2025

 

...και μη ξεχνάτε,

ο Χρόνος, και το πόσο γρήγορα ή αργά αισθανόμαστε ότι κυλά, είναι μια σχετική αυταπάτη.

~~~

Γιορτές

 

Νά στε όλοι καλά, με υγεία, ευτυχισμένοι.

~~~

Κοινά

 

Όλη μου την ζωή, ή, ακριβέστερα, ζωές, παντού, ήταν και είναι η φύση μου να συμμετέχω στα κοινά. Όταν μου δίνει κάτι η ζωή αισθάνομαι ότι πρέπει να έχω ανταποδόσει ενεργά κι’ εγώ κάτι ώστε να το θεωρώ έντιμο να δεχτώ ότι μου προσφέρει η ζωή. Βέβαια, η ζωή δεν δίνει πάντα ευχάριστα πράγματα αλλά, όπως λέμε στην υιοθετημένη μου πατρίδα, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα.

Καθώς περνάνε τα χρόνια και αυξάνεται η εμπειρία μας ο τρόπος με τον οποίον συνεισφέρουμε στα κοινά μεθοδεύεται, ελπίζουμε, όλο και καλύτερα.

Αν είχα γεννηθεί την δεκαετία των 1940’ αντί το 1958, αν είχα γεννηθεί στην υιοθετημένη μου πατρίδα την Αμερική αντί στην Ελλάδα… θα είχα περάσει τα νιάτα μου σε πορείες. Όπως στην Πορεία στην Ουάσιγκτον το 1963 ή στην Σέλμα στην Αλαμπάμα το 1965. 

Όπως ήρθαν τα πράγματα μεγάλωσα τον γιό μου στην Αμερική αφότου γεννήθηκε στο κέντρο της Βοστόνης, έδωσα εργασία σε Αμερικανούς στην εταιρία μου και ψήφισα πάντα Δημοκρατικά. Ο Τεντ Κέννεντυ (αδελφός του Τζακ [Τζων] και του Μπόμπυ) ήταν ο γερουσιαστής μου.

Τι κάνει όμως κανείς όταν ξαφνικά a Stairway to Heaven τον πάει σε ένα βουνό στην Ιταλία; Ευτυχώς η Αμερική σου επιτρέπει να ψηφίζεις ακόμα και από το εξωτερικό. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Είχα ανάγκη να συνεισφέρω και αλλιώς, Έστω και από μακριά.

Ενώ έχω συνδρομή στους New York Times και κάνω δωρεές στην Guardian, Εστία μου, σπίτι μου, θεωρούσα την Washington Post. Την εφημερίδα που δημοσίευσε τα Έγγραφα του Πεντάγωνου το 1971, σύμφωνα με τα οποία οι κυβερνήσεις γνώριζαν ότι δεν μπορεί να κερδηθεί ο πόλεμος του Βιετνάμ αλλά συνέχιζαν να στέλνουν παιδιά να σκοτώνονται έτσι για να μην τους πέσει το πρόσωπο. Η εφημερίδα που με τους δημοσιογράφους Bob Woodward & Carl Bernstein έφτασε τον Νίξον σε παραίτηση για το Γουώτεργκέητ με ρεπορτάζ 1972-1974. Και τόσα άλλα.

Όμως η Washington Post προσφέρει στους αναγνώστες και σχολιασμό κάτω από κάθε άρθρο με το πιο εμπεριστατωμένο ψηφιακό πρόγραμμα σχολιασμού και διάδρασης που υπάρχει. Όπου μπορείς να γράψεις ότι θέλεις, να δεχτείς «προτιμήσεις» αναγνωστών, σχόλια στο σχόλιό σου, απαντήσεις επί απαντήσεων… Μια πραγματική κοινωνική συνομιλία.

Και έτσι, τα τελευταία δέκα χρόνια η συμμετοχή μου στα κοινά ήταν ο σχολιασμός και η συζήτηση στο αγαπημένο μου Washington Post. 

Κάτω από κάθε άρθρο έβλεπε κανείς και 1.000 και 3.000 και 5.000 σχόλια, σε αρκετά με συζητήσεις επί του κάθε σχολίου… Που και που τα σχόλιά που έγραφα έμπαιναν στην πρώτη δεκάδα σε «προτιμήσεις» αναγνωστών.

Δεν το έκανα για να λέω ότι θέλω. Το έκανα περιμένοντας όχι μόνο να «μιλήσω» εκφράζοντας την γνώμη μου αλλά και να «ακούσω» άλλους ελπίζοντας να εξελίξω την γνώμη μου ή και να την αλλάξω.

Σε αυτά τα δέκα χρόνια δημοσίευσα 15.379 σχόλια, σύνολο 516.153 λέξεις. Για ποσοτική σύγκριση, το έργο του Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη είναι 587.287 λέξεις, 1,215 σελίδες. Έγραφα πολύ. Μέσο όρο 30 με 50 λέξεις το κάθε μου σχόλιο. Μέσο όρο 5,2 σχόλια την ημέρα.

Ήταν ο τρόπος με τον οποίο ένοιωθα ότι συμμετείχα στα κοινά και δεν έπαιρνα απλά μια σύνταξη από την χώρα μου χωρίς να προσφέρω τίποτα στην κοινωνία μου. Ήτανε κάτι για το οποίο ήμουνα υπερήφανος που το έκανα και μου έδινε ζωή.

