Διαπραγματεύσεις

Είδα όνειρο ότι ήμουνα γκαρσόνι σε μια συνάντηση της Τρόικας με έναν μεγάλο πρόεδρο που αντιπροσώπευε τους Έλληνες εργαζομένους. Η παραγγελία στον δίσκο μου ήταν ένας βαρύς γλυκός, ένα υποβρύχιο μαστίχα, και μια ρακί για τους Τροικανούς, και ένα ουισκάκι, ένα Grand Marnier, και ένα μοχίτο για τους Έλληνες αντιπροσώπους. Καθώς τα άφηνα μπροστά στον καθένα, έτσι για να σπάσω λίγο τον πάγο, είπα, το ξέρετε ότι τον καφέ αυτό τον λέγαμε Τούρκικο μέχρι που ο Bravo είπε πριν καμιά σαρανταριά χρόνια "εμείς τον καφέ μας τον λέμε Ελληνικό"; Αλλά ο μόνος πάγος που έσπασε με την ιστορική μου αναδρομή ήταν ο πάγος που έπεσε μέσα στο ουισκάκι του προέδρου ο οποίος κοίταζε την Τρόικα με μάτι που έβγαζε φωτιά.

- Ο λαός λιμοκτονεί! φώναζε ο Ρωμιός. Δεν έχει να φάει, ούτε δουλειά να κάνει!

- Έχετε δίκιο... απαντούσανε οι Τροικανοί.

- Αντί για ανάπτυξη της οικονομίας η παραγωγή και η αγορά έχει τελματωθεί!

- Μα το βλέπουμε...

- Ζητάτε να κόψουμε αποδοχές από αυτούς που ήδη δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι!

- Πράγματι, δεν είναι σωστό...

- Κόβετε τις συντάξεις ανθρώπων που δούλεψαν μια ζωή μόνο και μόνο επειδή απέτυχε το σύστημά σας!

- Το βλέπουμε καθημερινά ότι όπως τα λέτε είναι.

- Ζητάτε να κάνουμε τα ανήκουστα και όταν δεν τα κάνουμε ζητάτε περισσότερα!

- Είναι πράγματι ανεπίτευκτα αυτά που χρειάζονται να γίνουν...

- Αντί να βοηθάτε λαό της ΕΕ τον χαντακώνετε για να τον ξεζουμίσετε!

- Έχετε δίκιο...

- Και κάνετε λάθος ότι θα μπορέσει... έχω δίκιο;

- Έχετε δίκιο...

- Πως έχω δίκιο;

- Όπως τα λέτε είναι.

- Ε, τότε συμφωνείτε;

- Μα και βέβαια συμφωνούμε.

- Άντε μπράβο! σταυροκοπιέται ο πρόεδρος. Ελάτε να τα βάλουμε κάτω.

- Βεβαίως. Τι προτείνετε;

- Πρέπει να ρίξουμε λεφτά στην οικονομία!

- Συμφωνούμε.

- Να ανέβουν οι μισθοί και οι συντάξεις!

- Σωστό.

- Να κατέβουν όλα τα επιτόκια των δανείων!

- Χωρίς αμφιβολία...

- Να κουρευτούν τα δάνεια!

- Οπωσδήποτε.

- Να χαριστούν ορισμένα από τα δάνεια!

- Καλό θα ήτανε...

- Θα το κάνετε;

- Βεβαίως αγαπητέ. Μόνο μια ερώτηση...

- Τι;

- Η χρηματοδότηση;

- Πια χρηματοδότηση;

- Για να επιτευχθούν όλα όσα συμφωνήσαμε;

- Ναι;

- Από που θα έρθει;

- Τι "από που θα έρθει";

- Τα χρήματα για τους μισθούς, τις συντάξεις, την οικονομία, τα δάνεια που θα κουρευτούν ή θα συγχωρηθουν; Αυτά τα χρήματα ποιός θα τα βάλει;

- Εσείς!

- Εμείς;

- Εσείς βέβαια! Εμείς δεν έχουμε δεκάρα.

- Θέλετε να τα βάλουμε εμείς τα χρήματα, όλα;

- Ε, βέβαια!

