Έκλειψη

Η Πρόοδος (πρόοδος και ίση ευκαιρία για αυτήν, για όλους) έχει δύο κυρίως εχθρούς: την Αμάθεια, και το Καπιταλιστικό Μοντέλο.

Τι όμως εννοώ, όταν αναφέρομαι σε πρόοδο; Εννοώ τα εργαλεία μέσω των οποίων επιτελείται πρόοδος σε οποιονδήποτε κλάδο. Επειδή, τα εργαλεία είναι αναπόσπαστα και οργανικά μέρη της ίδιας της προόδου. Κατ' επέκταση, η πρόοδος συνεπάγεται την διαθεσιμότητα των εργαλείων και την κατανόηση, την κτήση της τέχνης/τεχνικής, του πως να χρησιμοποιηθούν.

Εδώ ξεκινάν τα προβλήματα:
- Τα εργαλεία μπορεί να μην είναι διαθέσιμα σε όλους, είτε λόγω γεωγραφίας, είτε λόγω κοινωνίας, είτε λόγω κόστους. Κυρίως λόγω κόστους.
- Η γνώση, και ικανότητα του χρήστη να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία, εξαρτάται από την δυνατότητα και ευκαιρία που έχει κανείς για να εκπαιδευτεί, αλλά κυρίως από το να έχει την διανοητική ικανότητα να κατανοήσει και να κάνει κτήση του την εκπαίδευση και την εφαρμογή αυτής.

Τα εργαλεία σήμερα είναι ψηφιακά. Για να τα χρησιμοποιήσει κανείς πρέπει να έχει τα λεφτά να τα αγοράσει και την διανοητική ικανότητα να τα χρησιμοποιήσει.

Η πρόοδος σήμερα, δηλαδή, είναι περισσότερο Ελιτιστική, και Δαρβινική από όσο ήταν ποτέ.

Όσοι δεν μπορούν αγοράσουν, και να εξοικειωθούν με το να χρησιμοποιούν κομπιούτερ (υπολογιστές) και με προγράμματα (εφαρμογές) αποκλείονται από την πρόοδο και παίρνουν τον δρόμο των δεινοσαύρων.

Από την άλλη μεριά, για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, εταιρείες που κατασκευάζουν κομπιούτερ και γράφουν προγράμματα, τα κάνουν όσο το δυνατόν προσιτά γίνεται στο μέγιστο δυνατόν αγοραστικό κοινό. Με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν περισσότερα χρήματα στην αγορά, όμως, μόνο επειδή πολλοί αγοραστές επιλέγουν να αγοράσουν εργαλεία τα οποία δεν τα γνωρίζουν, ή/και δεν έχουν την διανοητική ικανότητα να μάθουν πως να τα χρησιμοποιούν. Και, η ψευδαίσθηση ευκολίας που χτίζουν οι κατασκευαστές για να αγοραστούν τα προϊόντα τους, μαζεύει ορδές ανθρώπων που χρησιμοποιούν κομπιούτερ και προγράμματα χωρίς να έχουν ιδέα τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Ο Ελιτισμός προς τον οποίον εξελίχθηκαν τα προϊόντα και η αγορά έχει φτάσει πλέον σε επίπεδα που λίγοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν.

Οι νεότεροι ίσως να μην μπορούν να διανοηθούν ένα κόσμο όπου να μην έχουν τα πάντα σε απόσταση δαχτύλων που κινούνται πάνω σε μία γυάλινη επιφάνεια. Οι μέσης ηλικίας ίσως να θυμούνται την εποχή που έπρεπε να χρησιμοποιούμε "ποντίκια" για να αλληλοεπιδράσουν με μία οθόνη. Οι γηραιότεροι από εμάς θυμούνται μια εποχή που για να σχεδιάσεις χρειαζόσουνα σινική μελάνη και χάρακες πάνω σε ριζόχαρτο.

Κάποτε αναρωτιόμουνα πως θα ήταν η ζωή μου σε πέντε χρόνια από τότε. Τώρα πια συνειδητοποιώ ότι χρησιμοποιώ Φώτοσοπ είκοσι τρία χρόνια τώρα, 1-3 ώρες την ημέρα, σχεδόν. Είκοσι τρία χρόνια Φώτοσοπ (για να αναφέρω ένα παράδειγμα από τα διάφορα προγράμματα που χρησιμοποιώ επαγγελματικά, καθημερινά). Πως περάσανε είκοσι τρία χρόνια κιόλας, με εργαλεία ψηφιακής τεχνολογίας.

Και ήδη, αυτά είναι πια παρελθόν, και το επόμενο στάδιο με καλεί να το παρακολουθήσω, ή να γίνω κι εγώ δεινόσαυρος.

Αλλά ας κάνουμε ένα βήμα πίσω μια στιγμή. Όταν λέω Φώτοσοπ, εννοώ το Φώτοσοπ της Αντόπμι, το μοναδικό Φώτοσοπ που υπάρχει. Στον τρίτο κόσμο οι χρήστες-ξερόλες κολλάνε ένα όνομα γνωστής μάρκας σε όλα τα παρεμφερή προϊόντα, και για τα πανηγύρια νά 'ναι. Όπως φερ' ειπείν, για ένα πιο προσητό παράδειγμα, στην Ελλάδα και την Ιταλία τα λένε ολα "τζιπ" και αν ακόμα είναι τογιότα ή σουζούκι. Και για να είναι πιο κούλ, τα λένε "τζιπάκια" όλα. Ξέρετε για ποιόν τρίτο κόσμο μιλάω... για εκεί που τα παιδιά πάνε πανεπιστήμιο να μάθουν πληροφορική και τα μαθαίνουν τα πράματα πως ήταν το επάγγελμα πριν 15 ή και 20 χρόνια (και όταν τελειώσουν μπορούν να λειτουργήσουν μόνο σε ...μουσείο υπολογιστών).

Το ότι: "Η Άγνοια και η αμάθεια, και η ανικανότητα δεν είναι δικαιολογίες", είναι μία έννοια άγνωστη. Όταν βέβαια οι δάσκαλοι δεν προλαβαίνουν να μάθουν κάτι και εκείνο ήδη έχει αλλάξει όταν πάνε να το διδάξουνε, σημαίνει ότι κάτι στην παιδεία έχει μείνει πίσω.

Μπορεί ο καθένας να πει: "εγώ αυτό ξέρω, με αυτό θέλω να μείνω". Αλλά είτε το θέλει είτε όχι, αυτό που εννοεί είναι πως επιλέγει να εκλείψει (το καταλάβει-δεν-το-καταλάβει).

Εγώ πάντα αγόραζα τις άδειες για τα προγράμματα που χρησιμοποιούσα. Ήμουνα ο χαζός βέβαια, όταν πίσω στην γενέτειρα η καθημερινή πραγματικότητα θεωρεί το πειρατεμένο πρόγραμμα μέρος του πως να αποκτήσει κανείς αυτό που θέλει. Όταν το Φώτοσοπ κόστιζε 600, αργότερα 800 και αργότερα 1.400 δολάρια, δεν ήταν εύκολο να μην είσαι πειρατής. Ακόμα και το κυρίως πρόγραμμα που χρησιμοποιώ σαν βάση της εταιρίας μου 20 χρόνια κοστίζει 550 δολάρια για το πρόγραμμα και 2.000 δολάρια για το σέρβερ.

Η φυσική εξέλιξη προσπερνά τα πάντα.

Τώρα πια δεν μπορείς να αγοράσεις, ή να πειρατέψεις, ένα πρόγραμμα και να το έχεις στο κομπιούτερ σου. Δεν πουλιέται πια έτσι. Τώρα δεν μπορείς να αγοράσεις Φώτοσοπ πλέον. Μπορείς μόνο να το νοικιάσεις με πολύ μικρότερο ετήσιο κόστος. Και να παρακαλάς δεν μπορείς να το αγοράσεις και να το βάλεις στο κομπιούτερ σου. Είναι πλέον μόνο για ενοικίαση και βρίσκεται στο κλάουντ (το "σύννεφο", δηλαδή μία φάρμα σκληρών δίσκων συνδεδεμένων στο ίντερνετ όπου μπορείς να αποθηκεύεις τα πάντα και από όπου λειτουργούν τα προγράμματα που θέλεις να χρησιμοποιήσεις από οποιοδήποτε κομπιούτερ).

Για να λειτουργήσει στο κομπιούτερ σου το Φώτοσοπ, όπως και κάμποσα άλλα προγράμματα, πρέπει να έχεις πληρώσει τη δόση σου. Αλλιώς απλά δεν λειτουργεί. Άρα, τέλος η πειρατεία.

Όμως, επίσης, για να λειτουργήσει, χρειάζεσαι τελευταίας τεχνολογίας και ταχύτητας κομπιούτερ, και χρειάζεσαι συνεχή και πολύ γρήγορη σύνδεση με το ίντερνετ. Όσοι ζουν σε βουνά της Ιταλίας με δορυφόρο που πέφτει όταν βρέχει και αστράφτει, καλή τύχη!

Το 1994 είχα αποφανθεί: "Το ίντερνετ πρόκειται να αποδειχθεί κοινωνιολογικό γεγονός". Το 2014 μπορώ να πω ότι "Η τεχνολογία είναι πλέον παντελώς ελιτιστική, και εκείνοι που πρόκειται να εκλείψουν, ή να γίνουν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας στον τρίτο κόσμο, ο οποίος θα είναι όχι γεωγραφικός αλλά θα εξαρτάται από χρήμα και διανοητική ικανότητα, έχουν πλέον το μέλλον άμεσα μπροστά τους".

