Ζητώντας βοήθεια...

Ζητώντας βοήθεια...

Μετά από τόσα έργα, ο Έρνστ Χέμινγουεϊ βραβεύτηκε για ένα βιβλίο πολύ λιτό, μικρό σε αριθμό λέξεων, τίποτα περισσότερο από μια απλή διήγηση τριών ημερών στη ζωή ενός ανθρώπου, ένα βιβλίο που λεγόταν Ο Γέρος και η Θάλασσα. Καμιά φορά τα πιο δυνατά και καθοριστικά έργα του ανθρώπινου νου μας έρχονται σε πακέτα απλά που εύκολο θα ήταν να τα προσπεράσει κανείς χωρίς να δώσει σημασία.

Έχουμε κι εμείς στην δική μας λογοτεχνία ένα τέτοιο έργο, απλό, μικρό, ένα παραμύθι μόνο αλλά γεμάτο δύναμη και ελπίδα, ξεχασμένο ως επί το πλείστον στις μέρες μας, και νομίζω ότι το έργο αυτό θα έπρεπε να διαβαστεί αμέσως μετά από την ανάγνωση των νέων της σημερινής ημέρας. Το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Π. Δέλτα.

Εγώ τουλάχιστον, μόνο σ' αυτό το βιβλίο μπορώ να βρω ελπίδα όταν κοιτάζω την πατρίδα μου σήμερα, 23 Απριλίου 2010. Γιατί, για να έχει γραφεί αυτό πριν 100 χρόνια και να ταιριάζει τόσο πολύ στις μέρες μας, σημαίνει πως η χώρα μας δεν έχει αλλάξει τόσα χρόνια -αλλά, με ένα τρόπο ή άλλο, πάντα καταφέρνει να επιζεί.

Αρκεί να βρεθεί κάποιος ν' αρχίσει την δουλειά -και οι άλλοι θα ακολουθήσουν.

Αργά ή γρήγορα...

Αδελφικός χαιρετισμός

Μιά απλή απορία...

Φτάσαμε λοιπόν πίσω στο σπιτάκι μας στα βουνά, και είμαι έτοιμος για νέες αναρτήσεις και περιπέτειες! Αλλά δεν μπορώ παρά να σας αναφέρω το πόσο ενδιαφέρουσες είναι οι ώρες που περνάμε στο καράβι, ακούγοντας τις συζητήσεις των γύρω μας Ελλήνων τουριστών, φοιτητών και φορτηγατζήδων. Φαίνεται ότι το πρώτο όνομα όλων των Ελλήνων, που ακούγεται στις συζητήσεις καθώς αποκαλεί ο ένας τον άλλον με το όνομά του, είναι το όνομα "Μαλάκας". Όλοι λένε ο ένας τον άλλον φιλικά και με αγάπη: "Μαλάκα".

Εγώ βέβαια δεν είμαι ξένος στην έννοια του να χρησιμοποιείται μια "κακή" λέξη από τον ένα προς τον άλλο, γιατί, στις ΗΠΑ παραδείγματος χάριν, πολλοί μαύροι αποκαλούν ο ένας το άλλο "νίγκερ", την λέξη που χρησιμοποιούσαν οι λευκοί για του σκλάβους τους επί πάνω από διακόσια χρόνια. Αν την λέξη "νίγκερ" την πει λευκός σε μαύρο, ο λευκός πάει φυλακή. Αν την πει μαύρος σε μαύρο θεωρείται αδελφικός χαιρετισμός.

Καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό στην Αμερική: η λέξη "νίγκερ" θυμίζει και κρατά ζωντανή την πραγματικότητα του πως φέρθηκαν οι λευκοί στους μαύρους, και την ίδια στιγμή, η ετοιμολογία τη λέξης σημαίνει απλά την πραγματικότητα του μαύρου χρώματος του δέρματος.

Αυτό που δε έχω ακόμα καταλάβει ακόμα είναι αν οι Έλληνες χρησιμοποιούν ο ένας για τον άλλον την ονομασία "Μαλάκας" επειδή θέλουν να κρατήσουν ζωντανή την εντύπωση του πως μας κρίνουν οι ξένοι, ή, επειδή πιστεύουν πως η λέξη αναφέρεται σε μια πραγματικότητα.

Μην έχοντας κατασταλάξει λοιπόν ως προς το εάν και πως πρέπει να χρησιμοποιείται η λέξη "Μαλάκας", βρέθηκα σε αμηχανία κατά την παρακάτω πρόσφατη τηλεφωνική συζήτηση:

Εγώ: Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει όσο το γεγονός ότι επί 2-3 χρόνια έλεγε ψέματα στην Ευρώπη.

Ο συνομιλητής μου: Έλα τώρα!

Εγώ: Εσύ αγαπητέ μπορεί να λες "Έλα τώρα!", αλλά η Ευρώπη λέει "Τώρα, έλα!"

Και αρχίζω να σκέφτομαι ότι πράγματι πρέπει να μάθω το που και πως πρέπει γραμματικά και νοηματικά να χρησιμοποιείται αυτή η λέξη που έχει συνεπάρει το Ελληνικό λεξιλόγιο με τόση επιτυχία!

~

 

Για σου πατρίδα!

Εμείς τώρα φεύγουμε να γυρίσουμε στα βουνά μας

κοντά στην Φλωρεντία,

(Ναι, από την Εθνική Οδό Κορίνθου Πατρών)

και σας αφήνουμε μόνους αλλά όχι για πολύ.

