Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Διαφορετικότητα










Ήταν Κυριακή και είχαμε σταματήσει την δουλειά για να πάει ο πατέρας του τον μικρό του γιό να παίξει το αγαπημένο του σπορ. Το πρωί δεν ξαναπήγαμε στο γραφείο που είχαμε αφήσει αργά το περασμένο βράδυ. Αφήσαμε την μεγαλύτερη κόρη σπίτι με την μαμά και οι τρεις μας περπατήσαμε τα λίγα μέτρα στο πάρκο Πρόσπεκτ του Μπρούκλυν και τα γήπεδα του μπέης μπωλ.

Ήταν μάλλον 2004, άνοιξη, και είχα κατέβει με το αυτοκίνητο από την Μασαχουσέτη για να είμαι στο γραφείο στην Νέα Υόρκη δυό βδομάδες. Ο φίλος μου που αργότερα έγινε και κουμπάρος μας, κι εγώ, και ο γιός του, περάσαμε όλο το πρωινό την Κυριακής με εκατοντάδες άλλους γείτονες και παιδιά όλων των ηλικιών στο πάρκο καθώς τα παιδιά έπαιζαν το αγαπημένο παιγνίδι της ζωής που είναι το μπέης μπωλ.

Καθώς κατά το μεσημέρι γυρνούσαμε στο σπίτι, καθώς βγαίναμε από το πάρκο, ο φίλος μου κοιτούσε γύρω του, μεσ' την ηλιόλουστη μέρα περπατώντας με όλους τους άλλους, και τον είδα βαθιά ευτυχισμένο, σαν να έβγαινε από τα πνευμόνια του και τα σωθικά του μια θετική ενέργεια που συναγωνιζόταν το φως και την δροσιά της ανοιξιάτικης ημέρας.

Κοντοστάθηκε σε μια στιγμή και άνοιξε τα χέρια του σαν να αγκάλιαζε τον κόσμο όλο.

- Κοίτα! μου λέει. Κοίτα πόσοι άνθρωποι. Από όλα τα μέρη του κόσμου! Πόσες κουλτούρες, πόσες φυλές, τι υπέροχη διαφορετικότητα! Που αλλού μπορείς να το βρεις αυτό;!

Ήταν καθοριστική στιγμή στην ζωή μου γιατί το δευτερόλεπτο εκείνο συνειδητοποίησα τι είναι ρατσισμός. Βλέπετε, για να καταλάβει κανείς μια έννοια, βοηθά να κατανοήσει κανείς βαθιά την αντίθετη έννοια. Και εκείνη την στιγμή κατανόησα, με την θετική ενέργεια που έβγαινε από κάθε πόρο του κορμιού του φίλου μου, τι είναι το αντίθετο του ρατσισμού.

Όχι την αποδοχή όλων των ανθρώπων σαν μέρος του συνόλου μας, κάτι που βγαίνει από διανόηση, αλλά, την χαρά του να είναι κανείς μέλος ενός συνόλου διαφορετικότητας χωρίς να χρειάζεται να το σκεφτεί. Κάτι που βγαίνει από την ψυχή. Και που είναι εξαίρεση.

Εξαίρεση, γιατί η φύση του ανθρώπου είναι να τείνει προς τους όμοιούς του. Και ο αγνότερος αντιρατσιστής φτάνει στην θέση του μέσω διανόησης, ανατροφής, παιδείας, μόρφωσης... Ο φίλος μου, από την Καλιφόρνια που ζει στην Νέα Υόρκη δεν χρειαζόταν να το σκεφτεί. Το είχε μέσα του. Και με δίδαξε, με μια φράση, με μια χειρονομία, σε μια στιγμή, καθώς ένοιωσα τι είχε μέσα στην ψυχή του. Εγώ δεν μπορώ να τον φτάσω, μπορώ όμως να τον καταλάβω.

Και είμαι περήφανος που βοήθησα τον δικό μου γιό να έχει πραγματική και βαθιά αχρωματοψία.

Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, με προτερήματα και ελαττώματα, άνθρωποι που σε επιβουλεύονται ή όχι. Αγάπη δεν σημαίνει αφέλεια. Αγάπη σημαίνει να μην χρειάζεται να πεις στον εαυτό σου ότι όλοι οι άνθρωποι μαζί είναι ένα σύνολο που μπορεί να μεγαλουργήσει. Να το ξέρει η ψυχή σου. Να το επιζητά. Και όταν προφυλάσσεσαι από το κακό να μην το αποδίδεις στην διαφορετικότητα --ώστε να μπορείς να αγκαλιάζεις την χαρά της ζωής μαζί με όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους, όλα τα πλάσματα του σύμπαντος από τα οποία είσαι ένα.















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:

Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.


Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.

Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.