Ο πολιτισμός μας βαδίζει προς το κλάουντ και τις χρηματικές δόσεις, και την απαραίτητη μόνιμη, γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ. Ο διαχωρισμός μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ο διαχωρισμός εκείνων που μένουν σε τεχνολογικά κατάλληλες περιοχές και εκείνων που μένουν σε περιοχές ανασταλτικές για την τεχνολογία... ο διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που μπορούν να βρουν σωστή εκπαίδευση και εκείνων που δεν μπορούν... ο διαχωρισμός των διανοητικά ικανών από εκείνων που είναι πίσω... είναι διαχωρισμοί άμεσοι και προ των πυλών.

Οι πραγματικότητες αλλάζουν με επιταχυνόμενο ρυθμό, και ο Δαρβινισμός θα φέρει αλλαγές που θα επιβάλλουν σε ανθρώπους που ήδη έχουν γεννηθεί να ζουν σε ένα κόσμο που κανείς ακόμα δεν έχει ιδέα πως θα επιδράσει στην κοινωνία και τους ανθρώπους.

Παραδόσεις

Πόσο καταπληκτικό είναι να δένουν ανθρώπους, οικογένειες, και κοινωνίες οι παραδόσεις τους. Και πόσο καταπληκτικότερο να μπορεί μία παράδοση μιάς χώρας, που την κουβαλά στην ψυχή του κάποιος όταν πηγαίνει να ζήσει σε άλλη χώρα, να φυτεύεται σε μία οικογένεια που δεν την γνώριζε πριν... και να γίνεται η πιο αγαπημένη παράδοση της οικογένειας...

Και σήμερα, κατεβήκαμε στο Φορλί, στην οικογένεια, και για έβδομη χρονιά μαγείρεψα όλη μέρα για Thanksgiving. Ένα παραδοσιακό μενού Νέας Αγγλίας... Με γαλοπούλα 6,5 κιλά ειδικά παραγγελμένη για μας όπως κάθε χρόνο από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς (δεν βρίσκονται τέτοια πουλιά στο εμπόριο αν δεν τα παραγγείλης μιά βδομάδα πριν...), και όλα τα καλούδια από τον Βασιλόπουλο του Φαλήρου, που έχει cranberries, yams, blueberries, pumpkin pie filling και απ' όλα από την Αμερική, και τα φέρνουμε στην Ιταλία. Τα στολίδια τα πήρα από την amazon.com και τα έστειλα στο Νιού Τζέρση από όπου τα παρέλαβε μια θεία που επισκεπτόταν τον γιό της και τα εγγόνια της και τα έφερε στις βαλίτσες της εχτές.

Είναι οργανωμένο το πράμα.

Happy Thanksgiving!!!

Μιά τέτοια γαλοπούλα είχα αγοράσει για τον Κώστα όταν ήταν 4-5 χρονών και την είχαμε κάθε χρόνο.
Το όνομά του ήταν Bruce.
Μόλις βρήκα μία στην amazon που έμοιαζε του Bruce την παρήγγειλα αμέσως, υποθέτωντας ότι θα είναι ο Bruce Jr.,
αλλά τώρα που ήρθε μοιάζει περισότερο με Ralph.

Διασταυρώσεις

"Εάν μία ελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να βοηθήσει τους πολλούς που είναι φτωχοί,
δεν μπορεί να σώσει τους λίγους που είναι πλούσιοι."

Αυτό είναι μια καλή απάντηση σε πολλές διαφορετικές απόψεις της σήμερον ημέρας, όσο και των παμπάλαιων ημερών, όλων των "χθες".
Και του αύριο.
Θυμάται κανείς ποιος το είχε πει;
Θα σας βοηθήσω λίγο: Ήταν καπιταλιστής.

Επαναλήψεις

Τον Νοέμβριο του 2011 είχαμε μπουχτίσει και πήγε ο ηγέτης και είπε "αρκετά! θα κάνω δημοψήφισμα!" Και τον έστειλαν στο διάολο.

Τον Νοέμβριο του 2014 ξαναμπουχτίσαμε και πήγε η ηγεσία και είπε "αρκετά! συμφωνήστε ότι όλα πάνε ρόδινα γιατί αλλιώς θα σας μπει ο τσίπρας!" Και, για την ώρα, καθώς γράφονται τα λόγια αυτά, περιμένουμε να δούμε τι θα απαντήσουνε.

Και τότε, και τώρα, βλέπουμε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η ηγεσία της Ελλάδας χρησιμοποιεί την ψήφο του Ελληνικού λαού σαν μπαμπούλα για τους δανειστές.

Το 2011 λεγόταν "δημοψήφισμα", όπου ο Ελληνικός λαός θα ψήφιζε εναντίων του μνημονίου, άρα θα έβγαινε εκ των πραγμάτων από την Ευρωζώνη.

Το 2014 λέγεται "δημοσκόπηση" που βγάζει τον τσίπρα πρώτο σε πιθανές εκλογές, οι οποίες θα συμβούν αν δεν συμφωνήσει η Τρόικα ότι όλα είναι ρόδινα --και αφού βγει ο τσίπρας υποθέτουμε ότι δυό-τρία ντόμινο πιο κάτω θα βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη.

Ο Μπαμπούλας είναι πάντα η ψήφος του Ελληνικού λαού.

Κανείς όμως δεν έχει ρωτήσει τον Ελληνικό λαό...

Είναι άραγε σίγουρο ότι μέσα στο παραβάν, μπροστά στις κάλπες, το 2011 τα 51% θα είχαν ψηφήσει να βγούμε από την Ευρωζώνη;
Είναι άραγε σίγουρο ότι και αύριο να γίνουν εκλογές, και πρώτος να έρθει ο τσίπρας, θα βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωσώνη;

Υπάρχει και μία άλλη άποψη που κανείς δεν έχει ταυτοποιήσει:

Ότι, η άνοδος του τσίπρα, στην μεση μιας νύχτας, από 4% στα 24%, το 2012, ήταν ο τρόπος του Ελληνικού λαού να τελέσει το δημοψήφισμα του Γιωργάκη το οποίο ο ίδιος ο Γιωργάκης δεν μπόρεσε να το κάνει. Παραθέτω προς θεώρησή σας, δηλαδή, πως, ότι έχει ο τσίπρας πάνω από 4%, αντιπροσωπεύει το δημοψήφισμα του Ελληνικού λαού το οποίο δεν του επέτρεψαν τον Νοέμβριο του 2011. Και στο κάτω-κάτω, για 20% μιλάμε, όχι για 51%.

Και μάλιστα, ένα "δημοψήφισμα" πολύ πιο ακίνδυνο από αν ήταν πραγματικό. Από τα 20% παραπάνω που πήρε ο τσίπρας, πόσα θα δινόντουσαν από τους ψηφοφόρους αν ήξερε ο ψηφοφόρος ότι η ψήφος του μπορεί άμεσα να τον βγάλει από την Ευρωζώνη, όπως θα γινόταν με το δημοψήφισμα του Γιωργάκη, ή με το να δώσει παραπάνω από 32% στον τσίπρα σε εκλογές; Όχι, αγαπητοί μου. Ο λαός δίνει το 20% έξτρα στο 4% ξέροντας, έστω και υποσυνείδητα, ότι κάνει κάτι σαν ένα συμβολικό δημοψήφισμα.

Ο Ελληνικός λαός δεν είναι, στην τελική, ούτε πιο χαζός από άλλους, ούτε μπαμπούλας. Απλά του αρέσει ο τσαμπουκάς όταν δεν έχει (ο τσαμπουκάς) άμεσο κίνδυνο να βγει αληθινός.

Εγώ πάντως πιστεύω ότι οι δανειστές μπορούν να αρχίσουν να κοιτάν δια μέσω της μπούρδας των ηγετών, και φερέλπιδων ηγετών, και να σταματήσουν να φοβούνται την πραγματική ψήφο του Έλληνα σα νά 'ναι μπαμπούλας... Ο Έλληνας είναι πονεμένος από (όλους) τους εγχώριους σωτήρες. Δεν είναι πια και ντιπ χαζός.

Σιωπηλά

Στην προηγούμενη ανάρτηση μάθαμε πως ένας αρσενικός αντιπρύτανης πρότεινε πως «πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι βρισκόμαστε σε θέσεις εξουσίας, και όποιος παραφέρεται να τρώει μια σφαλιάρα». Πριν από αυτό είχαμε ακούσει την προτροπή ενός αρσενικού υπουργού ότι όποιοι δεν μας αρέσουνε να πάνε στο διάολο.

Ας παραμείνουμε λίγο στο θέμα της σφαλιάρας, και άλλων ποικίλων ειδών επιβολής της άποψης του να πάει κάποιος στο διάολο.

Μαθαίνουμε στο Ελληνικό Χάφφινγκτον Ποστ τα νούμερα για την ενδοοικογενειακή βία στην Ελλάδα.

Η τηλεφωνική γραμμή SOS δέχτηκε, από κακοποιημένες γυναίκες, 10.176 κλήσεις σε δύο χρόνια, δηλαδή 14 κλήσεις την ημέρα. 