Τέλη Ιουνίου θα επιστρέψουμε...

Για τώρα, γιάσου Ελλάδα, και να μας την προσέχετε!

 

(δεν φταίμε εμείς! έτσι τα βρήκαμε!)

Βουλιαγμένη, Αττική, 17/4/10, 3μμ

Μεγάλος ουρανός

Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς όταν βρεθείς στην βόρειο Αμερική είναι ότι ο ουρανός έχει μια αίσθηση διαφορετική. Ο κόσμος το ονομάζει αυτό Big Sky... έπειτα καταλαβαίνεις ότι το φως είναι διαφορετικό. Πιο κρυστάλλινο, πιο ζωντανό, με αποχρώσεις απαλές η ζωηρές που δεν τις έχεις συνηθίσει...

Πολλοί καλλιτέχνες θαμπώθηκαν από την ομορφιά των μεγάλων πεδιάδων, των βουνών με τις λίμνες, τα ποτάμια. Τα σύννεφα και τις καταιγίδες, τον μεγάλο ουρανό στη μέση της ηπείρου, που δεν έχει παρά ευθεία για πολλές εκατοντάδες χιλιόμετρα, και μπορείς να δεις καταιγίδες, λιακάδες σύννεφα και το στερέωμα, όλα στην ίδια ματιά...

Ένας από τους αγαπημένους μου Αμερικανούς καλλιτέχνες είναι ο Frederic Remington (1861-1909). Σ' αυτή την ανάρτηση παραθέτω μερικούς πίνακές του, αλλά διαλέγω μόνο ανάμεσα από τους λίγους πίνακες με θέματα τους ανθρώπους των πεδιάδων και των βουνών -εκείνων των ανθρώπων που ήταν μέρος αυτής της φύσης για 15.000 χρόνια πριν φθάσουν οι λευκοί.

Ενδιαφέρουσα σημείωση: Μέχρι πρόσφατα η επιστήμη πίστευε ότι οι άνθρωποι ήρθαν στην Αμερικανική ήπειρο από την Σιβηρία και Αλάσκα. Πρόσφατες ανακαλύψεις στη Ατλαντική ακτή, και σπουδή της τεχνολογίας κατασκευής αιχμών και εργαλείων στο ύψος της Maryland, αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι εκείνων των περιοχών, μέχρι και πριν 10,000 χρόνια ήταν συνδεδεμένοι πολιτιστικά με ανθρώπους Μεσογειακούς, από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, και όχι με εκείνους της Σιβηρίας. Ξέραμε ότι ο πρώτος ανακαλύψας την Αμερική δεν ήταν ο Κολόμβος ούτε ο Βεσπούκι –πιστεύαμε ότι ήταν ο Λιφούρ Έρικσσον τον 10ο με 11ο αιώνα. Φαίνεται όμως ότι δεν ήταν ούτε αυτός, και, ότι, ήμασταν εμείς, πάντα.

Ο Βράχος του Πλίμοθ

Σαν "ευχαριστώ" για τα θαυμάσια ποστ της Βάσσιας σχετικά με τους Γηγενείς αμερικάνούς ή Ινδιάνους θα προσφέρω πού και πού συμπληρωματικές πληροφορίες και σκέψεις εκ των οποίων αυτή η ανάρτηση είναι η πρώτη.

Όταν οι περισσότεροι σκεφτόντουσαν τους "Ινδιάνους" ερχόταν στο μυαλό ο Τζών Γουέην και το 7ο Ιππικό, ονόματα αγρίων φυλών όπως Σιού, Τσεροκή και Απάτσι πού απήγαγαν όμορφες κοπέλες σαν την Νάταλι Γούντ, και ονόματα πολεμιστών όπως του Τζερόνυμο και του Καθιστού Βούβαλου. Τώρα έχουμε αρχίσει να ανακαλύπτουμε την βαθειά σοφία των εθνών αυτών που γεννήθηκε και έμεινε μέρος της φύσης, όπως μέρος της φύσης γύρω τους ήξεραν πως είναι τα ανθρώπινα όντα που ανέπτυξαν αυτή τη σοφία. Αλλά, και πάλι, έρχονται στο μυαλό έθνη των Μεγάλων Πεδιάδων, του Πολιτισμού του Βίσωνα (Natives of the Great Plains and the Buffalo Culture) στα μέρη που σήμερα είναι οι Πολιτείες Νέο Μεξικό, Αριζόνα, Οκλαχόμα, Κάνσας, Κολοράντο, Γουαϊόμινγκ και οι Ντακότες. Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν ήταν μόνο εκείνοι τους οποίους αποθανάτισε το Χόλυγουντ, πρώτα σαν αγρίους και έπειτα σαν θύματα (She Wore a Yellow Ribbon, The Searchers, Little Big Man, Dancing With Wolves). Οι πολιτισμοί και κοινωνίες τους, τα έθνη και οι φυλές τους βρισκόντουσαν πολυπληθείς παντού στην βορειοαμερικανική ήπειρο, από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι τον Ειρηνικό.

