τις αναρτήσεις αυτές χωρίς στατιστική προσδοκία να ενδιαφέρουν κανέναν 😊
Αυτό το οποίο ξέρουμε ότι πράγματι το είπε ο Άλμπερτ είναι ότι «Η φαντασία είναι περισσότερο σημαντική από την γνώση». Ρήση η οποία υποθέτω πως σημαίνει ότι η φαντασία είναι η μητέρα της γνώσης, με την έννοια ότι ενώ ένας γιατρός γνωρίζει πως να σώζει ζωές, το επάγγελμα του δασκάλου είναι πιο σημαντικό από το επάγγελμα του γιατρού, επειδή χωρίς δασκάλους κανείς δεν θα διδασκόταν πως να γίνει γιατρός. Με την ίδια Αρχή, χωρίς φαντασία δεν θα ενδιαφερόταν ποτέ κανείς για το αν αυτά που φαντάζεται μπορεί να είναι επιτεύξιμα. Και δεν θα έμπαινε στον κόπο να κάνει έρευνα για να βρει αποδεικτικά στοιχεία, και μεθόδους. Επιστήμη.
Η φυσική δίψα του νου για κατανόηση. Απαραίτητη για την επιβίωση. Άλλωστε, ο Άλμπερτ είπε επίσηςότι «Αν δεν μπορείς να το εξηγήσεις απλά, δεν το καταλαβαίνεις αρκετά καλά.». Η Ενέργεια ισούται με την μάζα, πολλαπλασιασμένη επί το τετράγωνο της ταχύτητας του φωτός. Απλό. Το είχε καταλάβει καλά ο άνθρωπος. Είχε βέβαια IQ γύρω στο 160.
Τι θα είχε συμβεί άραγε, αν, καθώς καθόσασταν στην σπηλιά σας κοιτώντας την ζωγραφική στον τοίχο, αναγκασμένοι να κυνηγήσετε ζώα κα να μαζέψετε φυτά για να φάτε, να πάτε στο ποτάμι ή στην πηγή για νερό… πως θα είχε εξελιχθεί το μέλλον αν είχατε φανταστεί τηλεόραση, βρύση στην κουζίνα, ψυγείο και σούπερμάρκετ… Και ποπ κορν. Έξι-εφτά χιλιάδες χρόνια αργότερα ίσως και να είχαν γίνει πραγματικότητα οι φαντασίες σας.
Και… μια που ιδού, έχουν γίνει αυτά τα φανταστικά πράγματα πραγματικότητα, φτάσαμε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ανακαλύψουμε και να κάνουμε, εφ' όσον παίζουνε Τούρκικα και Βραζιλιάνικα σήριαλ στο μπανιστίρ ντουλάπ, και χτυπάει το κουδούνι όταν έρθει η πίτσα.
Ή μήπως υπάρχει;
Σκεφτείτε πως βλέπετε τις φωτιές που έχουν ανάψει άλλοι άνθρωποι, αλλοι κυνηγοί σαν κι' εσάς, πολύ μακριά, και τις βλέπετε σπαρμένες στον ουρανό την νύχτα. Μετά από χιλιάδες χρόνια τα δισέγγονά σας κατάλαβαν ότι αυτά δεν είναι μακρινές φωτιές κυνηγών στο στερέωμα, όπου ψήνουν το φαγητό τους εκείνοι που είναι άγνωστοι σ' εμάς. Είναι μικρές τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας. Και η μέρα φέγγει από τις τρυπίτσες.
Και αργότερα, τα δισέγγονα των δισεγγόνων αναρωτήθηκαν πόσο μακριά είναι άραγε αυτές οι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας και αναρωτήθηκαν αν θα μπορούσαμε ποτέ να πετάξουμε σαν πουλιά και να φτάσουμε να τις δούμε από ψηλά, από κοντά, και να δούμε μάλιστα τι υπάρχει πίσω από την κουβέρτα της νύχτας. Και από τι είναι φτιαγμένη η κουβέρτα... και πως απλώνεται ανελλιπώς κάθε μέρα στο στερέωμα για να έρθει η νύχτα.
Τώρα, βέβαια, ξέρουμε ότι δεν είναι τρυπίτσες στην κουβέρτα της νύχτας, αλλά το κάθε ένα από αυτά τα χιλιάδες φωτάκια στον ουρανό είναι άστρα, ήλιοι σαν τον δικό μας, μερικοί μάλιστα είναι δεκάδες και εκατοντάδες φορές μεγαλύτεροι από τον δικό μας, και είναι τόσο, μα τόσο μακριά που φαίνονται σαν κουκκίδες μέσα στην νύχτα. Και οι χιλιάδες αυτοί ήλιοι βρίσκονται μόνο στην τοπική γειτονιά μας, του Γαλαξία μας, ενός από τρισεκατομμύρια Γαλαξίες στο Γνωστό Σύμπαν.
