Προσφυγούπολη

Στις 4 Μαρτίου 2016 παραιτήθηκα από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου μας. Είχα εκλεγεί τον Μάιο του 2014 και είχα έρθει, σε ψήφους, δεύτερος στο χωριό μας και τέταρτος από 17 υποψηφίους στον Δήμο των τριών χωριών. Η τελευταία μου πράξη πριν παραιτηθώ ήταν να ψηφίσω κατά του προϋπολογισμού, αιτιολογώντας την ψήφο μου δημοσίως με την εξήγηση ότι δεν είναι σωστό ή νόμιμο να έχουμε Έσοδα 611.000 Ευρώ σαν Αποζημίωση για το Κόστος των προσφύγων, και Έξοδα 482.000 Ευρώ για το Κόστος των προσφύγων. Που πήγαν 109.000 Ευρώ;

Τέσσερεις μέρες αφού παραιτήθηκα, στις 8 Μαρτίου, δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο στην Ιταλία, από τον πρόεδρο του καναλιού 4 της τηλεόρασης, στο οποίο έγραψε για την διαπλοκή και διαφθορά στην Ιταλία όσον αφορά τα χρήματα που δίνει η κυβέρνηση για τους πρόσφυγες. Μεταξύ άλλων περιέγραψε το πως οι διάφορες τοπικές «οικονομικές μαφίες» συνδέονται με την πραγματική μαφία.

Στο βιβλίο ανέφερε συγκεκριμένα τον δήμο μας σαν το μοναδικό δήμο στην Ιταλία όπου το δημαρχείο παραχωρεί την πλήρη φροντίδα για τους πρόσφυγες σε έναν συνεταιρισμό. Πρόεδρος του συνεταιρισμού είναι ο πρώην δήμαρχος του δήμου μας ο οποίος και είχε φέρει τους πρόσφυγες δέκα εβδομάδες πριν τελειώσει η θητεία του. Ο συνεταιρισμός παίρνει τα χρήματα του κράτους, αφού πρώτα ο δήμος κρατήσει 18%. Και από αυτά τα υπόλοιπα που παίρνει ο συνεταιρισμός, είναι πολύ δύσκολο να αναλύσει κανείς όλο το ποσό που παίρνουν σαν έξοδα, αφήνοντας την ερώτηση του μήπως εκτός από τα 18% που κρατάει ο Δήμος, άλλο ΄λενα σεβαστό ποσοστό από αυτά που καταλήγουν στον συνεταιρισμό ειναι δύσκολο να δικαιολογηθούν.

Το Σάββατο θα μεταδοθεί μια εκπομπή στην Ιταλική Τηλεόραση σχετικά με το βιβλίο.

Είναι τρομερή σύμπτωση που παραιτήθηκα για τους λόγους που αναφέρει το βιβλίο τέσσερεις μέρες πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο. Και όμως, είναι πραγματική σύμπτωση.

Στιγμές

Υπάρχει μια έκφραση στα Αγγλικά, ότι, κάτι «…is going to hell in a hand basket». Κάτι σαν να λέμε ότι όλα πάνε κατά διαόλου. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος υποτίθεται πως ήταν ο πόλεμος που θα έδινε τέλος στους πολέμους. Αλλά δεν έγινε έτσι: είχαμε και τον δεύτερο. Μετά, ξαναχτίσιμο, ευημερία, ανθρώπινα δικαιώματα, ψυχεδελισμό… και τα υψηλά ιδανικά των ’60 και τα παιδιαρίσματα των ’70 έθρεψαν την γενιά απληστίας των ’80 και στο τέλος η ανθρωπότητα έψαχνε για το τι θέλει… τι έχει σημασία… καθώς η γενιά που ερχόταν στα πράγματα ήταν απαίδευτη και αγγράμματη έχοντας μάθει από τους γονείς τους ότι το στάτους κβο ήταν δικαιωματικό –αντί για κάτι το επικίνδυνο που θα μας έτρωγε σαν καρκίνος αν δεν τα είχαμε δεκατέσσερα. Τυφλοί όμως πέσαμε σε ένα τοίχο, ή στο κενό. Και ο κόσμος, όπου και να κοιτάξεις πάει γραμμή στο διάολο τσουλώντας σε ένα καλάθι σουπερμάρκετ.

Υπήρξαν βέβαια κι’ άλλες εποχές στην ιστορία σαν και τούτη, ίσως και χειρότερες, λες και ο κόσμος κάνει κύκλους… όμως υπάρχει μια διαφορά. Σε καμία από τις περασμένες παρόμοιες εποχές δεν είχαμε εφτά και μισό δισεκατομμύρια ανθρώπους, πυρηνικά όπλα, χημικά όπλα, βιολογικά όπλα, και έναν πολιτισμό ο οποίος κινείται, εξαρτάται και επιζεί με ένα καύσιμο που τελειώνει σε έναν πλανήτη όπου το κλίμα αλλάζει δραστικά και ανεπίστρεπτα.

Η λύσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν, αν υπήρχαν, έχουν ξεπεράσει σε μέγεθος και σημασία το επίπεδο πολιτικής ή οικονομίας. Επίσης, τώρα, και να θέλαμε παιδεία δεν μπορούμε πλέον να την έχουμε γιατί δεν υπάρχουν πια ούτε δάσκαλοι ούτε συγγραφείς εκπαιδευτικών βιβλίων εφ’ όσον για τουλάχιστον δύο γενεές δεν αναθρέψαμε ούτε δασκάλους ούτε συγγραφείς εκπαιδευτικών βιβλίων.

Και χωρίς παιδεία ποιος πλέον θα κατανοήσει την έννοια και σημασία της αυτοπειθαρχίας, της ηθικής και της επιλογής;

Ήθελα πάντα να κάνω ότι μπορώ και να φύγω χαμογελώντας για τις επόμενες γενιές. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να είμαι μια από τις τελευταίες γενιές στο κλείσιμο της αυλαίας του πολιτισμού που χτίσαμε. Όμως με τις κλιματικές συνθήκες που έρχονται, το πετρέλαιο που τελειώνει τα επόμενα 40 χρόνια, την σχετική φτώχια που εξαπλώνεται αντίθετα στο τι είχαν μάθει οι γενιές να περιμένουν δικαιωματικά… τον πανικό και θυμό από αυτά, που μεταφράζονται στην λεγόμενη παγκόσμια τάση προς την «δεξιά» και την απομόνωση… τα όπλα που εφεύραμε… το μόνο που θα μείνει πριν το τέλος θα είναι ο κανιβαλισμός.

Η ιστορία του Μόμπυ Ντικ δεν ξεπήδησε από την φαντασία του Μέλβιλ. Ήταν η λογοτεχνικά γαρνιρισμένη αληθινή ιστορία του φαλαινοθηρικού Έσσεξ το οποίο το βύθισε μια τεράστια φάλαινα στον Ειρηνικό στις 20 Νοεμβρίου του 1820. Η λεπτομερής περιγραφή του τι ακριβώς έκανε η φάλαινα φούντωσε μύθους επί εκατόν πενήντα χρόνια. Μόνο πρόσφατα όμως καταλάβαμε ότι η φάλαινα είχε φερθεί πολύ φυσικά –κατά την φύση της. Είχε λαθέψει το μικρό καράβι για άλλη αρσενική φάλαινα και είχε μονομαχήσει μαζί με την άλλη «φάλαινα» όπως είχε κάνει τόσες άλλες φορές, για να προστατέψει την θέση που κατείχε στο κοπάδι των θηλυκών. Η πραγματικότητα είναι πάντα πιο απλή από τις φαντασίες που πλάθουμε εμείς οι άνθρωποι. Και ο μόνος νόμος είναι η φύση, και η φύση μας.

Ίσως οι λίγοι άνθρωποι που θα επιζήσουν στους αιώνες που έρχονται, στις προ-3.000 χρόνων συνθήκες που επανέρχονται, να πλάσουν μύθους και διδάγματα… μια μυθολογία του γιατί καταστράφηκε ο πολιτισμός των παππούδων τους. Αργότερα όμως οι ακόμα πιο πέρα γενιές ίσως να καταλάβουν την απλότητα του τι συνέβη όπως εμείς καταλάβαμε πια την φάλαινα που ενέπνευσε τον Μόμπυ Ντικ. Ίσως να καταλάβουν ότι οι παππούδες τους δεν μπόρεσαν να υπερβούν την φύση τους, μια φύση που τους είχε προικίσει με λίγο περισσότερο του δέοντος ατομικισμό και εγωκεντρισμό, και λίγη περισσότερη ικανότητα και ανάγκη φαντασίας από όση θα μπορούσε να τους επιτρέψει να επιζήσουν. Ένα υπέροχο πείραμα της φύσης και της εξέλιξης, ένα πείραμα όμως που απέτυχε.

