Έτυχε να διαβάσω το παραπάνω σε ένα μπλογκ.
Και μετά από σκέψη, με χαρά έγραψα τις εντυπώσεις μου. Και πήρα μάλιστα και απάντηση από έναν άλλον αναγνώστη.
Αλλά, δεν μπορώ να καταλάβω τι μου είπε. Ξέρει κανείς, παρακαλώ, να μου εξηγήσει τι σημαίνει "πατσκα" και τι σημαίνει "ακτουρμα";
Σοβαρολογώ. Δεν ξέρω και θα ήμουν ευγνώμων αν κάποιος μου έλεγε τι σημαίνουν οι λέξεις. Ούτε η μία ούτε η άλλη είναι στο λεξικό.
Ευχαριστώ!
Σημειώσεις σχετικά με τα σχόλια:
Η Αποθήκη Σκέψης δεν δέχεται "Ανώνυμα" σχόλια, γιατί μερικοί ανώνυμοι διάλεγαν να μην υπογράφουν καν με κάποιο όνομα κάτω από το σχόλιό τους. Ενώ ούτε η μπλογκική ταυτότητα ούτε ένα όνομα γραμμένο κάτω από ένα σχόλιο σημαίνουν τίποτα, η προδίδουν κανένα πραγματικό στοιχείο, η πλήρης ανωνυμία δείχνει απλά έλλειψη οποιουδήποτε σεβασμού προς τους άλλους σχολιαστές. Ζητώ συγγνώμη για αυτήν την αλλαγή από τους φίλους που υπέγραφαν τα ανώνυμα σχόλιά τους και ελπίζω να βρείτε έναν τρόπο να συνεχίσετε να σχολιάζετε όποτε θέλετε.
Για να απαντήσετε σε μεμονωμένα σχόλια, κάντε κλικ στο λινκ "Reply" κάτω από το κάθε σχόλιο. Για να συνεχιστεί η σειρά σχετικών σχολίων κάτω από ένα συγκεκριμένο σχόλιο πρέπει να πατάτε το λινκ "Reply" κάτω από το αρχικό σχόλιο της σειράς.
Για να γράφετε ανεξάρτητο σχόλιο πρέπει να χρησιμοποιείτε το κουτί σχολίων κάτω-κάτω χωρίς να πατάτε "Reply" προηγουμένως.
Δημήτρη καλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη ρημάδα την απορία με τη λευκότητα την είχα πάντα, λες και βάζουμε τους ανθρώπους δίπλα σε χρωματολόγιο της ΒΙΒΕΧΡΩΜ και εξετάζουμε τις αποχρώσεις τους!
Αν με βάλεις δίπλα από έναν Ισλανδό, θα είμαι πολύ σκούρος σε σχέση με εκείνον, αν με βάλεις δίπλα σε έναν Κογκολέζο θα είμαι λευκός.
Ίσως να είναι καλύτερα να αποκαλούν τους λευκούς, "ανθρώπους ευρωπαϊκής καταγωγής", αλλά κι αυτό πάλι είναι μπερδεμένο. Κι ο Ισλανδός κι εγώ ο Έλληνας, ευρωπαίοι είμαστε, ποια απόχρωση τελικά δεχόμαστε, την δική του την ανοιχτή, ή τη δική μου τη σκούρα;
Σε παλαιότερο άρθρο σου περί των Ισραηλιτών και το ρατσισμό (έχει σχέση με το παρόν άρθρο), θα σου πω ότι έχω γνωρίσει άτομο εβραϊκής καταγωγής και μάλιστα σεφαραδίτικης ο οποίος εκφραζόταν απαξιωτικά, έως και ρατσιστικά για μια άλλη κατηγορία εβραίων, τους ασκενζίμ.
Τι το ψάχνουμε....μέσα στο μυαλό των ανθρώπων επικρατεί χάος, αν το συνδυάσουμε και με την αμμορφωσιά τότε έχουμε μια βόμβα ε΄τοιμη να εκραγεί.
Λες ο Ninja να έχει μια απάντηση σε αυτό και πως μπορεί να αυτορυθμιστεί; ¨:))
Καλή σου μέρα Τζων Μπόη.
ΔιαγραφήΕγώ πάλι προτιμώ τους πράσινους-αβοκάντο με ροζ πουά, και φοβάμαι τους μωβ με καφέ ρίγες.
Καμία ομάδα δεν είναι απρόσβλητη από το μικρόβιο του διαχωρισμού της διαφορετικότητας. Ακόμα και στους Έλληνες θα βρεις απαξίωση μεταξύ καταγωγών (τι λέω τώρα). Αθηναίοι και Σμυρνέοι, ή Κρητικοί και Βλάχοι... Οι Ασκενάζι (Ashkenazi) Εβραϊκής καταγωγής είναι ως επί το πλείστον οι του εικοστού αιώνα Γερμανοεβραίοι, καταγόμενοι από την μέση Ευρώπη, και οι Σεφάρδοι (Sephardi) κατάγονται από την Ιβηρία του Μεσαίωνα. Αποτελέσματα της διασποράς από το 72 ΚΕ.