Δεν ξέρω για την Ελλάδα, αλλά, στις ΗΠΑ τα δεδομένα προτείνουν πως μόνο 45% των γυναικών καλούν κάποια γραμμή βοηθείας, και εφ' όσον στην Ελλάδα η γυναίκα αισθάνεται (και είναι) πολύ λιγότερο χειραφετημένη από τις Αμερικανίδες, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό των γυναικών που αναφέρουν κακοποίηση στην Ελλάδα είναι μικρότερο από το ποσοστό στις ΗΠΑ. Ότι, δηλαδή, ο πραγματικός αριθμός κακοποιημένων γυναικών τον χρόνο στην Ελλάδα να είναι κοντύτερα στις 20 με 40 την ημέρα ...αν και είναι πιθανότατο ο αριθμός να είναι πολύ μεγαλύτερος, μιά και στην Ελλάδα δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη σε υπηρεσίες βοηθείας, ιδίως όταν πρόκειται για "προσωπικές υποθέσεις". Εν τω μεταξύ πρέπει να αναρωτηθούμε πόσο ψηλότερα είναι στην Ελλάδα το κατώφλι του τι θεωρίται "βία" από εκείνο των ΗΠΑ --και, ακόμα, κατά πόσον η βία μεταξύ συντρόφων φαίνεται "φυσική" στον Έλληνα και την Ελληνίδα... Και τι θέση παίρνει η εκκλησία (στην οποία βρίσκουν αποκούμπι πολλοί άνθρωποι {εννοώ εκείνη την οργάνωση που διδάσκει στην γυνή να φοβείται το άνδρα, τρομάρα του}).

Από τις γυναίκες που τηλεφώνησαν, οι 197 ήταν μεταξύ 15 και 24 ετών. Δηλαδή, μόνο το 2% των γυναικών ήταν 24 ετών και κάτω. Πράγμα που σημαίνει ότι, ή τα μαμμόθρεπτα αρσενικά δεν χτυπάνε γυναίκες κάτω των 25 ετών (μόνο εκείνες σε ηλικία πλησιέστερη στην μανούλα τους, ή όταν οι ίδιοι είναι κοντύτερα στην ηλικία του μπαμπάκα τους κατά πως ήτανε στις αναμνήσεις τους), ή οι γυναίκες κάτω των 25 ετών δεν θέλουν, για κάποιο λόγο, να αναφέρουν ότι ο σύντροφός τους τις κακοποίησε. Ή, και τα δύο.

Από τις 10.176 γυναίκες που τηλεφώνησαν, οι μισές ήταν παντρεμένες και οι άλλες μισές όχι, πράγμα που δείχνει, μάλλον, ότι καμία σημασία δεν παίζει το αν είναι παντρεμένη ή όχι η γυναίκα την οποία αποφασίζει να κακοποιήσει ένα αρσενικό μαμμόθρεφτο που το παίζει και άντρακλας.

Το 70% των γυναικών που τηλεφώνησαν είχαν τελειώσει Γυμνάσιο ή Πανεπιστήμιο, πράγμα που προτείνει ότι οι άντρακλες με τα μικρούτσικα πι-πί προτιμούν να σπάνε στο ξύλο γυναίκες οι οποίες έχουν κάποια παιδεία η οποία κάνει τους κομπλεξικούς να αισθάνονται μειονεκτικά.

Το 65% των γυναικών που κακοποιείται από "σύντροφο", επιλέγουν να παραμείνουν στην σχέση, υποθέτω επειδή ελπίζουν ότι αύριο θα ξυπνήσει διαφορετικός ο μαλάκας που διαλέξανε, ή τους έχει πείσει ότι φταίνε εκείνες, ή δεν έχουν που αλλού να πάνε. Και η πολιτεία/κοινωνία αδιαφορεί.

Υπάρχουν τόσα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στον τόπο τούτο και στην "κοινωνικά αποδεκτή" ταυτότητα της γυναίκας πριν υπάρξει οποιαδήποτε λογική στο να αυτοαποκαλούμαστε "Ευρώπη".

Μία καλή ερώτηση είναι τι ποσοστό Ελλήνων ανδρών (και τι ποσοστό Ελληνίδων γυναικών --ναι, τα πάντα είναι πιθανά σ' αυτή τη ζωή) πιστεύουν ότι συμφωνούν με την παρακάτω φράση.

"Δεν μπορείς να φέρεις άνδρες και γυναίκες σε ίσες θέσεις: αυτό είναι ενάντια στην φύση, γιατί η φύση τους είναι διαφορετική".

Όσοι συμφωνούν με την φράση αυτή είναι σε καλή παρέα. Την είπε ο φίλτατος Ταγιίπ Ερτογάν. Πότε είδατε Τούρκικο σήριαλ για τελευταία φορά;

Φασιστοποιήσεις

Καλησπέρα παιδάκια! Χθες είχαμε μάθει πως ένας υπουργός Ανάπτυξης γνωμοδότησε ότι η Τρόικα πρέπει να πάει στο διάολο. Σήμερα θα ξεκινήσουμε από το ότι ένας αντιπρύτανης πανεπιστημίου, και δη σχολής φιλοσοφικής, αποφάνθηκε ότι «πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι βρισκόμαστε σε θέσεις εξουσίας, και όποιος παραφέρεται να τρώει μια σφαλιάρα», όπως γίνεται (λέει) στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης.

Η δική μου ερώτηση είναι απλή. Ένας αντιπρύτανης, και δη της φιλοσοφιοκής, υποτίθεται ότι είναι γνώστης της προέλευσης των όρων, και θα έπρεπε να γνωρίζει ότι ο όρος "φασισμός" προέρχεται από την φάσια των Ρωμαϊκών λεγεώνων, λέξη συγγενής με την Ελληνική καθομιλουμένη "φάτσα", και ότι το να θέλεις να επιστρέψεις στην δόξα των προγονικών λεγεώνων ήταν το πιστεύω και όνειρο που εμφύσησε ο Μουσολίνι στους Ιταλούς, τις δεκαετίες των '20 και των '30. Φασισμός. Το να βλέπεις έναν ομφάλιο λώρο μεταξύ εσού και των προ 2000 ετών κατοίκων της περιοχής σου, και να ονειρεύεσαι να αποκαταστήσεις την δόξα τους-σου (έστω και απαιτώντας να σου χαρίσουνε τα δανεικά για ευχαριστώ που τους κατέβασες από τα δέντρα... )

Μα, τότε, πως ο κύριος αντιπρύτανης θέτει την εικασία του στο μέλλον, ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε; Δεν βλέπει γύρω του ότι αυτό έγινε ήδη από την χούντα και δεν σταμάτησε ποτέ, με πολλούς συμπατριώτες μας να πιστεύουν ότι είναι τα εγγονάκια του Πλάτωνα και του Περικλή, ξεχνώντας βολικά τα χρόνια και ανακατατάξεις του εν τω μεταξύ; Και, μη έχοντας τίποτα, ΜΗΔΕΝ, να επιδείξουν για τους εαυτούς τους, πολλοί Έλληνες βρίσκουν ήδη ταυτότητα στους αρχαίους υμών προγόνους;

Τι να φασιστοποιηθούμε ρε φίλε; Ξύπνα και κοίτα γύρω σου...

Τώρα μάλιστα που αριστερίζει η δεξιά και δεξιώνεται η αριστερά, τώρα είναι που θα αρχίσουνε να μας τα χαρίζουνε αντί να μας τα δανείζουνε! Η Γη έχει ανάγκη, ρε, από απογόνους του Σωκράτη! Αν όχι για τίποτ' άλλο, τουλάχιστον για να πιεί το κώνειο...

Αυτό που δεν ξεκαθάρισαν, ο αντιπρύτανης και ο υπουργός, είναι αν θα πάνε οι δανειστές στον διάολο και μετα θα φασιστοποιηθούμε, ή αν πρώτα θα φασιστοποιηθούμε και μετά θα πάνε οι δανειστές στο διάολο... (τους φοιτητές τους έχουμε ήδη στείλει εκεί προ πολλού)

Τους φοιτητές (και τους μαθητές), λέω, τους έχουμε στείλει προ πολλού στο διάολο. Κάθε λίγο και λιγάκι, κάμποσες φορές την ίδια χρονιά, βγάζουν καινούργιους νόμους, κανονισμούς, ύλη, θέσφατα και ιστορίες, όπου μόνο συνοχή και σταθερότητα δεν έχει η παιδεία των φοιτητών και των μαθητών... και είναι ο διάλος και ο φασισμός στο μέλλον; ποιόν δουλεύετε, ω λυπηρά υποκείμενα;

Καπνός

Ο υπουργός Ανάπτυξης Γεράσιμος Γιακουμάτος φέρεται στο Βήμα της 24/11/2014 να είπε, αναφερόμενος στην Τρόικα και στην συνάντηση που θα έχει στο Παρίσι ο υπουργός Oικονομικών, "να πάνε στο διάολο να τελειώνουμε".

"Να πάνε στο διάολο να τελειώνουμε", είπε, για τους δανειστές και επιτηρητές μας ο υπουργός Ανάπτυξης.

Και αμέσως οι απόγονοι του Πλάτωνα και του Περικλή επευφήμησαν και εχάρηκαν χαρά μεγάλη. Διότι το σωστό να λέγεται, όταν επί τέσσερα χρόνια οι δανειστές επιμένουν ότι κάποια μέρα τα δανεικά πρέπει να επιστραφούν... και δεν καταλαβαίνουν ότι ποτέ δεν θα δούνε δεκάρα... έ! ας πάνε επί τέλους στο διάολο να τελειώνουμε.