Δεν αφήνω ποτέ να ξεχάσουμε ότι κάθε άστρο που βλέπουμε στον ουρανό, το βλέπουμε σε διαφορετική χρονολογία του παρελθόντος, ανάλογα με την απόσταση του κάθε ενός βάση της οποίας απόστασης καθορίζεται το πόσα χρόνια κάνει το φως του κάθε ενός από τα άστρα να φτάσει σ' εμάς. Κάθε φορά που κοιτάμε τον ουρανό, βλέπουμε το παρελθόν. Διαφορετική στιγμή του παρελθόντος για κάθε άστρο.
Στις αναρτήσεις μου
που πραγματεύονται την επιστήμη και την κοσμολογία δίνω πάντοτε θεμελιώδη και
ριζική σημασία στην κατανόηση του Χρόνου. Τι είναι Χρόνος (επειδή η αίσθηση της διάρκειας του χρόνου όπως την συνειδητοποιούμε, είναι μια αυταπάτη).
Συγκεκριμένα, κατανόηση του ποια είναι η διαφορά μεταξύ της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χώρο τριών διαστάσεων όπου γεγονότα εξελίσσονται σε γραμμικό
χρόνο, στο πριν-τώρα-μετά, αφ' ενός, και αφ' εταίρου της αυτοσυνείδησης της ύπαρξης σε χωροχρόνο, όπου ο χώρος και ο χρόνος
είναι «ένα», και όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός, δηλαδή όλα τα γεγονότα, από
αρχής έως τέλος του Σύμπαντος συνυπάρχουν ταυτόχρονα.
Όπου, δηλαδή, η αίσθηση
του χρόνου των 13,8 δισεκατομμυρίων ετών από την αρχή του Σύμπαντος, ή του μέσου όρου 80 ετών της ζωής του
καθενός μας, δεν έχει σημασία αν είναι 13,8 τρισεκατομμύρια ή δισεκατομμύρια
χρόνια ή ένα δευτερόλεπτο. Ογδόντα χρόνια ή ένα λεπτό. Αυτό, το πόσο αδιάφορη και άνευ σημασίας είναι η αίσθηση του μήκους και της διάρκειας του χρόνου, ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να το συλλάβει σαν
πρόταση. Ίσως επειδή αν το κατανοήσει, θα σταματήσει να υπάρχει, ...χάνοντας το νόημα της Ύπαρξης.
Αδυνατεί να
καταλάβει ότι η κατανόηση του χωροχρόνου αφαιρεί την σημασία (και τον φόβο) του θανάτου.
Αφαιρεί τον θάνατο. Το επιτυγχάνει αυτό αφαιρώντας
την απαραίτητη κατάσταση η οποία διοχετεύει την κατανόηση της Ύπαρξης
(Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω) εφ’ όσον για να επιτελεστεί η διδαδικασία της σκέψης
είναι απαραίτητο ο χρόνος να είναι γραμμικός με πριν-τώρα-μετά –όπου πάντα
συνειδητοποιούμε την ύπαρξη του πριν όταν φθάνουμε στο μετά, από όπου να παρατηρήσουμε το πριν. Γνωρίζουμε ακριβώς τι γίνεται όταν έρθει ο θάνατος. Από χώρο συν γραμμικό χρόνο μεταλλάζουμε στον χωροχρόνο.
Η Ταχύτητα του
Φωτός δεν είναι ταχύτητα και το φως δεν είναι φως. Το φως είναι ενέργεια και η
ταχύτητα Υπάρχει μόνο, σχετικά, τοπικά, στην Ύλη. Όσο κοντύτερα βρισκόμαστε στην «Ταχύτητα του
Φωτός» τόσο μικρότερες γίνονται οι αποστάσεις. Ο κοντινότερος σε εμάς Γαλαξίας της
Ανδρομέδας απέχει από εμάς 2 εκατομμύρια έτη φωτός. Όμως αν ταξιδέψουμε από τον
Γαλαξία μας στον Γαλαξία της Ανδρομέδας με ταχύτητα 99,999…% της ταχύτητας του
φωτός δεν θα φτάσουμε εκεί σε 2 εκατομμύρια χρόνια αλλά σε ένα δευτερόλεπτο.
Και όταν επιστρέψουμε στην Γη, για εμάς θα έχουν περάσει δύο δευτερόλεπτα αλλά
στην Γη θα έχουν περάσει 4 εκατομμύρια χρόνια.
Κι, αν ταξιδέψουμε με 100% την ταχύτητα του φωτός, ο χρόνος σταματά να κυλά. Γίνεται Χωροχρόνος.
Από την δημιουργία του Σύμπαντος έως σήμερα έχουν περάσει 13,8 δισεκατομμύρια
χρόνια, ή ένα δευτερόλεπτο, ή μηδέν. Η αίσθηση του πόσος χρόνος έχει περάσει είναι ανούσια όσον αφορά το Όλον του Σύμπαντος, και σχετική μόνο με εμάς που αισθανόμαστε στον οργανισμό μας με το οργανικό μας μυαλό την διάρκεια που αποδίδουμε στον χρόνο.