 

~~~

 

To 2013, to Washington Post το αγόρασε ο Jeff Bezos, ο ιδιοκτήτης του Amazon.com και δεύτερος πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη προσωπικής αξίας 238,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ανακοίνωσε αμέσως ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στην Washington Post και ότι δεν θα αναμειχθεί στην σύνταξη, τα άρθρα και την γενική κατεύθυνση.

Πράγματι, υπό την ιδιοκτησία του Μπέζος συνέχισε όπως ήταν. Μέχρι το 2024. 

Φέτος, σιγά σιγά αυξήθηκαν τα άρθρα γνώμης που έκλειναν προς τα δεξιά. Οι επικεφαλίδες άρθρων άρχισαν να γράφονται με κλείσεις προς λαϊκισμό. Το σχολιάζαμε αυτό και είχαμε αρχίσει να αισθανόμαστε ότι η πλατφόρμα που είχαμε επιλέξει, είχε αρχίσει να αλλάζει.

Τον Οκτώβριο Ο Μπέζος, αναμιγνυόμενος για πρώτη φορά με την λειτουργία της εφημερίδα, έδωσε την απόφαση ότι σε αυτές τις εκλογές του 2024 η εφημερίδα δεν θα προτείνει προτίμηση σε υποψήφιο για την προεδρία όπως πρότεινε σε κάθε εκλογές από τις αρχές των ’70.. 

Ξεσαλώσαμε, οι σχολιαστές. Ξεσαλώσανε οι υπάλληλοι και οι δημοσιογράφοι. Η ανακοίνωση προτίμησης για την Κάμαλα Χάρις είχε ήδη γραφτεί, έτοιμη να δημοσιευτεί. Ο Μπέζος την σταμάτησε.

Τις λίγες μέρες που ακολούθησαν, περισσότεροι από 200.000 συνδρομητές ακύρωσαν τις συνδρομές τους, συνολικής αξίας πάνω από 24 εκατομμύρια δολάρια σε διαμαρτυρία για την άρνηση του να δημοσιευτεί, όπως πάντα, προτίμηση σε υποψήφιο.

Απογοητευμένος, αποφάσισα να μείνω συνδρομητής για την πλατφόρμα των σχολίων. Η συζήτηση στα σχόλια είναι μεταξύ αληθινών ανθρώπων και τρομερά σημαντική, στα κοινά. Πόσα μαθαίνει κανείς εκεί… πόσα συνεισφέρει στη συζήτηση…

Κι’ έτσι στις 5 Δεκεμβρίου πλήρωσα πάλι την ετήσια συνδρομή μου των 120 δολαρίων.

Στις 15 Δεκεμβρίου, ξαφνικά πήγαμε στα σχόλια όλοι και τα βρήκαμε εντελώς αλλαγμένα σε σχέδιο, πρόγραμμα, δυνατότητες. Για άνθρωπο που γνωρίζει από σύνταξη ήταν εμφανές ότι το πρόγραμμα των σχολίων είχε αλλάξει προς το να κατευθύνει τους σχολιαστές. Για να μην τα πολυλογώ, χιλιάδες σχολιαστές και εγώ ωρυόμασταν κατά του καινούργιο περιβάλλοντος των σχολίων.

Και μετά από πολύ σκέψη και ψάξιμο βαθιά στην ψυχή αποφάσισα ότι δεν θα ήταν έντιμο από μέρους μου να παραμείνω, και αποφάσισα να ακυρώσω την συνδρομή μου.

Οι όροι που υπογράφεις λένε ότι μπορείς να ακυρώσεις όποτε θέλεις, αλλά η συνδρομή θα παραμείνει ενεργή μέχρι να εξαντληθεί χρονικά το ποσό της συνδρομής των 120 δολαρίων από την ημέρα που πλήρωσες. Δεν επιστρέφονται χρήματα. Τους έγραψα και τους εξήγησα τους λόγους για τους οποίους φεύγω μετά από πάνω από δεκαετία. Γράφω ωραία email. Μου επέστρεψαν την συνδρομή μου και ήταν στον τραπεζικό μου λογαριασμό σε λιγότερο από 24ωρο., και επίσης μου έστειλαν μια βάση στοιχείων με όλα τα 15.379 σχόλιά μου της τελευταίας δεκαετίας.

Τώρα πλέον είμαι ένας πρόσφυγας. Πρόσφυγας στoυς New York Times. Έγραφα πάντα, που και που στους New York Times. Μάλιστα δυό-τρεις φορές οι συντάκτες είχαν επιλέξει να προωθήσουν σχόλιό μου σαν προτεινόμενο από τους Τάιμς. Απλά, θεωρούσα τους New York Times επιπέδου ελιτιστικού, ενώ η Washington Post ήταν περισσότερο προσιτή για τον κόσμο. Τώρα πια θα πρέπει να βοηθήσω τον εαυτό μου να προσπαθήσω να αισθανθώ σα στο σπίτι μου στους Τάιμς.

