Υποκρισία

Στην προηγούμενη ανάρτηση που λεγόταν «Ήθη» εξετάσαμε τον διαχωρισμό μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας χρησιμοποιώντας την οπτική των επίκαιρων νέων στην Ελλάδα σχετικά με τον γάμο μεταξύ ομόφυλων. Η φυσική προέκταση της συζήτησης είναι ο διάλογος σχετικά με την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, και επίσης, την βάπτισή τους και σε ποια ηλικία. 

Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να πει ότι αν και όταν ο γάμος μεταξύ ομόφυλων είναι νομικά θεσμοθετημένος, τότε δεν είναι δυνατόν να υφίσταται η ερώτηση του αν θα έχουν δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδιά, επειδή η υιοθεσία είναι αυτόματο και αυτονόητο δικαίωμα ενός παντρεμένου ζευγαριού. Σκεπτικό το οποίο προτείνει ότι αν το Ήθος του Συντάγματος επιτρέπει την αναγνώριση ενός ζευγαριού στον θεσμό του γάμου, η αμφισβήτηση ενός από τα φυσικά δικαιώματα του παντρεμένου ζευγαριού χειραγωγεί το Ήθος, ηθο-ποιεί, είναι ηθοποιία εκείνων που αμφισβητούν το δικαίωμα, άρα Υποκριτική, και γι’ αυτό ονόμασα την σημερινή ανάρτηση Υποκρισία. 

Στην Ελλάδα, στην Ελληνική κοινωνία, η υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια όχι μόνο τίθεται σαν ερώτηση ξεχωριστή του αν αναγνωρίζονται από τον νόμο στον θεσμό του γάμου ομόφυλα ζευγάρια, αλλά παρουσιάζεται σαν ξεχωριστό θέμα. Ενώ μια πλειοψηφία συμφωνεί με τον γάμο μεταξύ ομόφυλων, μια ξεχωριστή πλειοψηφία αντιτίθεται στην υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Αυτή η στατιστική διαφορά είναι ο προσδιορισμός της Υποκρισίας η οποία ξεπηδά είτε από άγνοια είτε από μισαλλοδοξία, είτε από αδιαλλαξία η παραδοσιακά στερεότυπα, αμέσως ή εμμέσως προερχόμενη από την Εκκλησία η οποία κατευθύνει και παραδοσιακά και καθημερινά την συλλογική σκέψη. 

Παραδόξως, η γνώμη μου είναι ότι η Εκκλησία επιδεικνύει συνοχή και συνέπεια με το να αντιτίθεται στην υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Εφ’ όσον δεν δέχεται τον γάμο τους, είναι συνεπές να μην δέχεται και ένα από τα αναπόσπαστα δικαιώματα της ένωσής τους. Ενώ, απο΄την άλλη μεριά το να δέχεται κανείς τον γάμο τους αλλά να αντιτίθεται σε ένα από τα δικαιώματα τέτοιας ένωσης είναι αλλοπρόσαλλο. 

Το σημείο όμως στο οποίο η Εκκλησία της Ελλάδας χάνει τ’ αυγά και τα πασχάλια και εκτροχιάζεται, και εντάσσεται στον θίασο της Υποκρισίας (και της ηλιθιότητας) είναι όταν λέει, όπως είπε πρόσφατα, ότι δεν θα δεχτεί να βαπτίσει μωρά ομόφυλων ζευγαριών αλλά θα περιμένει να μεγαλώσουν τα παιδιά και να αποφασίσουν μόνα τους αν θέλουν να βαπτιστούν ή όχι. Αυτό, και επιδεικνύει και αποδεικνύει ύψιστη κακεντρέχεια αλλά, όπως έβαλα και σε παρένθεση προηγουμένως, και αγνή ηλιθιότητα εκ μέρους της Αυτοκέφαλης και Ανεγκέφαλης Εκκλησίας του Ελλαδιστάν. 

Με αυτή την δήλωση πρόθεσης του να μην δεχτεί να βαπτίσει παιδιά ομόφυλων στην ίδια ηλικία με τα παιδιά ετερόφυλων, η Εκκλησία κατορθώνει να σκοτώσει δυό πουλιά με μια πέτρα: αφ' ενός να τιμωρήσει τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα και να τα καταδικάζει να μεγαλώσουνε αισθανόμενα ότι είναι διαφορετικά από τα άλλα λόγω των γονέων τους, αλλά η Εκκλησία προσθέτει ύβρη σε τραυματισμό (adds insult to injury) προς τους ομοφυλόφιλους ανθρώπους καθώς επί πλέον του τραυματισμού της μη αποδοχής της ένωσής τους η Εκκλησία δηλώνει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν καν το δικαίωμα να θεωρούν εαυτούς Χριστιανούς και να πιστεύουν, και να θέλουν να βαπτιστούν τα παιδιά τους όπως είχαν βαπτιστεί και εκείνοι όταν ήταν μωρά.