Αν θέλετε να αισθανθείτε το ασύλληπτο μεγαλείο της Ύπαρξης και συνάμα να καταστήσετε τον Θάνατο ανούσιο, προσπαθήστε να κατανοήσετε τον Χωροχρόνο. 😊
Χορέψτε ένα αρμονικό βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια, μαζί και συνάμα με όλους και με όλα και με ότι Υπήρξε, ή έζησε, ή πρόκειται να Υπάρξει, ή να ζήσει.
Και, καθώς
χορεύετε αυτό το υπέροχο βαλς ανάμεσα στ’ Αστέρια, με όλα όσα συνέβησαν στο Σύμπαν και όλα όσα πρόκειται να συμβούν στο Σύμπαν, όλα ταυτόχρονα, τότε κατανοήστε ότι αυτά που έγραψε ή θα γράψει η Ιστορία δεν είναι τα μόνα που συνέβησαν ή θα συμβούν, επειδή στον Χωροχρόνο συμβαίνουν ταυτόχρονα όλες οι άπειρες πιθανότητες του τι είναι δυνατόν να συμβεί. Πιθανότητες όπως ότι οι γονείς σας ζούν ακόμα ή ότι οι πρόγονοί σας δεν γεννήθηκαν ποτέ. Ότι είστε Ένα ομοούσιο σύνολο με το Σύμπαν, με την Ύπαρξη. Χορεύοντας ένα Βαλς ανάμεσα στ' Αστέρια συνεπαρμένοι από την μαγεία του Γιόχαν Στράους.
Φιλαρμονική του Βερολίνου, Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, Γιόχαν Στράους, Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη, Ντόυτσε Γκράμοφων Αφού διαβάσετε την ανάρτηση, κλείστε τα μάτια και ακούστε όλο το βαλς. Το βαλς αυτό στην Ελλάδα το λένε «Ο Γαλάζιος Δούναβης», αλλά ο Στράους το ονόμασε: «Στον Όμορφο Μπλε Δούναβη». Ο Στάνλυ Κιούμπρικ το επέλεξε για να απεικονίσει την αίσθηση του Σύμπαντος στο: 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968)
Ο ανθρώπινος νους
μπορεί εικαστικά να κατανοήσει μόνο μια δομή και κατεύθυνση. Μπορεί να
κατανοήσει μόνο«Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι
Φυσικής» (σε τρισδιάστατο χώρο συν γραμμικό χρόνο). Και όταν άλλοι το βλέπουν ως «Σύμπαν-Ζωή-Νόμοι Φυσικής» και άλλοι ως «Πατήρ-Υιός-Άγιο
Πνεύμα», και όλοι πιστεύουν ότι το μεν και το δε είναι αντίθετα το ένα προς το
άλλο (Επιστήμη-Θρησκεία), στην πραγματικότητα καμία ουσιαστική διαφορά δεν έχει, λογικά, το ένα από το άλλο.
Διαφορετικές φρασεολογίες/εκφράσεις της ίδιας ακριβώς δομής σκέψης και ικανότητας κατανόησης. Απλά, άλλοι αρκούνται στην φρασεολογία/έκφραση που φτάνει μόνο μέχρι την Θρησκεία, και άλλοι προχωράν παραπέρα, προς την Επιστήμη χωρίς ανασφάλεια και φόβο.
Αν υπάρχει κάποια διαφορά μεταξύ των δύο φρασεολογιών/εκφράσεων, αυτή έγκειται στο αν αναλαμβάνουμε την ευθυνη της ύπαρξής μας ή αν προτιμάμε να υπακούμε σε βούληση ανώτερη της δικής μας άρα να μην επωμιζόμαστε οποιαδήποτε ευθύνη πέρα από την της υποταγής.
Ο ανθρώπινος νους κατανοεί την ύπαρξη με κέντρο τον εαυτό. «Εγώ είμαι ο Δημήτρης, μέσα στο κορμί μου». Όμως το κάθε κορμί αποτελείται από εφτά δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια, δισεκατομμύρια άτομα.
(7.000.000.000.000.000.000.000.000.000 άτομα)
Και το κάθε ένα από αυτά τα άτομα (Πυρήνας με πρωτόνια και νετρόνια, και ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τον πυρήνα) αποτελούνται από υπο-ατομικά σωματίδια που λέγονται Κουάρκς. Το κάθε κορμί είναι ένας γαλαξίας ατόμων. Το ότι ένας γαλαξίας ατόμων σκέφτεται ότι «Εγώ είμαι ο Δημήτρης», είναι σαν ένας Γαλαξίας, που αποτελείται από δισεκατομμύρια άστρα, με πλανήτες γύρω από το κάθε άστρο, να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Γαλαξίας». Ή, το Σύμπαν που αποτελείται από τρισεκατομμύρια γαλαξίες να αποκτά αυτοσυνειδητοποίηση και να σκέπτεται ότι «Εγώ είμαι Σύμπαν». Το τι συμβαίνει σε εμάς, συμβαίνει σε υπο-ατομικό επίπεδο, σε άτομα που έρχονται και προστίθενται στο κορμί καθώς άλλα άτομα φεύγουν από το κορμί (άτομα που έρχονται καθώς τρώτε, και άτομα που φεύγουν καθώς ιδρώνετε, ή κάνετε πιπί σας η κακά σας, ή όταν ξύνεστε, παραδείγματος χάριν). Το *τι* αισθάνεται σαν «πραγματικότητα»«ένας»«άνθρωπος», που αισθάνεται ότι είναι αυτούσια και αυτόνομη οντότητα είναι μιά αυταπάτη.