Ο τρίτος πλανήτης ενός άστρου θα συνεχίσει να περιφέρεται νωχελικά στο σύμπαν, καθώς οι ήπειροι θα συνεχίσουν να αλλάζουν θέση, το κλίμα θα αλλάζει σαν εκκρεμές …και η ζωή θα συνεχίσει, εξελίσσοντας καινούργια πειράματα. Και η Γη δεν θα θυμάται καν εκείνο το πείραμα που κάποτε έχτισε έναν αυτοκαταστρεπτικό πολιτισμό για τέσσερεις-πέντε χιλιάδες χρόνια. Μια μέρα, και οι πυραμίδες, και οι ουρανοξύστες, και τα υπολείμματα των μηχανών, θα έχουν γίνει σκόνη.

Αυτά έψελνε και η κακομοίρα η Κασσάνδρα στην Τροία πριν βγουν οι πονηροί από την κοιλιά του ξύλινου άλογου. Η παρούσα και υπογράφουσα Κασσάνδρα όμως θέλει να τελειώσει σε μία νότα πιο ευχάριστη από τις αλήθειες των περασμένων παραγράφων. Παρ’ όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα, που να με έκανε να σταματήσω έστω και για μία στιγμή να χαίρομαι σε μέθη δέους από την ομορφιά του σύμπαντος που επετράπη στην τόσο προσωρινή και φευγάτη συνείδηση του «είναι» μου να κοιτά και να θαυμάζει για το ανοιγοκλείσιμο του ματιού που είναι μια ολόκληρη ζωή.

Φούσκες

Μετά από την δεκαετία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ‘60 και  την ψυχεδελική δεκαετία των ’70 ήρθε η δεκαετία της απληστίας των '80. Το 1990-91 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και τα επόμενα 15 χρόνια ήταν η πρώτη, και μάλλον τελευταία για πολύ, πολύ καιρό, εποχή ευημερίας. Φτάσαμε στο 2006-2007 και όλα αυτά τελείωσαν Η ευημερία που είχε χτιστεί επί 15 χρόνια, θεμελιωμένη στα ’60, ’70 και ’80 φάνηκε ότι πιθανόν να ήταν χτισμένη πάνω σε μία φούσκα, ή, ότι ίσως η ίδια ήταν μια φούσκα. Και η φούσκα έσκασε.

Το πρώτο «μπαμ» έγινε στις ΗΠΑ το 2006-2007 και το δεύτερο στην Ευρώπη το 2009-2010.

Κάτι ουσιαστικό είχε αλλάξει ήδη από το 2001, με τους δίδυμους πύργους και την έναρξη της εποχής της «τρομοκρατίας», αλλά οι πληθυσμοί της Δύσης δεν είχαν συνδέσει απευθείας την αλλαγή αυτή με την ευημερία τους μέχρι που άρχισε να σκάει η φούσκα το 2006-2007. Αν και η οριοθέτηση της εποχής της «τρομοκρατίας» γίνεται στις 11-9-2001, οι ενδείξεις πως κάτι συμβαίνει είχαν αρχίσει από τα μέσα των ’90 με την πρώτη απόπειρα κατά των δίδυμων πύργων, την επίθεση στο αντιτορπιλικό Κωλ και τα συμβάντα στο Μογκαντίσου και στην Κένυα.

Που συνδέεται η οδός προς την εποχή της «τρομοκρατίας» με την μετά-φούσκας εποχή;

Θα προτείνω μια ημερομηνία που λίγοι έχουν υπ’ όψιν τους: 12 Δεκεμβρίου, 2000.

Ήταν η ημερομηνία που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε, 5 ψήφοι υπέρ και 4 κατά, να σταματήσει την επαναμέτρηση των ψήφων στην Φλώριδα και να αναδείξει τον Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πολλοί πιστεύουν ότι η οικονομία των ΗΠΑ ξεκίνησε την πορεία προς την μίνι-ύφεση του 2002-2003 στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες μικρών και μεσαίων εταιρειών στις ΗΠΑ θα διαβεβαιώσουν ότι το τηλέφωνο του τμήματος των πωλήσεων σταμάτησε να χτυπά στις 12 Δεκεμβρίου του 2000.

Πάρτε εμένα σαν ένα μικρούτσικο παράδειγμα. Από το 1990 ως το 1995 εργαζόμουνα στην μεσαία βαθμίδα διοίκησης της εταιρικής Αμερικής (corporate America) και ήδη έβγαζα ένα καλό μισθό, συντηρώντας την οικογένειά μου και μεγαλώνοντας το παιδί μου με ένα μισθό μόνο, τον δικό μου, στην οικογένεια.

Το 1995 αποφάσισα να ξεκινήσω δική μου εταιρεία (corporation όπου είχα 100% των μετοχών) από το γιαπί-υπόγειο του μικρού σπιτιού που είχα αγοράσει από τον ιδιοκτήτη μας το 1994. Τον πρώτο χρόνο, το 1996, μόνος μου στο υπόγειο, έβγαλα 20% περισσότερα από τον μισθό που είχα βγάλει το 1995. Το 1997 μετακόμισα σε ένα μικρό γραφείο, πάντα μόνος μου, και έβγαλα 22% περισσότερα από το 1996. Το 1998 μετακόμισα σε μεγαλύτερο γραφείο και άρχισα να προσλαμβάνω υπαλλήλους, βγάζοντας 31% περισσότερα από το 1997. Το 1999 το εισόδημα ανέβηκε 80% επί του 1998 και το 2000 έφτασε 37% πάνω από το 1999, με πέντε υπαλλήλους, και μέχρι τότε 42 πελάτες συμπεριλαμβανομένης της εταιρείας Πόλαρόιντ, δύο πανεπιστημίων, δύο άλλων διεθνών εταιρειών, και αρκετών τοπικών μικρών εταιρειών.

Έχοντας φτάσει το 2000 σε εισόδημα 370% υψηλότερο από το υπαλληλικό μέσης διοίκησης, και έχοντας ανεβάσει το εισόδημα της εταιρείας μου 128% από το 1998 στο 2000, το εισόδημα του 2001, από Ιανουάριο ως Δεκέμβριο του 2001, έπεσε κατά 51% (αλλά τουλάχιστον παρέμεινε 60%-80% πάνω από ενός υπαλλήλου, κι ας εργάζομαι πλέον όποτε και όπως θέλω).

Όπως είπα και παραπάνω, όλοι οι μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των φίλων μου και γνωστών που είχαν δικές τους εταιρείες και τα λέγαμε καθημερινά, μπορούν να διαβεβαιώσουν ότι το τηλέφωνο του τμήματος των πωλήσεων δεν σταμάτησε να χτυπά στις 11-9-2001 αλλά στις 12-12-2000, την ημέρα που το Ανώτατο Δικαστήριο εγκατέστησε τον Τζωρτζ Μπους στον Λευκό Οίκο. Όλοι οι πελάτες, και όλοι οι προμηθευτές, όλη η αγορά, πανικοβλήθηκαν όχι όταν έπεσαν οι πύργοι αλλά, εννέα μήνες νωρίτερα, όταν είδαμε τον ηλίθιο-ανδρείκελο να αντιπροσωπεύει επισήμως πλέον και με εκτελεστικές εξουσίες ένα κόμμα το οποίο τα τελευταία δέκα χρόνια είχε αρχίσει να ακολουθεί μια επικίνδυνη οδό.

Παραδόξως, από το 2001 και για τα 15 χρόνια ως σήμερα, το εισόδημα της εταιρείας μου στις ΗΠΑ έμεινε στο +/-20% του 2001, παρά την απόφαση να μείνω μόνος μου εργαζόμενος από το σπίτι από το 2003 και παρά την μετακόμισή μου στα βουνά της Ιταλίας το 2008. Ανεπηρέαστο από την έκρηξη της φούσκας και τους πολέμους και την εποχή της «τρομοκρατίας». Απόδειξη ότι η αγορά ανταποκρίνεται σε παράγοντες πολύ διαφορετικούς από εκείνους που «βλέπουν» και οραματίζονται οι …ψηφοφόροι.

Όσον αφορά μικρούς σαν κι εμένα, και μεσαίους επιχειρηματίες, είναι απλό και πεντακάθαρο γεγονός ότι η «μεγάλη διόρθωση» της τάξης των μέχρι και -50%, έγινε στις 12-12-2000 και όχι στις 11-9-2001, ή το 2007, ή το 2010.