Ευχαριστίες στη Φυτεία του Πλύμουθ
(ή πως να φάτε τη γαλοπούλα σας και να σας μείνει και ολόκληρη)

Μετά από έναν πολύ δύσκολο χειμώνα στην καινούργια πατρίδα που έχτισαν στο Πλύμουθ της Μασαχουσέτης, οι Προσκυνητές Πατέρες μάζεψαν την πρώτη τους σοδειά το Φθινόπωρο του 1621 και αποφάσισαν να στρώσουν ένα μεγάλο τραπέζι με όλα τα καλά που τους είχε επιτρέψει ο εύσπλαχνος Θεός να δρέψουν. Προσκάλεσαν τον αρχηγό της γειτονικής τους φυλής Ινδιάνων, οι οποίοι τους είχαν βοηθήσει και τους είχαν δείξει πως να καλλιεργούν τα αγαθά της φύσης, να κάτσει στο τραπέζι μαζί τους και να ευχαριστήσει μαζί τους τον Θεό. Πριν ξεκινήσει το πλούσιο γεύμα, ο πρωτοστατών της αποικίας πρόσφερε μια προσευχή ευχαριστίας και από τότε, κάθε χρόνο, την τελευταία Πέμπτη του Νοεμβρίου όλοι οι Αμερικανοί γιορτάζουν την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving).

Αυτή η πρώτη παράγραφος που διαβάσατε είναι, δυστυχώς, όχι μόνο μπούρδες, αλλά και Ιστορικά αναληθής. Είναι αυτά που ήξερε όλος ο κόσμος και μάθαιναν τα παιδιά στην Αμερική μέχρι πριν καμιαδυό δεκαετίες.

Ας ξαναρχίσουμε λοιπόν από την αρχή, και αυτή τη φορά ας κοιτάξουμε τα πράγματα λίγο καλύτερα...

Εκατόν δύο Πουριτανοί έφτασαν στη γή των εθνών των Γουάπανογκ και των Μασαχούσετ το Φθινόπωρο του 1620. Το χειμώνα του 1620-1621, και μέχρι το Νοέμβριο του 1621, σαράντα εννέα από τους εκατόν δύο πέθαναν από πείνα, ασθένειες και κρύο. Οι Ευρωπαίοι στην προσπάθειά τους να επιζήσουν έκλεβαν καλαμπόκι και τροφές από τους τάφους και τις αποθήκες των γειτονικών χωριών των Γουάπανογκ. Ο αρχηγός Μασασόϊτ και το συμβούλιο των χωριών αποφάσισαν να βοηθήσουν τους Ευρωπαίους μαθαίνοντάς τους πως να καλλιεργούν και πως να επιζήσουν μόνοι τους χωρίς να κλέβουν και να ασεβούν. Κάθε χρόνο οι Γουάπανογκ είχαν την παράδοση να γλεντάν επί μέρες μετά την σοδειά, ευχαριστώντας το Μεγάλο Πνεύμα, τους καρπούς, τα ζώα, τα ψάρια και τα πουλιά μαζί με τα οποία αποτελούσαν τον Κύκλο της Ζωής. Μετά από την σοδειά του 1621, περίπου 150 Γουάπανογκ πήγαν στο χωριό των 54 Ευρωπαίων και τους έδειξαν το έθιμό τους αυτό. Οι Γουάπανογκ έφυγαν από το χωριό ευχαριστημένοι μετά από τρείς μέρες φαγοπότι και γλέντι.

Οι άποικοι έφεραν μαζί τους ανεμοβλογιά και άλλες αρρώστιες που τους θέρισαν. Οι ιδιοσυγκρασίες των Γουάπανογκ δεν ήταν συνηθισμένες στα Ευρωπαϊκά μικρόβια, και οι περισσότεροι από τους μισούς από όσους κόλλησαν πέθαναν. Βλέποντάς το αυτό οι Ευρωπαίοι έδιναν, επίτηδες, μολυσμένες κουβέρτες στους Γουάπανογκ.

Γύρω στο 1600 υπήρχαν περίπου 12,000 Γουάπανογκ σε 40 χωριά στη σημερινή Μασαχουσέτη. Μέχρι το 1631 είχαν μείνει περίπου 800, από τους 12,000. Μετά από το 1800 δεν υπάρχουν ενδείξεις οργανωμένων κοινωνιών Γουάπανογκ στην περιοχή. Η εξολόθρευση από Ευρωπαϊκές ασθένειες ξεκίνησε γύρω στο 1600 από μεμονωμένους Ευρωπαίους εξερευνητές. Μεγάλες επιδημίες είχαν αφήσει μόνο 2000 Γουάπανογκ στην περιοχή όταν έφτασαν οι Πουριτανοί το 1620. Αλλά, λίγοι Γουάπανογκ επέζησαν, σπαρμένοι ανάμεσα στους λευκούς και κράτησαν τις παραδώσεις τους ζωντανές μέχρι τις μέρες μας.

Από το καράβι τους, το Μέϋφλάουερ, οι Πουριτανοί (...οι προσκυνητές πατέρες) πάτησαν σε ένα μεγάλο βράχο για να αποβιβαστούν, λέει η παράδωση. Ο Βράχος του Πλύμουθ στέκεται στις μέρες μας κάτω από ένα μεγάλο καγκελοφραγμένο στέγαστρο στο Πλύμουθ, και έχει και ένα μεγάλο ράϊσμα στη μέση. Όλοι οι ενήλικες ξέρουμε ότι αυτός δεν είναι ο αληθινός βράχος, αλλά δεν το λέμε αυτό στα παιδιά... Πάντως, όπως είπε ο Μάλκολμ Χ: "Μπορεί οι Προσκυνητές να πάτησαν πάνω στον βράχο του Πλύμουθ αλλά ο βράχος του Πλύμουθ έπεσε επάνω μας!"