Μου θύμισε μια συζήτηση που είχα μια φορά με Δημόσιο Λειτουργό του Ελληνικού Κράτους. Θα πρέπει να ήταν 2011 και είχα πάει στη ΔΟΥ στο Φάληρο να διεκπεραιώσω ορισμένες λεπτομέρειες των υποθέσεών μου. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσαν, κατά την επίσκεψή μου στην ΔΟΥ, οι υπάλληλοι του κράτους να πηγαίνανε στο διάολο να ξεμπέρδευα. Μάλιστα, φοβόμουνα μήπως και με στείλουν εμένα στο διάολο, και ήμουν πολύ καλό παιδί. Τρεμόπαιζα και τα βλέφαρά μου με χαμόγελο κάθε φορά που τους ζητούσα συγγνώμη για την άθλια ύπαρξή μου.

Όπως κάθε φορά, έτσι και εκείνη την φορά, οι περιπλανήσεις μου με έφτασαν μέχρι τον ιερό χώρο του κυρίου Διευθυντά. Ο οποίος και εκείνη την φορά, όπως κάθε φορά, έδωσε ως σοφός Σολομώντας την λύση και σκίσαμε το μωρό στα δύο.

Εκείνη τη φορά, σε αντίθεση με τις άλλες φορές, αφότου δόθηκε πεφωτισμένη λύση στο ανάξιο θέμα μου, ανταλλάξαμε και δύο φιλικές κουβέντες, σαν δουλοπάροικος προς Ευγενή, για την κατάσταση του φέουδου, η οποία τότε ήταν κάπου δυό τρεις μήνες πριν το δημοψήφισμα του Γιωργάκη (εκείνο περί του οποίου ακούσανε η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ και στείλανε τον Γιωργάκη στο διάολο).

"Μην φοβάστε τίποτα", μου είχε πει ο κύριος Διευθυντάς. "Ο κύριος Παπανδρέου θα τα λύσει αυτά τα θέματα άμεσα. Πρόκειται να ταξιδέψει πάλι στο εξωτερικό και, όταν επιστρέψει, αυτά τα περί κρίσης θα έχουν ξεπεραστεί".

Μα τον Θεό, μα την Παναγία να πέσει φωτιά να με κάψει, αυτά τα λόγια ακριβώς μου είπε και τα άκουσα.

Συνήθως όλο και κάτι έχω να απαντήσω, και σπάνια δεν απαντώ, έστω και με καλοδιάθετο πνεύμα, όταν ακούω μαλακίες. Αλλά, φίλοι μου, η μαλακία τούτη ήταν τόσο αστρονομικής έκτασης που με αποσβόλωσε και με αποστόμωσε, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Θυμάμαι σαν και τώρα που σκεφτόμουνα τι να απαντήσω... το μυαλό μου έτρεχε σαν προσέσορας κομπιούτερ κλικ-κλικ-κλικ να κατεργαστεί και να επεξεργαστεί τα δεδομένα, αλλά πάγωνε και δεν έβγαζε τίποτα.

Χαμογέλασα και είπα... "Μακάρι! μακάρι... Ευχαριστώ κύριε Διευθυντά!" και έγινα καπνός.

Τι να πούμε και στον κύριο Γιακουμάτο... "Μακάρι! μακάρι... Ευχαριστούμε κύριε Υπουργέ!"

Άντε να γίνουμε καπνός γιατί δε μας βλέπω καλά.

...Νοέμβριος 2011... Νοέμβριος 2014... τι μου θυμίζει... τι μου θυμίζει...

Φερετζές

Η Μαριορή αποφάσισε πως αυτό που της έλειπε ήταν ένας φερετζές. Κοστολόγησε λοιπόν έναν καθως-πρέπει φερετζέ και έγραψε στην Ευρώπη, σε αρωματισμένο χαρτί αλληλογραφίας, με ροζ μελάνι, και της ζήτησε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ για να αγοράσει δύο.

Πριν καλά-καλά προλάβει η Ευρώπη να ξύσει τα αποτέτοια της, οι εφημερίδες ανακοίνωσαν, με καραμούζες και βεγγαλικά, ότι θα γίνει πεζόδρομος η Πανεπιστημίου και ότι θα γίνουν έργα απείρου κάλους στο Φάληρο. Μάλιστα, έδειξε φωτογραφίες από μακέτες σχεδίων και ζωγραφισμένους ευτυχισμένους Ευρωπαίους να περπατάνε στον πεζόδρομο της Πανεπιστημίου και ανάμεσα από τα έργα απείρου κάλους στο Φάληρο. Το είδος μακέτας και ζωγραφισμένων σχεδίων που κοστίζουν μερικά εκατομμύρια Ευρώ μόνο για να δημιουργηθούν. Σαν σχέδια.

Θυμάσαι το νοίκι που παίρναμε στο Φάληρο, 420 Ευρώ; ρώτησα την Μαργαρίτα. Ναι! μου απαντάει. Εκείνο που λέγαμε ότι αν είμασταν στην δυτική Ευρώπη αντί 420 θα ήταν 1.500; Ναι! μου ξανα-απαντάει. Ξέρεις πιο λέω; εκείνο που τώρα από 420 το κατεβάσαμε στα 280; Το ξέρω, απαντάει ξανά, υπομονετικά. Τι έγινε; πρέπει να το κατεβάσουμε στα 220; Όχι της απαντώ. Θα κάνουν έργα απείρου κάλους στο Φάληρο και τότε μπορεί να το ανεβάσουμε στα 350.

Αλλά φαίνεται ότι τα περιστέρια στην βεράντα σταματήσανε να κουτσουλάνε, ακούσανε την συνομιλία, και πετάξανε κατευθείαν προς τις Βρυξέλες όπου πληροφορήσαν τους αρμόδιους πως ο Δημήτρης και η Μαργαρίτα άρχισαν να ονειρεύονται ότι το νοίκι που ήταν 420 και το κάνανε 280 μπορεί να το ανεβάζανε πάλι προς τις 350 όταν γίνουν τα έργα απείρου κάλους στο Φάληρο, αφού γίνει πεζόδρομος η Πανεπιστημίου. Και τα καθίκια κόψανε την χρηματοδότηση.

Γιοκ πεζόδρομος η Πανεπιστημίου, γιοκ έργα στο Φάληρο. Και φταίνε τα περιστέρια της βεράντας μας που μας καρφώσανε, τα μούλικα.

Τώρα βέβαια, θα μου πείτε, τόσα έργα γίνανε για τους Ολυμπιακούς που κάθονται τώρα σκουριασμένα και άδεια, επειδή προφανώς ο Έλληνας ενδιαφέρεται να τα παίρνει καθώς δημιουργεί, αλλά δεν έχει και πολύ σκασίλα να συντηρεί και να εκμεταλλεύεται αφού δημιουργήσει κάτι. Μα ναι! Είναι το γνώρισμα κάθε μεγάλου καλλιτέχνη, κάθε μεγάλου φιλόσοφου.

Θα μου πείτε επίσης ότι εδώ η Πατρών-Κορίνθου είναι γιαπί-καρμανιόλα 8 χρόνια και δεν έχουμε πιάσει ένα κασμά. Μα ναι! με άλλη χαρά θα τρέξουμε να φτιάξουμε τους δρόμους μας στην επαρχία όταν ξέρουμε ότι μπορούμε πλέον να χρεώνουμε δέκα Ευρώ τον φραπέ στην Πανεπιστημίου και να κάνουμε τσάρκα ανάμεσα στα ζωγραφισμένα δέντρα στα μοντέρνα άλση του Φαλήρου.

Επίσης, θα σας πω και το άλλο. Τα έργα θα δημιουργούσαν καινούργιες μόνιμες θέσεις εργασίας. Οδοκαθαριστών. Ξέρετε πόσοι οδοκαθαριστές θα χρειαζόντουσαν να καθαρίζουν τα καινούργια έργα, αφού παραδοθούν, έτσι που ο Ρωμιός αφήνει στο διάβα του σκουπιδότοπους; Εντάξει, δεκτό, κάνοντας την Πανεπιστημίου πεζόδρομο δεν θα μπορούσε ο κόσμος να οδηγεί τα αυτοκίνητά του ώστε να πετάει τα σκουπίδια του από το παράθυρο. Αλλά και πάλι, θα υπήρχαν τα μηχανάκια (αυτά οδηγούν παντού), και τόσοι πεζοί... όλο και κάποιες γόπες, περιτυλίγματα, μπουκάλια και άδεια κουτιά και χρησιμοποιημένα προφυλακτικά θα αφήνανε. Όλους όσους θα προσελάμβανε ο Δήμος για να φτιάξουν επιτροπές να αποφασίσουν πόσοι οδοκαθαριστές χρειάζονται... άνεργους θα τους αφήσουμε τώρα;

Η θύμηση της νιότης μου έχει πρόσωπο: Τον Απόλλωνα και το Αττικόν στην Σταδίου όπου έβλεπα τις ταινίες που έχτισαν τα χρόνια μου μέχρι το 1975. Τα αγαπούσα εκείνα τα δύο σινεμά. Πέρασα τον Σεπτέμβριο από την Σταδίου και είδα το κουφάρι και τα αποκαΐδια που κάποτε ήταν ο αγαπημένος μου προορισμός. Δύο, ή τρία χρόνια αφού τα κάψανε στο όνομα των αγώνων της οχλοκρατίας ακόμα έτσι είναι. Και μου θέλετε και πεζόδρομους και έργα στο Φάληρο. Και η κακιά Ευρώπη δε δίνει γρόσι, ε;

Πρακτικές

Πιθανώς Έλληνες αναγνώστες να μην ενδιαφέρονται τόσο πολύ για υποθέσεις Αμερικανικές, πλην, η Αμερική είναι το καζάνι όλων, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, και ως εκ τούτου η σπουδή των πραγμάτων της Αμερικής ίσως να έριχνε λίγο φως στην υφή, τα προβλήματα και τις λύσεις των προβλημάτων όλων των κοινωνιών της ανθρωπότητας --οι οποίες και αποτελούν την Αμερική ...το τελευταίο σύνορο.