Η φούσκα των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ έσκασε το 2006-2007 επειδή επί πέντε χρόνια τα εισοδήματα είχαν αρχίσει να χάνονται από την εγκατάσταση του Μπους και μετά. Οι δανειολήπτες στηριζόντουσαν σε αγορά και οικονομική βάση που γινόταν όλο και πιο ασταθής υπό την κατεύθυνση των ρεπουμπλικάνων -συν (και σαν ξεχωριστός παράγοντας) το ότι η οικονομία και το δημόσιο χρέος είχαν αρχίσει να παραπαίουν από τους πολέμους του Μπους. Η κρίση του 2009-2010 ξεκίνησε στην Ευρώπη σαν αλληλένδετο αποτέλεσμα της κρίσης του 2006-2007 στις ΗΠΑ. Η σημερινή οικονομική κατάσταση του Δυτικού κόσμου είναι ευθύνη του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων και του ανδρείκελού τους, Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους.

Τι ακριβώς έγινε στις 12 Δεκεμβρίου του 2000;

Στις 7 Νοεμβρίου του 2000 έγιναν προεδρικές εκλογές με υποψήφιους τον Αλ Γκορ και τον Τζωρτζ Ντάμπλγια Μπους.

Άλλοι υποψήφιοι συμπεριλάμβαναν τον Ραλφ Νέηντερ, αριστερά των Δημοκρατικών και τους Πατ Μπιουκάναν, Δεξιά των Ρεπουμπλικάνων, Χάρυ Μπράουν, Liberterian, δεξιά των Ρεπουμπλικάνων.

Στις 8 Νοεμβρίου, τις πρώτες πρωινές ώρες, 2-4 π.μ., είχαν καταμετρηθεί οι ψήφοι σε 49 από τις 50 Πολιτείες:

Ο Αλ Γκορ είχε 266 ελέκτορες, ο Τζωρτζ Μπους είχε 246 (20 λιγότερους) και ο νικητής χρειαζόταν 270. 

Ο Αλ Γκορ είχε πάρει 48.087.644 ψήφους (48.9%), και ο Τζωρτζ Μπους 47.543.212 (48.3%).

Ο Ραλφ Νέηντερ είχε πάρει 2.882.955 ψήφους (2.8%) αφαιρώντας τους από τον Γκορ, με μηδέν ελέκτορες.
Παρεμπιπτόντως, ο Νέηντερ κόστισε στον Γκορ μόνο την Πολιτεία του Νου Χάμσιαρ (με 4 ελέκτορες), όπου ο Νέηντερ απομάκρυνε 22.198 ψήφους από τον Γκορ, την μόνη άλλη Πολιτεία εκτός της Φλώριδας, όπου ο Γκορ θα είχε κερδίσει τον Μπους αν δεν υπήρχε ο Νέηντερ, αλλά την κέρδισε ο Μπους. Αν Ο νέητερ δεν είχε δώσει το Νου Χάμσιαρ στον Μους, ο Γκορ θα είχε τους 4 ελέκτορες για αν φτάσει τους 270 και δεν αθ είχε πια σημασία η Φλώριδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον Μπους το έβαλε στον Λευκό Οίκο ο Νέηντερ.

Κατά τις πέντε το πρωί της 8-11-2000 ήταν πλέον φανερό ότι η Φλώριδα θα αργούσε να δώσει το αποτέλεσμά της, το οποίο θα έβγαινε από την ψήφο 5.963.110 ψηφισάντων με 25 ελέκτορες να δώσουν στον νικητή.

Αν έπαιρνε την Φλώριδα ο Γκορ θα γινόταν πρόεδρος με 291 ελέκτορες. 

Αν έπαιρνε την Φλώριδα ο Μπους θα γινόταν πρόεδρος με 271 ελέκτορες.

Η Φλώριδα όμως δεν μπορούσε να βγάλει αποτέλεσμα.

Περιμέναμε με την ψυχή στα δόντια και μάθαμε σιγά-σιγά, στις 8 Νοεμβρίου, τι συνέβαινε:

Η κομητεία Παλμ Μπητς της Φλώριδας είχε πρόβλημα καταμέτρησης των ψήφων της. Η Φλώριδα έβγαζε τον Μπους με 102.141 ψήφους για τον Μπους παραπάνω του Γκορ επί 5.963.110 ψηφίσαντων. Περιθώριο 1,7%. Με τόσο μικρό περιθώριο βασισμένο σε μία κομητεία, ήταν νόμιμα επιβεβλημένο να ξαναμετρήσουν για να σιγουρευτούν.

Η Παλμ Μπητς είναι μια περιοχή υπερήλικων συνταξιούχων που πάνε εκεί από όλη την Αμερική στην «αίθουσα αναμονής του θεού». Στην Φλώριδα τα ψηφοδέλτια τρυπιόντουσαν από ένα μηχανισμό τον οποίον ο ψηφοφόρος έπρεπε να ριθμίσει, μηχανικά, και μετά να κατεβάσει ένα μοχλό για να τρυπηθεί το χάρτινο ψηφοδέλτιο. Οι υπερήλικες συνταξιούχοι στην Παλμ Μπητς δεν είχαν την δύναμη να κατεβάσουν τον μοχλό, και σε πολλά ψηφοδέλτια οι τρύπες στο χαρτί δεν είχαν γίνει σωστά, κρεμόντουσαν κομμάτια χαρτί από την κάθε τρύπα, ή/και, οι ψηφοφόροι, ταραγμένοι και συγχισμένοι από την πολυπλοκότητα του μηχανήματος, δεν το είχαν ρυθμίσει σωστά.

Επί τέσσερεις εβδομάδες έλεγχαν το κάθε ψηφοδέλτιο ελέγχοντας προσεκτικά το πως κρεμόντουσαν τα χαρτάκια, και ξαναμετρούσαν, και ξαναμετρούσαν.

Στις 7 Δεκεμβρίου, επέτειο του Περλ Χάρμπορ, ο Μπους ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών να σταματήσει το μέτρημα και να αποφασίσει εις όφελός του.

Το Ανώτατο Δικαστήριο  των ΗΠΑ ψήφισε 5-4 υπέρ του Μπους και ο Μπους έγινε πρόεδρος για 537 (πεντακόσιες τριάντα επτά) ψήφους, με 271 ελέκτορες πάνω σε μίνιμουμ απαραίτητο 270 ελεκτόρων. Γεγονός γνωστό, σε μερικούς από εμάς, σαν «κου ντ’ ετά του 2000».

Με τις ψήφους της Φλώριδας, όπως τις σταθεροποίησε μία ψήφος του Ανώτατου Δικαστήριού, ο Μπους είχε πάρει σύνολο 50.456.002 ψήφων (48,35%), ο Γκορ 50.999.897 (48,87%) και ο Νέηντερ 2.882.955 (2,76%)

Στην Φλώριδα ο Μπους τελείωσε 537 ψήφους πάνω από τον Γκορ και ο Νέηντερ είχε απομακρύνει 97.488 ψήφους από τον Γκορ.

Αν έχετε πρόβλημα με την οικονομία και τους πολέμους των τελευταίων 15 χρόνων, τα παράπονά σας στους συνταξιούχους της Παλμ Μπητς, ή στον Ραλφ Νέηντερ, ή στους αριστερούς ψηφοφόρους του Ραλφ Νέηντερ.

υγ. Αρκετοί ίσως να επισημάνουν το γεγονός ότι τέσσερα χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 2004, ο Μπους κέρδισε τον Κέρρυ με 286 ελέκτορες έναντι 251, και 62.040.610 (50,7%) ψήφους έναντι 59.028.444 (48,3%). Η νίκη του 2004, εκτός της ακόμα πρόσφατης ταραχής και αλλαγής συνείδησης που έφερε ο πόλεμος του Μπους κατά της «τρομοκρατίας» δόθηκε στον Μπους από τον οργανωτή της δημόσιας εικόνας του, τον Καρλ Ρόουβ, ο οποίος έπεισε την μέση Αμερική, ανάμεσα στις δύο ακτές, ότι αν έβγαιναν οι Δημοκρατικοί, θα τους έπαιρναν τα όπλα, θα υποστήριζαν την έκτρωση, και θα προωθούσαν την ατζέντα των ομοφυλόφιλων και τον αθεϊσμό των προοδευτικών και μη-συντηριτικών. Μία εμβρυακή έκδοση του τέρατος άγνοιας και φανατισμού που τώρα, 12 χρόνια αργότερα, αφύπνισε ο Τραμπ. Τα παράπονά σας για τα αποτελέσματα του 2004, στον Καρλ Ρόουβ.

