Απουσία

Δεν θα είμαι στο ιντερνέτ για λίγες μέρες, λόγω μιας ιατρικής ανάγκης στην οικογένεια.

Όλα είναι εντάξει και θα τα πούμε σύντομα…

Πάρτυ

Σήμερα Σάββατο όλο το χωριό θα μαζευτεί στις 9 το βράδυ στην κοινοτική αίθουσα κάτω από το κέντρο επισκεπτών για να δούνε 830 φωτογραφίες που πείρα την ζωή και τους ανθρώπους και φύση του βουνού μας τα τελευταία δυόμισυ χρόνια, ανεπίσημος ιστοριογράφος που είμαι  (και βάρδος, αλλά όχι ακόμη προμηθευτής μενίρ) του μικρού μας χωριού...

Από τις 830 λέω να βάλω εδώ μερικές στην τύχη έτσι, για γεύση.

~~~~~~~~~~

Σταγόνες δροσιάς πάνω σε ιστό αράχνης στο δάσος

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Ήταν μια υπέροχη βραδιά. Στις 9 που θ' αρχίζαμε είχαν έρθει τρία άτομα, αλλά, σκέφτηκα, είμαστε στην Μεσόγειο -περίμενα, και μέχρι 9:20 είχαν έρθει 80, που αποτελούν το ήμισυ του συνολικού πληθυσμού του χωριού. Μετριοφροσύνη δεν μου επιτρέπει να σημειώσω ότι την επομένη το απόγευμα, το κουιντέτο απ' την Μπολόνια που έπαιξε Μότσαρτ στο Αβαείο μάζεψε 20. Ή 19, αν αφαιρέσεις εμένα...

Χάρηκα όταν είδα από τις αντιδράσεις κατά την διάρκεια της παρουσίασης ότι οι συγχωριανοί μου συμμετείχαν ενθουσιωδώς, βλέποντας και τους εαυτούς τους στην οθόνη στην εξέλιξη αυτού του ιστορικού του χωριού μας δοσμένο μέσα από τα μάτια ενός πλέον "ντόπιου" που αγαπά τον τόπο και τους ανθρώπους. Ήταν όλοι ενθουσιασμένοι και την επομένη που είχαμε το Φθινοπωρινό πανηγύρι μας με θέμα "ο Μεσαίωνας" όλοι ερχόντουσαν και μου λέγανε πόσο τους άρεσε, ή ότι δεν το ξέρανε να έρθουν εχθές  αλλά άκουσαν πως ήταν θαυμάσιο.

Ήταν 830 εικόνες που άλλαζαν κάθε 6 δευτερόλεπτα σε ακουστικό φόντο με μουσική λαϊκή, παραδοσιακή, της περιοχής, και, για τα σοβαρότερα κομμάτια όπως Πάσχα κλπ., Βιβάλντι και Μπαχ. Θέλουν να το ξανακάνω. Μου το ζήτησε για Χριστούγεννα ο Δήμαρχος, ο οποίος ήρθε περπατώντας αντί να τον μεταφέρουν δύο όρθιο πάνω στην ασπίδα του...

Άλλο ένα κομμάτι και όχι τσιγκουνιές!

Όχι τσιγκουνιές!

Είναι νομίζω εμφανέστατο και στον περιστασιακό αναγνώστη πόσο γλυκούλης είμαι. Αυτό το οποίο ίσως να μην είναι αμέσως φανερό είναι ότι είμαι τόσο γλυκούλης που έπαθα ζάχαρο από τα σαράντα τόσα μου!

Ευτυχώς μπορώ να πλοηγώ γύρω από τους υφάλους που βγάζει στο δρόμο μου το πάγκρεας μου, χωρίς ινσουλίνη, αλλά με χαπάκια και γνώση του πως να τρώω και πώς να κουνιέμαι.

Φερ’ ειπείν πρέπει να ξέρω σημαντικές λεπτομέρειες όπως το ότι μέρες Πάσχα και Χριστουγέννων τα σοκολατένια κουνελάκια και οι κουραμπιέδες και μελομακάρονα άγιες μέρες δεν πειράζουν την γλυκόζη στο αίμα, αρκεί να μην πας να την μετρήσεις.

Θυμάμαι το 2004 μόλις είχα επιστρέψει με τον γιό μου από σκι στα βραχώδη όρη, όπου έψαχνα τουαλέτα στα 3,000 και 4,000 μέτρα κάθε είκοσι λεπτά, και είχα κάνει τις βουνοκορφές κίτρινες. Αμέσως μετά πήγα στη Νέα Υόρκη να εγκαταστήσω ένα σύστημά μου σε μία εταιρία το βράδυ που θα ήταν σπίτια τους, και την έβγαλα με σοκολάτες. Στην επιστροφή στη Βοστώνη ο δρόμος από 4 λουρίδες είχε φτάσει τις 8. Μόλις πλησίασα το σπίτι μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και αγόρασα ότι τεστ υπήρχε που να μπορώ να το κάνω μόνος μου. Μόνο τεστ εγκυμοσύνης δεν πήρα.

Όλα αρνητικά, εκτός του διαβήτη που είχε χτυπήσει 360 (με νορμάλ το 90). Είχα αγοράσει μια σοκολάτα μαζί με τα τεστ και την είχα αφήσει δίπλα στο πληκτρολόγιό μου να με περιμένει καθώς έκανα τα τεστ. Η σοκολάτα έμεινε εκεί και δεν την άγγιξα, και όταν 1 χρόνο αργότερα μετακόμισα πήρα τη σοκολάτα μαζί μου και την άφησα πάλι δίπλα στο πληκτρολόγιό μου.