Τα παραπάνω
δεν είναι υποθέσεις ή εικασίες, ή φαντασιώσεις. Ή μάλλον γινονται κατανοητά μόνο μέσω της φαντασίας (άλλο φαντασία, άλλο φαντασίωση) (για να αναχθεί η φαντασίωση σε φαντασία χρειάζεται πρακτική οργάνωση μεθοδολογίας). Αυτά όλα τα παραπάνω είναι η αποδεδειγμένη πραγματικότητα όπως την
καταγράφει η ανθρώπινη Επιστήμη. Το πρόβλημα είναι ότι η ανθρώπινη Επιστήμη
περιορίζεται από την ικανότητα του ανθρώπινου νου, η οποία μόνο απειροελάχιστα μπορεί να συλλάβει, να χωρέσει στην υπολογιστική του ικανότητα, την μεγαλειώδη πραγματικότητα του Σύμπαντος.
Αρχίστε τότε να συλλογίζεστε την ουσία της έκφρασης: Άπειρο. Πόσο θα φτάσει ο συλλογισμός του καθενός σας πριν σταματήσει το ατελές, οργανικό μυαλό; Που και πως μπορούν να φτάσουν μυαλά άλλων ειδών ζωής; (ιδέα δεν έχουμε πως και τι και πόσο κατανοούν άλλα είδη ζωής) (ή, ποια είδη, πως και πόσο αυτο-συνειδητοποιούν την ύπαρξή τους)
Είναι άραγε η τεχνολογία απαραίτητη, ή μήπως ο σκοπός είναι η συνειδητοποίηση της αίσθησης; (όπου η τεχνολογία δεν είναι απαραίτητη για δυνατότητα πνευματικής ανύψωσης της Ύπαρξης και επικοινωνίας)
Αντίο και ευχαριστούμε για όλα τα ψάρια!
(So long and thanks for all the fish!)
~~~
Κοιτάζοντας το παρελθόν (χιλιάδες διαφορετικές στιγμές του παρελθόντος σε μία ματιά)
Αυτή την φωτογραφία του Γαλαξία μας την πήρα με την Nikon Z9, φακός Nikkor 14 mm, ISO 800, 8" 13 Αυγούστου 2023, 11:06 μμ
Το φως από το κέντρο του Γαλαξία ξεκίνησε πριν περίπου 25.800-22.000 χρόνια για να φτάσει να το φωτογραφίσω, και το φώς από κάθε κουκκίδα (άστρο) μεταξύ 6 χρόνια και 22.000 χρόνια, ανάλογα με την απόσταση του καθ' ενός. Την στιγμή της φωτογραφίας, κανένα από αυτά τα άστρα δεν βρισκόταν εκεί που φαίνεται. Φαίνεται, το καθ' ένα, εκεί που ήταν όταν το φως που έφτασε στην φωτογραφία έφυγε από το κάθε άστρο.
Αν στην Μαύρη
Τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία ο Γαλαξίας μας ήδη κατέρρευσε ή εξερράγη,
δεν θα το μάθουμε για άλλα, μέχρι και 25.800 χρόνια.
Από πλανήτες γύρω από αρκετά από αυτά τα άστρα βλέπουν την Γη όπως ήταν την εποχή των Σουμερίων. Τα πρώτα ραδιοσήματα που εκπέμψαμε σαν τεχνολογικός πολιτισμός έχουν φτάσει σε ακτίνα μόνο 130 ετών φωτός από την Γη, σε ένα Γαλαξία διαμέτρου 105.700 έτη φωτός. Μόνο ένα 0,21% του γαλαξία μπορεί να ανιχνεύσει τεχνολογικό πολιτισμό στην Γη.
~~~
Η ανάρτηση αυτή δημοσιεύτηκε στις 20 Ιανουαρίου 2025, την ημέρα που συμβολικά σημαδεύει το τέλος της περιόδου των 80 χρόνων από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, την νίκη κατά του φασισμού και του Ναζισμού και την άνθιση της ελευθερίας του κάθε ανθρώπου, έως την αναζωπύρωση και νίκη του φασισμού και του Ναζισμού και την επιστροφή εθνικιστικών και ρατσιστικών ολιγαρχιών.