υγ2. Ο Ραλφ Νέηντερ, σήμερα 82 ετών, έβαλε υποψηφιότητα σε τέσσερεις προεδρικές εκλογές:

1996, Κόμμα Πράσινων, 0,71% της ψήφου,

2000, Κόμμα Πράσινων, 2,74% της ψήφου, η «κατάρα» που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας,

2004, Ανεξάρτητος, 0,38% της ψήφου, 

2008, Ανεξάρτητος συν άλλα μικρά κόμματα και οργανώσεις, 0,56% της ψήφου.

Στην αυτοάμυνά του για τις κατηγορίες και τον θυμό εναντίων του το 2000 (σχετικά με την ήτα του Γκορ), ο Νέηντερ αποφάνθηκε ότι 25% των εκλογέων του θα είχαν ψηφίσει Μπους, 38% θα είχαν ψηφίσει Γκορ και οι υπόλοιποι δεν θα είχαν ψηφίσει καθόλου. Ο Καναδός Μάικλ Μουρ (ένας τζουτζές τον οποίον οι Έλληνες παίρνουν στα σοβαρά), απεφάνθη στην αρχή ότι δεν έφταιγε ο Νέηντερ για την ήττα του Μπους, αλλά το 2004 άλλαξε γνώμη και ασπάστηκε την θεωρία ότι ο Νέηντερ κόστισε στους Δημοκρατικούς την προεδρία το 2000.

Ο Νέηντερ ως επί τω πλείστον εξαφανίστηκε μετά το 2008, αλλά φέτος απεφάνθη ότι «ελαφρώς-πεφωτισμένοι πλούσιοι πρέπει να βάλουν υποψηφιότητα για την προεδρία».

.

Αντεπιθέσεις

Δυο μέρες αφού ο Ντόναλντ Τραμπ σε συνέντευξη μίλησε για πρώτη φορά σχετικά με τις λεπτομέρειες της πολιτικής του για διεθνή θέματα και την θέση, κατά την γνώμη του, των ΗΠΑ στον κόσμο, όπου, αντιγράφοντας την προεκλογική στρατηγική του Μπιλ Κλίντον του 1992, πρότεινε μια μικρότερη «πατημασιά» των ΗΠΑ στην διεθνή σκηνή προτιμώντας την εστίαση στα εσωτερικά θέματα, ασφάλεια και οικονομία, είχαμε άλλη μία μέρα αιματηρών επιθέσεων στις Βρυξέλλες.

Σκέφτηκε μάλιστα κανείς ότι ο «εγκέφαλος» των επιθέσεων στο Παρίσι επέτρεψε στον εαυτό του να συλληφθεί απλά για να δημιουργήσει παραπέτασμα καπνού και επανάπαυση στο μυαλό των δυτικών ώστε να μην κοιτάνε προς τα 'κεί και να προχωρήσουν οι επιθέσεις στις Βρυξέλες σήμερα;

Η λεγόμενη «τρομοκρατία» είναι πια γεγονός συνυφασμένο με την καθημερινή ύπαρξη, ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος χωρίς πεδία μαχών που δεν περιορίζεται σε ένστολους αλλά πλήττει κυρίως άμαχους, και ο «εχθρός» είναι αόρατος. Είναι αδύνατο να αποφύγουμε την επόμενη, και την επόμενη επίθεση χωρίς να αφαιρέσουμε, εθελοντικά, περισσότερες και μετά ακόμα περισσότερες από τις ελευθερίες που μέχρι τώρα διασφάλιζε το σύνταγμα κάθε δυτικής χώρας. Αλλά και αν αφαιρέσουμε όλες μας τις ελευθερίες, η τρομοκρατία θα συνεχίσει, γιατί αυτή είναι η φύση και έννοια του ορισμού. Το αναπάντεχο, από εκεί που δεν το περιμένεις.

Κάτω από αυτό το φως, η δυτική δημοκρατία του εικοστού και εικοστού πρώτου αιώνα βρίσκεται πλέον υπό αμφισβήτηση.

Η ερώτηση είναι… αν οι ΗΠΑ αποσυρθούν από παντού στον κόσμο παραμένοντας απομονωμένες μέσα στα σύνορά τους,  και αν η Ευρώπη αποχωρήσει από την Μέση Ανατολή και παραμείνει εσωστρεφής μέσα στα σύνορά της, θα σταματήσει άραγε η «τρομοκρατία»; Ή θα μείνει στα ίδια επίπεδα, ή θα αυξηθεί;

Η απάντηση είναι ότι θα αυξηθεί.

Επειδή, η τρομοκρατία βρίσκει στον λεγόμενο «ιμπεριαλισμό» της δύσης την δικαιολογία για την στρατηγική που είναι όχι μόνο συνυφασμένη στην φύση της αλλά και το μόνο κίνητρο ύπαρξής της: την εξάπλωση.

Αν αφήσουμε για μια στιγμή στην άκρη τις παραπλανητικές λέξεις όπως «δημοκρατία» ή «τρομοκρατία» μένουμε αντιμέτωποι με δύο ομάδες: «Εμάς» και τους «Άλλους». Όπου, η λέξη «ιμπεριαλισμός» ταιριάζει απόλυτα όχι μόνο στην δύση αλλά και στους «τρομοκράτες», όπου «ιμπεριαλισμός», τελικά, δεν σημαίνει παρά την φυσική τάση για αναγκαία εξάπλωση (μια που τίποτα, ποτέ δεν είναι δυνατό να παραμένει σταθερό).

Όπως οι παλίρροιες των ωκεανών, έτσι και η επιρροή μιας ομάδας ανθρώπων επί άλλων ομάδων ανθρώπων, θα εισχωρεί ή θα αποχωρεί. Θα επιβάλλεται ή θα υποχωρεί. Θα νικά ή θα ηττάται.

Ο μικρόκοσμος αυτής της εικόνας υπάρχει από πολύ καιρό στην εικονογράφηση του τι γίνεται μεταξύ Ισραήλ και Γκάζας. Στις μικρές τρομοκρατικές επιθέσεις από την Γκάζα στο Ισραήλ, το Ισραήλ απαντά με πολλαπλάσια μεγάλες αντεπιθέσεις, και καταδικάζεται στην κοινή γνώμη.

Αν όμως οποιοσδήποτε καταδικάζει το Ισραήλ για τις απαντήσεις του στην τρομοκρατία εκείνων που κρύβονται πίσω από φωτογραφίες των νεκρών παιδιών τους, δίπλα στα σχολεία και στα σπίτια των οποίων είχαν στήσει τα αρχηγία τους και τις ρουκέτες τους, αν κανείς καταδικάζει το Ισραήλ για το πως απαντά, πρέπει, για να είναι συνεπής, επίσης να καταδικάζει την δύση για τον τρόπο με τον οποίον απαντά στην τρομοκρατία. Και αυτό γίνεται πράγματι, μια που πολλοί καταδικάζουν τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ και την διαχείριση του εμφυλίου στην Συρία.

Είναι όμως ώρα να ρωτήσουμε αν οι λεγόμενοι τρομοκράτες θα σταματούσαν τις επιθέσεις τους αν οι στόχοι τους δείξουν μια ανεκτικότητα που θα μεταφραζόταν μόνο σαν αδυναμία.

~

Στην αρχή του 1945 οι Γιαπωνέζοι ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν την μάχη του νησιού της Οκινάουα, αλλά έριξαν 100.000 κυρίως άμαχους να πεθάνουν σκοτώνοντας όσους περισσότερους Αμερικανούς μπορούσαν πριν χάσουν την Οκινάουα (Αμερικανοί, 12.500 ένστολοι νεκροί, Ιάπωνες 110.000 ένστολοι νεκροί συν περίπου 142.000 άμαχοι νεκροί, οι περισσότεροι των οποίων είχαν χρησιμοποιηθεί από τον Ιαπωνικό στρατό για να ενισχύσουν τις θέσεις τους), και, στην κυρίως Ιαπωνία, ετοιμαζόντουσαν να σκοτωθούν όλοι, δρόμο με δρόμο, από σπίτι σε σπίτι, για να υπερασπιστούν την τιμή τους και τον αυτοκράτορα καθώς ο Αμερικανικός στρατός θα πολεμούσε μέσα στην Ιαπωνία το 1945 και 1946 και 1947.

