Αναμνήσεις / Memories

 

Σκέφτομαι τις αναμνήσεις μου οι οποίες αποδεικνύουν το γεγονός ότι υπήρχα όταν οι αναμνήσεις μου γράφονταν στην συνείδησή μου, και ότι υπάρχω «τώρα» που τις σκέφτομαι, καθώς αναρωτιέμαι τι αναμνήσεις καινούργιες θα έχω στο τέλος του «αύριο». Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω. 

Ακόμα και όταν ξεκίνησα να δακτυλογραφώ την προηγούμενη φράση, και αργότερα, όταν τελείωσα να την δακτυλογραφώ, και όταν ξεκίνησα αυτή την φράση που πρόκειται να τελειώσω σε λίγα δευτερόλεπτα, οι σκέψεις μου και η δακτυλογράφησή τους είναι ήδη στο παρελθόν. Έχω ηλικία περίπου δεκατριών δισεκατομμυρίων, οκτακοσίων εκατομμυρίων ετών αλλά είμαι και τόσο νέος, μωράκι ακόμα μπροστά στο μέλλον τρισεκατομμυρίων ετών που σύντομα θα γίνουν αναμνήσεις. Όλα πέρασαν, και θα περάσουν, σε μια στιγμή. Με μόνη σημασία την επιμονή στην ανάμνηση της Ύπαρξης ως προς το να απομένει εκεί: στο ότι Υπήρξα. Καθώς η Ύπαρξη την οποία συνειδητοποιώ βρίσκεται πάντα στο παρελθόν.

Η Ύπαρξη βρίσκεται (συνειδητοποιείται) πάντα στο παρελθόν, καθώς το παρόν δεν υπάρχει σαν κάποιο μήκος χρόνου αλλά μόνο σαν σημείο επαφής του μέλλοντος και του παρελθόντος, το σημείο επαφής όπου το μέλλον μετατρέπεται, συνεχώς και ασταμάτητα, σε παρελθόν. Όπου οι ελπίδες και οι φόβοι γίνονται αναμνήσεις γεγονότων.

Δηλαδή, το μέλλον δεν υπάρχει μια και δεν συνέβη ακόμα, και το παρελθόν δεν υπάρχει πλέον εφ' όσον ήδη συνέβη. Το δε παρόν δεν υπάρχει σαν χρόνος αλλά μόνο σαν σημείο επαφής μέλλοντος και παρελθόντος. Σκεφτείτε το αυτό 😊. Αν «Υπάρχουμε», ΠΟΥ ακριβώς «Υπάρχουμε»; σε τι χώρο και τι χρόνο; Ή μήπως η Ύπαρξη είναι μια αυταπάτη;

Βρίσκομαι σε ένα απέραντο σύμπαν άστρων και γαλαξιών, και είμαι απόλυτα μοναδικός. Υπάρχουν δισεκατομμύρια άλλοι σαν κι’ εμένα, και τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άλλα είδη ύπαρξης διαφορετικά από το δικό μου είδος, αλλά εγώ είμαι μοναδικός, όπως είναι μοναδικό το κάθε ον, χωρίς να υπάρχει δεύτερο όμοιο άλλου.

Η μοναδικότητά μου, η μόνη Ύπαρξη την οποία κατανοώ, με κάνει να είμαι ένα ολόκληρο Σύμπαν υπάρχον στην συνειδητοποίηση του εαυτού.

Είναι ο χώρος του Σύμπαντος άπειρος ή έχει όρια; Αν έχει όρια, τότε, μέσα σε τι χώρο βρίσκεται το οριακό Σύμπαν μας, και πόσα άλλα Σύμπαντα μπορεί να βρίσκονται μέσα στον μεγαλύτερο χώρο; Ερώτηση που μας επιστρέφει στο Άπειρο. Άπειρο με ή χωρίς κλιμακωτά όρια.

Είναι ο χρόνος Ύπαρξης του Σύμπαντος άπειρος ή έχει όρια; Αν έχει όρια, τότε, μέσα σε τι χρόνο βρίσκεται ο οριακός χρόνος στον οποίο υπάρχουμε εμείς, και πόσα άλλα σύνολα συνεχών χρονικών ενοτήτων μπορεί να βρίσκονται μέσα στον μεγαλύτερο χρόνο; Ερώτηση που μας επιστρέφει στο άπειρο. Άπειρο με ή χωρίς κλιμακωτά όρια.