Μόλις είδα το τεστ τηλεφώνησα σ’ ένα κοντινό κέντρο του πεζοδρόμιου για φτωχαδάκια να μου κάνουν επίσημη διάγνωση. Μου κλείσανε ραντεβού τρείς βδομάδες αργότερα. Κι άρχισα να σκέφτομαι: Μια φορά παθαίνει κανείς διαβήτη. Κι εγώ ζω μια ώρα από το κέντρο του κόσμου για διαβήτη, το Joslin Diabetes Center, το οποίο λειτουργεί μέσω του Beth Israel Hospital στην Longwood area της Βοστώνης. Αξίζει τον κόπο.

Κι έτσι ακύρωσα το πρώτο ραντεβού και η διάγνωση και η εκπαίδευσή μου έγινε στο Joslin/Beth Israel. Δυο επισκέψεις, τεστ αίματος: δύο χιλιάδες δολάρια. Πέντε ώρες μάθημα συν φυλλάδια: δύο χιλιάδες πεντακόσια δολάρια (δεν είχα ιδιωτική κάλυψη). Νομίζω το σκεπτικό του κόστους είναι έτσι ώστε να μην σ' αφήσουνε δεκάρα και πας κι αγοράσεις καμιά σοκολάτα.

Από μόνος μου μέσα σε τρείς μήνες έφερα το ζάχαρο στο σταθερό 85-130, με 5 μετρήσεις την ημέρα και πρόγραμμα κομπιούτερ για εξελισσόμενη καμπύλη που είχα φτιάξει εγώ.

Ξέρω και πώς να ζω για να το διατηρώ. Το 2007-2008 τά ‘κανα λίγο θάλασσα αλλά σοβαρεύτηκα πάλι. Και στην Αμερική υπάρχουν υπέροχα πράγματα χωρίς ζάχαρη, χωρίς ασπαρτάμη, με προσεγμένους υδατάνθρακες κλπ, που πουλιούνται άπλετα παντού. Και στην Ελλάδα καλά πάμε: αν ξέρεις να ψάξεις βρίσκεις πολλά και καλά. Στην Ιταλία μόνο αν είσαι διαβητικός και θέλεις προϊόντα χωρίς ζάχαρη μπορείς να πας να φουντάρεις.

Μάζα σοκολάτας χωρίς ζάχαρη για να φτιάχνω δικά μου γλυκά, μερέντα, ότι θέλω, μου φέρνει ο γιός μου από την Αμερική όπου πωλείται στα σουπερμάρκετ. Στη Ευρώπη δεν έχω βρει πουθενά σε λιανική.

Στην Αμερική βγήκε η Splenda που είναι το καλύτερο βιομηχανοποιημένο υποκατάστατο ζάχαρης για διαβητικούς και παράγεται μάλιστα από την ίδια την ζάχαρη! Έφερνα από την Αμερική μέχρι που η γυναίκα μου πρόσεξε τα μικρά γράμματα «Made in Italy» και την βρήκαμε με άλλο όνομα στην Ιταλία.

Υπάρχει βέβαια και το καλύτερο γλυκαντικό απ’ όλα, και είναι το καλύτερο γιατί είναι φυσικό και δεν παράγεται βιομηχανικά. Δεν πειράζει καθόλου το ζάχαρο. Το λένε Stevia και βγαίνει από ένα φυτό της Νοτίου Αμερικής, γνωστό εκεί από αιώνες. Στην Ιαπωνία χρησιμοποιείται κατά κόρον από το 1970. Στην Αμερική ήταν απαγορευμένο μέχρι που ο κόσμος πήγε δικαστήριο τις μεγάλες εταιρείες γλυκαντικών γιατί χρηματοδοτούσαν παράνομα την απαγόρευση. Και τώρα επιτρέπεται και πωλείτε στις ΗΠΑ. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απαγορευμένο εκτός από την Γαλλία όπου έδωσαν 2 χρόνια για δοκιμή.

Στην Ελλάδα όμως υπάρχει αξιοπρόσεκτη επιπολαιότητα, για να μην πω αγραμματοσύνη επί του θέματος μέχρι βλακείας.

Είναι βέβαια τα κλασσικά:

«Έλα καλέ τό ‘φτιαξα για σένα το γαλατομπούρεκο! Μια πηρουνιά τι κακό να κάνει;»
ή,
«Αυτό το παγωτό δεν είναι πολύ γλυκό! Ένα στη χάση και στη φέξη δεν πειράζει! Έλα! Φάε! Μη με στεναχωρείς!»

ή το άλλο, που πάνε επίσκεψη σε σπίτι διαβητικού και του πάνε 12 πάστες.

Και βέβαια το απερίγραπτο:

«Αυτά είναι αλμυρά! Μπατόν σαλέ! Δεν πειράζουνε το ζάχαρο!». Καλά. Αυτό το ακούς και από ζαχαροπλάστες ακόμα!

Αυτά που με ξενίζουνε όμως είναι τα επικίνδυνα. Το ένα είναι ότι όταν ψάχνεις να βρεις σοκολάτα χωρίς ζάχαρη για να φτιάξεις ένα «γλυκό» ειδικά για σένα, σου λένε: «σοκολάτα υγείας!» ή ακόμα χειρότερα: «κουβερτούρα».