Η φυτεία του Πλίμοθ (Plimoth Plantation, ονομασμένο έτσι ανορθόγραφα από τους Πουριτανούς για το λιμάνι Plymouth της Αγγλίας) είναι ένα "ζωντανό" μουσείο στο Πλύμουθ της Μασαχουσέτης, ένα ακριβέστατο αντίγραφο της πραγματικής φυτείας όπως ήταν το 1627. Ξεκίνησε το 1947 από τον χρηματιστή Χένρι Χόρνμπλόουερ ο οποίος είχε γεννηθεί στο Πλύμουθ. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '60 το Μουσείο είχε συμπεριλάβει όλο το αρχικό χωριό στην σωστή αρχική τοποθεσία, συν την ακριβή ανακατασκευή του Mayflower, του πλοίου που έφερε τους Πουριτανούς.

Είναι ένα πραγματικά ζωντανό χωριό με πραγματικούς κατοίκους. Οι "κάτοικοι" είναι μέλη πανεπιστημίων, μουσείων, φοιτητές, διερμηνείς και εθελοντές οι οποίοι σπουδάζουν τους τρόπους ζωής και επιβίωσης του 1627 και επίσης μελετούν ιστορικά ντοκουμέντα και προσωπικά ημερολόγια των πραγματικών ανθρώπων που ζούσαν εκεί τότε. Ο καθένας αναλαμβάνει και υποδύεται έναν πραγματικό άνδρα ή γυναίκα που ζούσε εκεί το 1627. Οργώνουν, θερίζουν, μαγειρεύουν, επιδιορθώνουν ή χτίζουν τα σπίτια τους, κατασκευάζουν και χρησιμοποιούν εργαλεία της εποχής. Καθημερινά. Οχτώ μήνες τον χρόνο μέχρι λίγες μέρες μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών. Ηλικίες από τα μικρά παιδιά ως τους ηλικιωμένους που ζούσαν εκεί τότε.

Εμείς, οι επισκέπτες, γυρίζουμε ανάμεσά τους και τους παρακολουθούμε. Τους πιάνουμε κουβέντα και εκείνοι πρόθυμα μας συζητάνε. Αλλά ο καθένας έχει την πραγματική του "ταυτότητα" και όνομα. Ζουν στο 1627 και αν τους ρωτήσεις ή μιλήσεις για κάτι που έγινε μετά από το 1627 θα σου απαντήσουν: "Ευγενικέ κύριε, ο Μεγαλοδύναμος δεν μας προίκισε με την τέχνη του να βλέπουμε το μέλλον".

Όπως πάμε στην Αθήνα τους επισκέπτες μας στην Ακρόπολη εγώ πήγαινα πάντα τους επισκέπτες μου στη Φυτεία του Πλύμουθ, 40 χιλιόμετρα από εκεί που ζούσα 17 χρόνια. Ξεκινούσαμε από το χωριό. Εκεί, για μια, δύο ή και τρείς ώρες κουβέντιαζα τους "κατοίκους". Μιλούσαμε για Θεολογία, καθολικισμό, τον Λούθηρο, την κατάσταση πίσω στην Αγγλία, τις σχέσεις τους με τους Γουάπανογκ και το τι κατανόηση υπάρχει μεταξύ των δύο πολιτισμών...

Αλλά μόνο για λίγες ώρες. Την υπόλοιπη μέρα την πέρναγα πάντα στο διπλανό οικισμό, καθόμουνα στο χώμα κουβεντιάζοντας με τους Γουάπανογκ.

Ο οικισμός των Γουάπανογκ είναι στη σωστή του θέση και οι άνθρωποι που ζουν εκεί, χτίζουν καλύβες, μαγειρεύουν, κατασκευάζουν κανό από κορμούς δέντρων, όπως το 1627. Είναι οι πραγματικοί απόγονοι του Έθνους των Γουάπανογκ, που σήμερα ζουν και αυτοί στην σύγχρονη περιοχή του Πλύμουθ. Οι Γουάπανογκ όμως, αν και "ζουν" στον οικισμό δίπλα στην φυτεία των Άγγλων, δεν μιλάνε από την άποψη του 1627. Μιλάνε από τους πραγματικούς εαυτούς τους του σήμερα. Σε κουβεντιάζουν για την σοφία και τον τρόπο ζωής των προγόνων τους, αλλά και σου εξιστορούν και εξηγούν τους αγώνες που τους έφεραν από το 1600 στον 21ο αιώνα, επιβιώνοντας έναντι όλων των δυσκολιών ζωής και πολιτισμού που έφεραν στη γή τους οι λευκοί από τον ωκεανό.

Συζητούν πως τα τελευταία 20 χρόνια κατάφεραν σιγά-σιγά να ακουστεί η αλήθεια, η ιστορία τους, και πως αυτό άλλαξε τον μύθο της Ημέρας των Ευχαριστιών. Πως, στο τέλος, άλλαξε το λογότυπο του Μουσείου και σήμερα, το πρόσωπο του Γουάπανογκ και το πρόσωπο του Πουριτανού, έχει το ένα γυρισμένη την πλάτη στον άλλο. Μια ακριβής ιστορική απεικόνιση που έγινε δυνατή μόνο όταν οι σημερινοί απόγονοι και των δύο κατάφεραν επιτέλους, μετά από τόσο δρόμο, να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον στα μάτια.