Η ημέρα της ανάρτησης αυτής συμβολίζει την επικράτηση της απέχθειας για οποιαδήποτε γνώση, ελευθερία ή πρόοδο. Ο ουρανός έχει συννεφιάσει με σύννεφα βαριά και πυκνά, και ψιχαλίζει. Επίσημο πορτραίτο εκείνου του της λαϊκής επιλογής, 20 Ιανουαρίου 2025
Επιστρέφουμε στην σπηλιά μας, κάτω από την κουβέρτα της νύχτας, με τις τρυπίτσες, μέχρι τον επόμενο Όμηρο ή τον επόμενο Ντα Βίντσι ή τον επόμενο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Σε αυτό το σημείο
στην παγκόσμια Ιστορία, στις αρχές του έτους το οποίο μετράμε ως 2025, τώρα, μετά
το πρώτο τέταρτο του εικοστού πρώτου αιώνα και καθώς το παγκόσμιο κοινωνικό εκκρεμές
τείνει προς την άγνοια, τον εγωκεντρισμό και τον απομονωτισμό, όπως και προς την συνεπόμενη ηλιθιότητα, ίσως αξίζει να
θυμηθούμε ένα απλό γεγονός:
Έρευνες προτείνουν ότι περίπου το 2% στα
σίγουρα, αλλά ίσως και τόσο πολλοί έως και 10% των ανθρώπων στην Γη, πιστεύουν ότι
η Γη είναι επίπεδη και όχι σφαιρική.
Το λιγότερο κάπου
164 εκατομμύρια άνθρωποι πιστεύουν ότι το να λέγεται πως η Γη είναι σφαιρική,
είναι θεωρία συνομωσίας ενώ στην πραγματικότητα η Γη είναι επίπεδη.
Υπάρχει μάλιστα
και η οργανωμένη FlatEarthSociety, με έδρα στο Λονδίνο του Ενωμένου Βασιλείου, με ιστοσελίδα στην διεύθυνση
του ίντερνετ: https://theflatearthsociety.org
Έχετε συνομιλήσει
ποτέ με άνθρωπο που πραγματικά και ειλικρινά πιστεύει ότι η Γη είναι επίπεδη, ο οποίος και να σας παρουσιάζει
επιχειρήματα για να το αποδείξει;
Αν ένα άνθρωπο που το πιστεύει ακράδαντα αυτό τον βάλετε σε έναν πύραυλο και εκτοξευτείτε
μαζί στο διάστημα από το ακρωτήριο Κανάβεραλ, ένα-δύο λεπτά μετά την εκτόξευση,
όταν του δείξετε την σφαιρική Γη έξω από το παράθυρο, θα γελάσει και θα πει ότι
κάποιο ψηφιακό κόλπο κάνατε στο παράθυρο, ότι το παράθυρο είναι οθόνη που δείχνει αυτό που θέλετε και ότι αυτό που φαίνεται είναι ψεύτικο –και
δεν μπορέσατε να τον ξεγελάσετε με τα κόλπα σας.
Εκείνοι που πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη δεν το πιστεύουν όλοι με ακριβώς
την ίδια λεπτομέρεια στην εξήγηση που δίνουν. Οι απόψεις τους διαφέρουν ως προς
την φύση και φυσική του επιπέδου. Συμφωνούν όμως όλοι στο ότι η Γη δεν είναι ένας
σφαιρικός πλανήτης.
Πόσες άλλες πραγματικότητες
θεωρούνται από πολλούς αναληθείς θεωρίες συνομωσίας;
Πολλές. Συμπεριλαμβανομένης της πίστης ότι η Γη δημιουργήθηκε πριν 6.000 χρόνια ηθελημένα από τον
θεό, ειδικά για μας, και όχι πριν 4.600.000.000 χρόνια τυχαία από το Σύμπαν, ότι δεν υπάρχει Κλιματική
Αλλαγή, ή ότι η Κλιματική Αλλαγή δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης τεχνολογικής
δραστηριότητας καίγοντας ορυκτά καύσιμα… ότι οι Δημοκρατικοί στην Αμερική είναι
μια συνομωσία παιδεραστών… ή ότι υπάρχει διεθνής συνομωσία ολιγαρχών που, κρυμένοι στο σκοτάδι κατευθύνουν τις ζωές μας… τόσες και τόσες θεωρίες.
Ανάμεσα στις τόσες θεωρίες
συνομωσίας που κυκλοφορούν υπάρχουν και μερικές που φαίνονται αρκετά
αληθοφανείς ώστε μια-δυό να τις πιστεύετε και εσείς. Ως απόδειξη ότι υπάρχουν
για τον καθένα υποκειμενικά όρια πέρα των οποίων αρχίζει κανείς να πιστεύει σε
συνομωσίες, θυμηθείτε τι σκεφτήκατε αυθόρμητα πριν πέντε δευτερόλεπτα όταν διαβάσατε
τι έγραψα, πως το ότι ολιγάρχες κατευθύνουν τις ζωές μας είναι θεωρία
συνομωσίας. Η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών σκέφτηκε, όχι, στάσου, αυτό μάλλον είναι αλήθεια και όχι θεωρία συνομωσίας.