Συνθηκολόγησαν τον Αύγουστο του 1945, σώζοντας από σίγουρο θάνατο εκατομμύρια από τους άμαχους συμπολίτες τους και τουλάχιστον ένα εκατομμύριο ένστολους Αμερικανούς. Συνθηκολόγησαν επειδή μετά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, με 225.000 νεκρούς, κατάλαβαν πως με αυτό το καινούργιο όπλο θα σκοτωνόντουσαν οι ίδιοι χωρίς να μπορούν να πάρουν μαζί τους και το ένα εκατομμύριο Αμερικανούς στρατιώτες.

Δεν συνθηκολόγησε η Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1945 λόγω της θηριωδίας του καινούργιου όπλου, αλλά λόγω του ότι με το καινούργιο αυτό όπλο εναντίων τους, δεν θα μπορούσαν να σκοτώνουν Αμερικανούς καθώς πεθαίναν οι ίδιοι (15-20 Ιάπωνες νεκροί για κάθε ένα Αμερικανό νεκρό στην Οκινάουα)... Διαβάστε λίγη Ιαπωνική ιστορία γραμμένη από Ιάπωνες.

Υπάρχουνε εκείνοι που έχουν την πολυτέλεια να κατηγορούν τις ΗΠΑ για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χωρίς να φτάνουν να αναλογιστούν πόσα εκατομμύρια Ιάπωνες άμαχοι σώθηκαν με την συνθηκολόγηση το 1945 αντί την άλλη επιλογή του να συνεχιζόταν ο πόλεμος σπίτι-σε-σπίτι μέχρι το 1947 (χωρίς να σκεφτούμε καν το άλλο ένα εκατομμύριο ένστολων Αμερικανών).

Υπάρχουν και εκείνοι που έχουν την πολυτέλεια να κατηγορούν το Ισραήλ καθώς χάβουνε τις φωτογραφίες που δημοσιεύουν εκείνοι οι οποίοι έστειλαν ρουκέτες στο Ισραήλ από τα σχολεία των παιδιών τους, και αντί για πλοία με τρόφιμα οργανώνουνε πλοία με όπλα.

Θα υπάρξουν φυσικά και εκείνοι που θα πιστεύουν ότι για να σταματήσει η «τρομοκρατία» πρέπει να αφήσει η δύση ήσυχη την Μέση Ανατολή.

Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν να επιτίθενται οι «τρομοκράτες» είναι να πειστούν ότι θα σκοτώνονται εκείνοι χωρίς να καταφέρνουν να σκοτώνουν τον εχθρό τους. Και αυτό δεν έχουμε βρει ακόμα πως να το πετύχουμε (μια και τα πυρηνικά όπλα δεν είναι πρακτικά σε αυτή την περίπτωση).

Ανεξάρτητοι;

Και έτσι μείνανε τρεις (στο Ρεπουμπλικάνικο χάος). 

Ο Τραμπ και ο Κρουζ και ο Κασίς. Ο Τραμπ είναι πρώτος. Ποιες είναι όμως οι πιθανότητές του να πάρει το χρίσμα; Αυτή την στιγμή έχει 621 αντιπροσώπους, αλλά όλοι οι άλλοι μαζί έχουν 717. Απομένουν αντιπρόσωποι 1.134, να διανεμηθούν ανάμεσα στον Τραμπ, τον Κρουζ και τον Κασίς μέχρι τον Ιούνιο.

Για να έχει μια καθαρή περίπτωση πρόκρισης στο χρίσμα ο Τραμπ πρέπει να συλλέξει άλλους 616 αντιπροσώπους που θα τον έφερναν στο απαραίτητο μίνιμουμ των 1.237. Με όλο το υπόλοιπο μη-Τραμπ Ρεπουμπλικανικό κόμμα ενεργά εναντίων του, θα πρέπει, για να είναι αδιαμφησβήτητο το χρίσμα, να πάρει κοντύτερα σε άλλους 700 από τους απομένοντες 1.134, εκ των οποίων 1.134, οι 95 είναι από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης (19 Απριλίου) και 172 από την Καλιφόρνια (7 Ιουνίου). Θα ψηφίσουν Τραμπ οι Ρεπουμπλικάνοι της Νέας Υόρκης και της Καλιφόρνιας; Όχι τόσο εύκολα. Η πόλη της Νέας Υόρκης μάλλον όχι. Η Πολιτεία ίσως. Το Λος Άντζελες και το Σαν Φρανσίσκο μάλλον-σίγουρα όχι --οι Πολιτείες που απομένουν, σίγουρα...

Σήμερα φαίνεται πιθανότερη η εκδοχή να πάνε οι Ρεπουμπλικάνοι σε ένα Συνέδριο Αμφισβήτησης. Μέσω των κανονισμών μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει δυνατή πιθανότητα να πάρει το χρίσμα άλλος. Νομιμότατα. Το πρόβλημα είναι ότι ο Τραμπ έχει δίκιο σ’ αυτό που είπε στις 15 Μαρτίου: «Αν δεν του δώσουν το χρίσμα, θα έχουμε οχλαγωγία και ταραχές στους δρόμους».

Από ποιους; Ποιοι είναι αυτοί που σχεδόν σίγουρα θα βγουν στους δρόμους αν δεν πάρει το χρίσμα ο Τραμπ;

Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση πρέπει να εξηγηθεί τι ακριβώς είναι αυτό που πέτυχαν και ο Τραμπ και ο Σάντερς. Και οι δύο, ήρθαν στην «παρέλαση» ανεξάρτητοι και προσκολλήθηκαν στα δύο κόμματα, υποκλέβοντας τους φαντασιόπληκτους του κάθε κόμματος.

Στην αντικειμενική πραγματικότητα δεν έχουμε δύο κόμματα αυτή τη στιγμή αλλά τέσσερεις πλευρές. Από αριστερά προς δεξιά, τον Σάντερς (Ανεξάρτητος που χρησιμοποιεί το Δημοκρατικό κόμμα), την Κλίντον (Δημοκρατικό κόμμα), τους Κρουζ-Κασίς (κόμμα Ρεπουμπλικάνων -με τον Μιτ Ρόμνι να καραδοκεί στο Συνέδριο) και τον Τραμπ (Ανεξάρτητος που χρησιμοποιεί το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων).

Ο Σάντερς και ο Τραμπ ήταν πάντα ανεξάρτητοι. Ο Σάντερς πάντα αυτοαποκαλέστηκε και λειτούργησε σαν ανεξάρτητος όλα τα χρόνια της ζωής του που είναι στην πολιτική, και ο Τραμπ δεν ήταν ποτέ πουθενά στην πολιτική, δεν ήταν πολιτικός, μέχρι πέρσι το καλοκαίρι, υποστηρίζοντας σαν πάμπλουτος και Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικάνους υποψηφίους, είκοσι χρόνια, και! 

Ξέραν όμως και οι δύο ότι ένας ανεξάρτητος δεν έχει ποτέ την ελπίδα να αναδειχθεί σε τίποτα στις ΗΠΑ και ότι το μόνο που κατάφερε ποτέ, κάθε ανεξάρτητος από τον Ραλφ Νέηντερ ως τον Ρος Περό, ήταν να εξασθενήσει το ένα από τα δύο κόμματα στο οποίο ήταν πλησιέστερα. Η υποψηφιότητα του Ρος Περό, από τα δεξιά των Ρεπουμπλικάνων, κόστισε στον Μπους-πατέρα να χάσει τις εκλογές του 1992 και η υποψηφιότητα του Ραλφ Νέηντερ, από αριστερά των Δημοκρατικών, εξασθένησε τον Γκορ το 2000, και κέρδισε το αντίπαλο κόμμα, σε κάθε περίπτωση (το 2000, με κου-ντ'-ετά μιας ψήφου του Ανωτάτου Δικαστηρίου --αλλά αυτό είναι για άλλη ανάρτηση). Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά στην ιστορία των ΗΠΑ. Ο ανεξάρτητος απλά παίρνει στο λαιμό του το πλησιέστερο από τα δύο κόμματα.

Κι έτσι, αντί να «τρέξουν» σαν ανεξάρτητοι, προσκολλήθηκαν στον μηχανισμό του κάθε κυρίως κόμματος. Ο Σάντερς το παραδέχτηκε αυτό, εμμέσως αν όχι αμέσως, με δηλώσεις του τις τελευταίες τρεις μέρες. Ο Τραμπ δεν το έχει υπονοήσει (ακόμα) αλλά τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια.

Και ο Σάντερς και ο Τραμπ, αν δεν πάρουν το χρίσμα, είναι πιθανόν να φύγουν από το Συνέδριο του κάθε ενός από τα κόμματα που χρησιμοποίησαν και να συνεχίσουν προς την προεδρία σαν ανεξάρτητοι.

