Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Τρείς δεκαετίες του Κόνδορα



Η Οθόνη μπαίνει στη ζωή


Τρείς δεκαετίες του Κόνδορα
(και ο Λώρενς της Παλαιστίνης)






Λένε ότι η πρώτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα χαρακτηρίστηκε από την λέξη:
"Τρομοκρατία".

Σκέφτομαι όμως μήπως πρέπει να την χαρακτηρίσουμε με την ερώτηση:
"Πως βρέθηκε το πετρέλαιό μας κάτω από την άμμο τους;"



Ήταν χειμώνας του 1975 και ο Απόλλωνας στη Σταδίου έπαιζε πρώτη προβολή την τελευταία ταινία του Σύντνεϋ Πόλλακ και του Ρόμπερτ Ρέντφορντ "Τρείς Μέρες του Κόνδορα". Ο Ρέντφορντ, αναλυτής της CIA με κωδικό όνομα "Κόνδορ", είχε ανακαλύψει μια πλεκτάνη ανθρώπων της CIA που είχε να κάνει με τα κοιτάσματα πετρελαίου στη Μέση Ανατολή. Στην τελευταία σκηνή της ταινίας βλέπουμε και ακούμε την παρακάτω συζήτηση μεταξύ του Κόνδορα και του Χίγκινς που τον έπαιζε ο Κλίφ Ρόμπερτσον:



ΚΟΝΔΟΡ: Εχουμε σχέδια να εισβάλουμε στη Μέση Ανατολή;
ΧΙΓΚΙΝΣ: Είσαι τρελός;
ΚΟΝΔΟΡ: Υπάρχουν σχέδια;
ΧΙΓΚΙΝΣ: Όχι! Κατηγορηματικά όχι! Κάνουμε ασκήσεις. Αυτό είναι όλο. Παίζουμε παιχνίδια. Τι θα γινότανε "αν...", Πόσα στρατεύματα θα χρειαζόντουσαν. Υπάρχει φτηνότερος τρόπος για να αποσταθεροποιηθεί ένα καθεστώς; Αυτό πληρονόμαστε να κάνουμε.
ΚΟΝΔΟΡ: Νομίζεις ότι το να μην σας πιάσουνε να λέτε ψέματα είναι το ίδιο με το να λέτε την αλήθεια;
ΧΙΓΚΙΝΣ: Όχι. Είναι απλά οικονομικά. Σήμερα είναι το πετρέλαιο. Σε 20 ή 30 χρόνια η τροφή, ή το πλουτόνιο. Ίσως συντομότερα. Τι λές να θέλουν οι άνθρωποι από εμάς τότε;
ΚΟΝΔΟΡ: Να τους ρωτήσετε!
ΧΙΓΚΙΝΣ: Όχι τώρα! Τότε! Ρώτα τους όταν οι προμήθειες τους τελειώνουν. Ρώτα τους όταν δεν θα έχουν κεντρική θέρμανση και θα κρυώνουν. Ρώτα τους όταν θα σταματάνε οι μηχανές τους. Ρώτα τους όταν άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ γνωρίσει την πείνα αρχισουν να πεινάνε. Ξέρεις κάτι; Θα θέλουν να τα βρούμε, να τα πάρουμε και να τους τα δώσουμε.



"Τριάντα χρόνια... ρώτα τους τότε". Αυτή η σκηνή είχε γυριστεί το 1975. Τριάντα χρόνια αργότερα ξέρουμε πόσο πραγματική ήταν η ταινία του Σύντνεϋ Πόλλακ.


~



~


Είχαμε ζήσει όλη μας την ζωή με το Μεσανατολικό Ζήτημα. Είχε γίνει καθημερινότητα. Κανείς δεν φανταζόταν που θα κατέληγε. Και δεν είχαμε καν πραγματικά συλλογιστεί τι ήταν το Μεσανατολικό. Από που είχε ξεφυτρώσει. Τι έγινε και πώς για να δημιουργηθεί το Ζήτημα;

Για να απαντήσουμε σ' αυτή την ερώτηση πρέπει να πάμε σε μια άλλη ταινία που είχε γυριστεί δεκατρία χρόνια νωρίτερα, το 1962.




