Ευτυχίες

 

Με τις ευχές για ευτυχία τον καινούργιο χρόνο αναπολώ τις τόσες μέρες ευτυχίας που μου έδωσε ήδη η ζωή. 

Βλέπουμε τώρα τα δέκα επεισόδια της πάρα πολύ καλοφτιαγμένης σειράς αξίας του 2022, The First Lady (Η Πρώτη Κυρία) που αφορά την ζωή, τον χαρακτήρα και τα επιτεύγματα τριών από τις Πρώτες Κυρίες των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής: Την ‘Ελεανορ Ρούζβελτ, την Μέττυ Φορντ και την Μισέλ Ομπάμα.

Και επέστρεψε στην καρδιά μου μια από τις πιο ευτυχισμένες, αν όχι η πιο ευτυχισμένη μέρα που έζησα σαν Αμερικανός, η Τρίτη 20 Ιανουαρίου, 2009. Εκείνη την ημέρα πετάξαμε με την Μαργαρίτα τέσσερεις μήνες παντρεμένοι, να της δείξω την Αμερική για πρώτη φορά. Προσγειωθήκαμε στην Νέα Υόρκη την ώρα που έπαιρνε τον όρκο της Προεδρίας στην Ουάσιγκτον ο Μπαράκ Ομπάμα. Ήταν μια μέρα ηλιόλουστη, κρυστάλλινη, με θερμοκρασίες κάτω του μηδέν. Από το Αεροδρόμιο οδήγησα το νοικιασμένο αυτοκίνητο κατ’ ευθείαν στο Μανχάταν από την γέφυρα Queensborough και ανεβήκαμε στην κορφή του Empire State Building και «πετούσαμε» πάνω από το Μανχάταν. Όλοι στους δρόμους ήταν χαρούμενοι, χαμογελαστοί… Ήταν μια καινούργια και πρώτη μέρα για την Ένωση.

Στο παρατηρητήριο του Empire State, ανοιχτό μπαλκόνι στον άνεμο και τον ουρανό, άναψα ένα τσιγάρο και μετά άκουσα μια φωνή να μου λέει γελώντας ότι απαγορεύεται το κάπνισμα. Γύρισα και είδα έναν υπέροχο ηλικιωμένο Αφρικανο-Αμερικανό εν στολή και αμέσως το έσβησα με τα δάχτυλά μου και το έβαλα στην τσέπη μου απολογούμενος ότι δεν είδα πουθενά πινακίδα και ζητώντας συγγνώμη. Με ένα πλατύ χαμόγελο από αυτί-σε-αυτί, ο φύλακας απάντησε «Εγώ είμαι η πινακίδα» και γελάσαμε και οι δύο, την ξεχωριστή αυτή ημέρα όταν για πρώτη φορά στην Ιστορία μας είχαμε πλέον Πρόεδρο έναν απόγονο της Αφρικής, και Πρώτη Κυρία εκείνη που θα έμενε στην ιστορία σαν μια από τις τρεις-τέσσερεις ανώτερες.

Άλλη μια τέτοια ευτυχισμένη μέρα ήταν η Τρίτη 8  Νοεμβρίου του 2016. Είχαμε πάει με την Μαργαρίτα στην πόλη μου στην Μασαχουσέτη, όπου είχα το τελευταίο μου σπίτι μέχρι το 2007, που λέγεται Fairhaven και είναι η πόλη των καπεταναίων απέναντι από το New Bedford το παλιό ιστορικό λιμάνι φαλαινοθηρίας και τώρα αλιευτικών. Στην Fairhaven μείναμε στο προγονικό σπίτι της οικογένειας Delano (Franklin Delano Roosevelt), που τώρα είναι ένα πολύ καλό Bed & Breakfast, και κοιμηθήκαμε στο δωμάτιο που χρησιμοποιούσαν ο Φρανκλίνος και η Έλεανορ όταν ερχόντουσαν για διακοπές (ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε, αγαπητέ Φράνκλιν για την Κοινωνική Ασφάλιση του 1935 που μου δίνει την σύνταξη που παίρνω σήμερα. Και συγχαρητήρια στην Έλεανορ που ήταν τα πόδια σου και η καρδιά της διαχείρησής σου). Το πρωί πέρασα με την Μαργαρίτα απέναντι στο δημαρχείο και ψήφισα για την πρώτη γυναίκα πρόεδρο των Ενωμένων Κρατών, την Χίλαρυ Ρόνταμ Κλίντον, αλλά, πάνω από αυτό, ψήφισα όχι μόνο για μια γυναίκα αλλά για το καλύτερο πρόσωπο που είχε βάλει υποψηφιότητα.