- Δεν ξέρουμε αν θα γίνει εντελώς αποδεκτή η λύση σας κύριε πρόεδρε, αλλά να την προωθήσουμε. Τίποτα άλλο μπορούμε να κάνουμε για σας;

- Κοιτάχτε... ο γιός μου τέλειωσε πέρσι το Κολέγιο εδώ στην Αθήνα και δεν έχει δουλειά. Είναι καλό παιδί, εργατικό. Υπάρχει μια θεσούλα στις Βρυξέλες να τον βάλετε; Ή στο Βερολίνο;

Αγγελόπουλος

Όταν οδηγώ στα προάστια της Αθήνας οι επιβάτες μου παραπονιούνται επειδή κόβω ταχύτητα σε κάθε διασταύρωση. Δεν έχεις STOP! μου λένε... προχώρα!

Εγώ το ξέρω, τους απαντώ, ότι δεν έχω STOP. Ο άλλος όμως ενδιαφέρεται ότι έχει εκείνος;

Στα πράσινα φανάρια αφήνω το γκάζι και καλύπτω το φρένο. Πράσινο έχεις! μου λένε... προχώρα!

Εγώ το ξέρω ότι έχω πράσινο, τους απαντώ... οι πεζοί το ξέρουν ότι έχουν κόκκινο;

Βέβαια τους πεζούς τους φοβάσαι ιδίως εκεί που δεν έχει φανάρια. Μέχρι και φράχτες σε διαζώματα στην Ποσειδώνος και τις γραμμές του τραμ πηδάνε να περάσουνε.

Έτσι και σταματήσω στην Αθήνα να αφήσω πεζό να περάσει από διάβαση, ο από πίσω μου κορνάρει και φωνάζει και τα μηχανάκια και οι μοτοσικλέτες περνάνε δεξιά κι αριστερά τρομάζοντας τον διαβάτη που περνάει μπροστά μου, και νωχελικά θυμάμαι τοταξίδι που είχα κάνει στο Κάιρο. Μερικές φορές μου φαίνεται ότι αν σταματήσω να περάσει πεζός τον βάζω σε περισσότερο κίνδυνο λόγω αυτών που περνάνε αγανακτισμένα από εκατέρωθεν.

Έχετε δει αυτούς με τα μηχανάκια και τις μοτοσικλέτες που οδηγούν κρατώντας το κράνος τους από το λουρί να κρέμεται από το τιμόνι;

Δεν υπάρχει ποιό δύστυχος Έλληνας από εκείνον που πιστεύει ότι τα πράγματα λειτουργούν όπως είναι γραμμένα στα χαρτιά, για οτιδήποτε από οδική κυκλοφορία έως ιατρική και από μαγαζάτορες έως δικηγόρους και πολιτικούς οργανισμούς. Ότι οι κανονισμοί που είναι γραμμένοι σε κάποιο κατάστιχο σημαίνουν ότι η χώρα έχει νόμους και ότι οι θεωρητικές υποθέσεις που κάνουμε αποδεικύουν μια πραγματικότητα βασισμένη στους νόμους αυτούς και όχι στην αλήθεια της κουτοπόνηρης και άνομης Ελληνικής κοινωνίας μας.

Μαθήματα οδήγησης έκανα και δίπλωμα πήρα στο Λονδίνο. Πιο δύσκολο ήταν να πάρω δίπλωμα οδήγησης από το να περνάω διαγωνισμούς στο Κολέγιο. Τότε τουλάχιστον δεν υπήρχαν καλύτεροι οδηγοί από τους Άγγλους. Τέσσερεις προσπάθειες έκανα να το πάρω μέχρι που το πήρα το 1979. Το πρώτο μου αυτοκίνητο ήταν ένα Mini Morris 1000, 9 χρονών, μωβ! Από τότε έχω οδηγήσει Αγγλικά αυτοκίνητα με το τιμόνι αριστερά στην Αγγλία και στην Ευρώπη, Ευρωπαϊκά αυτοκίνητα με το τιμόνι δεξιά στην Ευρώπη και στην Αγγλία. Έχω οδηγήσει κάπου 715.000 χιλιόμετρα σε 12 χώρες και δύο ηπείρους με 9 αυτοκίνητα δικά μου και πολλά νοικιασμένα.