Είναι ένα μέρος που ήταν πολύ βαθειά στην καρδιά μου. Την τελευταία φορά που ήμουν ανάμεσα στους Γουάπανογκ ήταν τον Ιούνιο του 2007, δυόμιση μήνες αφού είχε πεθάνει ο πατέρας μου στην Αθήνα και 2 μήνες πριν πεθάνει η μητέρα μου, που τότε με περίμενε να γυρίσω όπως είχα υποσχεθεί, με εισιτήριο για 13 Ιουλίου αφού θα είχα κλείσει και πουλήσει τα πάντα στην Αμερική. Πήγα στο Πλύμουθ για να το δουν φίλοι μου που με είχαν επισκεφθεί από τη Σουηδία. Ήταν μια περίεργη μέρα για μένα. Ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά στη ζωή μου που θα βρισκόμουν εκεί, τουλάχιστον ως ντόπιος. Και αγόρασα κάτι φτιαγμένο στην φυτεία να το φέρω μαζί μου στην Ευρώπη σαν να ήμουνα τουρίστας.

~

Εδώ και δύο χρόνια κάνω ένα μεγάλο τραπέζι για όλη την οικογένεια εδώ στην Ιταλία την Ημέρα των Ευχαριστιών, στο σπίτι της μητέρας κάτω στην πεδιάδα, με Γαλοπούλα γεμισμένη με Αμερικάνικη σπιτική γέμιση και πολλά εδέσματα από την Νέα Αγγλία. Μετά από 17, συν μια το 1983, σύνολο 18 Thanksgivings στην Αμερική, αυτές που έχουμε εδώ με την Ιταλική οικογένεια μαγειρεμένες από έναν Έλληνα είναι οι πιο ατόφιες που έχω ζήσει, οι πιο πραγματικές στιγμές οικογένειας που υπήρξαν για μένα εκτός Ελλάδας. Την πρώτη χρονιά ήμασταν 12, την δεύτερη 17, και λένε ότι θα είμαστε πάνω από 20 του χρόνου. Την πρώτη χρονιά μόλις είχα φέρει την εξάκιλη γαλοπούλα στο τραπέζι η θεία Μπερναρντέτα μου έδωσε σε ένα χαρτί γραμμένη, και απήγγειλα, μια παραδοσιακή προσευχή των αγροτών του τόπου εδώ για την ετήσια σοδειά...

~

Το πατροπαράδοτο φαγητό την Ημέρα των Ευχαριστιών είναι γεμιστή γαλοπούλα και πολλά πιάτα που είναι παραδώσεις της κάθε οικογένειας. Το δε τραπέζι στήνεται στο σπίτι της γηραιότερης γιαγιάς στην οικογένεια. Μια φορά, όταν έφεραν στον Πρόεδρο Κέννεντυ δώρο την πατροπαράδοτη γαλοπούλα, ο Κέννεντυ, μπροστά στις τηλεοπτικές μηχανές, είχε την ιδέα να δώσει αμνηστία στη γαλοπούλα. Από τότε, κάθε παραμονές ημέρας Ευχαριστιών είναι παράδοση να δίνει ο Πρόεδρος αμνηστία στη γαλοπούλα του, η οποία μετά στέλνεται σε κάποιο ζωολογικό κήπο για παιδιά. Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπουμε ένα Πρόεδρο να δίνει αμνηστία σε μια γαλοπούλα. Ο Πρόεδρος είναι στ' αριστερά.

(Σημ.: Αν η τελευταία Πέμπτη πέφτει 29 ή 30 Νοεμβρίου η γιορτή μετατοπίζεται μια βδομάδα πριν για να μην χάσουν τα μαγαζιά τόσες μέρες πωλήσεων έως τα Χριστούγεννα.).

Αστυνομία;

Μην καλέσετε την Αστυνομία,

ΗΜΑΣΤΕ η Αστυνομία!

(Μόνον 38 νεκροί στην έξοδο του Πάσχα φέτος...
++++++++
++++++++++
++++++++++
++++++++++
...ένας σταυρός για κάθε νεκρό)

Αν σε ένα κομμάτι δρόμου 100 χιλιομέτρων, 5.000 αυτοκίνητα προχωρούν με ταχύτητα σταθερή 90 χιλιομέτρων την ώρα σε απόσταση 15 μέτρων το ένα πίσω από το άλλο, θα διανύσουν την απόσταση ο καθένας σε περίπου 1 ώρα και 6 λεπτά. Αν όμως όλοι ξεκινήσουν με διαφορετικές ταχύτητες από 70 έως 140 χιλιόμετρα την ώρα, θα δημιουργήσουν φρακαρίσματα 2-3 χιλιομέτρων κάθε 15 χιλιόμετρα και θα κάνουν δυόμιση ώρες και 3 νεκρούς να διανύσουν την ίδια απόσταση. Αυτό βέβαια για τον Έλληνα είναι πυρηνική φυσική με ολίγο κβάντουμ μηχανική (τι λε ρε που θα μου πεις εμένα τι να κανω!).

~

Όπως όλοι ξέρουμε από τις ταινίες, οι αστυνομικοί στην Αμερική λέγονται στην καθομιλουμένη «Cops», όπως λέγονται «μπάτσοι» στην Ελλάδα, και θυμάμαι μάλιστα πως όταν υπήρχε χωροφυλακή στην Ελλάδα τους λέγανε «μπασκήνες», εξ’ ου και η χωροφυλακή ήταν το «μπασκηνερί κλαμπ»! Άλλο βέβαια οι cops και άλλο οι μπάτσοι: Βάλε δυό περιπολικά NYPD με cops (της Νέας Υόρκης) στην παραλιακή της Ποσειδώνος στο Φάληρο και οι θόρυβοι από τις πριονισμένες εξατμίσεις μοτοσυκλετών, και οι σούζες και οι κόντρες, θα είναι μια θύμηση ενός κακού παρελθόντος, και, βάλε δυό Σιτροέν με μπάτσους στους δρόμους της Νέας Υόρκης, και σε λίγες ώρες θα έχουν απολυθεί όλοι δυσμενώς χωρίς σύνταξη.