Από την διασπορά των Ιουδαίων ανά την Γή, μετά την καταστροφή του Τέμπλου του Σολομώντα και της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους μεταξύ 69 και 73 της Κοινής Εποχής, σταμάτησε να υπάρχει το κράτος του Ισραηλιτών αλλά δεν έφυγαν όλοι οι άνθρωποι Σημιτικής καταγωγής από την Ιουδαία. Το γύρισμα του δεκάτου ενάτου προς τον εικοστό αιώνα βρήκε την γη των Φιλισταίων της Βίβλου (την Παλαιστίνη) με αριθμούς σχεδόν ίδιους ανθρώπων Σημιτικής καταγωγής που ασπάζονταν τον Ιουδαϊσμό και ανθρώπους Αραβικής καταγωγής που ασπάζονταν το Ισλάμ. Ζούσαν σχετικά ειρηνικά και μονιασμένα από ανάγκη επιβίωσης δουλεύοντας μαζί ο ένας για τον άλλον στα αγροκτήματα ή τα Κιμπούτς.

Η Παλαιστίνη και η περισσότερη Μέση Ανατολή και Αραβία ήταν υπό τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που, το 1922 θα γινόταν Τουρκία με πρόεδρο αργότερα τον Κεμάλ Αττατούρκ. Κατά την διάρκεια του πρώτου Παγκοσμίου πολέμου η εγγύτητα των Οθωμανών στο κανάλι του Σουέζ, ο έλεγχός τους της Ερυθράς Θάλασσας και η συμμαχία τους με τους Γερμανούς, τους έφεραν αντιμέτωπους με τα συμφέροντα της Μεγάλης Βρετανίας.

Το γραφείο Αραβικών Υποθέσεων του Βρετανικού Φόρεϊν Όφις ξεκίνησε το 1917 μια εκστρατεία φθοράς κατά των Οθωμανών στέλνοντας ανάμεσα στους νομάδες της Αραβικής χερσονήσου έναν μικρού βαθμού αξιωματικό που μιλούσε τις διαλέκτους άπταιστα και είχε ήδη περάσει χρόνια με τους μουσουλμάνους της Συρίας. Το όνομά του ήταν Τόμας Έντουαρντ Λώρενς. Θα γινόταν γνωστός στους Άραβες σαν "Όρενς" και στους κινηματογραφόφιλους θαυμαστές του Ντέβιντ Λήν ως "Λώρενς της Αραβίας".

Μετά από την πόρθηση του λιμανιού της Ερυθράς Θάλασσας της Άκαμπα από Άραβες νομάδες οδηγούμενους από τον Λώρενς, τον προβίβασαν σε ταγματάρχη. Οι εκστρατεία φθοράς με στόχο τον Οθωμανικό σιδηρόδρομο συνεχίστηκε επί χρόνια, αλλά δεν προεκτάθει σε καλύτερα οργανωμένο Αραβικό στρατό γιατί η Βρετανία δεν έκρινε σωστό να δώσει στους Άραβες δύναμη που θα τους επέτρεπε να πολεμήσουν μετά για εδάφη και ανεξαρτησία.

Το 1921 ο Λώρενς συνόδεψε τον πρίγκηπα Φεϋζάλ στις Βερσαλλίες όπου μετά από πολλές διαπραγματεύσεις η Βρετανία και οι μεγάλες δυνάμεις απέρριψαν τα σχέδια για δημιουργεία Αραβικών κρατών στην Μέση Ανατολή, και, αντι για τα προτεινόμενα εδάφη, έδωσαν στον Φεϋζάλ ένα καινούργιο Βασίλειο σε μία έκταση που την απεκάλεσαν Ιράκ, βόρεια των πάτριων εδαφών των νομάδων που είχαν βοηθήσει στην νίκη επί των Οθωμανών.

Αηδιασμένος με τον τρόπο που φέρθηκε στους Άραβες η Βρετανία, και θιγμένος που το Γραφείο Αραβικών Υποθέσεων δεν έδωσε σημασία στον χάρτη που είχε φτιάψει περιγράφοντας το πως έπρεπε κατά την γνώμη του να διανεμηθεί η γη στους Άραβες και τον Φεϋζάλ, ο Αντισυνταγματάρχης πλέον Τ. Ε. Λώρενς έφυγε από τον στρατό, άλλαξε το όνομά του σε Τζών Χιούμ Ρός και κατετάγη σαν σμηνίτης στη Αεροπορία. Έζησε άλλα 14 χρόνια, μεταξύ άλλων, περιοδεύοντας την Αγγλία με μια παρουσίαση εικόνων από τις περιπέτειες του και εξέδωσε το μακρήγορο, και ως επί το πλείστον ανιαρό, βιβλίο του "Οι Επτά Κολώνες της Σοφίας" εξιστορώντας και φιλοσοφώντας πάνω στις αναμνήσεις του από την έρημο. Σκοτώθηκε σε ατύχημα με την μοτοσυκλέτα του στο Ντόρσετ τον Μάρτιο του 1935.