Η Εκκλησία, όχι μόνο τμωρεί, κοινωνικά, τα παιδιά λόγω των γονέων τους, αλλά και λέει στους γονείς ότι δεν έχουν δικαίωμα να είναι Χριστιανοί. Αυτή είναι άραγε η Εκκλησία του Ιησού από την Ναζαρέτ; Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασαν τα ευαγγέλια και τον βίο και πολιτεία του Ιησού οι παπάδες;

Θα έλεγα ότι είναι πολύ πιθανόν, και γι’ αυτό και μόνο τον λόγο (λες και δεν υπάρχουν κι’ άλλοι λόγοι) αν ερχόταν ο Γεσουά ανάμεσά μας σήμερα, θα πήγαινε γραμμή στην Αρχιεπισκοπή, θα έμπαινε μέσα και θα πετούσε έξω τους παπάδες κλοτσηδόν. Με τις κλοτσιές, έξω! Δεν ντρέπονται; Μετά, ο Χριστούλης θα έβγαινε στο πεζοδρόμιο, θα πλησίαζε ένα ομόφυλο ζευγάρι με το παιδάκι τους, θα τους έπιανε και τους ή τις δύο από τα χέρια και θα τους έλεγε «Η πίστη σας, σας έσωσε» (όπως έλεγε πάντα, διδάσκοντας ότι τα «θαύματα» γίνονται μέσα μας από εμάς τους ίδιους και όχι από εκείνον), και μετά θα γονάτιζε μπροστά από το παιδάκι, αγοράκι, κοριτσάκι, και θα το αγκάλιαζε με αγάπη φιλώντας το στο μέτωπο. Μετά θα σηκωνόταν και θα γύριζε να κοιτάξει τους παπάδες στην άκρη του πεζοδρομίου που ακόμα θα κρατούσαν τον κώλο τους από τις κλωτσιές του, και θα τους έλεγε με χαμόγελο, μετανοήστε την υποκρισία σας, η αγκαλιά μου σας χωράει όλους αν το θέλετε. 

Γιατί προτείνω ότι έτσι θα φερόταν ο πραγματικός Ιησούς; Και πάλι, επειδή ο ίδιος το είπε ήδη. Είπε πεντακάθαρα ότι δεν «ήρθε» για να καταλύσει τον νόμο αλλά για να τον συμπληρώσει. Και, με πραγματική σοφία που λείπει πάντα από τις κοινωνίες μας, αντί να πει ότι ένας νόμος δεν είναι σωστός, είπε την ποινή που καθορίζει ο νόμος να την εκτελέσουν οι αναμάρτητοι. «Ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθο βαλέτω». Και επίσης, «Μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε ἐν ᾧ γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, καί ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν.» (Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε. Γιατί με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε, και το μέτρο που χρησιμοποιείτε, θα μετρήσει και εσάς).

Βέβαια αυτά είναι όνειρα γιατί ο Γεσουά από την Γαληλέα, είτε πέθανε πάνω στον σταυρό, είτε πέθανε από τα τραύματά του πενήντα μέρες αργότερα, δεν πρόκειται να μας δώσει δεύτερη ευκαιρία. Άλλωστε, για όσους ανθρώπους στον πλανήτη πιστεύουν στην Αγάπη, στο να βοηθάς τους άλλους όταν μπορείς, και στο να μην θεωρείς καμία ομάδα λιγότερης αξίας και εγκυρότητας από καμία άλλη, τότε, ο Γεσουά ζει μέσα σου, «αναστημένος», εσύ τον ανασταίνεις, όπως ζουν μέσα μας και όλοι όσοι δίδαξαν έτσι από την Μεσοποταμία μέχρι τον Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αυτή είναι άλλωστε η λεγόμενη «Δευτέρα Παρουσία»: Την ζούμε καθημερινά και πάντοτε όποτε αγαπάμε, όποτε βοηθάμε τους άλλους και όταν δεν τους επικρίνουμε.