Μπρέ έχουν ζάχαρη και η υγείας και η κουβερτούρα λέω συνέχεια, σ’ όλους, και τους ζαχαροπλάστες! Όχι μου λένε! Τι γράφει εδώ στα συστατικά! Τους ρωτάω! «Ζήτα!», «Άλφα!», «Χι!», «Άλφα!», «Ρο!», και τελευταίο; Ναι! «Ήτα!!!» Μπά, λένε όλοι, θα είναι πολύ λίγο και δεν θα πειράζει. Αφού και ο γιατρός λέει στη γιαγιά ότι μπορεί να χρησιμοποιεί κουβερτούρα! Και είναι Υφηγητής!»

Αααχ… η δύναμη της άρνησης... Για ένα διαβητικό, μισή κουταλιά ζάχαρη μπορεί να μείνη στο αίμα μέρες!

Tο χειρότερο είναι βέβαια ότι κι εγώ έχω ακούσει από στόμα Έλληνα γιατρού να λέει ότι ο διαβητικός μπορεί να χρησιμοποιεί φρουκτόζη. Μπούρδες! Τι τρέχει μα τον Όσιο Πατάπιο στο έθνος τούτο;

Και για να μην κάνω το Αμερικανάκι, σας πληροφορώ ότι και στην υγείας, και κουβερτούρα, και αλμυρά, και φρουκτόζη έχω κάνει τεστ εγώ προσωπικά, χύνοντας το αίμα μου για σας, και είναι πράγματι μπούρδες. Το ανεβάζουνε το ζάχαρο.

Και προσέχτε στις ετικέτες την σημαντική διαφορα μεταξύ ενός φαγώσιμου που δεν έχει καθόλου ζάχαρη, και ενός που απλά δεν έχει πρόσθετη ζάχαρη (το «πρόσθετη» με πολύ μικρά γράμματα, φυσικά). Επίσεις προσέξτε μη δεν «έχει» ζάχαρη αλλά γράφει «υδατάνθρακες» ή «άμυλο».

Είναι αλήθεια ότι ένας διαβητικός τύπου "Β", μπορεί να φάει οτιδήποτε με το σωστό μέτρο για την προσωπική του περίπτωση, και με καθιερωμένη εξάσκηση, και πάνω απ' όλα: π-ε-ρ-π-ά-τ-η-μ-α! Αλλά οι γενικότητες που αφήνουν τον απλό άνθρωπο να νομίζει ότι η φρουκτόζη, ας πούμε, είναι «καλή» για διαβητικούς, αυτές οι γενικοποιήσεις και αοριστίες είναι εγκληματικές. Όπως επίσης είναι τρομερό αυτό που έκανε ο πατέρας μου και μετριόταν 3 η ώρα το πρωί γιατί ήξερε ενστικτωδώς ότι τότε είχε το χαμηλότερο ζάχαρο.

Για μια σωστή ιδέα εποχιακή και μια πρόχειρη καμπύλη, οι μετρήσεις της γλυκόζης στο αίμα με μηχανάκι προσωπικό πρέπει να γίνονται:
- Με το πρωινό ξύπνημα,
- Δύο ώρες μετά το μεσημεριανό,
- Πριν το βραδινό,
- Πριν τον ύπνο,
Επί δύο βδομάδες το λιγότερο.
Πρέπει να τρώει κανείς τουλάχιστον τρείς φορές την ημέρα, όχι τσίμπημα ενδιάμεσα, και βραδινό τουλάχιστον τρείς ώρες πριν τον ύπνο. Όχι αυτά τα ρωμαίικα του δείπνου με σουβλάκι, κοκορέτσι τζατζίκι και εκμέκ με παγωτό στις 11 το βράδυ.
Αν θέλει να μετριέται κανείς μόνο δύο φορές την ημέρα, το καλύτερο θά 'ταν δύο ώρες μετά το μεσημεριανό και πριν τον ύπνο το βράδυ. Με το να μετριέται κανείς μια φορά την ημέρα ή λιγότερο κοροϊδεύει τον εαυτό του.

Δυό-τρία μαργαριταράκια ακόμη:

- Δεν υπάρχει «δίαιτα για διαβήτη». Υπάρχει μόνο σωστή πληροφόρηση ανά περίπτωση και «τρόπος ζωής»

- Δεν υπάρχει «Διαβητολόγος». Υπάρχουν Παθολόγοι με πείρα από πολλούς διαβητικούς πελάτες, και υπάρχουν διαιτολόγοι που μπορούν να απαντήσουν ως προς τις τιμές σε υδατάνθρακες, άμυλο και φυσικά σάκχαρα διαφόρων φαγώσιμων.

Λοιπόν! Αν έχετε κανέναν διαβητικό, εξαφανίστε του αμέσως τη φρουκτόζη, την κουβερτούρα, την υγείας, τα αλμυρά, και πείτε στους φίλους ότι ο επόμενος που θα κάνει βίζιτα με πάστες θα τις φάει ο ίδιος χωρίς κουτάλι.

Κι αν κανείς σας ρωτήσει γιατί τους παίρνετε τα αλμυρά τους και τη σοκολάτα τους, να τους πληροφορήσετε ότι τα μάθατε όλα από έναν τύπο πολύ γλυκούλη!

(αν και πιστεύω ότι η Ελληνική άρνηση θα βρει τρόπο: «σε μπλογκ στο ιντερνέτ το διάβασες! Ψέματα θά ‘ναι, ή δεν θα ξέρει καλά! Να ρωτήσουμε την θεία Αφροξυλάνθη που έχει γείτονα οδοντίατρο»)

Φόβος και Μίσος