Την άνοιξη του 1945 ο κόσμος αναγκάστηκε να κοιτάξει στον καθρέπτη βλέποντας τις φωτογραφίες και διαβάζοντας τα ρεπορτάζ από τα μόλις ανακαλυφθέντα από τον Σοβιετικό και Αμερικανικό στρατό στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Γερμανία και Πολωνία. Έπρεπε κάτι να κάνει ο κόσμος με τους Εβραίους. Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ήταν αναπόφευκτη. Πολλά μέρη προτάθηκαν για το που ακριβώς θα βρίσκεται το κράτος αυτό. Προτάθηκε ακόμα και ένα νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό!

Το 1945 με 1947 δεκάδες χιλιάδων Γερμανοί, Αυστριακοί, Πολωνοί, Ρώσοι, Ιταλοί, Έλληνες και τόσοι άλλοι Εβραϊκής καταγωγής άρχισαν να φτάνουν λαθραία στην Παλαιστίνη, όπως μπορούμε να δούμε στη ταινία με τον Πώλ Νιούμαν του 1960, "Εξοδος".

Οι Βρετανικές κανονιοφόροι σταμάτησαν πάμπολλα πλοία, η Αγγλία και η Ευρώπη έκαναν το πάν να πιάσουν και να γυρίσουν πίσω όσους μπορούσαν, μα η πλημμύρα ήταν ασταμάτητη. Το κράτος του Ισραήλ έγινε πραγματικότητα το 1947, χωμένο, μικρό ανάμεσα σε μεγάλους και πολλούς εχθρούς. Η Βρετανία, πριν φύγει, οργάνωσε όσο καλύτερα και πιο κρυφά γινόταν τους ντόπιους εναντίων του νεογέννητου, αρχαίου κράτους.

Στα Τριάντα χρόνια ανάμεσα στο 1917 και το 1947 το Βρετανικό Φόρεϊν Όφις και ο στρατός δημιούργησαν την Παλαιστίνη του σημερινού "Ζητήματος". Οι "Παλαιστίνιοι" ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο της ψυχορραγούσας Βρετανικής Αυτοκρατορίας προς τον υπόλοιπο κόσμο τη χρονιά που, 4.600 χιλιόμετρα ανατολικά της Παλαιστίνης, ένας μικρούλης γεροντάκος που τον αποκαλούσαν Μαχάτμα (Μεγάλη Καρδιά) έριχνε στα πισινά της γηραιάς Αλβιόνας, με το ξυπόλυτό του πόδι, την χαριστική κλωτσιά.

Αλλά, αυτό πάλι είναι από άλλη ταινία...



~





ΥΓ. Φαίνεται ότι η Αμερική είναι πάντα πρόθυμη να βγάλει των άλλων το φίδι απ' την τρύπα... Παρέλαβε από τους Γάλλους τη Νοτιοανατολική Ασία και ιδιαίτερα ένα μέρος που λέγεται Βιετνάμ (και ολίγη Καμπότζη). Ανέλαβε από τους Άγγλους τη Μέση Ανατολή. Η πλάκα είναι ότι κανείς μέσος Αμερικανός δεν έχει ιδέα ότι τόσες δεκαετίες βουρλίζεται με κληρονομιές άλλων. Άντε να τους πείσεις τώρα ότι δεν είναι οι αστυνομικοί του κόσμου, αλλά οι ...τέλος πάντων! και 'γώ Αμερικανάκι τυγχάνω -ο μισός τουλάχιστον!



14 σχόλια:

  1. Καταρχήν "χρησιμοποιείς" καταπληκτικές ταινίες για τον παραλληλισμό ή και όχι, γιατί διαχέονται από γεγονότα.

    Κατά δεύτερον οι Η.Π.Α , όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι διακατέχονται από το σύνδρομο του " Αυτόκλητου Σωτήρα" και σε συνδυασμό με το φόβο που τις διακατέχει (τρομολαγνεία, πουριτανισμός, ρατσισμός κ.α) οδηγούνται σε αυτά ακριβώς που φοβούνται ότι θα πάθουν.

    Αυτά υποδεικνύουν οι "πολιτικές" τους. Το τι πραγματικά σκέφτονται οι αμερικανοί πολίτες μάλλον αυτοί που ζούνε εκεί ξέρουν καλύτερα.
    Αντίστοιχα όμως κι εκείνοι έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.