Στην Ιταλία οι μπάτσοι λέγονται «Sbarri» και εγώ είμαι βέβαια ο #1 θαυμαστής του κλαμπ μια και η γυναίκα μου είναι η διοικήτρια του σταθμού δασοφυλακής στα βουνά μας και η δασοφυλακή στην Ιταλία είναι Αστυνομική δύναμις –όταν πηγαίνω με το τουτού οι σμπάροι κι εγώ αλληλοχαιρετιόμαστε, και, ναι, η γυναίκα μου οπλοφορεί, όταν κυκλοφορεί :-) Και εγώ από σεβασμό φοράω και την ζώνη μου, και κοιτάω πάντα το κοντέρ να μην τρέχω –αν και καμιά φορά αυτό αποδεικνύεται λίγο δύσκολο μια και στο τζηπ μου από την Αμερική το κοντέρ είναι σε μίλια και όχι σε χιλιόμετρα (1 μίλι = 1,65 χιλιόμετρα). Οπότε, όταν η αστυνομία από την θέση του συνοδηγού μου θυμίζει ότι το όριο ταχύτητας είναι 50, στο συγκεκριμένο δρόμο, και εγώ απαντώ «μα 50 κάνω», η συζήτηση μετά γυρνά στην …αριθμητική!

Ένα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια είναι όταν βγαίνουμε από το καράβι στην Πάτρα και παίρνουμε την …Εθνική Οδό για Αθήνα. Ποιός θα δει τους περισσότερους... 

Αυτή τη φορά μάλιστα, 6 Απριλίου, 2010, 3 μμ, πήραμε και φωτογραφίες, επί τούτου, να σας δείξουμε! Τις φωτογραφίες προς τα αριστερά τις πήρα εγώ και τις φωτογραφίες προς τα δεξιά τις πήρε η γυναίκα μου.

Και για όσους πείτε «μα πως έπαιρνες φωτογραφίες καθώς πήγαινες με 120;»,

η απάντηση είναι αυτή που βλέπετε γραμμένη και στο τέλος τηλεοπτικών σόου:

«Μην το επιχειρήσετε αυτό μόνοι σας, εμείς είμαστε επαγγελματίες»
(Έχω πάρει φωτογραφίες και από αλεξίπτωτα και ελικόπτερα)

Διαγράμμιση, ε; και χώροι ανάγκης δεξιά-αριστερά;

Η πρώτη εντύπωση ξένων από Ελληνικούς ...αυτοκινητόδρομους (!)

Λίγα χιλιόμετρά έξω από Πάτρα πρός Κόρινθο

στην μοναδική εκλογή δρόμου που υπάρχει.

Εκτός κι αν σκεφτούμε την παλιά οδό που είναι κι εκείνη μια περίπτωση...

Το γεγονός ότι αυτή η φωτογραφία πάρθηκε στα 115 χιλιόμετρα την ώρα

προσθέτει σασπένς όταν την ζεί κανείς.

Έλεγα αν θα βρω αρκετές φωτογραφίες να τραβήξω για το ποστ αυτό. Κανένα όμως πρόβλημα μια πού όλες οι παραπάνω φωτογραφίες πάρθηκαν σε λιγότερο από 10 λεπτά και μετά βαρεθήκαμε και σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε.

Είναι δύσκολο να φανεί οπτικά σε φωτογραφία πως οδηγούν ο ένας χωμένος μέσ' τον πισινό του άλλου (aποδεικνύοντας ότι έχουν δίκιο οι ξένοι που τη στάση του σεξ που εμείς αποκαλούμε «Τούρκικη» ο υπόλοιπος κόσμος την αποκαλεί «Ελληνική») γιατί εφόσον μια φωτογραφία είναι στατική τα αυτοκίνητα θα φαινόντουσαν σαν παρκαρισμένα το ένα πίσω από το άλλο κοντά-κοντά, ενω, σε ένα βίντεο θα φαινόταν ότι δεν ήταν παρκαρισμένα αλλά πήγαιναν με πάνω από 110, ο ένας προσπαθόντας να ...μπεί μέσα στον άλλο...

Μια φωτογραφία που δεν πήρα ήταν η στιγμή που κάποιος με προσπέρασε από διπλή διαγράμμιση από το αντίθετο ρεύμα στα αριστερά, με περίπου 140, καθώς εγώ έκανα 110, και με μούντζωνε καθώς ένας αστυνομικός που στεκόταν δίπλα σε ένα περιπολικό στην άκρη του δρόμου του έκανε νοήματα να πηγαίνει πιο σιγά. Ο οδηγός σημασία δεν έδωσε στον μπάτσο, και ο μπάτσος ούτε τον κυνήγησε, ούτε είδα ραντάρ ή φωτογραφική μηχανή, ούτε υπήρχε δεύτερο περιπολικό 1 χιλιόμετρο πιο κάτω να λάβει σήμα να τον σταματήσει.