Που βρίσκονται τα
όρια πέραν των οποίων θα σκεφτείτε ότι ίσως κάποια θεωρία συνομωσίας να είναι
αληθινή; ποια είναι τα αποδεικτικά σας στοιχεία; Τι σημαίνει αποδεικτικό στοιχείο; πως ελέγχετε την εγκυρότητα της προέλευσής του;
Τα όρια
καθορίζονται από την δύναμη του καθενός να αντέχει το γεγονός ότι τα πάντα
είναι τυχαία και δεν έχουμε ούτε εμείς ούτε κανένας τον έλεγχο επί του τι θα
συμβεί το επόμενο λεπτό, στο διάβα του χρόνου. Ότι οι ηγέτες δεν είναι άνθρωποι ανώτερης ικανότητας αλλά ατελείς άνθρωποι σαν κι' εμάς που συχνά τα κάνουν θάλασσα.
Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων
έχει την απόλυτη ψυχολογική ανάγκη να πιστεύει ότι η ύπαρξη, η ζωή γενικά, η ζωή τους η ίδια, δεν είναι δυνατόν να είναι απλά τυχαία και ανεξέλεγκτη. Ότι οι ηγέτες είναι σοφοί και όχι απλοί άνθρωποι ακριβώς σαν κι' εμάς, που μας έπεισαν να τους αναδείξουμε, ή κατάφεραν να πάρουν τα ινία δια της βίας. Και μια που κανείς δεν μπορεί να έλέγχει την ζωή του, πολύς κόσμος προτιμά να πιστεύει ότι υπάρχουν πίσω από κάποιο παραβάν εκείνοι που την ελέγχουν την ζωή για εκείνον, και έτσι δεν φταίει ο ίδιος ο άνθρωπος για την ανικανότητά του αλλά οι σκοτεινοί συνομώτες. Κι' αν ακόμα πρέπει να πιστεύει ότι η Γη είναι επίπεδη.
~~~
Τα τελευταία 6.000 χρόνια γνωρίσαμε μερικές χιλιάδες, συνολικά, φιλόσοφους, λογοτέχνες, καλλιτέχνες και ηγέτες. Μερικές χιλιάδες. Αρχίστε να μετράτε να δείτε πόσους θα φτάσετε από μνήμης. Και μετά, πόσους θα μπορέσετε να βρείτε από έρευνα.
Όμως τα τελευταία 6.000 χρόνια έζησαν συνολικά περίπου 110 δισεκατομμύρια άνθρωποι.
Δηλαδή οι άνθρωποι που έφεραν κάποια διαφορά στις κοινωνίες είναι περίπου το 0,0000045% εκείνων που έζησαν στις κοινωνίες. Ένας μόνο σκεπτόμενος άνθρωπος για κάθε 22 εκατομμύρια ανθρώπους… 1/22000000, φέρνει κάποια διαφορά και τον, ή την θυμάται η Ιστορία.
Ξέρετε πόσοι άνθρωποι, πόσο νοήμονες και οργανωμένοι, χρειάζονται για να δημιουργηθεί μια διατηρούμενη συνωμοσία που να αλλάζει την πορεία του κόσμου;
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, μια συνομωσία, παραδείγματος χάριν ότι δεν πήγαμε στην Σελήνη, ή ότι η Γη είναι επίπεδη, χρειάζεται περισσότερη δουλειά για να διαιωνισθεί, από το να γινει το ίδιο το επίτευγμα.
~~~
Οι πάγοι έλιωσαν επί
1.500 περίπου χρόνια, εδώ και 12.000 χρόνια. Ο πρώτος από τους πολιτισμούς του
ανθρώπου χτίστηκε στην Μεσοποταμία, σημερινό Ιράκ, από τους Σουμέριους και τους
Ακκάδες, στις πρώτες πόλεις, Κις, Ουρούκ και Ουρ, ξεκινώντας εδώ και 7.000 χρόνια έως την
παρακμή της Σουμέριας και Ακκαδικής εποχής πριν περίπου 3.800 χρόνια, χίλια
περίπου χρόνια πριν τα Ομηρικά Έπη. Οι Σουμέριοι και οι Ακκάδες, και οι πρώτες πόλεις έγραψαν το ανθρώπινο ταξίδι επί περισσότερο από 3.000 χρόνια, 5000-1800 Προ Κοινής Εποχής!
Ο πρώτος και περισσότερο ανθεκτικός στον χρόνο πολιτισμός του ανθρώπου, φτάνοντας περισσότερο από 3.000 χρόνια πριν σήμερα στον Αιγυπτιακό πολιτισμό, μετά στον Ελληνικό πολιτισμό, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Ευρώπη.