Είχα δύο ατυχήματα σε αυτοκίνητό μου. Και τα δύο στην Αθήνα. Το ένα, όταν κάποιος στην Κηφισιά δεν σταμάτησε σε STOP του σε διασταύρωση του και έπεσε πάνω μου στην πίσω πόρτα. Το αυτοκινητάκι μου, ένα Alfasud 7 ετών, πετάχτηκε στα σκουπίδια. Το άλλο ατύχημα, πάλι στην Αθήνα, θα σας το πω αν γράψω ποτέ για τον πρώτο μου γάμο, αν λεγόταν γάμος...

Είχα και ένα τρίτο (ή μάλλον πρώτο) ατύχημα πριν από αυτά, το 1978 στο Λονδίνο. Είχα αγοράσει μια μοτοσυκλέτα Honda 125 και μου διάλυσε και την μοτοσυκλέτα και τον αστράγαλο ένας νεαρός Έλληνας που βγήκε από STOP του στην Lancaster Gate οδηγώντας το αυτοκίνητο του εφοπλιστή μπαμπά.

Είχα, για ασφάλεια, αγοράσει κράνος με σαγόνι και πλαστικό μπροστά. Σαν και τώρα θυμάμαι να προσγειώνομαι και να σούρνεται στην άσφαλτο το μπροστινό του κράνους μου και να σκέφτομαι σε εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου ότι αν δεν είχα κράνος με σαγόνι και μπροστινό κάλυμμα θα είχα προσγειωθεί στο πρόσωπό μου...

Όταν έμαθα στην Αγγλία να οδηγώ, δύο πράγματα με μάθανε, κι έκανα 2 χρόνια να τα μάθω και να πάρω το δίπλωμα: 

...να σέβομαι τους άλλους οδηγούς και να προσέχω τους πεζούς.

Γιατί, στο κάτω-κάτω, όσο καλός οδηγός και να είσαι, δεν μπορείς να ξέρεις ποιός οδηγεί στον ίδιο δρόμο με σένα, ή έρχεται φουριόζος από την διασταύρωση, και ποιός πεζός θα περάσει τον δρόμο χωρίς να σε δει.

Ευθύνη για τους πεζούς έχουν οι οδηγοί, είτε οδηγούν φορτηγό, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα ή πατίνι. Τελεία και παύλα. Σε όλα τα είδη μεταφορικών μέσων, γης, αέρος και θαλάσσης, έξω από την Ελλάδα τουλάχιστον, το μεγαλύτερο έχει ευθύνη απέναντι στο μικρότερο, και όλοι οι μηχανοκινούμενοι απέναντι στους πεζούς.

Ήδη έχω διαβάσει 'δω και 'κει ότι ο εκτός υπηρεσίας φρουρός οδηγούσε σωστά και ότι ο Αγγελόπουλος πέρασε τον δρόμο απρόσεχτα με σκούρα ρούχα, άρα ο μοτοσικλετιστής δεν φταίει. Οι Ελληναράδες που το λένε αυτό θα πρέπει να φοράνε πολύχρωμα ρούχα, τεράστια παπούτσια, άσπρη μπογιά στο πρόσωπο, και μια μεγάλη στρογγυλή, κόκκινη μύτη.

Προσπάθησες να μας δείξεις τον καθρέφτη, Θόδωρε,
αλλά στου Ελληναρά την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Όλες τις φωτογραφίες αυτής της ανάρτησης τις τράβηξε ο Κώστας στον Φλοίσβο το 2006 και 2007.

Τσεκ-Πόιντ-Τσάρλι

Αν ο Κώστας είχε οδηγήσει όπως στην παραπάνω φωτογραφία 18 χρόνια νωρίτερα, θα τον είχαν γαζώσει με πολυβόλα.