~

Και το κερασάκι στην κορφή της τούρτας:

Τον Ιούλιο του 2008 ερχόμενοι πάντα από Πάτρα, είδαμε ένα μεθυσμένο να πηγαίνει σιγά-γρήγορα, να βγαίνει από τον δρόμο δεξιά στο χώμα, να μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα αριστερά, να πηγαίνει το αυτοκίνητο σαν καράβι σε άγρια θάλασσα… Η γυναίκα μου (που στην Ιταλία θα τον είχε σταματήσει η ίδια, έστω και με πολιτικά σε ΙΧ) ζήτησε να τηλεφωνήσω στο 100 να έρθουν να βοηθήσουν (προσέξτε την λέξη: "βοηθήσουν") και τον μεθυσμένο και αυτούς που σίγουρα θα σκότωνε. Είχα το 100 στο κινητό 35 λεπτά πριν εμφανισθούν καθώς ακολουθούσα τον μεθυσμένο έχοντας δώσει τον αριθμό της πινακίδας του από το κινητό. Σε μια στιγμή σταμάτησε (κι εγώ σταμάτησα 100 μέτρα πίσω του), έβγαλε άλλο μπουκάλι από το πορτ μπαγκαζ και συνέχισε να οδηγεί. Σε μια στιγμή φώναξα στο τηλέφωνο στο 100 «Μετωπική! Μετωπική!», αλλά παρά γουρουνότριχα δεν έγινε. Στο τέλος σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και συνέχισε να χρησιμοποιεί το μπουκάλι. Τότε κατέφθασε το 100.

Ήρθαν στο παράθυρό μου, ευγενέστατα, χαριεντίσματα και με την γυναίκα μου την συνάδελφο από την Ιταλία, μας ευχαρίστησαν και μας είπαν ότι μπορούμε να πηγαίνουμε και θα τον αναλάμβαναν εκείνοι. Η Γυναίκα μου ρώτησε: «Μα, δεν χρειάζεστε την κατάθεσή μας;» Και ένας από τους 5 (!) αστυνομικούς, ο μόνος με πολιτικά, είπε να μην ανησυχούμε, ο κύριος (ο μεθυσμένος) είναι «γνωστός» (αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε) και μας ξαναζήτησε ευγενικά να φύγουμε. Καθώς φεύγαμε είδαμε δύο αστυνομικούς ακουμπισμένους νωχελικά στο αυτοκίνητο του μεθυσμένου, αυτός ακόμα στη θέση του οδηγού, να του έχουνε πιάσει κουβέντα και να γελάνε. Έγινε κοντά στο Αίγιο.

~

Από τις παραπάνω φωτογραφίες βγαίνει τούτη η καταπληκτική ιδέα για τηλεοπτικό σόου σε ένα από τα πάμπολλα κανάλια του Ελλάντα: Κάθε βδομάδα για 2-3 ώρες να βγαίνουν στις Εθνικές οδούς 2-3 αυτοκίνητα με κάμερες και να παίρνουν βίντεο για 10-15 λεπτά. Μια φορά την εβδομάδα στην εκπομπή να δείχνονται τα βίντεο όπου να φαίνονται καθαρά οι πινακίδες των αυτοκινήτων και οι τηλεθεατές να ψηφίζουν από τηλεφώνου στο σταθμό ποιός οδηγός κάθε βδομάδα θα παίρνει το βραβείο ότι πρέπει να έχει το πιο μικρούτσικο πέος της Ελλάντας…

Όταν τα βίντεο περιλαμβάνουν και αστυνομικούς που να μην κάνουν τίποτα, εκείνοι θα συναγωνίζονται για το εβδομαδιαίο βραβείο "το χρυσό γουρουνάκι".

Από ευγένεια ίσως να μην πρέπει να συμπεριλαμβάνονται στον διαγωνισμό για το βραβείο τα 50% των παραβατών που τυγχάνουν Κυρίες ή Δεσποινίδες…

Έχω οδηγήσει επί 26 χρόνια σε τρείς χώρες εκτός Ελλάδος όπου ζούσα και ζω, πήρα το δίπλωμα μου στην Αγγλία το 1979, και έχω οδηγήσει σε πάμπολλες άλλες χώρες σαν τουρίστας, ή για εργασιακά ταξίδεια, ελπίζω λοιπόν να μου επιτραπεί να παραθέσω την γνώμη μου ότι δεν φταίνε οι Έλληνες οδηγοί για την φαιδρή, θανατηφόρα και τραγική κατάσταση στους δρόμους της Ελλάδας:

Οι Έλληνες οδηγοί ως επί το πλείστον είναι απλώς μωροί (εξ’ ου και το Αγγλικό «moron» από το Ελληνικό "μωρός") με κόμπλεξ Θεού, το οποίο μόνο με Πόρσε Καγιέν και πάνω ικανοποιείται (με εισόδημα δηλωμένο στην εφορία των 800 Ευρώ το μήνα), και ως έχοντες εγκεφάλους μικρών παιδιών δεν μπορεί να τους επιδοθεί υπευθυνότητα για τις πράξεις τους. Εκείνοι οι οποίοι φέρουν πλήρη ευθύνη είναι τα όργανα της τάξεως, και η ανοργανωσιά τους, που επιτρέπουν στους μωρούς να μωραίνουν.

Οι νόμοι δεν σημαίνουν τίποτα όταν δεν εφαρμόζονται,

άρα, η Ελλάδα είναι ένα κράτος άνομο.