Κάμποσοι δάσκαλοι και φιλόσοφοι ανά τους αιώνες δίδαξαν παρεμφερείς σκέψεις, για την αγάπη, για την σύμπνοια και την αρμονική ύπαρξη και συνύπαρξη με ισότητα και θετικότητα. Και, είτε οι διδαχές τους και οι γνώμες τους κατέληξαν σαν θρησκείες ή σαν πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές θεωρίες, ήταν πάντα δική μας επιλογή το πως θα τις ακούσουμε και πως θα τις διαχειριστούμε. Άλλωστε οι διδαχές του Μαρξ είναι τόσο πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικές όσο είναι θρησκεία οι διδαχές του Ιησού, και τανάπαλι. Στο ζουμί, ποια η διαφορά μεταξύ των δύο, πέρα από την δική μας επιλογή διαχείρησής τους και κατάταξής τους;

Θα ήταν αρκετά σωστό, σκέφτομαι, όταν σχηματίζουμε κάποια οποιαδήποτε γνώμη να δίνουμε και σημασία σε γεγονότα αναμφισβήτητα. Έχω ακούσει ανθρώπους να λένε ότι «τα γεγονότα σηκώνουν διαφορετικές ερμηνείες». Αυτό συνήθως το λέει κανείς όταν ένα γεγονός δεν συμβιβάζεται με την αφήγηση των πιστεύω του και θέλει αυθόρμητα να αλλάξει την αφήγηση του γεγονότος αντί να αλλάξει την αφήγηση του τι πιστεύει. Είτε αυτό το λέει ο Τραμπ όταν μιλάει για «εναλλακτικά γεγονότα» (alternative facts), είτε το λέει κάποιος που θέλει να μας πείσει ότι ο Θεοδόσιος, σαράντα χρόνια μετά από τον Κωνσταντίνο, δεν κατέστρεψε τον Κλασσικό Πολιτισμό… είναι καλό να αφήνουμε ένα γεγονός να μιλά ατόφιο και ανεξάρτητο της αφήγησης που προτιμάμε εμείς.

Υπάρχουν και επιστημονικές μελέτες από σεβαστά και αξιόπιστα ακαδημαϊκά ιδρύματα ανά τον κόσμο οι οποίες καταλήγουν στο ότι:

1. Οικογενειακή βία παρατηρείται σε ένα 25% περίπου των ετερόφυλων οικογενειών και σε ένα 25% περίπου των ομόφυλων οικογενειών. Καμία διαφορά στην ανθρώπινη φύση των ζευγαριών όσον αφορά την βία.
2. Παιδιά που μεγάλωσαν σε ομόφυλες οικογένειες επιδεικνύουν την ίδια προσωπική εξέλιξη, ευκαιρίες, επιλογές, χαρακτήρα, επιτυχίες ή αποτυχίες και ζωή γενικά όπως παιδιά που μεγάλωσαν σε ετερόφυλες οικογένειες. Καμία διαφορά, και πάλι, στην ανθρώπινη φύση των παιδιών όσον αφορά την ανάπτυξη και της φύσης τους και του χαρακτήρα τους.

Τα ζευγάρια, και ετερόφυλα και ομόφυλα, που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, και θέλουν να έχουν παιδιά και να κάνουν οικογένεια, έχουν τρεις επιλογές.

• Μπορούν να υιοθετήσουν ένα μωράκι ή παιδάκι που οι γονείς του δεν το θέλουν, ή που οι γονείς του δεν υπάρχουν, ή,
• Μπορούν να χρησιμοποιήσουν παρένθετη μητέρα η οποία να κυοφορήσει γονιμοποιημένο ωάριο, ή,
• Μπορούν να χρησιμοποιήσουν σπέρμα από τράπεζα σπέρματος, από δωρητές.

Τις τρεις αυτές επιλογές και τις εναλλακτικές/παραλλαγές τους, μπορούν εντελώς ισάξια να τις χρησιμοποιήσουν και ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια. Μόνο ο νόμος ορισμένων κρατών μπορεί να το απαγορεύσει. Πως και γιατί λοιπόν η Ελληνική Εκκλησία δέχεται, λέει, να βαφτίσει μωράκι υιοθετημένο, η γονιμοποιημένο σε ετερόφυλο ζευγάρι αλλά όχι σε ομόφυλο ζευγάρι ; Αν αυτό δεν είναι κακεντρεχής και βλαβερή υποκρισία που εναντιώνεται στις διδαχές του ιδρυτή και κεφαλής της Εκκλησίας, τι είναι;

 ~~~