Αν συνεχίσει σαν ανεξάρτητος μόνο ο Σάντερς (ανεξάρτητος που παίρνει Δημοκρατικούς ψήφους), θα βγει πρόεδρος Ρεπουμπλικάνος. Αν συνεχίσει σαν ανεξάρτητος μόνο ο Τραμπ (ανεξάρτητος που παίρνει ψήφους Ρεπουμπλικάνων), θα βγει πρόεδρος Δημοκρατικός. Αν συνεχίσουν σαν ανεξάρτητοι και οι δύο, τότε θα έχουμε προβλήματα γιατί όποιος και να βγει πρόεδρος από τα δύο κυρίως κόμματα, δεν θα έχει το κύρος να λειτουργήσει ως πρόεδρος (ενώ κανείς ανεξάρτητος δεν θα έχει αρκετούς για να βγει έστω και από μία Πολιτεία).

Τα παραπάνω είναι απόλυτα γνωστά σε όλους στις ΗΠΑ. Από σήμερα δεν αναρωτιέται κανείς ποιός θα πάρει το χρίσμα του καθενός από τα δύο κόμματα. Φοβούνται για το ποιός ένας, ή και οι δύο, θα συνεχίσουν σαν ανεξάρτητοι.

Το να πάρει το χρίσμα η Κλίντον (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 1.599 αντιπρόσωποι με μίνιμουμ απαραίτητο 2.383) είναι σίγουρο σχεδόν πλέον σαν γεγονός, και ο Σάντερς (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 844 αντιπρόσωποι) μπορεί απλά να πάει σαν ανεξάρτητος για να αφήσει το στίγμα του (και να βλάψει τους Δημοκρατικούς και συγκεκριμένα την Κλίντον), χωρίς ελπίδα να βγει.

Ποιος όμως θα πάρει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων δεν είναι καθόλου σίγουρο ακόμα, και, αν δεν το πάρει ο Τραμπ (16 Μαρτίου, 6:30 μμ: 646  αντιπρόσωποι με μίνιμουμ απαραίτητο 1.237) είναι σχεδόν προεξοφλημένο ότι θα συνεχίσει σαν ανεξάρτητος αν δεν του δώσουν το χρίσμα.

Άρα, είτε έτσι είτε αλλιώς, το να χάσουν οι Ρεπουμπλικάνοι την προεδρία είναι πιθανότατο. Στο κόμμα υπάρχει χάος, πανικός και θυμός αυτή τη στιγμή. Η πραγματική ερώτηση πλέον είναι, πρώτον, τι θα γίνει στους δρόμους Αύγουστο ως Νοέμβριο, και πόσο κύρος θα έχει η Χίλλαρυ Κλίντον όταν βγει πρόεδρος.

Ποιοι είναι λοιπόν οι ψηφοφόροι που ανέδειξαν και τον Τραμπ και τον Σάντερς; Οι ίδιοι τύποι εγκεφάλου που χάραξαν τον δρόμο του Σύριζα και της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα το 2014-2015, Αμερικανική έκδοση τοιούτων εγκεφάλων, διαχωρισμένοι σε εκείνους που θέλουν τζάμπα ζωή πληρωμένη από το κράτος με λεφτά που τα βρίσκουν σαν μάννα από τον ουρανό  (Σάντερς) και όλους τους υπόλοιπους θυμωμένους, αγανακτισμένους, αγράμματους και αποτυχημένους (Τραμπ).

Δηλαδή… μια προεδρία Σάντερς θα αντιπροσώπευε τους αποτυχημένους-θύματα (βλ., Σύριζα στην Ελλάδα), και μια προεδρία Τραμπ τους αποτυχημένους-οργισμένους (βλ., Καμμένους και Χρυσά Αυγά στην Ελλάδα). Δεν υπάρχουν αρκετοί σε κάθε ομάδα για να βγάλουν πρόεδρο, αλλά είναι όμως αρκετοί για να ξεκινήσουν μια εποχή παγκοσμίων προβλημάτων, και την ριζική κατάλυση του τι είναι οι ΗΠΑ. Με αυτή την οπτική, ο αντι-Αμερικανικός κόσμος θα έπρεπε να υποστηρίζει Τραμπ ή Σάντερς, γιατί είτε ο ένας είτε ο άλλος θα φέρουν αυτό που οι αντι-Αμερικανοί ανά τον κόσμο ποθούν δεκαετίες τώρα…

Κοιλόπονος

Ο Ουάσιγκτον περνά τον (ποταμό) Ντέλαγουέαρ.

Εμάνουελ Λόητσε, 1851

Το ιστορικό γεγονός συνέβη την νύχτα της 25ης προς 26η Δεκεμβρίου του 1776 πριν την επίθεση κατά των Βρετανικών δυνάμεων

στο Τρέντον του Νου Τζέρση.

Όμως η σημαία που ζωγράφισε ο Λόητσε σχεδιάστηκε στις 14 Ιουνίου του 1777, έξι μήνες μετά την μάχη εκείνη.

Η σημαία της ημέρας εκείνης ήταν η Μεγάλη Σημαία που ο ίδιος ο Ουάσιγκτον πρωτοσήκωσε

στην πόλη Σώμερβιλ της Μασαχουσέτης την 1η Ιανουαρίου του 1776.

Επίσης, η βάρκα που ζωγράφησε ο Λόητσε είναι λάθος μοντέλο.

Και ο πραγματικός ποταμός είναι πολύ στενότερος.

Τέλος, λέγεται ότι εκείνη την ημέρα ο Ουάσιγκτον ήταν άρρωστος, με κοιλόπονο, και ήταν ξαπλωμένος μέσα στη βάρκα.

Στο προηγούμενο κείμενο είχα αναπτύξει το θέμα της αντιπροσωπευόμενης Δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών και πως η δομή αυτή ενισχύει την πολυφωνία δίνοντάς της βήμα στην διαδικασία των λειτουργειών της κυβέρνησης –μια διαδικασία που εκφράζεται και φιλτράρεται από τους αντιπροσώπους και τους εκλέκτορες.

Θέλω να κοιτάξω για λίγο το πως εξελίχθηκαν τα δύο κύρια κόμματα των ΗΠΑ, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι.

Εδώ ξεκινά ένα πρόβλημα μετάφρασης και απόδοσης. Οι αγγλικές λέξεις Democracy και Republic έχουν μία μόνο μετάφραση στα Ελληνικά: «Δημοκρατία». Όπως και οι αγγλικές λέξεις Freedom και Liberty έχουν μόνο μία μετάφραση στα Ελληνικά: «Ελευθερία». Οι έννοιες των λέξεων αυτών όμως, στην αγγλόφωνη νοοτροπία έχουν σημαντικότατες διαφορές, τις οποίες στην Ελληνική νοοτροπία τις βάζουμε σε ένα κουβά.

Democracy είχε η Αρχαία Αθήνα, απ’ ευθείας Δημοκρατία όπου το τελικό αποτέλεσμα έβγαινε απ’ ευθείας από τα μέλη του δήμου, τους πολίτες. Η πρώτη συνεδρίαση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας έγινε το 508 Προ Κοινής Εποχής («Προ κοινής Εποχής» είναι μια εναλλακτική έκφραση για εκείνους που πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι όλων των θρησκειών της Γης δεν χρειάζεται να πρέπει να μετράνε χρόνια βάση του Χριστούλη).

Republic είχε η Αρχαία Ρώμη, αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία, όπου πάνω από το επίπεδο των πολιτών υπάρχει το επίπεδο των αντιπροσώπων και μετά η κυβέρνηση. Η πρώτη συνεδρίαση της Ρωμαϊκής Συγκλήτου έγινε το 509 Προ Κοινής Εποχής, ένα χρόνο πριν την Αθήνα (μια μικρή υπενθύμιση για όσους έχουν πάρει αμπάριζα με τους Αρχαίους υμών προγόνους).

Η επανάσταση των Αποικιών εναντίων του στέμματος της Μεγάλης Βρετανίας έγινε το 1776 με σύνθημα «Όχι φόροι χωρίς αντιπροσώπευση», που σήμαινε ότι οι κάτοικοι των Αποικιών του Νέου Κόσμου δεν δεχόντουσαν να πληρώνουν φόρους στον Βασιλιά Γεώργιο III αν δεν τους επιτρεπόταν να στείλουν αντιπροσώπους στο Κοινοβούλιο στο Λονδίνο για να έχουν λόγο όσον αφορά τις τύχες τους. Μπορεί να μην είναι τόσο ποιητικό όσο το «Ελευθερία ή Θάνατος», αλλά θα έλεγα είναι κάπως πιο ρεαλιστικό, και θεμελιωμένο σε αίσθηση ευθύνης αντί σε αίσθηση …ποιητική. Πάντως υπήρξε ένας πατριώτης που είπε «Δώστε μου Ελευθερία, ή δώστε μου θάνατο!» (και χρησιμοποίησε την λέξη «Liberty» για να το πει αυτό).