    Καλό Σ/Κ :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα σου Βάσσια ! Αάχ, οι τανίες... η στιγμή που χαμηλώνουν τα φώτα και ακούς τον μακρινό ήχο της μηχανής προβολής που ξεκινά. Και η πόροι του λευκού υφάσματος μπλέκονται με τον κόκκο του φιλμ των 35 χιλιοστών και ανοίγουν την πόρτα στη διάσταση της φαντασίας.

    Πράγματι, τα γεγονότα κατευθύνονται από πολιτικές κυβερνήσεων οι οποίες δίνουν "ηθική" στις πράξεις τους εκμεταλλευόμενες τα απλοϊκά πιστεύω του κοσμάκη που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν (μυρίζομαι σχετικό ποστ στο εγγύς μέλλον). Αυτό που πολύ σωστά αποκαλείς σύνδρομο του "Αυτόκλητου Σωτήρα" είναι "δώρο" από τον ουρανό για τους εν Ουάσινγκτον (και Τέξας) και πηγάζει από την απλοϊκή και φανατική προσκόλληση της Μέσης Αμερικής στην Αγία Γραφή. Εννοώ τις περιοχές μεταξύ Οχάϊο και Γιούτα, Ιντιάνα και Αλαμπάμα, ιδίως Οκλαχόμα, Κάνσας κλπ., όχι τόσο τις δύο ακτές. Όσο για τρομολαγνεία, πουριτανισμό, και ρατσισμό, αυτά είναι τα αδελφάκια της αμάθειας/αγραμματοσύνης, ανασφάλειας και αγώνα επιβίωσης που είναι στο DNA των κοινωνιών που δημιουργήθηκαν εκεί τα τελευταία 150 χρόνια. Και όπως όλοι όσοι διαλέγουν αντιπροσώπευση βάσει προεκλογικών λεγομένων, αξίζουν όπως λες τους ηγέτες τους. Κι άμα τους βγει ποτέ κανένας Μπόμπι ή κανένας Μάρτιν να προσπαθήσουν να τους δώσουν όνειρα... έχουνε γνώση οι φύλακες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα,
    ενδιαφέρουσα η ημερομηνία της πρώτης ταινίας, γυρισμένη κοντά στην πετρελαϊκή κρίση..
    "Φαίνεται ότι η Αμερική είναι πάντα πρόθυμη να βγάλει των άλλων το φίδι απ' την τρύπα"
    Δεν ήτανε πάντα, είναι τώρα που είναι υπερδύναμη. Όσο το δόγμα Μονρόε ήτανε περισσότερο ευχολόγιο παρά δόγμα, ο απομονωτισμός ήτανε κυρίαρχος. Μετά σιγά σιγά έγινε απομονωτισμός του δυτικού ημισφαιρίου ως τον Α' ΠΠ. Απλά η ισχύς όταν την έχεις σε προκαλεί να την χρησιμοποιήσεις. Κατά κάποιον τρόπο οι ρίζες του σημερινού παρεμβατισμού είναι οι ίδιες με του απομονωτισμού. Μια αίσθηση ιδεολογικής υπεροχής σε σχέση με τους διεφθαρμένους Ευρωπαίους που είναι ελάχιστα ανεκτική επειδή δεν αναγκάστηκαν να συνυπάρξουνε με εξίσου ισχυρούς γείτονες που να είχανε διαφορετικές ιδεολογίες -όπως οι Ευρωπαίοι. Έτσι τους βγαίνει να αποκαταστήσουνε αυτά που οι Ευρωπαίοι αφήσανε άνω κάτω φεύγοντας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα Latecomer και ευχαριστώ, σωστά τα λες. Μην ξεχνάμε ότι η Αμερική ξεκίνησε με το DNA του ότι οι Πουριτανοί, που δεν ταίριαζαν στην Αγγλία, και δεν τους άρεσαν τα 12 χρόνια που προσπάθησαν να περάσουν στην Ολλανδία, αποφάσισαν να έρθουν στον Νέο Κόσμο για την ελευθερία και ανεξιθρησκία που τους έλειπε -και δημιούργησαν συνθήκες πολύ αυστηρότερες από αυτές που άφησαν πίσω τους. Ο απομονωτισμός πιστεύω μετάλλαξε σε παρεμβατισμό με τον Β' Παγκόσμιο και δεν έγινε αυτό σταδιακά επί δεκαετίες. Τελικά, αυτό που έγινε μετά, αυτό που περιγράφεις, δεν είναι παρά μια Pax Romana εξελιγμένη σε Pax Americana... μόνο που οι Ρωμαίοι είχαν πάρει το Ελληνιστικό πνεύμα, ενώ οι Αμερικανοί είναι περισσότερο του "Praise the Lord and pass the ammunition!"