Οι Εκλογές και η διαδικασία ψηφοφορίας είναι σαν το σεξ. Πρώτα έρχεται το φλερτ, σε φλερτάρουν, τους φλερτάρεις, μιλάς γι αυτούς και εκείνοι σε καταλαβαίνουν και θέλουν να σε κάνουν ευτυχισμένο. Μετά έρχεται η ώρα της συνουσίας που με τα χέρια σου πασπατεύεις ξέφρενα τον ένα και τον άλλο μέχρι που να το βάλεις αυτό που θέλεις σ' ένα κουτί, και μετά, εξουθενωμένος, να βγεις από το εκλογικό κέντρο για ένα τσιγάρο.

Να σας πω την αμαρτία μου, κάθε φορά που ψήφισα στην Ελλάδα αισθάνθηκα σαν σεξ με προφυλακτικό.

Γιατί, η εμπειρία ήταν λίγο μαζεμένη και το αποτέλεσμα δεν θα γέναγε τίποτα.

Πριν αποφασίσω ότι ο κινηματογράφος και η φωτογραφία, και τα κομπιούτερ, θα ήταν εκεί που θα μπορούσα να κάνω το λιγότερο κακό στην ανθρωπότητα, έκανα λίγα χρονάκια Κοινωνιολογία, Νομικά και Οικονομικά. Και ξέρετε τι λένε για κάτι σαν κι εμένα: η ημιμάθεια είναι πιο επικίνδυνη από την αμάθεια!

Δεν μπορώ πάντως, θα το πω, ότι απ' όσα έμαθα στην ζωή μου είμαι σίγουρος ότι η πιο θλιβερή, αν όχι πιο επικίνδυνη, ψήφος είναι η "Αρνητική". Δηλαδή όταν ψηφίζεις έναν για να μην βγει ο άλλος, ή όταν ψηφίζεις έναν γιατί φοβάσαι το αποτέλεσμα, ή όταν το σκεπτικό της ψήφου έχει να κάνει με το ποιούς μισείς, ή, χειρότερα, όταν ψηφίζεις κάποιον που ξέρεις ότι δεν αξίζει, αλλά δεν βλέπεις και κανέναν άλλο καλύτερο.

Στην Ελλάδα, από τα τέλη των '70 που ψηφίζω, πάντα αισθάνθηκα ότι όσοι ήξερα, όσοι έβλεπα γύρω μου, όσοι τους άκουγα... πέφτανε στην κατηγορία του ψηφοφόρου Φόβου και Μίσους. Ή τουλάχιστον των ανικανοποίητων. Ξέχασα κανέναν; βέβαια! Τον ψηφοφόρο που περιμένει ρεγάλο ή ρουσφέτι και ψηφίζει για την στομάχα του κι όχι για την χώρα του.

Τουλάχιστον έχω αναμνήσεις καλού έρωτα απ' αλλού όπου ψήφιζα και πίστευα σε αυτούς που ψήφιζα, όπως τον Κλίντον, τον Γκορ, τον Κέρυ (καλά, ίσως όχι και τόσο τον Κέρυ) και βέβαια τον αείμνηστο τον Τέντυ Κέννεντυ για γερουσιαστή, πάντα. Και όχι μόνο πίστευα ότι θα υπάρχει αποτέλεσμα, αλλά, υπήρχε πραγματικά. Για κείνη τη χώρα δεν ανησυχώ, θα τα καταφέρει καλά κι ας λείπω εγώ.

Στην Ελλαδίτσα όμως τι θα κάνουμε, καλοί μου άνθρωποι, που θά 'λεγε κι ο Βέγγος; Τι θα χρειαστεί για να βρεθεί ένας Έλληνας ή μια Ελληνίδα που να αξίζει όχι απλά την ψήφο μας, αλλά την πίστη μας σε αυτόν ή αυτήν;

Από τώρα ως τις 7 Νοεμβρίου έχει να πέσει τόσο φλερτ που θά 'χουν κουραστεί όλοι πριν φθάσουνε στα εκλογικά κέντρα...

ΥΓ. Ποιός θα μου υποδείξει την κυρίως διαφορά μεταξύ Μ-Λ ΚΚΕ και ΚΚΕ (μ-λ), παρακαλώ;

Έχω χρόνια την απορία...

Πειρασμός #2

Η πιο πιστή απόδοση που μού 'ρχεται αυτή τη στιγμή είναι:

"Τον καημένο τον Ιωσήφ. Πολύ δύσκολο να συγκριθεί με τις επιδόσεις του Θεού."

Με αυτό το πόστερ, τεράστιο στο δρόμο, αποφάσισε μια εκκλησία στη Νέα Ζηλανδία να ανοίξει συζήτηση γύρω από την καταγωγή του Χριστού.

Συνεχίζοντας από τις τελευταίες διαφημίσεις του παγωτού Federici από αυτή την ανάρτηση με την ακαταμάχητη έγγειο καλόγρια, δεν υπάρχει έλλειψη αψιμαχιών μεταξύ εικονογράφησης και εκκλησίας, τώρα πια που το κάψιμο στην πυρά έχει απαγορευτεί.

Οι άγγελοι ούτε σε εφηβικά όνειρα δεν εμφανίζονται σαν σε αυτή τη διαφήμιση για την οργάνωση "Άνθρωποι για την Ηθική μεταχείριση των Ζώων", στο St. Louis του Missouri.

"Γίνε ένας άγγελος για τα ζώα. Πάντα να υιοθετείς, ποτέ μην αγοράζεις".

Ναι, η εκκλησία καταδίκασε την διαφήμιση.

Δεν έλειψαν και τα εξώφυλλα....  

...ούτε οι αντιδράσεις....

"Σε παρακαλώ Ιησού. Προστάτεψέ με από τους οπαδούς σου."

Το πράγμα έφτασε στα άκρα,

είτε με την Madonna να φιλάει τα πόδια ενός μαύρου Ιησού με κρεσέντο φλέγοντων σταυρών.