Για να δεις το πόσο πλήρως ενημερωμένη είναι η Ελληνική κουλτούρα περί του θέματος, κοίτα αυτό:
http://en.wikipedia.org/wiki/Ashkenazi_Jews
Και συνέκρινέ το με αυτό:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%83%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
ή αυτό:
http://en.wikipedia.org/wiki/Sephardi_Jews
με αυτό:
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B5%CF%82
Είναι ένα είδος κοινωνικού αυτισμού (autism) που ξεκινάει από την σχέση του "εγώ/είμαι/υπάρχω" με οτιδήποτε έξω από το άμεσο κορμί του υπάρχοντος, και επεκτείνεται προς τα έξω συμπεριλαμβάνοντας πρώτα οικογένεια και μετά κοινή βιολογική/γεωγραφική καταγωγή. Όταν συνδυαστεί αυτό με φόβο του αγνώστου και με αμορφωσιά της ψυχής (αλλά και του μυαλού) έχουμε τον ρατσισμό ή/και την ξενοφοβία.
Δυστυχώς η φυσική ανθρώπινη αυτορρύθμιση έχει την κακή συνήθεια να τα κάνει όλα μαντάρα. Και μετά έρχονται οι δικτατορίες να φτιάξουν το μπάχαλο. Η ισορροπία στη μέση είναι το τρικ.
Μα και συ αγαπητε μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγαίνεις και σχολιαζεις σε αλλοδαπα blogSS
Αγνοώντας την αρχαιζουσα των προγονων τους
Ανεπίτρεπτο
Υγ
Στο λεξικο «χρυσακης-αυγιτακης» εψαξες
Σ' ευχαριστώ Velvet!
ΔιαγραφήΤο βρήκα!
Λεξικο «χρυσακης-αυγιτακης»:
σελίδα 2: πατσκα, σημαίνει Γκρρρρντ-Γκρντ!
σελίδα 3: ακτουρμα, σημαίνει Ουγκα Ουγκα!
το λεξικό τελειώνει στην σελίδα 4.
Η αλήθεια είναι ότι βρέθηκα κατά τύχη εκεί και πράγματι είχα εκείνη την περίεργη αίσθηση της κοκκινοσκουφίτσας που εξέταζε τα δόντια της γιαγιάς. Πρέπει να πάει στον οδοντογιατρό! Είναι σάπια όλα!
Καλή Κυριακή!
2011 census Whites 4,887,435 59.8%
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://en.wikipedia.org/wiki/Ethnic_groups_in_London
...
εκδοχές
καλό πατσά που θες και παστουρμα
καλό πάσχα που θες και αχταρμά (πολυπολιτισμικό)
44.9% of London's residents are White British.
Διαγραφήεδώ είναι η λαδιά που έκαναν: 45% είναι οι λευκοι Βρετανοί,
...εκτός αν δεν θεωρούν λευκούς τους Ελλαδο-Κύπριους :-)
MelidonisM, έκανα 2 χρόνια Κοινωνιολογία σε Κολέγιο του Λονδίνου το 1976-78 (έζησα εκεί 7 χρόνια) και θυμάμαι ότι κεντρικό μέρος της σπουδής ήταν η αφομοίωση των αποικιών μετά το 1945, ιδίως των Ινδιών και των Δυτικών Ινδιών, με ιδιαίτερη έμφαση στο πως δημιουργούνται "subcultures" και πως αυτές αφομοιώνονται ή όχι από την Βρετανική κοινωνία. Και από πλευράς Βρετανικής κοινωνίας και από πλευράς της subculture. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, φρέσκος από την Ελλάδα, και το όλο θέμα της πολυπολιτισμικότητας, και η αντιμετώπιση του θέματος από τους συμμαθητές μου, 17-20 ετών. Στην δική μου τουλάχιστον συγκεκριμένη εμπειρία, προστέθηκε τότε κάτι που δεν είχα φέρει μαζί μου από την Ελλάδα: η "αυτονόητη" αντιμετώπιση όλων σαν διαφορετικών αλλά ίσων, και του όλου θέματος σαν ευκαιρία θετικότητας αντί για φόβο αρνητικότητας.
ΔιαγραφήΟ άνθρωπος από την φύση του φοβάται την (εναντιώνεται στην) διαφορετικότητα, και τείνει να συσπειρώνεται σε ομάδες ομοίων. Μέχρι πρόσφατα αυτό ήταν δυνατά λόγω των μεγάλων αποστάσεων και των διαφορών σε ισχύ (μεταξύ πχ., μιας δυτικής αυτοκρατορίας και ιθαγενών κάπου στον Ειρηνικό ή τον Ατλαντικό).
Τώρα όμως που ο συνολικός πληθυσμός έχει διπλασιαστεί, οι αποστάσεις έχουν γεωγραφικά και επικοινωνιακά μηδενιστεί και η ισχύς έχει κατά πολύ εξομοιωθεί, η πραγματικότητα της καθημερινότητας και η ανάγκη συνεργασίας για επιβίωση έχουν αλλάξει ριζικά το τοπίο.
Στην Βρετανία, όπου έχω στενούς φίλους (πολύ "λευκούς") Βρετανούς, σαν οικογένεια, και στις ΗΠΑ όπου έζησα 17 χρόνια και είμαι πολίτης, οι πραγματικότητες αυτές, όπως αντιμετωπίζονται από τις εκεί κοινωνίες, βρίσκονται σε πολύ διαφορετική φάση κατανόησης από εκεί που βρίσκεται το θέμα στην Ελλάδα.
Η μόρφωση σε συνδυασμό με θρησκευτική ανοχή, η θετική αποδοχή της διαφορετικότητας του πολιτιστικού και φυλετικού μωσαϊκού -η πολυπολιτισμικότητα, δεν είναι, κατά την γνώμη μου, "αριστερά παραμυθιάσματα", αλλά αναγκαιότητα για επιβίωση των κοινωνιών στην εποχή μας, αντικειμενικά, πέρα της προσωπικής αντίληψης, και φυσικά προς οράματα λύσεων βασισμένων στην θετικότητα και όχι στην βία...