... και όποιος δεν βλέπει τον κόσμο σαν "εμάς" χρειάζεται ο κακομοίρης την βοήθειά "μας"... Δεν φταίνε περισσότερο απ' όσο φταίει ένα παιδάκι που παίζει με σπίρτα. Και συμφονώ απόλυτα με το πνεύμα της τελευταίας φράσης/κριτικής σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ καλή ανάλυση της σύγχρονης ιστορίας της Μέσης Ανατολής μέσα από κλασσικές ταινίες που έχουν γράψει πια την δική τους ιστορία.
    Έχοντας πάει στην έρημο του Ουάντι Ραμ που έζησε ο Λώρενς μπόρεσα να καταλάβω την γοητεία που είχε εξασκήσει επάνω του η περιοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αθεόφοβε Όλη η περιοχή έχει μια κληρονομιά και φυσική και πολιτιστική που θα ήταν τόσο ομορφότερη χωρίς τις τζιριτζάντζουλες της Αγγλίας... Αυτό που με εντυπωσίασε τρομερά ήταν ότι γνώρισα την εμπειρία και της φυσικής ομορφιάς και της πολιτιστικής πραγματικότητας στο ίδιο μέρος, εκεί που κανείς θα το περίμενε το λιγότερο. Οδηγώντας όλη την μέρα από Ιερουσαλήμ στο Ελάτ δια μέσου της έρημου Νεγκέβ βόρεια του Σινά, είδα την ομορφιά της ερήμου. Αλλά, οδηγώντας απο 11 το βράδυ έως 7 το πρωί από Ελάτ προς Τελ Αβίβ, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε στιγμή μέσα στην έρημο το βράδυ που να μπορούσα να σταματήσω και να μην δω ένα φώς κάπου κοντά ή πολύ μακριά: ένα εργοστάσιο, ένα οικισμό, ένα κιμπούτς, ένα σταθμό νερού... κάτι, οτιδήποτε. Το Ισραήλ είχε δώσει ζωή στην έρημο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντως η περιοχή που ήταν ο Λωρενς ανήκει σήμερα στην Ιορδανία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πράγματι, οι περιοχές στις οποίες ο Λώρενς έζησε με τους Βεδουίνους στην εκστρατεία φθοράς κατά των Οθωμανών ήταν ώς επί το πλείστον στην σημερινή Ιορδανία, απασχολώντας Τουρκικά στρατεύματα στην σιδηροδρομική γραμμή της Μεδίνας και μακριά από τα στρατεύματα του Άλενμπυ. Όταν πρωτογνώρισε τον Φεϊζάλ, ο Φεϊζάλ βρισκόταν κοντά στην Μεδίνα με σχέδια να επιτεθεί κατά της πόλης αλλά ο Λώρενς τον έπεισε να μετακινηθεί με το άνδρες του Βόρια. Η έρημος Νεγκέβ την οποία ανέφερα δεν είχε πολύ σχέση με τον Λώρενς αλλά είναι καλό παράδειγμα της αποδοτικότητας του κράτους του Ισραήλ, τα σημερινά εδάφη του οποίου ο Λώρενς είχε προτείνει να δοθούν σε ένα κράτος της Παλαιστίνης που δεν δημιουργήθηκε ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σήμερα για πρώτη φορά μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος του κειμένου μέσα στο ροζ του πλαίσιο στην αρχική σου σελίδα. Πάτησα, διάβασα και διαπίστωσα ότι θα μπορούσες να είχες γράψει χτες το κείμενο για να περιγράψεις τη σημερινή πραγματικότητα, ενώ γράφτηκε πριν 4 χρόνια! Όπως λέει το τραγούδι "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν" ή απλά η ιστορία κάνει κύκλους. :)

    Ωραία, εύστοχη ανάλυση με έξυπνους παραλληλισμούς και κατανοητούς ακόμα και σ' εμένα που δεν έχω δει καμία από τις ταινίες που αναφέρεις. Ξέρω ότι είναι πλέον κλασικά αριστουργήματα του Χόλιγουντ, απλά δεν έτυχε.