~~~

Αυτό, σαν παράδειγμα, είναι ένα σχόλιό μου και συζήτηση από την 1η Δεκεμβρίου 2024

...και άλλα δύο:

~~~

Καιροί

 

Αυτές τις μέρες θυμάμαι τα χρόνια των ’60 που ενώ ζούσα ήδη, δεν τα έζησα. Και τα σκέφτομαι γιατί τώρα μπαίνουμε πάλι στα ’50, οπότε τα ’60, και οι αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα που χάνουμε τώρα θα επιστρέψουν. Ελπίζω να ζω ακόμα  για να ζήσω τους ερχόμενους αγώνες.

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι και τους αγώνες που ελπίζω να έρθουν αλλά και την μουσική που αντιπροσωπεύει τους αγώνες των πραγματικών ’60. Τραγούδια από δύο τραγουδιστές που σημάδεψαν τον δρόμο για τα πολιτικά δικαιώματα…

Ο ένας είναι ο μοναδικός στιχουργός-τροβαδούρος που βραβεύτηκε με Νομπέλ Λογοτεχνίας. 

Η άλλη είναι μούσα, η μόνη καλλιτέχνης που τραγούδησε τον Ύμνο των αγώνων για πολιτικά δικαιώματα, «We shall overcome» μέσα στον λευκό Οίκο προς τιμή του πρώτου μαύρου προέδρου της Αμερικής.

Η Τζόαν Μπαέζ και ο Μπομπ Ντύλαν είναι στην σκέψη, την καρδιά, τ’ αυτιά και το στόμα μου αυτές τις μέρες.

Ίσως να ζω ακόμα όταν ξαναγίνουν επίκαιρα τα τραγούδια, και ιδίως το:

The Times They Are A-Changin'

Song by Bob Dylan

Come gather 'round people

Wherever you roam

And admit that the waters

Around you have grown

And accept it that soon

You'll be drenched to the bone

If your time to you is worth savin'

And you better start swimmin'

Or you'll sink like a stone

For the times they are a-changin'

Come writers and critics

Who prophesize with your pen

And keep your eyes wide

The chance won't come again

And don't speak too soon

For the wheel's still in spin

And there's no tellin' who

That it's namin'

For the loser now

Will be later to win

For the times they are a-changin'

Come senators, congressmen

Please heed the call

Don't stand in the doorway

Don't block up the hall

For he that gets hurt

Will be he who has stalled

The battle outside ragin'

Will soon shake your windows

And rattle your walls

For the times they are a-changin'

Come mothers and fathers

Throughout the land

And don't criticize

What you can't understand

Your sons and your daughters

Are beyond your command

Your old road is rapidly agin'

Please get out of the new one

If you can't lend your hand

For the times they are a-changin'

The line it is drawn

The curse it is cast

The slow one now

Will later be fast

As the present now

Will later be past

The order is rapidly fadin'

And the first one now

Will later be last

For the times they are a-changin'

~~~

Τυχεροί!

 

Α, ρε τυχεροί! Σας έρχεται στην Αθήνα (πολύ πιθανώς, αν την εγκρίνει η Γερουσία) καινούργια Πρέσβης των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής στην Ελλάδα! 

Πρόκειται για την εκλεκτή του Ντόναλντ Τραμπ από τις προεκλογικές εκστρατίες 2020 και 2024, την Κίμπερλι Γκίλφόυλ, 55 ετών, γεννημένη στο Σαν Φρανσίσκο από Ιρλανδό πατέρα και Πουερτορικανή μητέρα, θρησκεύματος Ρωμαιοκαθολικού και, μέχρι πριν λίγες μέρες, εκτός γάμου συμβία, έξι χρόνια αρραβωνιαστικιά του Ντον Τζούνιορ (Don Jr.), 46 ετών, μεγαλύτερου γιού του Ντόναλντ Τραμπ.

Η Κίμπερλι και ο Ντον Τζούνιορ

Υποθέτω ότι την γλυτώσατε και δεν θα την ακολουθήσει να ζει κοντά σας στην Βασιλίσσης Σοφίας και ο Ντον Τζούνιορ, μια και η εφημερίδα Ντέηλι Μέηλ δημοσίευσε φωτογραφία του Ντον χέρι-με-χέρι με την Μπετίνα Άντερσον, 38 ετών, από την Παλμ Μπητς. Η Κίμπερλι ήταν σύζυξ του Κυβερνήτη της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ μέχρι που πήρε διαζύγιο το 2006 για να ζήσει αργότερα με τον Ντον Τζούνιορ. Μόλις δημοσιεύτηκε η φωτογραφία του Ντον με την Μπέτι προχτές, ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι προτείνει την Κίμπερλι ως πρέσβη της Αμερικής στην Ελλάδα.

Η επιλογή του Τραμπ πρέπει, όπως σχεδόν κάθε επιλογή του για διορισμό, να εγκριθεί από την Γερουσία. 