Λένε ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται, και πιστεύω ότι δεν επαναλαμβάνεται τόσο σαν κύκλος όσο σαν ...σπιράλ.

Τρία ονόματα από την Αμερικανική Ιστορία του εικοστού αιώνα μας κοιτούν επίμονα μέχρι να αναγνωρίσουμε τα πρόσωπά τους στις σημερινές μας πράξεις, στον εικοστό πρώτο αιώνα.

Ο νεώτερος Γερουσιαστής από το Γουισκόνσιν, το πρώτο μισό της δεκαετίας του '50, έδωσε το όνομά του σε μία εποχή ποταπού διωγμού. Μιά εποχή, και πρακτική, που την γνωρίζουμε ως Μακαρθισμό. Ο Γερουσιαστής Τζο Μακάρθυ πέθανε μεθυσμένος στο γραφείο του στην Γερουσία το 1957, δύο χρόνια περίπου αφού η ίδια η Γερουσία είχε εξουδετερώσει την δύναμή του η οποία του είχε επιτρέψει να καταστρέψει τόσες ζωές.

Ο ισόβιος διευθυντής του Ομοσπονδιακού Γραφείου Ερευνών, επί 50 χρόνια μαγνητοφωνούσε παράνομα τους πάντες και τα πάντα, μέχρι και τον Μαρτιν Λούθερ Κινγκ να κάνει έρωτα σε δωμάτια Μοτέλ. Ο Τζέη Έντγκαρ Χούβερ έπαιζε τις μαγνητοταινίες του για διασκέδαση σε ιδιωτικά πάρτι στο σπίτι του. Μετά τον θάνατό του πολλοί έτρεξαν να προλάβουν να βρουν το αρχείο μαγνητοταινιών του Χούβερ, για να το χρησιμοποιήσουν οι ίδιοι για τους δικούς τους σκοπούς, αλλά το αρχείο δεν βρέθηκε ποτέ.

Ένας δικηγόρος ονόματι Ρόη Μάρκους Κων έπαιξε ζωτικό ρόλο στα σχέδια και του Μακάρθυ και του Χούβερ, εκφοβίζοντας δικαστήρια, κοινή γνώμη και μέσα ενημέρωσης με μισές αλήθειες, ψέματα και παραπλανητικά στοιχεία, μέχρι που το ρουσφέτι το οποίο προσπάθησε να κάνει για τον ερωμένο του, που έκανε θητεία στον στρατό, ξεκίνησε να ρίχνει τα ντόμινο που έριξαν τον Μακάρθυ. Σε άλλη στιγμή, το θράσος του Κων κινδύνεψε να φέρει στην δημοσιότητα την ομοφυλοφιλική σχέση δεκαετιών μεταξύ του διευθυντή και του υποδιευθυντή του FBI, Χούβερ και  Τόλσον, οι οποίοι και τον "άδειασαν" για να σωθεί η υπόληψή τους. Ο Κων πέθανε από AIDS το 1986.

Πενήντα χρόνια αργότερα δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, εκτός από την έκταση των επαναλαμβανομένων πρακτικών υποτραπέζιας εξουσίας, η οποία, έκταση, έχει πλέον υπερβεί ανθρώπους και έχει ανέλθει σε επίπεδα αστρονομικά.

Οι μαγνητοταινίες του προσωπικού αρχείου του Χούβερ ωχριούν σαν χόμπι μικρού παιδιού μπροστά στην καταγραφή που γίνεται συνεχώς επί παγκοσμίου επιπέδου, καθημερινά, των τηλεφωνημάτων μας και των ανταλλαγών μεταξύ μας στο ίντερνετ, όπως επιβεβαίωσε ο Έντουαρντ Σνόουντεν πέρσι.

Η δημαγωγοί σήμερα δεν μας εκφοβίζουν με κόκκινες κομουνιστικές αρκούδες και ροζ ομοφυλόφιλους των '50, αλλά με την θρησκεία του Ισλάμ και τους τζιχαδιστές --ξεχνώντας βολικά ότι αυτά με τα οποία μας εκφοβίζουν είναι αντιδράσεις και απαντήσεις στην κατακτητική συμπεριφορά των διψασμένων για πετρέλαιο.

Αν το πνεύμα του Χούβερ και το πνεύμα του Τζο Μακάρθυ καρποφόρησαν τόσο εύφορα στην κοινωνία του αύριο, ποιοί άραγε είναι οι Ρόη Κων του σήμερα; Τους βλέπουμε παντού. Είναι όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν για οτιδήποτε. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τους φόβους μας για να μας κάνουν να τους δώσουμε την δύναμη να κάνουν ότι θέλουν, στο όνομά μας.

Πως να αντιμετωπίσει κανείς, και να εξουδετερώσει, τους Χούβερ, Μακάρθυ και Κων του σήμερα; Δεν ξέρω, ακριβώς... --όμως η Ιστορία πάντα μας διδάσκει κάτι, και ίσως να μπορούσαμε να πάρουμε μια ιδέα, ένα μάθημα, από τον τρόπο με τον οποίον ένας άνθρωπος, ένας δικηγόρος από την Μασαχουσέτη, έριξε μέσα σε λίγα λεπτά, τον Τζο Μακάρθυ, το 1955.

Ο Τζόζεφ Γουέλτς, από το μεγάλης εκτίμησης δικηγορικό γραφείο Χέηλ και Ντορ της Βοστώνης, κατά την διάρκεια ακρόασης της επιτροπής του Μακάρθυ, είχε στριμώξει τον Ρόη Κων με μία φωτογραφία, την οποία ο Κων είχε αλλάξει από την αρχική, κάνοντας την αλλαγμένη φωτογραφία να δείχνει ότι ο υπουργός του στρατού χαμογελούσε επαινετικά στον "προστατευόμενό" του, στρατιώτη Σάην.

Για να αποτρέψει την επίθεση κατά του Ρόη Κων, ο οποίος ήταν εκπρόσωπος του Μακάρθυ, ο Τζο Μακάρθυ αντεπιτέθηκε δημόσια στον Τζόζεφ Γουέλτς αποκαλύπτωντας ότι ένας ναρός δικηγόρος που εργαζόταν στο γραφείο του Γουέλτς, όταν ήταν ακόμα στο πανεπιστήμιο, ανήκε για λίγο καιρό σε ένα σωματείο που θεωρείτο κομουνιστικό.

Αυτή ήταν η απάντηση του Γουέλτς:

«Μέχρι αυτή τη στιγμή, γερουσιαστή, νομίζω ότι ποτέ δεν είχα εκτιμήσει την πραγματική έκταση του πόσο απάνθρωπος είστε, ή του πόσο παράτολμα απερίσκεπτος είστε. Ο Φρεντ Φίσερ είναι ένας νεαρός ο οποίος πήγε στη Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, προσελήφθη στην εταιρεία μου και ξεκινά καθ' όπως φαίνεται, μια λαμπρή καριέρα με εμάς. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα ήταν δυνατόν να φερθείτε τόσο απερίσκεπτα και με τόσο απάνθρωπη σκληρότητα για να τραυματίσετε το εν λόγω παλικάρι. Είναι αλήθεια ότι εργάζεται ακόμα στην Χέηλ και Ντορ. Είναι αλήθεια ότι θα συνεχίσει να εργάζεται στην Χέηλ και Ντορ. Είναι, λυπάμαι να πω, εξίσου αλήθεια ότι θα έχει για πάντα πάνω του την ουλή της πληγής που άσκοπα προκλήθηκε από εσάς. Αν ήταν στο χέρι μου να σας συγχωρέσω για την απερίσκεπτη σκληρότητα σας θα ήθελα να το κάνω. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλός άνθρωπος, αλλά η συγχώρεση σας θα πρέπει να προέλθει από κάποιον άλλον εκτός από εμένα.»

Όταν ο Μακάρθυ προσπάθησε να ανανεώσει την επίθεσή του, ο Γουέλτς τον διέκοψε:

«Κύριε γερουσιαστή, μπορούμε να σταματήσουμε να μιλάμε γι' αυτό το θέμα; Το ξέρουμε ότι ανήκε στην Ένωση Δικηγόρων. Ας μην δολοφονήσουμε αυτό το παλικάρι περαιτέρω. Έχετε κάνει ήδη αρκετά. Δεν έχετε καμία αίσθηση ευπρέπειας, κύριε; Επιτέλους, δεν σας έχει μείνει η παραμικρή αίσθηση ευπρέπειας;»

Τότε, όλο το ακροατήριο σηκώθηκε όρθιο και άρχισε να χειροκροτάει δυνατά τον Τζόζεφ Γουέλτς για πολύ ώρα. Η βασιλεία τρόμου του Τζο Μακάρθυ έλειξε εκείνη την στιγμή.
.

"Επιτέλους, δεν σας έχει μείνει η παραμικρή αίσθηση ευπρέπειας;"

 Το πρόβλημα σήμερα δεν είναι το αν μπορούμε να ξεστομίσουμε αυτήν την ερώτηση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε ποιόν να πρωτορωτήσουμε, μιά που ταιριάζει σε όλους, από την Τρόικα στον τσίπρα, από τον Σαμαρά στην Μέρκελ, και από τα μέσα ενημέρωσης ως τον κάθε εργοδότη. Στον κάθε "Οικονομολόγο", στον κάθε "επιστήμονα" "Στατιστικής" (με εισαγωγικά για την κάθε λέξη εκ των δύο, ξεχωριστά), στον κάθε ένα που με τα κομφόρ του εικοστού πρώτου αιώνα προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τους φόβους μας και τις ανάγκες μας εναντίων μας.