    Εύχομαι να έχετε πανέμορφα πρωινά εκεί στους Δολομίτες.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα αγαπητή Emily! Βέβαια η Ιστορία κάνει κύκλους γιατί, γενιές με γενιές, δεν αλλάζουν εκείνοι που την γράφουν. Αλλά και ο διάλογος με τον οποίον αρχίζει η ανάρτηση, αν και απόλυτα και συγκεκριμένα προφητικός, δεν χρειαζόταν περισσότερο από έστω και επιφανειακή γνώση της ιστορίας και των ανθρώπων για να γραφτεί... Αυτό το κείμενο μπορεί να το έγραψα πριν 4 χρόνια, αλλά το έλεγα (για το συγκεκριμένο θέμα) κάπου 25 χρόνια... Και όταν ο γιός μου 13 χρονών πριν 11 χρόνια με είχε ρωτήσει πότε θα τελειώσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας του είχα απαντήσει ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας θα τελειώσει όταν οι Αμερικανοί φτάσουν να πληρώνουν για βενζίνη όσο πληρώνουν οι Ευρωπαίοι (+350%)...

      Το δεύτερο μέρος της ανάρτησης το θεωρώ πολύ σημαντικό, και γι' αυτό έχω γράψει κι' άλλες αναρτήσεις μέχρι και πρόσφατα. Αλλά δεν τσιμπάει κανείς γιατί θα έπρεπε να αναθεωρηθούν πολλοί μύθοι και δεν υπάρχει θάρρος γι' αυτό :-)

      Σ' ευχαριστώ!
      και, σ' ευχαριστούμε!
      Ήταν άλλη μια υπέροχη ημέρα στον μικρό μας παράδεισο, στην μέση των Απεννίνων.
      Οι Δολομίτες είναι φαντασμαγορικοί και υπέροχοι. Πήγαμε τρεις φορές και θέλω να ξαναπάμε. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι στις πίστες του σκι πηγαίνουνε ακόμα χειρότερα κι από το πόσο οδηγούνε στους δρόμους!

      Διαγραφή
  10. Καταρχήν εύχομαι να ζήσετε πολλά χρόνια και πολλές δεκαετίες ακόμα μαζί με τη Μαργαρίτα. Όταν σας ευχήθηκα χτες δεν είχα δει το ποστ με την επέτειο. Το περιβάλλον γύρω σας, αλλά και το περιβάλλον μέσα σας -αν κρίνω σωστά από όσα γράφεις- είναι παράδεισος. Απολαύστε τον στο έπακρο. :)

    Αυτό με τους αμερικανούς και τη βενζίνη δεν το κατάλαβα. Γιατί ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας θα τελειώσει όταν οι αμερικανοί φτάσουν να πληρώνουν την βενζίνη όσο οι ευρωπαίοι;

    Ξέχασα χτες να σου στείλω ένα άρθρο, το βάζω σήμερα. Θα ήθελα τη γνώμη σου.
    Μόνο σε προειδοποιώ, είναι λίγο μεγάλο. Μην πατήσεις το λινκ αν δεν έχεις άπλετο χρόνο μπροστά σου.
    http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=630947

    Καλή εβδομάδα και υγεία, αγάπη, ευτυχία για όλες τις βδομάδες. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα αγαπητή μου Emily και σ' ευχαριστούμε από την καρδιά μας για τα καλά σου λόγια και τις ευχές, τις οποίες δεχόμαστε με χαρά και είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσει να τις βγάζει αληθινές η ζωή :-)

      Το περί κόστους βενζίνης το εννόησα σαν ένα καλαμπούρι το οποίο όμως έχει βαθιά θεμέλια στην πραγματικότητα: Από τα '50 και μετά οι ΗΠΑ γνώρισαν μία ευημερία, συγκρινόμενες με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, επειδή εκεί μπορούσε ο κόσμος να αγοράσει προϊόντα για τα οποία ξόδευε ποσοστό του εισοδήματός του τρομακτικά μικρότερο από όσο κόστιζαν τα ίδια πράγματα στην Ευρώπη (πάντα σε σχέση με την αναλογία του πόση ώρα πρέπει να εργαστεί κάποιος στις ΗΠΑ για να αποκτήσει κάτι και πόση ώρα πρέπει να δουλέψει ένας Ευρωπαίος για να αποκτήσει το ίδιο αγαθό). Η παγκοσμιοποίηση που απορρέει και από την εξελικτική πορεία του υπόβαθρου οικονομίας εν καιρώ σχετικής ειρήνης, αλλά και από τον υπερπληθυσμό και την μείωση των αποστάσεων και των χρόνων επικοινωνίας λόγω τεχνολογίας, έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα την οριζοντιοποίηση και μείωση των διαφορών, έτσι ώστε όλοι να πρέπει να εργαστούν παρόμοιο χρόνο για να αποκτήσουν το ίδιο αγαθό. Η λεγόμενη τρομοκρατία είναι ο καταλύτης που διαχωρίζει τώρα το σύνολο του Δυτικού κόσμου από τον υπόλοιπο...