Όσο για τα προσόντα της Κίμπερλι για πρέσβης, εκτός από τον χωρισμό της με τον Ντον Τζούνιορ και την απορρέουσα προτίμηση για κάποια γεωγραφική απόσταση από τον Ντον, τα προσόντα της συμπεριλαμβάνουν χρόνια σαν τηλεπαρουσιάστρια στο κανάλι Νιούσμαξ όπως και στο Φοξ Νιούς από όπου απολύθηκε το 2017 κατηγορούμενη για σεξουαλική παρενόχληση. Η Φοξ Νιούς έκλεισε την διαδικασία έρευνας του κατηγορητηρίου πληρώνοντας τέσσερα εκατομμύρια δολάρια στον άνθρωπο που την κατηγόρησε για παρενόχληση, ο οποίος την είχε κατηγορήσει ότι εμφανιζόταν μπροστά του γυμνή και του έδειχνε φωτογραφίες με πέη αντρών με τους οποίους καυχιότανε η ίδια ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις. Επίσης το 2004 είχε δημοσιευτεί στον τύπο ότι η Κπιμπερλι μίλησε απρεπώς δημόσια σε λόγο που έβγαλε σε εκδήλωση υπέρ των δικαιωμάτων ομοφυλόφιλων όταν είπε ότι ο τότε σύζυγός της Γκάβιν Νιούσομ είναι σεξουαλικά ελκυστικός και έχει μεγάλο πέος (Δεν υπάρχουν πάντως πληροφορίες στον τύπο σήμερα για το αν η Κίμπερλι έχει κάνει οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με το πέος του Ντον Τζούνιορ).

Δήλωσε η Κίπμπερλι:

«Είναι τιμή μου που αποδέχομαι την πρόταση του Προέδρου Τραμπ για υποψηφιότητα να υπηρετήσω ως ο επόμενος Πρέσβης στην Ελλάδα και ανυπομονώ να κερδίσω την υποστήριξη της Γερουσίας των Ενωμένων Κρατών της Αμερικής.
Η ιστορική νίκη του Προέδρου Τραμπ φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία στον αμερικανικό λαό και σε συμμάχους που αγαπούν την ελευθερία σε όλο τον κόσμο.
Ήταν οι δημοκρατικές αξίες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα που βοήθησαν στη διαμόρφωση της ίδρυσης της Αμερικής.
Και τώρα, έχουμε την ευκαιρία να τιμήσουμε αυτή την ιστορία φέρνοντας καλύτερες μέρες εδώ στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Ως πρεσβευτής, ανυπομονώ να υλοποιήσω την ατζέντα του Τραμπ, να στηρίξω τους Έλληνες συμμάχους μας και να εγκαινιάσω μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας.»

Άντε κι' εις ανώτερα!
Καλώς να σας ορίσει! και κρατήστε, όσο το δυνατόν, τα σεξουαλικά σας όργανα καλυμένα, για καλό και για κακό...