Το πρώτο Έπος που γράφτηκε από ανθρώπους, περίπου χίλια χρόνια πριν την Ιλιάδα
και την Οδύσεια, ήταν το Έπος του Σουμέριου Βασιλιά και Ήρωα, Γκιλγκαμές.
Ένα απόσπασμα από το Έπος του Γκιλγκαμές:
«Μπήκα στον οίκο
του χώματος, και είδα τους βασιλιάδες της γης, τα στέμματά τους να αφαιρούνται
για πάντα. Ηγεμόνες και πρίγκιπες, όλοι που κάποτε φορούσαν βασιλικά στέμματα
και κυβέρνησαν τον κόσμο στα παλιά χρόνια. Αυτοί που είχαν σταθεί στη θέση των
θεών στέκονταν τώρα σαν υπηρέτες.»
Η Ιστορία των
πολιτισμών δεν παρουσιάζει τόσο μια σταθερή ανοδική πορεία, όσο μια συνεχή μάχη του
πνεύματος εναντίων της άγνοιας. Μια μάχη την οποία, συχνά, το πνεύμα δεν την κερδίζει. Δεν σταματά όμως να προσπαθεί.
Άκουσα πάλι πρόσφατα έναν άνθρωπο να λέει σε έναν άλλον άνθρωπο ότι πρέπει να φέρεται σαν άντρας. Νάτηνε πάλι αυτή η τόσο χρησιμοποιημένη έκφραση του τι σημαίνει να είναι κανείς «Άντρας». Μια έκφραση που την θεωρώ άνευ ουσίας, όμως επίσης ξέρω ότι για να είναι τόσο κεντρική στους πολιτισμούς μας πρέπει κάποια διαχρονική έννοια να έχει. Και όμως εγώ δεν το αγοράζω, ούτε λιανική ούτε χονδρική.
Ποια είναι η πραγματικότητα της έννοιας; Ποιο είναι το μυστικό;
Είμαι πεπεισμένος μετά από 67 χρόνια κοιτώντας γύρω μου, ότι, στις σάπιες κοινωνίες υποκρισίας και καταπίεσης που χτίσαμε παντού επί έξι χιλιάδες χρόνια, το να είσαι άντρας τελικά είναι πολύ εύκολο. Αυτό που είναι πολύ δύσκολο, σ’ αυτές τις σάπιες κοινωνίες υποκρισίας και καταπίεσης, είναι να είσαι γυναίκα.
Ναι, ναι, βέβαια, ο προσδιορισμός «άντρας» φέρνει προς δύναμη, ευθήνη, ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, αιδώ, και λοιπά, και λοιπά,αλλά αυτές τις «αρετές» κάθε άνθρωπος μπορεί να τις φτάσει, είτε άντρας είτε γυναίκα. Γιατί άραγε στους αιώνες αποδίδονται σαν αρετές που προσδιορίζουν το να είναι κανείς «άντρας»;
Το θλιβερότερο είναι πως και οι άντρες και οι γυναίκες έχουν πιστέψει, διαχρονικά, σαν θέσφατα τα περί «ασθενούς φύλου»… «ωραίου φύλου»… του να φοράς παντελόνια… ή φουστάνια, οι γυναίκες στην κουζίνα και σιωπηλά. Χιλιετηρίδες όπου οι γυναίκες ήταν, και είναι, δευτέρας κατηγορίας άνθρωποι –μόνο τον τελευταίο αιώνα άρχισε να τους επιτρέπεται η ψήφος, και σε κάμποσες κοινωνίες να ψηφίζει η γυναίκα ότι της πει ο άντρας της. Να καλλωπίζονται με μέηκ-απ, απ' την εποχή των Φαραώ όπως στις Αιγυπτιακές απεικονίσεις για να αρέσουν στους άντρες. Να μπογιατίζονται και να σοβατίζονται για να θεωρούν εαυτούς με καθώς πρέπει ομορφιά. Αλλού, η θρησκεία βάζει φερετζέ η χιτζάμπ. Στη Δύση, ο φερετζές είναι το μέηκ-απ. Η φυσική ομορφιά, έλξη και σεξουαλικότητα βελτειωμένη από την ...Revlon, σε καταναλωτική λιανική ευκαιρίας. Τι κρίμα. Τι μεγάλο κρίμα.
Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι καμία από τις γυναίκες που είχαμε οποιαδήποτε σχέση στη ζωή μου δεν χρησιμοποιούσε μέηκ-απ. Δεν ήταν επί σχεδίου. Έτσι ερχότανε φυσικά. Τώρα μόλις το συνειδητοποίησα που τα γράφω αυτά.
Και ποτέ δεν χρησιμοποιώ την έκφραση του αν έχει κανείς ή δεν έχει αρχίδια. Χρησιμοποιώ σπονδυλική στήλη για την έκφραση. Μιά και ενώ σπονδυλική στήλη έχουν όλοι οι άνθρωποι (συγγνώμη, στα Ελληνικά η λέξη άνθρωπος είναι γένους αρσενικού, ντροπή), οι γυναίκες δεν έχουν αρχίδια και οι άντρες δεν έχουν ωοθήκες, άρα το να αναφερόμαστε σε αυτά τα όργανα στις εκφράσεις περί ατομικής ακαιρεότητας είναι ολίγον μπουρδοειδές (μαλακίες, σαν να λέμε, όπου μαλακία σημαίνει σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση, έστω και φρασεολογικού χαρακτήρα μπροστά στον καθρέφτη).