      Διάβασα το άρθρο και το βρήκα πυροτεχνηματοειδές :-) (βουνά από αμμόλοφους, αραβουργήματα από ένα σκόρπιο κουβάρι) Η απλή αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι ότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε κανένας άλλος πουθενά δεν είχε στρατηγική για την ISIS επειδή κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι το βάθος και την ένταση του περί τίνος πρόκειται. Τώρα που το πήραν χαμπάρι, σιγά-σιγά θα σχηματισθεί στρατηγική. Όλα τα άλλα στο άρθρο, κατά την γνώμη μου, συνδέουν πράγματα και βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα για εντυπωσιασμό και σοβαροφάνεια. Η απλή αλήθεια είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Ομπάμα, όπως το είπε, για το θέμα για το οποίο το είπε... Ψάχνουμε βαθύτερη λογική σε θέματα που απλά δεν έχουν βαθύτερες προεκτάσεις. Οι κυβερνήσεις αποτελούνται από ανθρώπους σαν και εμάς που δεν είναι περισσότερο έξυπνοι από εμάς, κάνουν λάθη σαν κι εμάς... δεν βλέπουν μακρύτερα ή πλατύτερα από εμάς. Η 911, πχ., συνέβη λόγω ανικανότητας και όχι λόγω συνομωσιών κλπ...

      Καλή σου εβδομάδα :-)

      Διαγραφή
  11. Η απλή αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι ότι ούτε οι ΗΠΑ ούτε κανένας άλλος πουθενά δεν είχε στρατηγική για την ISIS επειδή κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι το βάθος και την ένταση του περί τίνος πρόκειται. Τώρα που το πήραν χαμπάρι, σιγά-σιγά θα σχηματισθεί στρατηγική.

    Όπως αντιλαμβάνομαι εγώ το άρθρο, δεν διαφωνεί κάπου με την άποψή σου. Ας τα πάρω όμως από την αρχή γιατί δεν ξέρω τί γνώμη έχουν οι Ιταλοί για τον Ομπάμα ούτε τί μεταφέρεται από εδώ εκεί.

    Αρκετοί συμπατριώτες μας τους τελευταίους μήνες ασκούν κριτική στον Ομπάμα ότι δεν κάνει τίποτα σε σχέση με τις διεθνείς εξελίξεις ότι έχει ξεφουσκώσει κτλ. Το άρθρο απαντάει σε όλους αυτούς προβάλλοντας (υπεραναλυτικά είναι η αλήθεια) επιχείρηματα που δείχνουν ότι από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μετα οι ΗΠΑ δεν έχουν συγκεκριμένη στρατηγική στην εξωτερική τους πολιτική. Λέει ότι τα χτυπήματα που έκαναν οι ΗΠΑ την τελευταία εικοσαετία δεν ήταν προϊόν συγκεκριμένης στρατηγικής και σχεδιασμού ούτε ενός μακρόπνοου σχεδίου που θα ανέλυε τις επιπτώσεις των χτυπημάτων σε βάθος χρόνου. Και κυρίως, όπως το καταλαβαίνω, η στρατηγική δεν είναι θέμα Ομπάμα, ούτε προέδρων γενικά, ούτε των υπουργών Εξωτερικών. Οι διπλωμάτες είναι αυτοί που θα έπρεπε να έχουν φτιάξει νέα στρατηγική για την υπερδύναμη. Οι διπλωμάτες απέτυχαν - ίσως και οι μυστικές υπηρεσίες.

    Αυτά είχα να πω κάπως βιαστικά. :)
    Πρέπει να ψάξω να βρω και να δω τις ταινίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα τις σκέψεις σου και μπορώ να απαντήσω λίγο βαθύτερα στο θέμα (πάντα από την δική μου, προσωπική άποψη και αντίληψη). Μιλάμε, τώρα, για δύο διαφορετικά πράγματα: 1) Την στρατηγική των ΗΠΑ ή έλλειψη αυτής, και 2) Την κινητικότητα/αποτελεσματικότητα του Ομπάμα.