Λέω σοβαρότατα και αντικειμενικότατα, βάσει των παραπάνω εμπειριών, ότι τα όργανα της τάξης στην Ελλάδα είναι ένα τσούρμο ανίκανοι χαραμοφάηδες με κόμπλεξ ηξουσίας, ως επί το πλείστον, και ουδεμία σκέψη για λίγη εργασία, να βγάλουν τουλάχιστον λίγο από το μισθό που τους πωληρώνουν οι φόροι που χρωστάμε στην εφορία. Λέω ότι η Ελληνική Αστυνομία και Τροχαία είναι μια μαύρη κηλίδα και ντροπή για την Ελλάδα, και έχουν δίκιο οι ξένοι τουρίστες που γελάν με τους μωρούς, και φοβούνται να οδηγήσουνε στη χώρα μας.

~

ΥΓ. Ευτυχώς που ανέβηκε το ΦΠΑ κι έτσι οι καταστηματάρχες θα μπορούν τώρα να μην αποδίδουν περισσότερα... Έτσι θα μπορούν να δίνουν πιο πολλά φακελάκια στους γιατρούς όταν μπαίνουν στα επείγοντα περιστατικά μετά από καραμπόλες στους δρόμους...

Χριστοί Αβέρτα...

Οι Χριστοί του 20ου αιώνα


Τώρα πού τελειώσαμε το αρνί, ας συλλογιστούμε και τι φάγαμε:
Ο Θεός μας έστειλε πολλούς Χριστούς μπας και κανένας πιάσει.



Εδώ βλέπουμε τον Θεό να υποδύεται τον Cecil B. DeMille καθώς προετοιμάζεται να μας παρουσιάσει μία από τις μετεμψυχώσεις του Υιού Του.

Χάρι του ρόλου ο Θεός ξύρισε το κεφάλι του για να μοιάζει περισσότερο του DeMille, αλλά, σε αυτήν την όχι τόσο καλά καμουφλαρισμένη ένδειξη αποκαλύπτει την τριαδική του υπόσταση με τα δάχτυλά του.

Μας έδωσε ένα βουβό Χριστό και έναν ομιλούντα

με τον Max von Sydow στο Geatest Story Ever Told.

Το Hollywood αργότερα ευεργέτησε τον Χριστιανισμό κρατώντας τον Χριστό εκτός καρέ καθ' όλη την διάρκεια του Χιτώνα

αλλά στο τέλος δεν μπόρεσε και παρακάλεσε τον Zefirelli να μας τον δώσει χουβαρντάδικα με τον

Robert Powell στο Jesus of Nazareth, επι πολλές ώρες στην TV.

Πολλοί μπέρδεψαν τον Μπράϊαν με τον Χριστό,
μα στην Life of Brian των Monty Python, ο Χριστός ήταν αυτός:  .

Εν τω μεταξύ, ο Pasolini μας είχε δώσει τούτον εδώ , στο Ευαγγέλιο κατά Ματθαίο , και αργότερα ο Mel Gibson σερβίρισε τον Jim Caviezel εις την Αραμαϊκήν.

Υπήρξε ο Jeremy Sisto στο Jesus, και ο Willem Dafoe στο Last Temptation of Christ του Martin Scorcese κατά Καζαντζάκη.

Ο Χριστός έφυγε από το καρέ για να μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τον Charlton Heston ως Ben-Hur καθώς του έδινε να πιεί νερό , και ο Jesus of Montreal πέρασε απαρατήρητος, όπως και ο Millard Coody στο Prince of Peace...

και, μια που μόλις είχαμε Πάσχα,
να η Judy Garland και ο Fred Astair στο Easter Parade!
και ένας Zombie Jesus!

Ο Χριστός επανεμφανίστηκε ως Christian Bale στο Mary, Mother of Jesus και ως Jeffrey Hunter στο King of Kings, ως Leon Robinson στο βίντεο της Madonna Like a Prayer,
και ακόμα και ως Oliver Reed με την Vanessa Redgrave στο The Devils του Ken Russell.





Στο τέλος, μην αντέχοντας το μπέρδεμά μας, ο Θεός αποφάσισε να μας σώσει κατεβαίνοντας ο ίδιος για να παρουσιάσει την πραγματική του Ιστορία δια κεφαλών Tim Rice & Andrew Lloyd Webber, ματιού Norman Jewison, και σώματος Ted Neely.





ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΧΡΙΣΤΟ:



Συγγνώμη, η ψηφοφορία έκλεισε ήδη κατόπιν επείγοντος μηνύματος
που μου παρέδωσε σε όνειρο χτες το βράδυ ο παραγωγός του Jesus Christ Superstar,
Robert Stigwood.

Λίγο γνωστό γεγονός: Το Ευαγγέλιο των Tim Rice & Andrew Lloyd Webber επρόκειτο να παρουσιαστεί στην σκηνή, σε ένα Γυμνάσιο της Αθήνας το 1974, αλλά η παράσταση μπήκε στο γύψο (παρά του γνωστού: "The Show Must Go On!") αφού και ο τελευταίος παππάς που αντιστεκόταν επί 2 βδομάδες στην γραμμή της εκκλησίας παινεύοντας "τα παιδιά" για "το θάρρος και την ομορφιά του έργου" έρριξε και αυτός την αρνητική του ψήφο όταν "έμαθε πως ο σκηνοθέτης Norman Jewison ήταν Εβραίος". Κρίμα, γιατί και τον Πιλάτο και τον Ηρώδη επρόκειτο να τους τραγουδήσει ο υπογράφων... (με διαφορετικά κουστούμια και μέηκαπ)