Η Κιμπερλι θα αντικαταστήσει τον τωρινό πρεσβευτή Γεώργιο Τσούνη, Ελληνοαμερικανό Ορθόδοξο 56 ετών από το προάστιο Κουήνς της Νέας Υόρκης, γιο Ελλήνων μεταναστών, διορισμένο 10 Μαΐου 2022 από τον πρόεδρο Μπάιντεν.

~~~

Αποδιοπομπαίοι

 

Γλυπτό Yad Vashem Jerusalem, Israel Nandor Glid

Για τα θύματα των στρατοπέδων συγκεντρώσεως
Φωτογραφία: Δημήτρης, Ιερουσαλήμ, Φεβρουάριος 1987

Ο Εικοστός Αιώνας σημαδεύτηκε για πάντα από τον Ναζισμό και το Ολοκαύτωμα. Οι Γερμανοί, δολοφόνησαν με βιομηχανική οργάνωση, παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα περίπου έξι εκατομμύρια άνδρες, γυναίκες και παιδιά Εβραϊκής καταγωγής, επίσης περισσότερους από 15.000 ομοφυλόφιλους και οι Ιστορικοί υπολογίζουν μεταξύ 150.000 και 500.000 Ρομά, τους υποτιμητικά αναφερόμενους ως «Γύφτους» ή «Τσιγγάνους». 

Στα θεμέλια του Ολοκαυτώματος βρισκόταν ο αντισημιτισμός.
Αντισημιτισμός είναι το μίσος και η προκατάληψη εναντίον των Εβραίων, μίσος το οποίο ξεκίνησε εναντίων των Ισραηλιτών πριν 4.000 χρόνια και εξελίχθηκε επί χιλιετηρίδες, ιδίως αφότου οι Ρωμαίοι εξεδίωξαν τους Ιουδαίους από την γη τους το 72 ΚΕ όταν οι Ιουδαίοι έγιναν μετανάστες στην Ευρώπη (όπως η Ευρώπη έχει μετανάστες και σήμερα, από την Αφρική και την Ανατολή). 

Ήταν το μίσος αυτό βασικό δόγμα της ναζιστικής ιδεολογίας. Αυτή η προκατάληψη εναντίων τών Ιουδέων ήταν διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη επί αιώνες. Και ο Χίτλερ την οργάνωσε. Μια έρευνα του 2021, παραδείγματος χάριν, από την APL, σχετικά με την «Αντισημιτική προκατάληψη στην Ευρώπη» παρουσίασε μεταξύ άλλων τα αποτελέσματα ότι η πλέον αντισημιτική χώρα της Ευρώπης είναι η Πολωνία με 68%, δεύτερη πιο αντισημιτική η Ελλάδα με 65%, και τρίτη η Ουγγαρία με 59%.

Σήμερα, 79 χρόνια μετά από το Ολοκαύτωμα βλέπουμε τι έγινε σε ταινίες, όπως Schindler’s List (1993), Conspiracy (2001), Life is Beautiful (1997), και τηλεοπτικές σειρές όπως Holocaust (1978), We Were The Lucky Ones (2024), War And Remembrance (1988-1989), Playing For Time (1980)

Όταν βλέπουμε αυτές τις ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, ίσως μερικοί από εμάς να συγκινούμαστε, ίσως να ντρεπόμαστε βλέποντας το πως άνθρωποι συμπεριφέρθηκαν σε συνανθρώπους τους. Ίσως μερικοί από εμάς να θυμώνουμε και να αποκαρδιωνόμαστε με την ανθρώπινη ικανότητα να πράττει θηριωδίες. Και ίσως άλλοι να σκέφτονται ότι καλά τους έκανε ο Χίτλερ. Οι Αυστριακοί μάλιστα λέγεται ότι είναι θυμωμένοι με τους Γερμανούς επειδή δεν τέλειωσαν την δουλειά σωστά.

Ίσως να προσπαθούμε να βρούμε ελαφρυντικά λέγοντας ότι δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί υπάνθρωποι δολοφόνοι.

Ίσως μερικοί από εμάς να αναρωτιόμαστε τι θα κάναμε αν ζούσαμε στην Γερμανία ή στην Πολωνία, την Γαλλία ή στην Θεσσαλονίκη το 1940-1945. Θα προσπαθούσαμε άραγε να βοηθήσουμε τους Εβραίους; Τους ομοφυλόφιλους; Τους Τσιγγάνους; Θα προσπαθούσαμε άραγε να τους κρύψουμε από τα Ες-Ες στο υπόγειό μας ή στο πατάρι μας; να τους δώσουμε να φάνε;

Το αναρωτιέται άραγε αυτό κανείς αναγνώστης του μοναχικού τούτου μπλογκ;

Αν αναρωτιέστε τι θα κάνατε εσείς τότε, ίσως να μην γνωρίζετε ότι έχετε την ευκαιρία σήμερα να απαντήσετε στην ερώτηση αυτή, επειδή το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Μπροστά στα μάτια μας, στην καθημερινότητά μας, με μια μικρη διαφορά:

Σήμερα η ομάδα ανθρώπων που κυνηγούν οι καινούργιοι «Ναζί» δεν λέγεται «Εβραίοι» αλλά «Μετανάστες».

Τό ‘χετε σκεφτεί αυτό; Σας έχει περάσει από το μυαλό; έχετε κάνει την σύνδεση και παραλληλισμό των γεγονότων που βρισκονται μπροστά στα μάτια σας;

Την οργή και το μίσος που τον Εικοστό Αιώνα είχαν εξαπολύσει οι Γερμανοί εναντίων των Εβραίων, τον Εικοστό Πρώτο Αιώνα την εξαπολύουν όλοι εναντίων των Μεταναστών. Εναντίων των Προσφύγων. Και αντί να εγγράφονται στο Ναζιστικό κόμμα ψηφίζουν συντηριτισμό, εθνικισμό και αυτό που λένε «δεξιά» για να σταματήσουν τους πρόσφυγες και να τους στείλουν πίσω από 'κει που ήρθανε.

Μάλιστα, από τις 12:01 το μεσημέρι, 20 Ιανουαρίου 2025 τα Ενωμένα Κράτη της Αμερικής υπό τον νέο εκλεγμένο Φύρερ, τον Ντόναλντ Τραμπ, θα ξεκινήσουν πογκρόμ και στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, χρησιμοποιώντας τον Αμερικανικό Στρατό σε έδαφος των Ενωμένων Κρατών.

Τι δικαιολογία θα βρει ο καθένας άραγε για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι όπως τα λέω; Πόσο εύκολο θα το βρουν μερικοί να με πούνε Κασσάνδρα που υπερβάλει;

~~~

Ο κάθε άνθρωπος βλέπει την κοινωνία στην οποία ζει, και την θέση του στην κοινωνία, και τους ανθρώπους γύρω του, ανάλογα με προσωπικές απόψεις, αντιλήψεις και γνώμες οι οποίες αναπτύσσονται από την γέννησή του καθώς μεγαλώνει σε ηλικία, εμπειρία, γνώση και παιδεία –καθώς ζει. Καθώς, και λαμβάνει, και αποδέχεται διαφορετικούς βαθμούς επιρροών, ας πούμε εθνικισμού, ή και ρατσισμού, ή και διαφόρων ιδεολογιών της κοινωνίας του χωρίς απαραίτητα να αναρωτιέται ως προς το κατά πόσον τα μαθήματα που διδάσκει η κοινωνία του είναι αληθή, ή σωστά, ...ηθικά. Έτσι τον μαθαίνει η κοινωνία από μικρό, αυτά πιστεύει, τις περισσότερες φορές χωρίς να αμφισβητεί τι του λέει η κοινωνία του και πως σκέφτονται οι γονείς του, οι συγγενείς και οι φίλοι.

Η δική μου γνώμη είναι ότι όλες οι απόψεις, αντιλήψεις και γνώμες, όλες, είναι ιδιαίτερες για τον κάθε άνθρωπο, και ως εκ τούτου το ίδιο «έγκυρες» εφ' όσον κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχει δίκιο ή ότι αυτά που γνωρίζει και διδάχθηκε είναι απαραιτήτως σωστά.