      Πέρα από τα παραπάνω που γράψαμε και οι δύο, να συμπληρώσω ότι από τις 7 Δεκεμβρίου του 1941, αφότου ο Ναύαρχος Γιαμαμότο, όπως είπε ο ίδιος με λύπη την ίδια μέρα, "κατάφερε να αφυπνίσει έναν κοιμώμενο γίγαντα και να τον γεμίσει με τρομερή αποφασιστικότητα", μέχρι σήμερα, 2014, η στρατηγική των ΗΠΑ δεν έχει αλλάξει. Είναι απλή. Να προλάβει, ή να απαντήσει, οπουδήποτε στον κόσμο, οποιαδήποτε απειλή κατά της ευημερίας της και της ακεραιότητάς της. Η μεγάλη αλλαγή έγινε το 1991 όταν σταμάτησε να υπάρχει η Σοβιετική Ένωση. Η απειλή δεν ήταν πλέον ένας συγκεκριμένος συνασπισμός και μια οργανωμένη στρατιωτική δύναμη σε συγκεκριμένα μέρη της Γης. Τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν την εξαφάνιση της ΕΣΣΔ η απειλή μετάλλαξε και έγινε "ιδέα" που υπήρχε όχι στα κτήρια μιας κυβέρνησης πίσω από συγκεκριμένα σύνορα, αλλά μέσα στα μυαλά και τις ψυχές του κάθε ανθρώπου που θα ξύπναγε ένα πρωί οπουδήποτε στον κόσμο πιστεύοντας ότι το χρέος του είναι να βοηθήσει στην καταστροφή των ΗΠΑ και στην δολοφονία Αμερικανών έστω και αυτοκτονώντας.

      Ως εκ τούτου, καμία στρατηγική δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική κατά της λεγόμενης "τρομοκρατίας' γιατί δεν ξέρει κανείς ποιός, ποιοί, που, γιατί, πως, πότε θα κάνουν τι επίθεση. Διεθνείς νόμοι και εθνικά σύνορα κάνουν την αστυνόμευση αδύνατη, και οποιαδήποτε αστυνόμευση αυτών των συνθηκών θα συνεπάγετο αστυνομικό κράτος και πλήρη δικτατορία. Μπορεί ίσως να σχεδιαστεί μια στρατηγική για συγκεκριμένα προβλήματα, όπως το αυτοαποκαλούμενο Ισλαμικό Χαλιφάτο, αλλά αυτές οι στρατηγικές είναι από την φύση τους ατελείς και περιορισμένες, και, καλούνται σε ύπαρξη μόνο μετά από ένα γεγονός χωρίς να μπορούν να το δουν εκ των προτέρων.

      Όσον αφορά τον Ομπάμα, πρώτον: κατά τα δύο τελευταία χρόνια της δεύτερης (και τελευταίας) θητείας του Αμερικανού Προέδρου, ο Αμερικανός Πρόεδρος κατά παράδοση αποκαλείται από τους Αμερικανούς και από τον Αμερικανικό τύπο "κουτσή πάπια". Επειδή δεν έχει μείνει πλέον καιρός να κάνει τίποτα, και όλοι έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές, για τον επόμενο πρόεδρο.

      Συγκεκριμένα όμως για τον Ομπάμα, μην ξεχνάμε ότι από την πρώτη μέρα της πρώτης του θητείας, οι Ρεπουμπλικάνοι, και η Ουάσιγκτον γενικότερα, έχουν κάτσει κάτω με σταυρωμένα χέρια και περιμένουν την τελευταία μέρα της θητείας του. Κάνανε το ίδιο με τους Κλίντον (τους χωριάτες από το Άρκινσω (Αρκάνσας)), αλλά και οι δύο Κλίντον τους άφησαν όλους πίσω να τρώνε την σκόνη τους. Ούτε ο λεκές στο μπλε φόρεμα του θηλυκού Λη Χάρβη Όσβαλντ-Λεβίνσκυ δεν άλλαξε τίποτα. Αν όμως κάνανε έτσι για τους χωριάτες, τι λες να κάνουνε για τον μαύρο; Δυστυχώς, και επί πλέον, ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν είχε την χαρισματικότατα ενός Τζακ Κέννεντυ, ενός Ρέγκαν ή ενός Κλίντον...


      Είναι πολύ καλές ταινίες, και οι τρεις. Καλό Σαββατοκύριακο Emily :-)

      Διαγραφή

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.