Θυμάμαι κιόλας πως πρόπερσι αλλάξανε θυροτηλέφωνα και κουδούνια στην πολυκατοικία μας στο Φάληρο. Και ξαφνικά τα κουδούνια γίνανε όλα αρσενικά. Τα ονόματα των γυναικών συζύγων εξαφανίστηκαν από τα κουδούνια στην είσοδο. Ποιός αρσενικάρ'ς Ελληναράς αποφάσισε τα καινούργια κουδούνια, άραγε; (ξέρω ποιός αλλά δεν λέμε ονόματα μη θίγουμε υπολήψεις) Την ίδια μέρα που ήρθαμε από την Ιταλία πρόπερσι και είδα αυτήν την γελοιότητα άλλαξα το δικό μας κουδούνι με τα ονόματα και των δυό μας όπως και το κουδούνι ενός ζευγαριού ενοικιαστών μας με και τα δυό τους ονόματα. Η Μαργαρίτα κι’ εγώ, κι’ οι ενοικιαστές μας είναι τα μόνα κουδούνια και με τα δύο ονόματα του κάθε ζεύγους. Για ποιόν, ή ποιά χτυπάει το κουδούνι; Είμαι παράξενος άνθρωπος, σας λέω!
Εικόνα από πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης για την Ιταλική εφημερίδα La Repubblica. Για όσους δεν ξέρουν, η κυρία είναι η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζιόρτζια Μελόνι. (Η εγγονή του Μουσολίνι παραιτήθηκε από το κόμμα της Μελόνι επειδή το βρήκε πολύ "δεξιό") Πόζα και ενδυμασίες παραδοσιακού γάμου της εποχής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο επιβλέπων τον γάμο, κουμπάρος ας πούμε, είναι ο Ήλον Μασκ. Ο γαμπρός είναι, βέβαια, ο Ντόναλτ Τραμπ, ο οποίος είναι ο κολλητός του μη-εκλεγμένου Προέδρου των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής Ήλον Μασκ.
Ο πληθυσμός του πλανήτη υπολογίζεται στα 8.200.000.000 νοματαίους, δηλαδή οι δισεκατομμυριούχοι είναι περίπου το 0,000033% των ανθρώπων, και η συνολική αξία των δισεκατομμυριούχων είναι περίπου 13 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτοί οι 2.742, είναι οι δισεκατομμυριούχοι. Όσο για απλούς εκατομμυριούχους, από δαύτους υπάρχουν 58 εκατομμύρια στην Γη. Πενήντα οχτώ εκατομμύρια εκατομμυριούχοι, 0,7% των ανθρώπων. Σκέφτομαι τους κακομοίρηδες που έχουν μόνο, ας πούμε, 990.000 δολάρια, και δεν κατάφεραν να μπουν ούτε καν στη λίστα των εκατομμυριούχων...
Η Ελλάδα έχει 14 από τους 2.742 δισεκατομμυριούχους.
Οι 500 κορυφαίοι δισεκατομμυριούχοι έχουν μεταξύ τους 9,7 τρισεκατομμύρια δολλάρια.
Σύνολο μεταξύ τους: περίπου δύο τρισεκατομμύρια δολλάρια
Δηλαδή: Το Εθνικό Προϊόν της Ελλάδας στα 238 δισ. είναι το 54% της περιουσίας του Ήλον Μασκ (Η Ελλάδα σαν οικονομία αξίζει το μισό από όσο αξίζει ο ένας άνθρωπος, ο Μασκ). Το χρέος της Ελλάδας είναι 396 δισεκατομμύρια, άρα ο Μασκ θα μπορούσε να αγοράσει την Ελλάδα, και να του περισσέψουν 41 δισεκατομμύρια. Ο Μασκ αξίζει το 1,5 % της αξίας της οικονομίας της Αμερικής και, οι δέκα κορυφαίοι δισεκατομμυριούχοι έχουν μεταξύ τους 8,4 φορές την αξία της Ελλάδας, ή 6,9% της αξίας της Αμερικής.
Μια φορά κι' ένα καιρό, στην Μεσοποταμία, ο άνθρωπος εφηύρε το χρήμα. Και, αμέσως μετά, εφηύρε τον Θεό, να του προσεύχονται όσοι δεν έχουν χρήμα.
Η κοινωνική λειτουργικότητα των ανθρώπων είναι απλά αυτοκαταστροφική, και ένας προηγμένος πολιτισμός θα την έλεγε λυπηρά γελοία.
Η φύση της ανθρωπότητας είναι ένας άτοπος παραλογισμός.