Ποτέ στην ζωή μου δεν αισθάνθηκα ή σκέφτηκα, ούτε συνειδητά, ούτε με καμία αίσθηση από το υποσυνείδητό μου, ότι υπήρχε οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικό χρώμα δέρματος. Ούτε καμία διαφορά αξίας ή οποιουδήποτε είδους διαφορά ανθρωπιάς μεταξύ φύλων, ανδρών ή γυναικών. Ή μεταξύ διαφορετικών σεξουαλικών ταυτοτήτων ή θρησκειών. 

Άλλωστε για μένα η όποια «θρησκεία» είναι μια πίστη, και όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν σε κάτι –και αν αυτό είναι κάποιος θεός ή θεότητα, ή, αν είναι η επιστήμη… όλα μια πίστη είναι. Η μόνη διαφορά, άλλωστε, μεταξύ θρησκείας και επιστήμης είναι ο βαθμός στον οποίον ο κάθε ένας αποζητά να ερευνήσει και να βρει αποδεικτικά στοιχεία για το που και γιατί υπάρχει. Είτε το πεις Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα, είτε το πεις Σύμπαν, Ζωή και Νόμοι Φυσικής, το ίδιο πράμα λες από διαφορετικές όμως οπτικές και βαθμούς περιέργειας.

Και αν κάποιος έχει ανάγκη βοήθειας και μπορούμε να βοηθήσουμε, βοηθάμε, και τέρμα χωρίς να περιμένουμε αντίκρισμα για την βοήθεια που αποφασίσαμε εμείς να δώσουμε.

Πριν δέκα χρόνια, το 2014, είχα την ευκαιρία και την τιμή να διοριστώ εθελοντικά από τον Δήμο μας στο να βοηθώ τους Αφρικανούς μετανάστες που η Ιταλική κυβέρνηση μας είχε στείλει. Δεν ήταν παρά τώρα πρόσφατα που έκανε το τσερβέλο μου την σύνδεση, ότι ο τρόπος που οι κοινωνίες τα τελευταία 20 χρόνια φέρονται στους πρόσφυγες και τους μετανάστες και στην Ευρώπη και στην Αμερική, δεν διαφέρει σε τίποτα, στην ουσία από το πως φερόντουσαν στους Εβραίους τον εικοστό αιώνα.

Όταν ο άνθρωπος βλέπει άλλους ανθρώπους σε χειρότερη θέση από εκείνον στην ζωή, είναι φαίνεται η φύση του ανθρώπου να τους κοιτά σαν υποδεέστερους. Σαν να απειλούν την δική του καθημερινότητα. Και, ισχυριζόμενος πίστη στις διδασκαλίες ενός προ-δύο χιλιάδων ετών περιπλανώμενου δάσκαλου που δίδασκε να αγαπάμε και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, τους βάζει σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως, Μόρια ας πούμε, τους διώχνει, τους καταδιώκει και τους αφήνει να πνιγούν. Κάτι που εγώ προσωπικά, για μένα, το βλέπω σαν χυδαία υποκρισία.

Ανοιχτά της Πύλου

Μόρια, Λέσβος

Πρόσφυγες από την Αφρική στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε το 2014:

Είχα οργανώσει ένα πρόχειρο σχολείο για όσους ήθελαν να μάθουν ανάγνωση και γραφή.
Μια στιγμή στη ζωή μου που την θυμάμαι ως τιμή, του να μπορώ να υπηρετώ άλλους ανθρώπους.

~~~

Αναμνήσεις / Memories

 

Σκέφτομαι τις αναμνήσεις μου οι οποίες αποδεικνύουν το γεγονός ότι υπήρχα όταν οι αναμνήσεις μου γράφονταν στην συνείδησή μου, και ότι υπάρχω «τώρα» που τις σκέφτομαι, καθώς αναρωτιέμαι τι αναμνήσεις καινούργιες θα έχω στο τέλος του «αύριο». Σκέφτομαι, άρα Υπάρχω. 

Ακόμα και όταν ξεκίνησα να δακτυλογραφώ την προηγούμενη φράση, και αργότερα, όταν τελείωσα να την δακτυλογραφώ, και όταν ξεκίνησα αυτή την φράση που πρόκειται να τελειώσω σε λίγα δευτερόλεπτα, οι σκέψεις μου και η δακτυλογράφησή τους είναι ήδη στο παρελθόν. Έχω ηλικία περίπου δεκατριών δισεκατομμυρίων, οκτακοσίων εκατομμυρίων ετών αλλά είμαι και τόσο νέος, μωράκι ακόμα μπροστά στο μέλλον τρισεκατομμυρίων ετών που σύντομα θα γίνουν αναμνήσεις. Όλα πέρασαν, και θα περάσουν, σε μια στιγμή. Με μόνη σημασία την επιμονή στην ανάμνηση της Ύπαρξης ως προς το να απομένει εκεί: στο ότι Υπήρξα. Καθώς η Ύπαρξη την οποία συνειδητοποιώ βρίσκεται πάντα στο παρελθόν.

Η Ύπαρξη βρίσκεται (συνειδητοποιείται) πάντα στο παρελθόν, καθώς το παρόν δεν υπάρχει σαν κάποιο μήκος χρόνου αλλά μόνο σαν σημείο επαφής του μέλλοντος και του παρελθόντος, το σημείο επαφής όπου το μέλλον μετατρέπεται, συνεχώς και ασταμάτητα, σε παρελθόν. Όπου οι ελπίδες και οι φόβοι γίνονται αναμνήσεις γεγονότων.

Δηλαδή, το μέλλον δεν υπάρχει μια και δεν συνέβη ακόμα, και το παρελθόν δεν υπάρχει πλέον εφ' όσον ήδη συνέβη. Το δε παρόν δεν υπάρχει σαν χρόνος αλλά μόνο σαν σημείο επαφής μέλλοντος και παρελθόντος. Σκεφτείτε το αυτό 😊. Αν «Υπάρχουμε», ΠΟΥ ακριβώς «Υπάρχουμε»; σε τι χώρο και τι χρόνο; Ή μήπως η Ύπαρξη είναι μια αυταπάτη;

Βρίσκομαι σε ένα απέραντο σύμπαν άστρων και γαλαξιών, και είμαι απόλυτα μοναδικός. Υπάρχουν δισεκατομμύρια άλλοι σαν κι’ εμένα, και τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων άλλα είδη ύπαρξης διαφορετικά από το δικό μου είδος, αλλά εγώ είμαι μοναδικός, όπως είναι μοναδικό το κάθε ον, χωρίς να υπάρχει δεύτερο όμοιο άλλου.

Η μοναδικότητά μου, η μόνη Ύπαρξη την οποία κατανοώ, με κάνει να είμαι ένα ολόκληρο Σύμπαν υπάρχον στην συνειδητοποίηση του εαυτού.

Είναι ο χώρος του Σύμπαντος άπειρος ή έχει όρια; Αν έχει όρια, τότε, μέσα σε τι χώρο βρίσκεται το οριακό Σύμπαν μας, και πόσα άλλα Σύμπαντα μπορεί να βρίσκονται μέσα στον μεγαλύτερο χώρο; Ερώτηση που μας επιστρέφει στο Άπειρο. Άπειρο με ή χωρίς κλιμακωτά όρια.

Είναι ο χρόνος Ύπαρξης του Σύμπαντος άπειρος ή έχει όρια; Αν έχει όρια, τότε, μέσα σε τι χρόνο βρίσκεται ο οριακός χρόνος στον οποίο υπάρχουμε εμείς, και πόσα άλλα σύνολα συνεχών χρονικών ενοτήτων μπορεί να βρίσκονται μέσα στον μεγαλύτερο χρόνο; Ερώτηση που μας επιστρέφει στο άπειρο. Άπειρο με ή χωρίς κλιμακωτά όρια.

Ο χώρος και ο χρόνος, άλλωστε, είναι και τα δύο σχετικά μόνο με την συνειδητοποίησή τους από τον Εαυτό ο οποίος τα παρατηρεί αυτά… Αν από την Γη στείλουμε ένα διαστημόπλοιο στον γειτονικό μας Γαλαξία της Ανδρομέδας, ο οποίος απέχει περίπου δύο εκατομμύρια έτη φωτός, και το διαστημόπλοιο ταξιδεύει με ταχύτητα 99,999% της ταχύτητας του φωτός, ο ταξιδιώτης μέσα στο διαστημόπλοιο θα αισθανθεί ότι έφτασε από την Γη στον γαλαξία της Ανδρομέδας σε μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο, ή λίγα δευτερόλεπτα, όμως πίσω στην Γη θα έχουν περάσει δύο εκατομμύρια χρόνια όταν φτάσει και τέσσερα εκατομμύρια χρόνια όταν επιστρέψει στην Γη, χωρίς να βρει κανέναν άνθρωπο πλέον στην Γη για να του πει τι ανακάλυψε στο ταξίδι του.

Η ηλικία του Σύμπαντος των 13,8 δισεκατομμυρίων χρόνων είναι λιγότερο από μια στιγμή στην ταχύτητα του φωτός. Η συνολική διάρκεια Ύπαρξης του Σύμπαντος, μέχρι να σβήσει στην μη-σχετικότητα, στην ανυπαρξία, σε τρισεκατομμύρια χρόνια είναι λιγότερο από μια στιγμή στην ταχύτητα του φωτός.

Υπάρχει ο Κβαντικός χωροχρόνος, από μεγέθη ατόμου και κάτω, και ο χωροχρόνος Σχετικότητας, από μεγέθη ατόμου και πάνω. Ο Κβαντικός χωροχρόνος είναι τα θεμέλια του χωροχρόνου Σχετικότητας, άρα το Σύμπαν γίνεται έγκυρα κατανοητό στον Κβαντικό χωροχρόνο, αλλά δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον Κβαντικό χωροχρόνο και δεν γνωρίζουμε αν υπάρχουν θεμέλια σε χωροχρόνο μεγεθών μικρότερων του Κβαντικού χωροχρόνου, ή αν υπάρχουν αποτελέσματα θεμελιωμένα σε χωροχρόνο μεγεθών μεγαλύτερων του χωροχρόνου της Σχετικότητας. Κοντολογίς, παρ’ όλη την επιστήμη μας, και τις αποδείξεις ορθότητας της επιστήμης μας οι οποίες αποδείξεις προέρχονται από την άμεση τοπική εμπειρία μας, δεν έχουμε ακόμα την παραμικρή ιδέα του Που, Πως και Γιατί Υπάρχουμε.

Εμείς όμως, με μέσο χρονικό όριο ζωής κάπου ογδόντα περιστροφές γύρω από το άστρο μας, τον Ήλιο, περνάμε τα δευτερόλεπτα της ημέρας μας, της Ύπαρξής μας, απορροφημένοι με την εργασία που επιτελούμε για να βάλουμε χρήμα στο πορτοφόλι μας, ώστε να αγοράσουμε φαγητό από τους πωλητές του φαγητού και αντικείμενα από τους πωλητές της πολυτέλειας, αντί να συλλογιζόμαστε το Θαύμα της Ύπαρξης και του Σύμπαντος του οποίου είμαστε ομοούσιο μέρος. Οι δύο εφευρέσεις του ανθρώπου οι οποίες του απαγορεύουν την ένωση με το Σύμπαν: Ο άνθρωπος εφηύρε το χρήμα, και εφηύρε τον θεό. 

Άγνωστο πιο από τα δύο εφευρέθηκε πρώτο, το χρήμα ή ο θεός. Ίσως, άλλωστε, και τα δύο να αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα από διαφορετική οπτική και νοηματική γωνία. Είναι άραγε το χρήμα θεός, ή ο θεός, χρήμα; Χρειάζεται το χρήμα θεό για να υπάρχει, ή χρειάζεται ο θεός χρήμα για να υπάρχει; Ίσως και οι δύο αυτές κατευθύνσεις των απόψεων ύπαρξης χρήματος και θεού να ισχύουν ταυτόχρονα, θεμελιωμένες στην επιθυμία, απληστία ή φόβο.