Ο χώρος και ο χρόνος, άλλωστε, είναι και τα δύο σχετικά μόνο με την συνειδητοποίησή τους από τον Εαυτό ο οποίος τα παρατηρεί αυτά… Αν από την Γη στείλουμε ένα διαστημόπλοιο στον γειτονικό μας Γαλαξία της Ανδρομέδας, ο οποίος απέχει περίπου δύο εκατομμύρια έτη φωτός, και το διαστημόπλοιο ταξιδεύει με ταχύτητα 99,999% της ταχύτητας του φωτός, ο ταξιδιώτης μέσα στο διαστημόπλοιο θα αισθανθεί ότι έφτασε από την Γη στον γαλαξία της Ανδρομέδας σε μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο, ή λίγα δευτερόλεπτα, όμως πίσω στην Γη θα έχουν περάσει δύο εκατομμύρια χρόνια όταν φτάσει και τέσσερα εκατομμύρια χρόνια όταν επιστρέψει στην Γη, χωρίς να βρει κανέναν άνθρωπο πλέον στην Γη για να του πει τι ανακάλυψε στο ταξίδι του.

Η ηλικία του Σύμπαντος των 13,8 δισεκατομμυρίων χρόνων είναι λιγότερο από μια στιγμή στην ταχύτητα του φωτός. Η συνολική διάρκεια Ύπαρξης του Σύμπαντος, μέχρι να σβήσει στην μη-σχετικότητα, στην ανυπαρξία, σε τρισεκατομμύρια χρόνια είναι λιγότερο από μια στιγμή στην ταχύτητα του φωτός.

Υπάρχει ο Κβαντικός χωροχρόνος, από μεγέθη ατόμου και κάτω, και ο χωροχρόνος Σχετικότητας, από μεγέθη ατόμου και πάνω. Ο Κβαντικός χωροχρόνος είναι τα θεμέλια του χωροχρόνου Σχετικότητας, άρα το Σύμπαν γίνεται έγκυρα κατανοητό στον Κβαντικό χωροχρόνο, αλλά δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον Κβαντικό χωροχρόνο και δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν θεμέλια σε χωροχρόνο μεγεθών μικρότερων του Κβαντικού χωροχρόνου, ή αν υπάρχουν αποτελέσματα θεμελιωμένα σε χωροχρόνο μεγεθών μεγαλύτερων του χωροχρόνου της Σχετικότητας. Κοντολογίς, παρ’ όλη την επιστήμη μας, και τις αποδείξεις ορθότητας της επιστήμης μας οι οποίες αποδείξεις προέρχονται από την άμεση τοπική εμπειρία μας, δεν έχουμε ακόμα την παραμικρή ιδέα του Που, Πως και Γιατί Υπάρχουμε.

Εμείς όμως, με μέσο χρονικό όριο ζωής κάπου ογδόντα περιστροφές γύρω από το άστρο μας, τον Ήλιο, περνάμε τα δευτερόλεπτα της ημέρας μας, της Ύπαρξής μας, απορροφημένοι με την εργασία που επιτελούμε για να βάλουμε χρήμα στο πορτοφόλι μας, ώστε να αγοράσουμε φαγητό από τους πωλητές του φαγητού και αντικείμενα από τους πωλητές της πολυτέλειας, αντί να συλλογιζόμαστε το Θαύμα της Ύπαρξης και του Σύμπαντος του οποίου είμαστε ομοούσιο μέρος. Οι δύο εφευρέσεις του ανθρώπου οι οποίες του απαγορεύουν την ένωση με το Σύμπαν: Ο άνθρωπος εφηύρε το χρήμα, και εφηύρε τον θεό. 