είτε φτάνοντας πολύ ...βαθύτερα.

Απ' όλες πάντως τις στιγμές που μια εκκλησία και ένας εκδότης άδειασαν το ποτήρι της σαμπάνιας τους στα μούτρα του άλλου, χαστουκίστηκαν με λευκό γάντι, ή απλώς μαλλιοτραβήχτηκαν μέχρι να τους σταματήσει η αστυνομία, ή οι οπαδοί τους, η πιο μνημειώδης, σημαντική και καθοριστική αναμέτρηση ξεκίνησε στην Αμερική (που αλλού;) το 1984.

Η εταιρία βερμούθ CAMPARI έκανε μια διαφημιστική καμπάνια όπου γνωστές προσωπικότητες μιλούσαν "για την πρώτη τους φορά". Το παιγνίδι του τίτλου ήταν μεταξύ της πρώτης φοράς που είχαν σεξ και της πρώτης φοράς που δοκίμασαν CAMPARI.

Τον καιρό εκείνο ζούσε εις τας Ηνωμένας Πολιτείας ένας ευαγγελιστής ραδιοφώνου και τηλεοράσεως πασίγνωστος παντού, με εκατομμύρια οπαδούς λεγόμενος Jerry Falwell.

Επίσης τον καιρό εκείνο, και μέχρι τις μέρες μας, ζούσε και ζεί, στην Καλιφόρνια, ο Larry Flynt, εκατομυριούχος εκδότης πολλών πορνογραφικών εκδόσεων, η ναυαρχίδα των οποίων ήταν το περιοδικό HUSTLER.

Τσαντισμένος ο Larry Flynt με αυτό που έβλεπε σαν υποκρισία του Jerry Falwell, δημοσίευσε στο τεύχος του Νοεμβρίου 1983 μία ολοσέλιδη διαφήμιση, παρωδία των διαφημίσεων CAMPARI όπου ο Jerry Falwell "μιλούσε για την πρώτη του φορά".

Falwell: Η πρώτη μου φορά ήταν σε ένα αποχωρητήριο έξω στον κήπο μας στο Lynchburg της Virginia

Δημοσιογράφος: Δεν ήταν λίγο στενάχωρα;

Falwell: Όχι αφού κλώτσησα την κατσίκα έξω.

Δημοσιογράφος: Μάλιστα. Πρέπει να μου τα πείτε όλα.

Falwell: Δεν περίμενα ποτέ ότι θα "τό 'κανα" με την μαμά, αλλά, αφού έδειχνε σε όλα τα άλλα παιδιά στην πόλη, σκέφτηκα, "Τι στο διάολο!"

Δημοσιογράφος: Αλλά με την μαμά σας; Δεν είναι λίγο παράξενο;

Falwell: Δεν νομίζω. Δεν κοίταζα τότε το παρουσιαστικό σε μια γυναίκα.

Δημοσιογράφος: Συνεχίστε.

Falwell: Λοιπόν, ήμασταν μεθυσμένοι σαν θεοφοβούμενα γαϊδούρια με Campari, ginger ale και σόδα που λεγόταν "φωτιά και θειάφι" -την εποχή εκείνη. Μετά από το Campari h Μαμά έμοιαζε σαν πόρνη της εκκλησίας με 100 δολάρια δωρεά στο χέρι.

Δημοσιογράφος: Campari στο χαιστήριο με τη μαμά. πόσο ενδιαφέρον .. . Λοιπόν πώς ήταν;

Falwell: Το Campari ήταν απίθανο, αλλά η μαμά λιποθύμησε πριν τελειώσω.

Δημοσιογράφος: Ξαναδοκιμάσατε ποτέ ξανά;

Falwell: Βεβαίως. Πολλές φορές. Αλλά όχι στο αποχωρητήριο. Ανάμεσα στη μαμά και τα σκατά, οι μύγες περίσσευαν -ως εδώ!

Δημοσιογράφος: Εννοούσα αν ξαναδοκιμάσατε το Campari.

Falwell: Ω, ναι, πάντα γίνομαι φέσι πριν πάω στον άμβωνα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να θεσπίζω όλες τις μαλακίες που λέω αν ήμουν νηφάλιος. Εσείς νομίζετε ότι θα μπορούσα;

 Ο αιδεσιμότατος Falwell μύνησε τον κύριο Flynt για δυσφήμιση και ψυχικό τραυματισμό.

Το δικαστήριο βρήκε ότι εφ' όσον κανένα λογικό άτομο δεν θα μπορούσε να νομίζει ότι η παρωδία είναι πραγματικότητα, δεν υπήρχε δυσφήμηση αλλά έδωσε στον Falwell 200,000 δολάρια για ψυχικό τραυματισμό.

Τότε, ο Larry Flynt και ο δικηγόρος του Alan Isaacman πήγαν την υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, το Supreme Court.

Το Ανώτατο Δικαστήριο, που συμπεριλάμβανε εκείνη την εποχή γίγαντες της νομικής όπως τον William Rehnquist και τον Antonin Scalia, εξέδωσε απόφαση το 1988 που μεταξύ άλλων έλεγε:

• "At the heart of the First Amendment is the recognition of the fundamental importance of the free flow of ideas and opinions on matters of public interest and concern. The freedom to speak one's mind is not only an aspect of individual liberty – and thus a good unto itself – but also is essential to the common quest for truth and the vitality of society as a whole. We have therefore been particularly vigilant to ensure that individual expressions of ideas remain free from governmentally imposed sanctions."

"Στην καρδιά της πρώτης τροπολογίας (του Συντάγματος) είναι η αναγνώριση της θεμελιώδους σημασίας της ελεύθερης ροής των ιδεών και απόψεων σε θέματα του δημοσίου συμφέροντος και ενδιαφέροντος. Η ελευθερία του ατόμου να πει τις σκέψεις του ελεύθερα δεν είναι μόνο μια πτυχή της ατομικής ελευθερίας - και τοιουτοτρόπως ένα αυτόνομο αγαθό - αλλά και είναι απαραίτητη για την κοινή αναζήτηση της αλήθειας και τη ζωτικότητα της κοινωνίας στο σύνολό της. Έτσι, είχαμε (το Ανώτατο Δικαστήριο) ιδιαίτερη εγρήγορση για να διασφαλιστεί η αρχή του ότι η έκφραση ιδεών παραμένει ελεύθερη και απαλλαγμένη από κυρώσεις που θα μπορούσε να επιβάλει η κυβέρνηση (Νομική/Δικαστήρια). "

Το Ανώτατο δικαστήριο κατέληξε ότι εφ' όσον ο ψυχικός τραυματισμός είναι μεγέθους και αξίας υποκειμενικής και είναι αδύνατον να αποδειχθεί, οι θιγόμενοι δεν μπορούν να κάνουν μήνυση σε όποιον μιλά για αυτούς με τρόπο που δεν τους αρέσει γιατί έτσι θα σταματούσε η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Η ιστορία αυτή δόθηκε με ενθουσιαστικές κριτικές στην ταινία του Miloš Forman, The People vs. Larry Flynt (1996), με τους  Woody Harrelson ως Flynt,  Edward Norton ως Alan Isaacman και Courtney Love στον ρόλο της γυναίκας του Flynt, Althea.

Χρόνια μετά τον θάνατο της γυναίκας του, την Ιστορική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου και τον θάνατο το 2007 του Jerry Falwell, ο Larry Flynt είπε σε μια συνέντευξη σε δημοσιογράφο:.

- Η γραμματέας μου χτυπάει, λέγοντας, "ο Jerry Falwell είναι εδώ για να σας δει." Σοκαρίστηκα, αλλά είπα, "Στείλτον μέσα". Μιλήσαμε για δύο ώρες, με τις τελευταίες εκδόσεις του Hustler ωραία τακτοποιημένες πάνω στο γραφείο μου, μπροστά του. Πρότεινε να γυρίσουμε την Αμερική μαζί δίνοντας ομιλίες και κάνοντας συζητήσεις μεταξύ μας για ακροατήρια, και εγώ συμφώνησα. Πήγαμε σε κολέγια συζητώντας για ζητήματα ηθικής και την 1η Τροπολογία του Συντάγματος -τι είναι "σωστό", ή, τι δεν είναι και γιατί.

- Στα χρόνια που ακολούθησαν και μέχρι το θάνατό του, ήρθε να με δει κάθε φορά που ήταν στην Καλιφόρνια. Είχαμε ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές συζητήσεις. Ανταλλάσαμε Χριστουγεννιάτικες κάρτες. Μου έδειχνε φωτογραφίες των εγγονιών του. Τον συνάντησα στην Φλώριδα μια φορά, παραπονέθηκε για την υγεία του και το βάρος του, και του πρότεινα μια δίαιτα που είχε δουλέψει καλά για μένα.

- Η μητέρα μου, μου έλεγε πάντα ότι δεν έχει σημασία πόσο απεχθή βρίσκουμε έναν άνθρωπο, όταν τον συναντήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, θα βρούμε πάντα κάτι που να μας αρέσει. Όσο καλύτερα γνώριζα τον Falwell, τόσο περισσότερο άρχισα να βλέπω ότι οι δημόσιες απεικονίσεις ήταν καρικατούρες του εαυτού του. Υπήρξε μια διάκριση μεταξύ του πραγματικού Falwell και αυτού που έδειχνε στο κοινό.

- Πουλούσε σίγουρα θρησκεία με πυρ και θειάφι και θα έκανε τα πάντα για να προσθέσει άλλο ένα μέλος στην ταχυδρομική του λίστα. Αλλά στο τέλος, ήξερα τι πούλαγε, κι εκείνος ήξερε τι πούλαγα εγώ. Και βρήκαμε έναν τρόπο να επικοινωνήσουμε.

Larry Flynt και Jerry Falwell