Στον δρόμο μας από την Ελβετία στην Δανία, με ύστατο προορισμό την Στοκχόλμη στην Σουηδία, υπήρχε ένα εμπόδιο, μπάστακας μπροστά μας: η Γερμανία. Εφ' όσον ο Κώστας είναι στην καταγωγή 100% Αμερικανός, αλλά και 50% Έλληνας και 50% Γερμανός, όσο και να μην είχε πατήσει ποτέ στην Γερμανία, και όσο και να είχε υπερισχύσει 100% η Ρωμιοσύνη καταπλακώνοντας την ανώτερη φυλή, εγώ ως μπαμπάς, και δη μπαμπάς χωρισμένος (με την βοήθεια των θεών) από Γερμανικής καταγωγής μαμά, είχα μεγάλη ευθύνη περί του πως να αντιμετωπίσουμε το εμπόδιο. Έπρεπε να στείλω την καρδιά μου τιμωρία στη γωνία και να αφήσω τον άνθρωπο δίπλα μου ήσυχο να αφουγκραστεί την χώρα της άλλης γιαγιάς και του άλλου παππού.

Και έτσι ακριβώς έκανα, "χαρούμενος" που θα βλέπαμε την χώρα των μισών του προγόνων, και παρασημοφορώ τον εαυτό μου για τον αμερόληπτο και πολιτισμένο τρόπο με τον οποίον εισήγαγα τον νεαρό στην επόμενη αυτή φάση της διαδρομής μας. Περάσαμε τα σύνορα μεσάνυκτα, από την Ελβετία και 16 ώρες αργότερα περνώντας κοντά από το Χάλε του έδωσα κιόλας το κινητό μου να πάρει την γιαγιά του να της πει ότι περνάει από τον τόπο που μεγάλωσε, αλλά δεν ήθελε να τηλεφωνήσει. Μετά 18 ώρες στην Γερμανία τον άκουσα να ψιθυρίζει μονολογώντας: "Δεν το πιστεύω τι μπούρδες με τάιζαν 17 χρόνια!" Από τότε αποφάσισε ότι αντί για τουρίστας προτιμούσε να αισθάνεται σαν την στρατιά του Πάτον! -οπότε και ανέπνευσα λίγο, καθώς με ρωτούσε και του εξιστορούσα τον δρόμο από την Νορμανδία στην Φωλιά του Αετού και μετά στην Νυρεμβέργη.

Στις 19 ώρες αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στην αυτομπάν για μια μικροβλάβη στο δεξί φως και καθώς το έφτιαχνα, πέντε λεπτά αφού είχαμε σταματήσει, σταμάτησε μπροστά μας μια πόρσε και βγήκε ένα νέο ζευγάρι με μπλου τζιν. "Θα σταμάτησαν να βοηθήσουν" λέει ο Κώστας. Οι δύο βγαίνοντας άρχισαν να προχωράνε γρήγορα και αποφασιστικά κατά μας και βγάλανε ταυτότητες κρατώντας τις ψηλά. "Γκεστάπο!" ψιθυρίζω στον Κώστα. Αφού έλεγξαν τα παπίερς μας και μας μέτρησαν με το μάτι κάμποσες φορές, επιθεώρησαν την βλάβη στο φως, είδαν ότι την έφτιαχνα και φύγαν αφού μας είπαν πρώτα να συνεχίσουμε σύντομα τον δρόμο και να μην καθόμαστε εκεί. Φορούσα αθλητικά παπούτσια, αντί για μπότες λουστρίνι, και δεν ακούστηκε ο ήχος των τακουνιών μου καθώς τους βεβαίωσα ότι οι οδηγία θα εκτελεστεί πάραυτα.

Οι αυτομπάν που κάναμε από Ελβετία-Βερολίνο-Αμβούργο ήταν σε αθλία κατάσταση. Ο κυματισμός της ασφάλτου σε ορισμένα σημεία, ιδιαίτερα πλησιάζοντας το Βερολίνο, έκαναν το τζιπ να ταρακουνιέται έτσι που φοβόμουνα ότι κάτι είχε πάθει ο άξονας μέχρι που κατάλαβα ότι ήταν ο δρόμος.