Άγνωστο πιο από τα δύο εφευρέθηκε πρώτο, το χρήμα ή ο θεός. Ίσως, άλλωστε, και τα δύο να αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα από διαφορετική οπτική και νοηματική γωνία. Είναι άραγε το χρήμα θεός, ή ο θεός, χρήμα; Χρειάζεται το χρήμα θεό για να υπάρχει, ή χρειάζεται ο θεός χρήμα για να υπάρχει; Ίσως και οι δύο αυτές κατευθύνσεις των απόψεων ύπαρξης χρήματος και θεού να ισχύουν ταυτόχρονα, θεμελιωμένες στην επιθυμία, απληστία ή φόβο.

~~~

ENGLISH

I think of my memories, which prove the fact that I did exist at the time when my memories were being "written" in my consciousness, and that I exist “now” as I think of them, while I wonder what new memories I will have by the end of “tomorrow”. I think, therefore I exist.

Even the very moment when I started typing the previous paragraph, and later, the moment when I finished typing it, and then, when I started this sentence which I am about to finish in a few seconds, my thoughts as well as the act of typing them are already in the past. I am about thirteen billion eight hundred million years old but I am also so very young, a newborn yet, in the face of the trillions of years of future that will soon become memories. Everything has passed, and it will pass, all in an instant. The sole meaning inherent in the persistence of events in memory being the realization of Existence, in that I Existed. The Existence which I become aware of, is always found in the past.

Existence is always found in the past. The present does not exist as a length of time but only as a point of contact of the future and the of past, the point of contact where the future is transformed, continuously and ceaselessly, into the past. Where hopes and fears become memories of events.

That is, the future does not exist since it has not happened yet, and the past no longer exists since it has already happened. And the present does not exist as time but only as a point of contact of the future and the past. Think about this 😊. If "We Exist", WHERE exactly do we "Exist"? in what space and in what time? Or can Existence be an illusion?

I am in an infinite universe of stars and galaxies, and I am absolutely unique. There are billions of others like me, and trillions of trillions of other kinds of existence different from my own kind, but I am unique, as every being is unique, with no other being the same.

My uniqueness, the only Existence that I understand, makes me an entire Universe existing in the awareness of the self.

Is the space of the Universe infinite or has it limits? If it has limits, then, within what space is our finite Universe located, and how many other Universes can be located within that larger space? A question that returns us to Infinity. Infinity with or without escalating limits.

Is the time of Existence of the Universe infinite or has it limits? If it has limits, then, within what time is the finite time in which we exist, and how many other sets of continuous time units can be located within the larger time? A question that brings us back to infinity. Infinity with or without escalating limits.

Space and time, after all, are both relative only to the awareness by the Self who observes them… If from Earth we send a spaceship to our neighboring Andromeda Galaxy, which is about two million light years away, and the spaceship travels at a speed of 99.999% of the speed of light, the traveler in the spaceship will feel that he arrived from Earth to the Andromeda Galaxy in an instant, a second, or a few seconds, but back on Earth two million years will have passed when he arrives and four million years when he returns to Earth, without finding any human being on Earth to tell him what he discovered on his journey.

The age of the Universe of 13.8 billion years is less than a moment at the speed of light. The total duration of the Existence of the Universe until it fades into non-relativity, into non-existence, trillions of years into its future, is less than a moment at the speed of light.

There is Quantum spacetime, from atom sizes and below, and Relativity spacetime, from atom sizes and above. Quantum spacetime is the foundation of Relativity spacetime, so the Universe is validly understood in Quantum spacetime, but we know almost nothing about Quantum spacetime. We do not know whether there are foundations in spacetime of sizes smaller than Quantum spacetime, or whether there are results founded in spacetime of sizes larger than Relativity spacetime. In short, despite all our science, and the proof of the correctness of our science which come from our direct local experience. We still do not have the slightest idea of ​​Where, How and Why We Exist.

But we, with an average lifespan of about eighty revolutions around our star, the Sun, spend the seconds of our day, of our Existence, absorbed in the work we do to put money in our wallets, so that we can buy food from the food vendors and objects from the luxury item vendors, instead of contemplating the Miracle of Existence and the Universe of which we are a co-essential part. The two inventions of humankind which forbid us from union with the Universe: We invented money, and he invented God.

Which of the two was invented first, money or God, is unknown. Perhaps, after all, both represent the same thing from a different perspective and meaning. Is money god, or is god money? Does money need god to exist, or does god need money to exist? Perhaps both of these statements are simultaneously true for most humans, for desire, greed or fear.

~~~