~~~~~~~~~~~

 

Αχμέτ, ή Ισίδωρος;

Κι εκεί που διάβαζα ανυποψίαστος κάμποσα μπλογκ άνοιξα το The Secret Real Truth, το οποίο μας πληροφορεί ότι κάποιος Ελληνοαμερικάνος σκοπεύει να κάνει ορθόδοξη λειτουργία μέσα στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη στις 17 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν ξέρω αν το προσέξατε και 'σείς, αλλά εγώ πάντως έστειλα πάραυτα το ακόλουθο email:

Καλή η ανάρτηση για την λειτουργία στην Αγία Σοφία,

αλλά δυστυχώς η φωτογραφία που υπάρχει στην ανάρτηση είναι του Μπλε Τζαμιού (Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ του πρώτου -δίπλα στην Αγιά Σοφιά) χτισμένο το 1616 για να "απαντήσει" στην Αγία Σοφία, πράγμα που δεν το κατάφερε, και όχι της Αγίας Σοφίας του Ισίδωρου και του Ανθέμιου που χτίστηκε από τον Ιουστινιανό το 537, ακριβώς 1,079 χρόνια νωρίτερα και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη με αξεπέραστο τρούλο.

Εκτός από τις άλλες σημαντικότατες και πολλές διαφορές μεταξύ των δύο, η πιο εμφανής εκ πρώτης όψεως είναι ότι το Μπλε Τζαμί έχει έξι μιναρέδες ενώ η Αγιά Σοφιά τέσσερεις.