Έχοντας περάσει τα σύνορα Ελβετίας-Γερμανίας μεσάνυκτα, είχαμε φτάσει πρώτα-πρώτα, κατά τις 2 το πρωί, στο Μαύρο Δάσος και το Μπάντεν-Μπάντεν. Κουρασμένοι ψάχναμε για ξενοδοχείο, πανδοχείο ή φάτνη, και λέει ο Κώστας "τι δε θά 'δινα τώρα για ένα Holiday Inn!" Στρίβοντας την επόμενη γωνία είδαμε μπροστά μας ένα μεγάλο Holiday Inn και υψώσαμε τα όμματα προς τους ουρανούς καθώς άγγελοι υμνούσαν από την μεγάλη φωτεινή επιγραφή. 

Μετά την πανσιόν της φροϋλάιν που με κατσάδιαζε επειδή έπαιρνα το ασανσέρ για να πάω στον πρώτο, αντί για σκάλες που είναι πιο υγιεινές, μπαίνοντας στο Holiday Inn ήταν σαν να μπαίναμε στην Αμερικανική Πρεσβεία, home-from-home! Το ίδιο αίσθημα που είχα όποτε μπήκα στην Πρεσβεία στην Βασιλίσσης Σοφίας, σαν ξαφνικά να είμαι ασφαλής.

Αργότερα ζήτησα από τον τύπο στην ρεσεψιόν αν είχε να αγοράσω ένα CD γιατί χρειαζόταν να κατεβάσω κάτι για δουλειά. Ο ρεσεψιονίστας μου απήντησε "Ξέρω τι το ζέλετε το τζιντί! Ζέλετε να ζάψετε μουζική! Αλλά αυτό απαγορεύεται από κόπυζάιτ! Τζ-τζ-τζ! ζατ ιζ βερμπότεν, Γιάαα!" Τον κοίταζα χωρίζ να ζέω πως να απαντήσω.

Σε όλο το δρόμο μέχρι το Βερολίνο ακούγαμε ένα από τα αγαπημένα μας CD, το σάουντρακ του Καμπαρέ του Μπομπ Φόσι με την Λάιζα Μινέλι και τον Τζόελ Γκρέη. Στο Βερολίνο μπήκαμε σε ένα ταξί και ζήτησα από τον οδηγό να μας πάει στο καλύτερο Καμπαρέ του Βερολίνου, χουφτώνοντάς του κάτι έξτρα Ευρώ. Δεν μπήκαμε όμως μέσα στο Καμπαρέ παρά σταθήκαμε και τα λέγαμε για λίγο απ' έξω, γιατί ο Κώστας στην Αμερική είχε μόλις γνωρίσει καινούργια φιλενάδα και αισθανόταν ότι δεν θα ήταν σωστό να πάει σε καμπαρέ. Μέχρι σήμερα το θυμάται!

Το Βερολίνο ήθελα πολύ να το δω. Αλλά όσο γυρνάγαμε γύρω-γύρω δεν μου έδινε τίποτα. Σαν μια μεγάλη αχανής κρύα πόλη χωρίς ψυχή, με πλατύτατες λεωφόρους και διάφορα κέντρα αποσυντονισμένα χωρίς κάποια ιδιαίτερη διάθεση. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό, και άλλωστε καθίσαμε μόνο κάπου 18 ώρες. Είδαμε τα περισσότερα αξιοθέατα και περάσαμε και μερικές φορές από το φημισμένο τσεκ πόιντ τσάρλι με την θύμηση μαυρόασπρων εικόνων του Ρίτσαρντ Μπέρτον...

Το βράδυ φάγαμε σε ένα εστιατόριο όπου η γκαρσόνα, Γερμανίδα, κατάφερνε να σχηματίζει ένα στάνταρ αλλά καλοδουλεμένο χαμόγελο. Πρέπει να ήταν η έκφρασή της νούμερο τρία. Ή τέσσερα. Το εξετίμησα βέβαια γιατί έδειχνε προσπάθεια, κι ας άκουγες ένα ελαφρό τρίξιμο από τους μυς όταν τους τέντωνε για να φέρει τα χείλη της σε μια στάση ημιανοιχτή που οι άκρες να γυρνάνε λίγο προς τα πάνω.