Have you no sense of decency, sir? At long last, have you left no sense of decency?

Δρόμοι

καρέ 313

Σαν επαναλαμβανόμενος εφιάλτης την νύχτα, εκείνα που δεν κατανοούμε, εκείνα που πιστεύουμε ότι άλλαξαν την ζωή μας, επιστρέφουν σαν σήριαλ στην τηλεόραση, χρόνια αφού τα δούμε για πρώτη φορά.

Πενήντα ένα χρόνια μετά την 22α Νοεμβρίου 1963, η σύντομη ταινία οχτώ χιλιοστών του Αβραάμ Ζαπρούντερ προβάλλει τις ασταμάτητες επαναλήψεις της στον νου του καθενός, ιδιαίτερα στην Αμερική, όπου, ένα 75% των Αμερικανών δεν πιστεύουν ότι τα συμπεράσματα της  Επιτροπής Γουώρεν είχαν προσδιορίσει την αλήθεια.

Πενήντα ένα χρόνια αργότερα, τα στρατόπεδα των θεωριών έχουν σφίξει σαν τσιμέντο. Εκείνοι όμως που πιστεύουν ότι ο Λη Χάρβη Όσγουωλντ έδρασε μόνος του είναι λιγότεροι από 25% ανάμεσά μας. Οι αναπάντητες ερωτήσεις, οι οποίες, σχεδόν σίγουρα, ποτέ δεν πρόκειται να βρουν τελική και αδιαμφισβήτητη απάντηση, είναι απλές:

1. Έδρασε μόνος του ο Λη Χάρβη Όσγουωλντ;
Αν όχι, αν είχε συζητήσει τα σχέδιά του με έστω και έναν μόνο άλλο άνθρωπο, τότε, η δολοφονία του Τζων Φιτστζέραλντ Κέννεντυ ήταν αποτέλεσμα συνομωσίας.

2. Αν ήταν συνομωσία, υπήρχαν άλλοι σκοπευτές;
Αν ναι, μια επερώτηση θα ήταν αν ο Λη Χάρβη Όσγουωλντ έρριξε καν έστω και μία σφαίρα ο ίδιος, ή αν ήταν αυτό το οποίο ο ίδιος είπε ότι ήταν: εξιλαστήριο θύμα.

Υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις ότι η παγκόσμια Ιστορία θα είχε εξελιχθεί με πολύ διαφορετικά γεγονότα, σε πολύ διαφορετικούς δρόμους, αν είχε ζήσει ο Τζακ Κέννεντυ. Ίσως η χρησιμότητα του να μαθαίναμε την αλήθεια να μην είναι τόσο σημαντική όσο είναι σημαντικό το να κατανοήσουμε πόσο καταλυτική μπορεί να είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου στην Ιστορία του πλανήτη, όποιος και να ήταν πίσω από την δολοφονία.

Η δεκαετία των '60 είδε ριζικές κοινωνικές αλλαγές, όσες καμία άλλη δεκαετία δεν είχε δει ποτέ. Μια δεκαετία που επίσης είδε τέσσερεις δολοφονίες: του Τζων Κέννεντυ, του Μάλκολμ Χ, του Δόκτορα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μπόμπυ Κέννεντυ.

Δεν είναι αρκετό, ούτε μπορεί να φέρει κάποιο καλό, το να αναζητάμε ακόμα τους δολοφόνους. Ήδη ξέρουμε προς τα που θα μπορούσε να είχε προχωρήσει η Ιστορία αν δεν είχαν δολοφονηθεί, ο Τζακ, ο Μάλκολμ, ο Μάρτιν και ο Μπόμπυ. Και μπορούμε και σήμερα, και αύριο --είναι στο χέρι μας, να προχωρήσουμε εμείς στο δρόμο που θα είχαν συνεχίσει να χαράζουν εκείνοι. 

Αν το κάναμε αυτό, τότε ο θάνατός τους δεν θα έχει φέρει, στην μακρά πνοή, το αποτέλεσμα που ήθελαν οι δολοφόνοι, όποιοι και όσοι και να ήταν. Μέχρι σήμερα πάντως, οι δολοφόνοι μπορούν να πουν ότι έχουν κερδίσει, γιατί, το πνεύμα της δεκαετίας των '60 πέθανε με τους δολοφονημένους.

22 Νοεμβρίου 1963, 12:30 μμ, Ντήλη Πλάζα, Ντάλλας, Τέξας

21 Φεβρουαρίου 1695, 3:30 μμ, Αίθουσα Ωντουμπόν, Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη

4 Απριλίου 1968, 6:01 μμ, Μοτέλ Λορέην, Μέμφις, Τεννεσσή

5 Ιουνίου 1968, 12:15 πμ, Ξενοδοχείο Αμπάσαντορ, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια


Δεν μπορούν να αναπαυθούν εν ειρήνη, μέχρι να φέρουμε εμείς την ειρήνη ανάμεσά μας.

Αν ένα Ελληνόπουλο που ήταν πέντε χρονών και μεγάλωνε σε ένα ημιυπόγειο ενός προαστίου της Αθήνας, θυμάται στα 56 του που ήταν, τι έκανε και από ποιόν το άκουσε, όταν έμαθε ότι δολοφονήθηκε ο Κέννεντυ, σίγουρα πρέπει να ήταν ένα γεγονός σημαντικό στην διεθνή Ιστορία, όχι μόνο την Αμερικανική.

Ελληνίδες

Μια γυναίκα δημοσιογράφος του Βήματος ανακοινώνει ότι η τεχνολογία μπορεί να δώσει δουλειά στις Ελληνίδες. Από κάτω βλέπουμε πως εννοεί ότι η στροφή σε ψηφιακά επαγγέλματα που γίνεται στην Ευρώπη, ίσως να δημιουργήσει 900.000 θέσεις δουλειάς για όλους, εκ των οποίων οι μισοί κανονικά θα έπρεπε να είναι γυναίκες, και εκ των οποίων ένα ικανό ποσοστό θα έπρεπε να είναι Ελληνίδες. Δηλαδή... 900.000 δουλειές, 450.000 για Ευρωπαίες γυναίκες... Ευρώπη πληθυσμός 742.500.000, Ελλάδα 9.000.000, άρα από τις 450.000 γυναίκες που θα βρουν δουλειά σε όλη την Ευρώπη στην πληροφοική, οι 5.400 θα είναι Ελληνίδες. Η ικανότητα να επιλέξει, να διδαχθεί και να ακολουθήσει ένα επάγγελμα κάποιος άνθρωπος μειώνεται με την ηλικία, καθώς η ζωή ακολουθεί τον δρόμο της. Πιο εύκολα θα το πετύχει αυτό ένας άνθρωπος 20 ετών παρά ένας άνθρωπος 35 ετών, ή 45. Δηλαδή ο αριθμός 5.400 είναι κοντύτερα στον αριθμό 2.700. Τις υπόλοιπες 897.300 θέσεις μάλλον θα τις προλάβουν άλλες Ευρωπαίες.

Δυστυχώς, για να κατακτήσουν οι Ελληνίδες την καινούργια τους τέχνη, στον κόσμο της επαγγελματικής δραστηριότητας, θα πρέπει κάπου να την μάθουν. Και κάποιοι να διδάξουν. Μάλλον άνδρες, Έλληνες προγραμματιστές. Δηλαδή, αυτάααα.

Στην Ελλάδα και στην Ιταλία, οι προγραμματιστές, ως επί το πλείστον άντρες, παρέχουν τις λίγες ευκαιρίες που βρίσκουμε την σήμερον ημέρα να γελάσουμε λίγο. Θα θυμάστε από παλαιότερη ανάρτηση ότι στην Ευρώπη, και ιδίως στην Μεσόγειο, υπάρχουν Προγραμματιστές-θεοί και χρήστες-σκλάβοι, ενώ στις ΗΠΑ έχουμε Χρήστες, αρχιτέκτονες συστημάτων, και προγραμματιστές (όπου οι προγραμματιστές είναι οι τουβλαδόροι της οικοδομής).

Στην Ελλάδα και στην Ιταλία, το σκεπτικό του προγραμματισμού είναι να γίνει όσο πιο πολύπλοκος και ακαταλαβίστικος για τον χρήστη όσο είναι δυνατόν, από προγραμματιστές που δεν έχουν ιδέα τι νόημα έχει η interface και ο σχεδιασμός, και, αν μπορούμε, να προσπαθήσουμε να εισάγουμε τον θεσμό των σφραγίδων και της επισημότητας του "σημαντικού" ακόμα και στην ηλεκτρονική ψηφιακή πληροφορική. Πράγμα το οποίο στην Ιταλία το έχουν ήδη καταφέρει. Ο Μεσαίωνας Ζεί! (Ενώ, της οποίας ο προορισμός, στις ΗΠΑ, είναι να κάνει την ζωή πιο εύκολη και τα αποτελέσματα πιο γρήγορα, χωρίς να χρειάζεται φροντηστήριο ο κάθε χρήστης).

Η πιο λογική ερώτηση είναι... που και πως και από ποιούς θα μάθουν την καινούργια τους τέχνη οι Ελληνίδες; Ποιοί θα είναι οι δάσκαλοί τους και ποιοί οι εργοδότες τους; (Οι οποίες, Ελληνίδες, κατά την γνώμη μου έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν κάτι σωστά στον εργασιακό χώρο από τα μαμμόθρεφτα εγωκεντρικά αρσενικά στα οποία έδινε ο μπαμπάς την προίκα τους μέχρι προ κάμποσων ετών).