Συγγνώμη για την διόρθωση αλλά σκέφτηκα πως η ουσία της ανάρτησης προδίδεται τα μέγιστα από το να μην ξέρουμε οπτικά να ξεχωρίσουμε αμέσως πια είναι η Αγιά Σοφιά... Ο Σουλτάνος Αχμέτ ο Πρώτος πάντως σας ευχαριστεί :-)

φιλικά,

Δημήτρης

Βρήκα ότι η πηγή του ποστ ήταν από την 1η Δεκεμβρίου του 2009, από το μπλογκ του κυρίου Κώστα Αναγνωστόπουλου. Έστειλα το ίδιο email και σε 'κείνον.

Σε τεσσερσίμησι ώρες έλαβα αυτή την απάντηση από τον κύριο Αναγνωστόπουλο:

Εξαιρετική η παρατήρησή σας, σας ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες.

Διορθώθηκε

http://kostasanagnostopoulos.blogspot.com/2009/12/chris-spirou-17-2010.html

και πράγματι,

Τα παιδιά του Secret Real Truth τίποτα ακόμη. Το μπλέ τζαμί παίζει για Αγιασοφιά!.

Τα λάθη είναι ανθρώπινα (όσο μνημειώδη και να είναι) και χάρηκα από την γρήγορη επέμβαση και απάντηση του κυρίου Αναγνωστόπουλου. Δεν έχει σημασία τι πιστεύει κανείς, γενικότερα ή επί του συγκεκριμένου θέματος, όσο έχει ότι μία Ιστορία την έχουμε την άμοιρη, και μας αρέσει δεν μας αρέσει, αν δεν την τιμούμε εμείς ποιός θα την τιμήσει; ο Σουλτάν Αχμέτ;

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Τελικά αι διπλωματικαί οδοί που στριφογυρνάν σαν σκοτεινά καλντερίμια ανάμεσα από τους θάμνους των πιθανών γεγονότων φαίνεται λειτούργησαν σωστά για αυτή την αμφισβητήσιμης νοημοσύνης ιδέα για Θεία Λειτουργία στην Αγιασοφιά.

http://www.keeptalkinggreece.com/2010/09/16/crisis-averted-liturgy-in-hagia-sophia-cancelled

Δεν θα γίνει η απόπειρα. Στο παραπάνω λίνκ υπάρχει και η πληροφορία ότι και Μουσουλμάνοι είχαν επίσης προσπαθήσει να κάνουν το ίδιο και ούτε αυτούς τους άφησαν.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ 'ΧΟΥΜΕ ΚΑΛΟ ΡΩΤΗΜΑ

Ο Σπύρου επρόκειτο να σούρει μαζί του από το Αμερική μεριά καμιά διακοσοπενηνταριά νοματαίους για την λειτουργία του.

Την ακύρωσε 16 Σεπτεμβρίου. Θα γίνότανε 17. Τι έγιναν τα αεροπορικά εισιτήρια που πρέπει όλα να κόστισαν τουλάχιστον έν τέταρτο εκατομμυρίου δολαρίων. Η μάλλον... τι απέγινε με τα λεφτά; ...ποιό ταξιδιωτικό γραφείο τα είχε κλείσει και σε ποιόν ανήκει;

Προμήθειες

Πρέπει αυτή την εποχή να είσαστε όλοι στα τηλέφωνα με τις εταιρίες πετρελαίου για θέρμανση, ή να ξεσκαλίζετε και να συγκρίνετε λογαριασμούς φυσικού αερίου.

Κι εμείς κάτι τέτοια σκεφτόμαστε, καθώς ετοιμαζόμαστε για τον χειμώνα.

Αυτά είναι κομμένα στο ένα μέτρο για περεταίρω κόψιμο κατά παραγγελιά. Εμείς παραλάβαμε τους τρεισήμισι τόνους που παραγγείλαμε, μόλις προχθές, και ο αγρότης από τον οποίον τα αγοράσαμε, καλός φίλος που ανταλλάσσουμε επισκέψεις και γεύματα, στάθηκε με την γυναίκα του αφού τα άδειασε έξω, από το τρακτέρ, και οι δυό τους μαζί με τον ανιψιό μας και εμάς τους δύο τα βάλαμε όλα μέσα στην ξυλαποθήκη μας σε 45 λεπτά, πριν τον απογευματινό καφέ!

Έχουμε καλοριφέρ και θερμοσίφωνα με φυσικό αέριο, αλλά είναι τελείως βοηθητικά, μόνο για έκτακτο ανάγκη, μια που το σπίτι, με 70 εκατοστά πέτρινους τοίχους, ζεσταίνεται στο λίβινγκ ρουμ από το τζάκι και στην κουζίνα από την κουζίνα ξύλων!

Από το μικρό μας ανυπόταχτο χωριό,

Καλό Χειμώνα!