Το χαμόγελο εξαφανίστηκε όταν την ρωτήσαμε ευγενικά και χαρούμενα προς τα που να πηγαίναμε για να δούμε κάποιο απομεινάρι του τείχους. Μπαϊλντισμένη σαν να ήταν έτοιμη να παραιτηθεί και να επιστρέψει στην γιαγιά της για να αρμέγει αγελάδες εξήγησε αγανακτισμένα ότι "έχει κουραστεί να πρέπει να απολογούνται συνέχεια για την ιστορία τους". Ούτε ο Κώστας ούτε εγώ μπορέσαμε να βρούμε λογική ευθεία συνδυασμού του τι ρωτήσαμε και τι απάντηση πήραμε. Φύγαμε με ελαφριά βήματα και βρήκαμε το τοίχος μόνοι μας!

Αφήσαμε την Γερμανία πίσω μας και περάσαμε στην Δανία το απόγευμα της επόμενης μέρας. Το εστιατόριο και το φαγητό στην Κοπεγχάγη ήταν το κάτι άλλο!

Τουρίστρια και ηθοποιός.

Ότι απέμεινε από την Σοβιετική Ένωση και τρεις καμένες γενεές

Vail, CO

Το χιονοδρομικό κέντρο του Vail, στο Κολοράντο, έρχεται τελικά στο μυαλό μας σαν το αγαπημένο μας... δεν ξέρουμε όμως γιατί. Έχουμε πάει στα περισσότερα, στο Κολοράντο, και το καθένα έχει την ιδιαίτερη και ξεχωριστή του ομορφιά, και τ' αγαπάμε όλα. Το Breckenridge με το υψηλότερο αναβατόριο της Βορείου Αμερικής στα 4.300 μέτρα, το υπέροχο και άγριο αλλά "προσωπικό" Arapahoe Basin πάνω στο Continental Divide που χωρίζει Ατλαντικό από Ειρηνικό, Το όμορφο Copper Mountain, το αριστοκρατικό Beaver Creek με την διεθνή πίστα Birds of Prey, το Winter Park, Keystone, Snowmass... μόνο το Aspen ήταν σχετική απογοήτευση...

Αλλά το Vail είναι "home" για μας! Απέχει από το Denver, σε ευθεία γραμμή στον χάρτη 125 χιλιόμετρα δυτικά, 175 να το οδηγήσεις, και πηγαίνει εκεί ο αυτοκινητόδρομος Interstate 70 με δύο-τρείς λωρίδες στην κάθε κατεύθυνση ανάμεσα στα Βραχώδη Όρη.

Το Vail σαν χιονοδρομικό κέντρο έχει έκταση περίπου 9 χιλιόμετρα επί 9, δηλαδή κάπου 80 τετραγωνικά χιλιόμετρα: 5.289 εκτάρια. Φανταστείτε ένα χιονοδρομικό κέντρο σε μία έκταση Πειραιά-Βούλα-Παιανία-Ψυχικό, με αρκετές κορφές και ράχες, ή κάθε μία στο ύψος σχεδόν του Υμηττού. Οι ψηλότερες κορφές μέσα στο Vail είναι κάμποσες, μεταξύ 3.100 και 3.500 μέτρα, και οι βάσεις του είναι στα 2.400 μέτρα. Αυτό σημαίνει κάπου 1.000 μέτρα κάθετο ύψος. Φανταστείτε αυτή την έκταση με τα βουνά της και σκεφτείτε ότι από Πειραιά σε Παιανία πάτε μόνο με αναβατόρια και κάνοντας σκι. Και αυτό είναι ένα από τα περίπου 18 περισσότερο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα της πολιτείας του Κολοράντο.

Έχει 33 αναβατόρια, που μπορούν να εξυπηρετούν 59.092 σκιέρ κάθε δεδομένη στιγμή, και 193 πίστες, από αρχάριους έως πολύ εξπέρ. Κάθε χρόνο πέφτουν συνολικά, από Οκτώβριο έως Απρίλιο, κάπου 346 ίντσες, δηλαδή 865 εκατοστά χιόνι.