Η ευτυχία της ημέρας εκείνης κόπηκε απότομα 14 ώρες αργότερα στο σπίτι του Κώστα στην Φλόριδα όταν βλέπαμε τα αποτελέσματα, και παρακολουθήσαμε καθώς κέρδιζε ένας απατεώνας που τον ψηφίσανε ρατσιστές και «χριστιανοί»...

Χαμογελώ καμιά φορά όταν βλέπω το πως βλέπουν την Αμερική στον υπόλοιπο κόσμο. Νομίζουν ότι είναι ένα κράτος και δεν πιάνουν το ότι είναι 50 κράτη ξεχωριστά, σε μια Ομοσπονδία. Νομίζουν ότι ο Πρόεδρος είναι σαν τους πρωθυπουργούς τους και δεν πιάνουν την τριπολική αρχή με τις τρεις διαφορετικές και ισάξιες εξουσίες –με ελέγχους και ισοζύγια. Πάνω από όλα βλέπουν μια χώρα, τον σατανά, τον πήξε και τον δήξε χωρίς να συλλογίζονται ότι Αμερικανοί είναι όλοι, από όλον τον πλανήτη και μέσα από τις οικογένειές τους ακόμα, που από το 1620 και το 1776 χτίσανε μαζί το τελευταίο σύνορο, όσοι έφτασαν στον Νέο Κόσμο από τότε μέχρι σήμερα, και αύριο. Τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής αποτελούνται από όλους από παντού και είναι ένας μικρόκοσμος καθρέφτης όλων των ρατσών και θρησκειών, από όλες τις κουλτούρες… Η Αμερική είναι μια Ιδέα. Μια ελπίδα.

Η τραγωδία μιας δημοκρατίας που γεννήθηκε μετά από αιώνες εξέλιξης και αγώνων, στην προκειμένη περίπτωση με την Αμερικανική Επανάσταση, είναι ότι μια αληθινή, μια πραγματική δημοκρατία πρέπει να παρέχει τα μέσα για την αυτοκαταστροφή της όταν η πλειοψηφία προτιμά έναν ηγεμόνα, έναν δικτάτορα. Αφού η Γερουσία της Ρώμης εγκατέστησε τον Καίσαρα σαν δικτάτορα ήρθε η Αυτοκρατορία υπό τον Αύγουστο (Οκτάβιο) και η Ρώμη δεν επέστρεψε ποτέ στη Δημοκρατία. Οι Γάλλοι το 1789 ανέτρεψαν και αποκεφάλισαν τον Βασιλιά και την Βασίλισσα στην γκιλοτίνα μόνο για να καταλήξουν με τον Ναπολέοντα σαν Αυτοκράτορα. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ψηφίστηκαν σε εκλογές.

«Τώρα είμαστε εμπλεγμένοι σε έναν μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, που δοκιμάζει το αν αυτό το έθνος, ή οποιοδήποτε έθνος έτσι σχεδιασμένο και αφιερωμένο, μπορεί να αντέξει για πολύ.»

Αβραάμ Λίνκολν,

Ομιλία στο Γκέτυσμπεργκ, 19 Νοεμβρίου 1863

Ας μην μας δώσει το 2024 την δυστυχία να ξαναβγεί ο απατεώνας δικτάτορας που τώρα είναι και προδότης του Συντάγματος. Και αν προλάβουμε και τον βάλουμε φυλακή για τα εγκλήματά του, και αυτό προκαλέσει αιματοκυλίσματα απο τους οπαδούς του, ας έρθει κι' αυτό, και ας είναι η τελευταία μάχη της Αμερικανικής Επανάστασης.

Είθε μια μέρα ο κόσμος να αισθανθεί ότι δεν υπάρχουν πατρίδες αλλά ένα υπέροχο σύμπαν.
Ότι δεν υπάρχουν ράτσες αλλά ζωή.
Αντί για άνδρες και γυναίκες να βλέπουν ανθρωπιά.
Αντί να έχουν την ανάγκη να εφευρίσκουν θεούς, ας βρουν την δύναμη να υπάρχουν χωρίς δεκανίκια.
Αυτή είναι η Ιδέα και η Ελπίδα της Αμερικής, αν κάποια μέρα καταφέρουμε να το πλησιάσουμε, στην Αμερική.

~~~