Καλή τύχη σ' αυτό, αγαπητές Ελληνίδες.

Μία Ελληνίδα από την οποία μπορούν να πάρουν παράδειγμα και ελπίδα όλες οι Ελληνίδες είναι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε σε ένα δυάρι στην Αθήνα, σπούδασε στο Καίμπριτζ, και ήταν η πρώτη μη-Βρεττανή και η τρίτη γυναίκα που έγινε πρόεδρος της Ένωσης του Καίμπριτζ. Μετά, πήγε στις ΗΠΑ το 1980, και το 2003 ήταν υποψήφια Κυβερνήτης της Καλιφόρνια στις εκλογές που κέρδισε ο Σβάρτσενέγκερ. Το 2005 ίδρυσε ένα μπλογκ νέων της ημέρας στο οποίο έδωσε το όνομά της: "Χάφινγτον Ποστ". Ένα μπλογκ που όχι μόνο έχει πλέον μέγιστη επιρροή στην Ουάσιγκτον, αλλά επίσης αγοράστηκε από την AOL το 2011 για 315 εκατομμύρια δολάρια, και, το 2012 πήρε την πρώτη θέση ανάμεσα στις 15 πιο δημοφιλείς πολιτικές ιστοσελίδες. Η Αριάννα Στασινοπούλου-Χάφινγκτον παρέμεινε Πρόεδρος και Αρχισυντάκτης του Χάφινγκτον Ποστ.

Το Χάφινγτκτον Ποστ έγινε η πρώτη εμπορικά εκμεταλευομένη ψηφιακή οργάνωση-μήντια στις Ηνωμένες Πολιτείες που κέρδισε ένα βραβείο Πούλιτζερ.

Στις 20 Νοεμβρίου του 2014, έφτασε στην "Ιθάκη" της, όπως κατέληξε να γράψει μεταφορικά σε άρθρο της, εγκαινιάζοντας την Ελληνική έκδοση του Χάφινγκτον Ποστ.

Ένας άνθρωπος-έμπνευση, και ελπίδα για όλες τις Ελληνίδες που από ότι καταλαβαίνω έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται και να προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που βάζει μπροστά τους, στην πατρίδα τους, η ανάξια-ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Σήμερα, στα bookmarks μου, δίπλα στο shortcut "Huff", έβαλα και ένα shortcut για "HuffGR".

Είναι μια περήφανη μέρα γιατί, συν όλα τα άλλα, σημαίνει πως από σήμερα, αν επιμείνει η κυρία Στασινοπούλου-Χάφινγκτον στις αρχές της, οι Ρωμιοί δημοσιογλάφοι μπορεί αν αρχίσουν να παίρνουν μαθήματα από μία γυναίκα. Μαθήματα που τα χρειάζονται πάρα πολύ: και οι Έλληνες δημοσιογλάφοι, αλλά και οι Έλληνες επαγγελματίες (ο Θεος να τους κάνει) της ηλεκτρονικής, ψηφιακής πληροφορικής.

άρθρο

άρθρο

υγ. Είναι μεγάλη χαρά να γράφω αυτήν την ανάρτηση 24 ώρες μετά από την μαρτυρική μέρα που πέρασα προσπαθώντας επί 9 ώρες και 6 τηλεφωνήματα στην Γιούρομπανκ στην Αθήνα, να επιτύχω την μεταφορά κεφαλαίων από τον λογαριασμό μου σε διάφορες πληρωμές. Τα καημένα τα παιδιά στο τηλέφωνο προσπαθούσαν ειλικρινά και άξια να βοηθήσουν, όμως, και εκείνα και εγώ βρισκόμασταν μπροστά στο τοίχο ηλιθιότητας των αρχιτεκτόνων της ασφάλειας της ιστοσελίδας. Μπορεί πάντως η Γιούρομπανκ, μιά που ούτε να την χρησιμοποιήσει μπορεί κανείς, να περηφανευτεί ότι έτσι είναι πολύ πιο ασφαλής από τις τραπεζούλες των ΗΠΑ με τις οποίες συνεργάζομαι και δεν μου παρουσίασαν ποτέ, 20 χρόνια το παραμικρό πρόβλημα που να έχει να κάνει με την συμβατικότητα των προγραμμάτων τους, και τα προγράμματα όπως Τζάβα, της Όρακλ, ή ανάμεσα σε διαφορετικές ενδόσεις μπράουζερ όπως το ίντερνετ εξπλόρερ, το φάιαρφόξ (που στην Μεσόγειο το λένε μοζίλα, με το όνομα της οργάνωσης αντί του προϊόντος), του σαφάρι και του κρόμ. Κουράγιο παιδιά στα τηλέφωνα ...που διαβάζετε ερωτήσεις από λίστες που σας έδωσαν οι μέγιστοι προγραμματιστές σας για να σας λένε οι χρήστες σας αν το κομπιούτερ τους είναι στην πρίζα...

Δημιουργία

"I'll be right here..."

Όλη η φύση, όλο το σύμπαν, κάθε τι σ' όλη την ύπαρξη, και κάθε άνθρωπος, δημιουργεί συνεχώς. Η ύπαρξη η ίδια είναι μία συνεχής δημιουργία. Ελάχιστες φορές ένας άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι "δημιουργεί", και λιγότερες το κάνει επί τούτου.

Δημιουργία είναι να τοποθετήσεις ένα λουλούδι σε ένα βάζο, να περπατήσεις σε ευθεία γραμμή σε ένα κήπο, να μεγαλώσεις ένα παιδί μέχρι να φτιάξει την ζωή που ονειρεύεται, ή να μεταδώσεις μια ιδέα σε κάποιον άλλο.

Η πιο δύσκολη δημιουργία είναι να κάνεις έναν άλλο άνθρωπο ευτυχισμένο. Όχι μόνο αυτό είναι δύσκολο, αλλά για να έχεις πιθανότητες να το πετύχεις, ή να το θελήσεις καν, πρέπει εσύ ο ίδιος, ή η ίδια, να νοιώθειςτην  ευτυχία πρώτα-πρώτα μέσα σου.

Όταν η δημιουργία συμβαίνει ταυτόχρονα με επικοινωνία, το λέμε τέχνη. Επειδή όμως υπάρχουν πολλών ειδών τέχνες, τις τέχνες που στοχεύουν μέσω της δημιουργίας να επικοινωνήσουν και να αγγίξουν άλλους, τις λέμε "καλές".

Οι άνθρωποι έχουν γράψει... έχουν ζωγραφίσει... έχουν σκαλίσει, έχουν χτίσει... έχουν δημιουργήσει έργα τέχνης με πολλούς τρόπους, και χρησιμοποιώντας την τεχνολογία της εποχής τους και την δημιουργηκότητα της ψυχής τους.

Η ύψιστη έκφραση δημιουργίας την οποία έχει επιτύχει ο άνθρωπος είναι η κινηματογραφική ταινία. Αν η Γη είχε την ευκαιρία να εισαχθεί στην Γαλακτική Εγκυκλοπαίδεια των πολιτισμών του σύμπαντος, θα είχε μόνο μία μικρή παράγραφο η οποία θα έλεγε για την ανθρωπότητα ότι δημιούργησε κινηματογραφικές ταινίες.

Οι ταινίες που φτιάξαμε θα αναφερόντουσαν αντί να αναφέρονται μεμονωμένοι καλλιτέχνες όπως ο Σαίξπηρ, ο Φειδίας, ή ο Λεονάρντο, γιατί μία ταινία συμπεριλαμβάνει ένα συστατικό που καμία άλλη δημιουργική έκφραση δεν έχει. Συνεργασία. Για να δημιουργηθεί μια ταινία χρειάζεται η συνεργασία εκατοντάδων ή και χιλιάδων ανθρώπων. Και φτάνει σε όλη τη Γη ταυτόχρονα, και την βλέπουν περισσότεροι άνθρωποι από οποιαδήποτε άλλη έκφραση δημιουργίας.

Η επικοινωνία μεταξύ πολιτισμών στο σύμπαν είναι σχεδόν αδύνατη γιατί ο κάθε πολιτισμός και είδος βρίσκεται ανά πάσα στιγμή σε πολύ διαφορετικό επίπεδο βιολογικής και πολιτιστικής εξέλιξης από οποιονδήποτε άλλο. Αν συναντούσαμε έναν πολιτισμό που να είναι πάρα, μα πάρα πολύ κοντά σε εμάς όσον αφορά βιολογία, εξέλιξη και πολιτισμό... αν είμασταν πάρα πολύ "κοντά", η διαφορά μεταξύ μας θα ήταν ελάχιστη, όπως αυτή μεταξύ χιμπατζήδων και ανθρώπων. Κατά πάσα πιθανότητα πολύ μεγαλύτερη διαφορά, σαν αυτή ανάμεσα στους ανθρώπους και τα έντομα. Και εφ' όσον θα έπρεπε εκείνοι να είχαν βρει εμάς, στο διαστρικό σύμπαν, τότε, οι χιμπατζήδες, ή τα έντομα, στην μεταφορική αυτή σύγκριση, θα είμασταν εμείς.

Όμως θα έγραφαν αμέσως για μας εκείνη την παράγραφο στην Γαλακτική Εγκυκλοπαίδεια, μόλις μάθαιναν ότι μπορούμε, με συνεργασία εκατοντάδων ή και χιλιάδων μεταξύ μας, να δημιουργούμε έργα τα οποία αγγίζουν όλους τους άλλους από εμάς που τα βλέπουν, τους αγγίζουν, δίνοντάς τους χαρά, ιδέες, όνειρα, και κίνητρα να δημιουργήσουν οι ίδιοι.