Μπορείς να πας μια βδομάδα κάθε χρόνο και πάντα να ανακαλύπτεις καινούργιες περιοχές και πίστες. Για όσους ξέρουν το Vail, και νομίζω ότι ίσως κάποιος συγκεκριμένος ανώνυμος αναγνώστης να το ξέρει αρκετά καλά, ο Κώστας τρελαίνεται για τα back bowls και το Blue Sky Basin. Εμένα μου αρέσει πολύ το Game Creek αλλά και το China Bowl!

Δεν υπάρχει ωραιότερη ξεκούραση το μεσημέρι, μετά από 4 ώρες στις πλαγιές, από το να σταματήσει κανείς σε μια από τις κορφές, στο Two Elk Lodge, για hot chili beans με λειωμένο τυρί, ακολουθούμενο από ζεστή σοκολάτα... πριν συνεχίσει για άλλες 2-3 ώρες...

Στο Vail πηγαίνουν περίπου 1.550.000 σκιέρ και snowboarders κάθε χρόνο, δηλαδή κάπου 300.000 οικογένειες, από μικρά 3-4 χρονών μέχρι ηλικιωμένους. Για τα μικρά παιδάκια υπάρχουν ειδικά λουριά γύρω από την μέση και τους ώμους που τα κρατάει ένας μεγάλος από πίσω και εκείνα κάνουνε σκι μπροστά.Έχετε δει παππούδες και γιαγιάδες να κάνουν σκι καλύτερα κι από σένα; Is it a rocket? No! It's grandma!

Κάθε στιγμή υπάρχουν βέβαια πολλές χιλιάδες οικογένειες στο βουνό και τα ξενοδοχεία στη βάση. Μια φορά, κάποιος είχε πάρει κατά λάθος τα σκι μου για δικά του καθώς ξεκουραζόμασταν στο καφέ του Mid-Vail. Εμένα με κατεβάσανε στο download του αναβατορίου γιατί δεν είχα πια σκι. Ο τύπος έφτασε αργότερα στο μέρος που είχε νοικιάσει τα σκι του και ανακαλύφθηκε ότι πήγε να επιστρέψει λάθος σκι. Κάτω έχει ολόκληρο χωριό γεμάτο καταστήματα. Το όνομά μου δεν ήταν πάνω στα σκι μου -ήμουν ένας άγνωστος ανάμεσα σε χιλιάδες. Την επόμενη μέρα τα σκι βρέθηκαν και μου επεστράφησαν λόγω των προσπαθειών του προσωπικού του Vail και των καταστημάτων στη βάση. Δεν ξέρω αν συνειδητοποιεί κανείς πόση προσήλωση, προσπάθεια και καλή θέληση υπήρξε από πόσα άτομα για να επιτευχθεί αυτό, στο ζενίθ μιας δύσκολης, για το προσωπικό, σαιζόν... βρήκαν ψύλλο στ' άχυρα! Δυό αμαρκάριστα σκι στο Vail.

Ιστοσελίδα του Vail

Χάρτες του Vail

Κάμποσες φωτογραφίες είναι καρέ από τα βίντεο μας, γι αυτό η ποιότητα είναι λίγο περίεργη.

Όλες οι φωτογραφίες © thinkworks.com / All photos © thinkworks.com / All rights reserved

Και εδώ, με τις σημαίες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Πολιτείας του Κολοράντο (η κάθε Πολιτεία έχει και δική της σημαία), μπορείτε να αναπνεύσετε: αυτή ήταν η τελευταία ανάρτηση της σειράς των χιονοδρομικών κέντρων:
 

Σκί, (Βραχώδη Όρη, Νέα Αγγλία, Ελβετία, Ιταλία)
Δολομίτες, (Ιταλία)
Μάτερχορν. (Ελβετία)
Vail, (Κολοράντο, ΗΠΑ)

Από αύριο επιστρέφουμε στην Ευρώπη, για νέες περιπέτιες στην χώρα της Αγγέλας!