Το 1776, στρατηγός των αποίκων ανακηρύχθηκε ο Τζωρτζ Ουάσιγκτον, από την Βιρτζίνια, 44 ετών. Το 1788, ο Τζωρτζ, 56 πλέον ετών εξελέγη πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, και επανεξελέγη το 1792 για άλλα τέσσερα χρόνια, μέχρι τα 64 του. Πέθανε το 1831, δέκα μέρες πριν τα 99α του γεννέθλια.

Ο Ουάσιγκτον δεν ανήκε σε κόμμα, μια που δεν υπήρχαν καν κόμματα ακόμα. 

Το 1796 είχαν ήδη δημιουργηθεί δύο κόμματα:

Το κόμμα των Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων και το κόμμα των Φεντεραλιστών (Ομοσπονδιακών;)

Οι Φεντεραλιστές ξεκίνησαν από τον Αλεξάντερ Χάμιλτον, Υπουργό Οικονομίας του Ουάσιγκτον, και ήθελαν ισχυρή κεντρική κυβέρνηση, στενούς δεσμούς με την Βρετανία, κεντρικό τραπεζικό σύστημα και στενές σχέσεις μεταξύ της κυβέρνησης και των ανθρώπων του πλούτου.

Οι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι ιδρύθηκαν από τον Τζέημς Μάντισον και τον Τόμας Τζέφερσον οι οποίοι ήταν κάθετα αντίθετοι προς την ατζέντα του Χάμιλτον.

Ο δεύτερος Πρόεδρος των ΗΠΑ, πρώτος μετά τον Ουάσιγκτον, το 1796, ήταν ο Τζων Άνταμς, Φεντεραλιστής.

Από το 1800 ως το 1824, όλοι οι πρόεδροι ήταν Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι, Τζέφερσον, Μάντισον, Μονρό, Τζων Κουίνσι Άνταμς, με τους Φεντεραλιστές στην αντιπολίτευση.

Το 1828 το κόμμα των Δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων μετονομάστηκε σε Κόμμα Δημοκρατικών, και είναι το κόμμα που υπάρχει και σήμερα, με πρώτο πρόεδρο των μετονομασμένων Δημοκρατικών τον Τζάκσον το 1828.

Το 1828 δημιουργήθηκε το κόμμα των Εθνικών Ρεπουμπλικάνων το οποίο κράτησε μέχρι το 1832. Το 1836 δημιουργήθηκε το κόμμα των Γουίγκ, αντιγράφοντας το κόμμα Γουίγκ της Βρετανίας το οποίο κράτησε ως το 1860.

Το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, που υπάρχει και σήμερα, σχηματίστηκε το 1856 και ο πρώτος Πρόεδρος του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων ήταν ο Λίνκολν, το 1860.

Μέχρι να εκλεγεί ο Λίνκολν το 1860, οι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικάνοι και μετά οι Δημοκρατικοί είχαν κρατήσει την κυβέρνηση συνεχώς από το 1800 ως το 1860 με εξαίρεση τον Χάρισον (1840-1844) και τον Τέηλορ (1848-1852) των Γουίγκ.

Ο Λίνκολν ήταν ο Πρόεδρος του Εμφυλίου Πολέμου (1860-1865) ο οποίος έμεινε στην ιστορία για την κατάργηση της δουλείας στις Νότιες Πολιτείες. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι δεν τον βλέπουν όλοι τον πόλεμο εκείνο σαν «Εμφύλιο». Οι Νότιες Πολιτείες αποχώρησαν από την Ένωση των Ηνωμένων Πολιτειών και σχημάτισαν την Συνομοσπονδία των Πολιτειών της Αμερικής το 1861, έως το 1865 (Κονφέντεραση). Αυτές ήταν έντεκα Πολιτείες. Πάρα πολλοί άνθρωποι σε τουλάχιστον 4-5 από αυτές, ακόμα και σήμερα, βλέπουν τον πόλεμο σαν πόλεμο ιμπεριαλισμού του Βορά και όχι σαν Εμφύλιο. Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα της δουλείας των μαύρων σκλάβων, που είχαν απαχθεί επί αιώνες από την Αφρική, δεν ήταν τόσο θέμα ρατσισμού, όσο θέμα οικονομίας. Λίγο-γνωστό-γεγονός ότι στην καρδιά του επιχειρήματος του Νότου υπέρ της δουλείας βρισκόταν το γεγονός ότι αν αρχίζαν να πληρώνουν μισθούς στους σκλάβους, οι οικονομίες τους θα χρεοκοπούσαν. Όπως και χρεοκόπησαν, ξεβράζοντας από τον θυμό τους και το μίσος τους την οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν., το 1866, και «υποδουλώνοντας» ξανά τους μαύρους τους, μη επιτρέποντάς τους να εγγράφονται σαν ψηφοφόροι μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, για 100 περίπου χρόνια. Ο Νότος είναι φτωχότερος του Βορά, κατά πολύ, από 150 χρόνια τώρα...

Παρεμπιπτόντως, πόσοι γνωρίζετε ότι το αρχικό όνομα της Κου Κλουξ Κλαν, όπως δόθηκε από τον Νέηθαν Μπέντφορντ Φόρεστ στο Πουλάσκι του Τεννεσσή όπου ιδρύθηκε το 1865-1866, ήταν δύο λέξεις αντί τρεις: «Κούκλουξ Κλαν»; Όπου, η λέξη «Κούκλουξ» ήταν ή απόδοσή τους της Ελληνικής λέξης «Κύκλος». Όπως είπε και ο πατέρας της νύφης, «πές μου όποια λέξη θέλεις και θα σου αποδείξω ότι είναι Ελληνική». Μόνο που σε αυτή τη περίπτωση είναι αλήθεια! «Κούκλουξ» ήταν η απόδοση του «Κύκλος». «Κλαν» στην αρχή γραφόταν με «C» αντί με «Κ», και σήμαινε «φυλή/οικογένεια» από το όνομα των προτεσταντικών Σκωτσέζικων οικογενειών. Η Κου Κλουξ Κλαν λοιπόν ξεκίνησε σαν «Οικογένεια του Κύκλου (μας)». Μετά, έγινε ΚΚΚ.

~

Τα σημερινά κόμματα που λέτε, υπάρχουν από το 1828 για τους Δημοκρατικούς και το 1856 (1860) για τους Ρεπουμπλικάνους. Οι Δημοκρατικοί είναι 188 ετών και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι 160 ετών.

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων είναι ότι οι Δημοκρατικοί, σε σύγκριση με τους Ρεπουμπλικάνους, πιστεύουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να παρέχει ένα αποτελεσματικότερο δίχτυ ασφαλείας για τους αδύνατους και τους φτωχότερους, το οποίο μεταφράζεται σε συγκριτικά μεγαλύτερη κυβέρνηση με συγκριτικά περισσότερους φόρους. Επιμένω να γράφω «συγκριτικά» (με τους Ρεπουμπλικάνους) γιατί με Ευρωπαϊκά κριτήρια ακόμα και οι Δημοκρατικοί βρίσκονται δεξιά. Ακόμα και ένας Δημοκρατικός δεν θα φανταστεί ποτέ να προτείνει ότι οι φόροι των πολιτών θα μπορουσαν ποτέ να χρησιμοποιηθούν για κάποιο είδος εθνικής περίθαλψης, ή σύνταξης από την κυβέρνηση. Γι' αυτό και η αριστερίζουσα, επαναστατική πρόταση του Σάντερς είναι καταδικασμένη σε αποτυχία στην Αμερική. 