Αυτό που θα μας έδινε θέση στην Γαλακτική Εγκυκλοπαίδεια δεν θα ήταν οι πόλεμοι, τα βασανιστήρια, τα οικονομικά μας συστήματα, οι δικτάτορες, αυτοκράτορες ή κατακτητές, οι νηπιακής ηλικίας επιστήμες της ανθρωπότητας. Σίγουρα θα το σκεφτόντουσαν να μας πάρουν στα σοβαρά μόλις καταλάβαιναν τι σημαντικό ρόλο παίζει στην έλλειψη συνεργασίας το ανθρώπινο Εγώ... η ψευδαίσηση της ελευθερίας του Εγώ του ατόμου, ή η μεγάλη ήττα της υποχρεωτικής συνεργασίας χωρίς το παραμικρό Εγώ στα γκρι ανθρώπινα καθεστώτα.

Μόνο η συνεργασία, τα όνειρα και η αγάπη. Ο κόσμος που δημιουργούμε για ολους μας βλέποντας μαζί μιά κινηματογραφική ταινία. Γιατί χωρίς όνειρα, χωρίς συνεργασία, χωρίς αγάπη χωρίς φαντασία, χωρίς αυτό που λέμε "ανθρωπιά" τι θα ήταν ο άνθρωπος παρά μια μηχανή νεκρής λογικής και τι θέση θα είχε σε ένα σύμπαν που δίνει αξία μόνο στην δημιουργία;

"Second star to the right and straight on till morning. To Neverland!"

Το σινεμά πετυχαίνει στον προορισμό του όταν κάνει τους θεατές να γελάνε και να κλαίνε, να αισθάνονται αγάπη και να ονειρεύονται πεπεισμένοι ότι μπορούν να κατορθώσουν οτιδήποτε. Να ψυχαγωγηθούν και να φύγουν από τον κινηματογράφο με ανάλαφρη καρδιά, εικόνες ευχάριστες, έχοντας περάσει δυό ώρες με την αθωότητα ενός παιδιού όσο μεγάλοι κι αν είναι. Αν φύγουν και με καινούργιες γνώσεις πάνω από όλα αυτά, ακόμα καλύτερα.

Δεν μπορώ να φανταστώ ταινίες που να τα έχουν πετύχει αυτά καλύτερα από ταινίες του Στήβεν Σπήλμπεργκ και του Γουώλτ Ντίζνη...

streetart

Είδα ξαφνικά μιά πόλη που δεν γνώριζα και που με εξέπληξε. Η Αθήνα, όπως την παρουσίασε το Χάφινγτον Ποστ... Μιά πόλη όπου η τέχνη της έκφρασης των δρόμων έχει ξεφύγει από το γκραφίτι, έχει περάσει σε ένα άλλο σύμπαν, και δεν την έχει παρουσιάσει αυτήν την εκπληκτική αλλαγή καμία ιστοσελίδα ΜΜΕ, καλλιτεχνική ή ιδιωτική στην Ελλάδα... που να την είδα εγώ τουλάχιστον. Όχι σε αυτήν την έκταση. Αλλά... κι εμείς ερχόμαστε δυό φορές τον χρόνο και δεν είχα δει τίποτα τέτοιο.

"Το γκραφίτι έιναι το εργαλείο που έχεις όταν δεν έχεις πια σχεδόν τίποτα άλλο".

Πορείες

Πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία έκαναν για το Πολυτεχνείο του 1973 παιδιά που, καθώς φαίνεται απο τις φωτογραφίες, γεννήθηκαν μετά το 1990.

Καμιά δεκαριά, εικοσαριά χρόνια πριν γεννηθούν αυτά τα παιδιά της πορείας, η Αμερική στήριζε μιά δικτατορία συνταγματαρχών που έγινε στυγνότερη μετά το Πολυτεχνείο όταν ο Ιωαννίδης έστειλε σπίτι του τον Παπαδόπουλο που του φαινότανε πολύ μαλακός. Ο ίδιος ο Ιωαννίδης έπεσε οχτώ μήνες αργότερα όταν ξεσάλωσε και πήγε να κάνει πραξικόπημα στην Κύπρο. Τότε εισέβαλε στην Κύπρο η Τουρκία με την υποστήριξη της Αμερικής, όπως λέει ο λαϊκός μύθος, ο οποίος, κατά πάσαν πιθανότητα έχει πολύ περισσότερους από λίγους κόκκους αληθείας.

Τότε, ο 6ος στόλος, αεροπλανοφόρο και συνοδεία, παρκάριζε στο Φάληρο. Ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο ζενίθ μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ και της σφαίρας επιρροής της κάθε μίας. Η δικτατορία στην Ελλάδα είχε στηριχθεί από τις ΗΠΑ σαν μέρος της γενικότερης πολιτικής η οποία έχτισε και το Βιετνάμ, και την προσσελήνωση.

Τώρα, σαράντα ένα χρόνια αργότερα, δεν έχουμε ψυχρό πόλεμο, και η ΕΣΣΔ υπάρχει μόνο στις ονειρώξεις του Πούτιν. Ο 6ος στόλος έχει να φανεί στο Φάληρο πάνω από 20-30 χρόνια. Σήμερα, την Ελληνική δικτατορία την κατευθύνει όχι η Αμερική αλλά η Γερμανία. Η Αμερική μάλιστα φέρεται είτε ως ουδέτερη, είτε ως κάποιο αφηρημένο αντιστάθμισμα στην πολιτική της Μέρκελ.

Οπότε, υποθέτω ότι η πορεία, τα γαρύφαλα, οι ελληνικές σημαίες, κροτίδες και δακρυγόνα κατευθύνονται με το πρόσωπο των νιάτων της Γραικίας προς την Αμερικανική Πρεσβεία όχι για κάτι σημερινό, ή κάτι με ευθεία σχέση μεταξύ του σήμερα και του προ σαραναετίας χθες, αλλά περισσότερο ως συμβολική θύμηση.

Κάτι πρέπει να συμβολίζει, δεν μπορεί...

Αλλά τι, δεν είμαι σίγουρος.

Ίσως οι μεγαλύτεροι, από εκείνους που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο πριν τις 15 Νοεμβρίου, να μπορούν να ταυτοποιήσουν πως αισθάνονται σήμερα, κοντά 60 χρονών, όταν βλέπουν τις πορείες, στην τηλεόραση, ή εκ του φυσικού. Εγώ δεν ήμουνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Είμασταν πίσω-πίσω στην τάξη της 4ης Γυμνασίου, με τρανζίστορ, προσπαθώντας να πιάσουμε τον σταθμό, και είχαμε συμφωνήσει ότι θα πάμε την Κυριακή, στις 18.

Είναι και κάτι άλλο για το οποίο δεν είμαι σίγουρος: Πόσοι άραγε από τους νέους στην πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία πήγαν ή πρόκειται να πάνε να σπουδάσουν στην Αμερική, πόσοι θα ήθελαν αλλά δεν μπορούνε, πόσοι από τους νέους στην πορεία πήγαν ή πρόκειται να πάνε μετανάστες στην Αμερική, και, πόσοι θα ήθελαν αλλά δεν μπορούνε. Πόσοι έχουν Αμερικάνικα iPhone; Και πόσοι θα συμβιβαστούνε πηγαίνοντας στο Νιού Γόρκ Κόλετζ το οποίο κανένας δεν το έχει ακούσει στην Νιού Γιόρκ;

Κατά τ' άλλα, Εδώ Πολυτεχνείο!
(στείλτο με SMS για κλήρωση Πράσινης Κάρτας)

Κουλτουριάρικα

- Μου δώσανε αυτό το ποίημα να διαβάσω και το τυπώσανε με κάτι γραμματάκια μικρά οχταράκια!
- Εγώ το δικό μου το τύπωσα με δεκαεξάρια! Θα στό 'δινα αλλά είναι στα Ελληνικά

(όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά...)

(καλύτερα να το αντιγράψω με μεγαλύτερα γράμματα)

(Μπαχ, ή Σοπέν; ...Μπαχ, ή Σοπέν; ...Σοπέν... Μπαχ;)

Είναι κανείς για Ιθάκη;

Να εύχεστε να είναι μακρύς ο δρόμος!

με ψηλές σκέψεις και μπόλικη συγκίνηση...

Εκτός αν έχετε φέρει μαζί σας τίποτα τέρατα ή άγριους υδρόβιους θεούς...

Οπότε καλύτερα να σταματήσετε στο πρώτο Φοινικικό λιμάνι,
και να πάρετε ένα ταξί για την Αμερικανική πρεσβεία!

Τώρα θα σας διαβάσω ένα ποίημα στα Ιταλικά,

από χειρόγραφο, με μεγάλα γράμματα.

Έχει ακούσει κανείς Ντύλαν Τόμας στα Ιταλικά;

φούρια... φούρια...

Αααα... το έχεις και στα Αγγλικά; μπορώ; Μπορώ; πλήηηηζ;

(ρέητζ, ρέητζ εγκαίνστ δε ντάηινγκ οβ δε λάιτ.)

νταρκ ιζ ράιτ...

Ντου νοτ γκόου τζεντλ ίντο δατ γκουντ νάιτ...

Θα το ξανακάνουμε του χρόνου;

Συγχαρητήρια!

Συγχαρητήρια!

Σοπέν!

Μπονανόοοοτεεε!..