~~~

ENGLISH

I think of my memories, which prove the fact that I did exist at the time when my memories were being "written" in my consciousness, and that I exist “now” as I think of them, while I wonder what new memories I will have by the end of “tomorrow”. I think, therefore I exist.

Even the very moment when I started typing the previous paragraph, and later, the moment when I finished typing it, and then, when I started this sentence which I am about to finish in a few seconds, my thoughts as well as the act of typing them are already in the past. I am about thirteen billion eight hundred million years old but I am also so very young, a newborn yet, in the face of the trillions of years of future that will soon become memories. Everything has passed, and it will pass, all in an instant. The sole meaning inherent in the persistence of events in memory being the realization of Existence, in that I Existed. The Existence which I become aware of, is always found in the past.

Existence is always found in the past. The present does not exist as a length of time but only as a point of contact of the future and the of past, the point of contact where the future is transformed, continuously and ceaselessly, into the past. Where hopes and fears become memories of events.

That is, the future does not exist since it has not happened yet, and the past no longer exists since it has already happened. And the present does not exist as time but only as a point of contact of the future and the past. Think about this 😊. If "We Exist", WHERE exactly do we "Exist"? in what space and in what time? Or can Existence be an illusion?

I am in an infinite universe of stars and galaxies, and I am absolutely unique. There are billions of others like me, and trillions of trillions of other kinds of existence different from my own kind, but I am unique, as every being is unique, with no other being the same.

My uniqueness, the only Existence that I understand, makes me an entire Universe existing in the awareness of the self.

Is the space of the Universe infinite or has it limits? If it has limits, then, within what space is our finite Universe located, and how many other Universes can be located within that larger space? A question that returns us to Infinity. Infinity with or without escalating limits.

Is the time of Existence of the Universe infinite or has it limits? If it has limits, then, within what time is the finite time in which we exist, and how many other sets of continuous time units can be located within the larger time? A question that brings us back to infinity. Infinity with or without escalating limits.

Space and time, after all, are both relative only to the awareness by the Self who observes them… If from Earth we send a spaceship to our neighboring Andromeda Galaxy, which is about two million light years away, and the spaceship travels at a speed of 99.999% of the speed of light, the traveler in the spaceship will feel that he arrived from Earth to the Andromeda Galaxy in an instant, a second, or a few seconds, but back on Earth two million years will have passed when he arrives and four million years when he returns to Earth, without finding any human being on Earth to tell him what he discovered on his journey.

The age of the Universe of 13.8 billion years is less than a moment at the speed of light. The total duration of the Existence of the Universe until it fades into non-relativity, into non-existence, trillions of years into its future, is less than a moment at the speed of light.

There is Quantum spacetime, from atom sizes and below, and Relativity spacetime, from atom sizes and above. Quantum spacetime is the foundation of Relativity spacetime, so the Universe is validly understood in Quantum spacetime, but we know almost nothing about Quantum spacetime. We do not know whether there are foundations in spacetime of sizes smaller than Quantum spacetime, or whether there are results founded in spacetime of sizes larger than Relativity spacetime. In short, despite all our science, and the proof of the correctness of our science which come from our direct local experience. We still do not have the slightest idea of ​​Where, How and Why We Exist.

But we, with an average lifespan of about eighty revolutions around our star, the Sun, spend the seconds of our day, of our Existence, absorbed in the work we do to put money in our wallets, so that we can buy food from the food vendors and objects from the luxury item vendors, instead of contemplating the Miracle of Existence and the Universe of which we are a co-essential part. The two inventions of humankind which forbid us from union with the Universe: We invented money, and he invented God.

Which of the two was invented first, money or God, is unknown. Perhaps, after all, both represent the same thing from a different perspective and meaning. Is money god, or is god money? Does money need god to exist, or does god need money to exist? Perhaps both of these statements are simultaneously true for most humans, for desire, greed or fear.

~~~