Προσωπικά, συμφωνώ απόλυτα με το σκεπτικό του ότι η περίθαλψη, και η σύνταξη, σε εθνικο επίπεδο, εγγυημένη ή/και χορηγούμενη/ελεγχόμενη από την κυβέρνηση είναι θανατική καταδίκη για μια οικονομία αργά ή γρήγορα: πληρώνουμε τους εαυτούληδές μας δανιζόμενοι από τα εγγόνια μας: κάθε φορά που ένας Μεσογειακός παππούς ή γιαγιά δίνουν μια σοκολάτα στο εγγονάκι τους πρέπει να το πληροφορούν ότι η σοκολάτα είναι αντίτημο για τον κάθε χρόνο ευημερίας που του στερούν με την σύνταξή που την αγοράζει, από το κράτος στο οποίο θα γεράσει το εγγονάκι τους. Είμαι πραγματικά και άπειρα ευγνώμων για την εντελώς δωρεάν και τέλεια περίθαλψη που μου παρέχει η Ιταλία εδώ στην Εμίλια-Ρομάνια, αλλά θα ψήφιζα εναντίων της. Ο νόμος περί περίθαλψης την οποία να μπορούν να την αγοράσουν όλα τα πορτοφόλια, δια μέσου ελεύθερης και ανταγωνιζόμενης αγοράς, η λεγόμενη Ομπάμακέαρ, είναι στα σύνορα του που θα έφτανα επιτρέπωντας σε μία κυβέρνηση να επιβάλεται στους πολίτες και την ελεύθερη οικονομία. Όσο για την σύνταξη, εγώ προσωπικά θέλω να εργάζομαι μέχρι να πεθάνω (ίσως επειδή από μικρός είχα την σπονδυλική στήλη να κάνω μόνο τις δουλειές που αγαπούσα, και δεν δίστασα να πάω όπου στη Γη υπήρχαν οι δουλειές που αγαπούσα και όπου πληρωνόντουσαν σωστά)... Όποιος δεν θέλει να μην σταματήσει ποτέ να εργάζεται, ας κάνει οικονομίες για τα γηρατειά του. Και όποιος δεν μπορεί, ας μεταναστεύσει εκεί που η ζήτηση και η αγορά θα του επιτρέπουν να κάνει οικονομίες από τον μισθό του ή από την αμοιβή του. Πάντα έλεγα άλλωστε ότι κάθε πρωί θα βγαίνω στο δάσος να κυνηγήσω την αρκούδα μου, και κάποια μέρα θα κερδίσει η αρκούδα --αλλά δεν θα χρωστάω τίποτα σε κανέναν, ιδίως όχι στους φορολογούμενους συμπολίτες μου. Και τα δυάρια που μου άφησαν οι γονείς μου στην Αθήνα, ας τα πάρει η Ελλάδα να τα βάλει εκεί που δε λάμπει ο ήλιος.

Βλέπετε, μια σημαντική διαφορά μεταξύ των Ευρωπαίων και των Αμερικανών είναι ότι οι Αμερικανοί αισθάνονται μέρη της κυβέρνησής τους (αισθάνονται ότι ο ίδιος ο πολίτης είναι κυβέρνηση), έχουν μια βαθιά αίσθηση της έννοιας “Liberty” (ή, «προσωπική ελευθερία») και θέλουν τα χέρια της κυβέρνησης μακριά από τις τσέπες τους και τα πιστεύω τους και έχουν έναν πολύ καλό λόγο να σπέπτονται έτσι: τους απογόνους τους και το κράτος τους.

Όμως, τα τελευταία 20 χρόνια η ταυτότητα και ψυχή του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων άλλαξε ριζικά. Από το κόμμα του Λίνκολν έως το κόμμα του Ρέγκαν, πέρασαν 120 χρόνια, και, τα πρόσφατα 20, από το 1995 περίπου μέχρι σήμερα, μπορεί κανείς να οριοθετήσει το πότε οι ρεπουμπλικάνοι άρχισαν να δίνουν λιγότερη βαρύτητα στην οικονομία και περισσότερη σε θέματα όπως η οπλοκατοχή, η έκτρωση, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, η θανατική ποινή και ο θρησκευτικός φανατισμός.

Θα το θεωρούσα καλό να είχαμε, ως Δημοκρατρικοί, ένα αντιγνωμόν κόμμα την γνώμη του οποίου να μπορούσαμε να σεβόμαστε, αν όχι να ασπαστούμε. Οι σημερινοί Ρεπουμπλικανοί όμως μας δεν προσφέρουν οτιδήποτε που να μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά.

Αν οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν να επιδείξουν, στην ιστορία τους, τον Λίνκολν, τον Τέντυ Ρούζεβελτ, τον Άιζενχάουερ και τον Ρέγκαν (μη πούμε για τον Νίξον), οι Δημοκρατικοί έχουν να επιδείξουν τους Φράνκλιν Ρούζεβελτ, Τζων Κέννεντυ και Μπιλ Κλίντον. 

Και οι Ρεπουμπλικάνοι του Τραμπ, του Κρουζ, του Ρούμπιο… είναι ένα καινούργιο κόμμα μίσους και θυμού. Δεν είναι πια το κόμμα του Λίνκολν, ούτε του Ρέγκαν.

Το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο έχει πανικοβληθεί, ξαφνικά, με την επερχόμενη απολλοτρίωσή τους εκ των έσω. Άρχισαν να προειδοποιούν για την ολική καταστροφή Βιβλικού επιπέδου που θα φέρει μια προεδρία Τραμπ και προσπαθούν να σπρώξουν τον Κρουζ και τον Ρούμπιο, ή και τον Ρόμνι. Και γιατί άραγε πανικοβλήθηκαν τώρα; Γιατί δεν είχαν πανικοβληθεί όταν έγινε πρόεδρος ο Τζωρτζ Ντάμπγια Μπους το 2000; Όπως έγραψε ένας Αμερικανός σχολιαστής, ίσως επειδή ο Μπούς ήταν ο δικός τους ηλίθιος ενώ ο Τραμπ είναι ανεξάρτητος ηλίθιος.

(Ο σχολιαστής χρησιμοποίησε την πολύ σωστή και για τις δύο περιπτώσεις λέξη: «moron» η οποια μας έρχεται από την Ελληνική λέξη «μωρός»)

~

Επιστρέφοντας όμως στην γενικότερη οπτική του θέματος, προσέξατε άραγε, με τις παραπάνω ημερομηνίες, πως από το 1788 στις Ηνωμένες Πολιτείες γίνονται προεδρικές εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια, βρέξει χιονίσει, κρύο ή ζέστη, πόλεμος ή ειρήνη; Μπορείτε να φανταστείτε τον εαυτό σας πολίτη ενός κράτους με τέτοια σταθερότητα επί 228 χρόνια που, κάθε φορά που βγαίνει καινούργια κυβέρνηση να μη λέει κανείς «Μπαααα… αυτοί σε ένα χρόνο θα πέσουνε!» και, κάθε φορά που βγαίνει κυβέρνηση να μην αισθάνεται την ανάγκη να δηλώσει «Θα εξαντλήσουμε την τετραετία!» …και όπου ο καθένας που κυνηγάει την καρέκλα πρέπει να καταλαβαίνει ότι η καρέκλα θα κολλήσει στον πισινό του τη-θέλει-δε-τη-θέλει για ακριβώς τέσσερα χρόνια; Φανταστείτε ένα κράτος όπου αφού βγει η καινούργια κυβέρνηση, η απερχόμενη κυβέρνηση πρέπει να περάσει δυόμισι μήνες παραδίδοντας στην καινούργια, πριν ορκιστεί η καινούργια :-)

Μια καινούργια πρόκληση παρουσιάζεται τώρα για την Αμερικανική Δημοκρατία. Το έθεσε κάλλιστα ένας τίτλος άρθρου της εφημερίδας Ουάσιγκτον Ποστ: «Ο Τραμπ άναψε μια φωτιά. Μπορεί, (η φωτιά) να ελεγχθεί;» (“Trump has lit a fire. Can it be contained?”)

Μου δίνει ιδιαίτερη χαρά ένας τέτοιος τίτλος γιατί επιβεβαιώνει εκείνο για το οποίο συνεχώς σας διαβεβαιώνω, ότι στην Αμερικανική νοοτροπία, ευθύνη αποδίδεται στον κάθε πολίτη, στον κάθε ψηφοφόρο, και όχι στον κάθε επιτήδειο. Το άρθρο μιλά για την φωτιά την οποία εξηγεί σαν το μίσος, τον θυμό και την αγανάκτηση που υποβόσκουν για χρόνια μέσα σε εκατομμύρια ανθρώπων. Ο επιτήδειος δημαγωγός δεν φαίνεται, με αυτή τη νοοτροπία, σε αυτόν τον τίτλο, σαν αιτία αλλά σαν αφορμή. Και, αυτό που έχει σημασία, σε χώρες που έχουν ελπίδα να επιζήσουν, είναι οι αιτίες και όχι οι αφορμές ή οι δικαιολογίες.

Νάτος, ο κύκλος μας!