Γυναίκες

Πάντα σχηματίζω ενστικτωδώς εντυπώσεις για τους ανθρώπους γύρω μου, αλλά το ένστικτό μου φαίνεται οφείλει κάτι σε κάποια οργανική ιδιοτροπία του μυαλού μου γιατί πριν τελειώσει ο σχηματισμός οποιασδήποτε γνώμης πρώτα γυρίζει σαν μπούμερανγκ με την ερώτηση: "Τι σκέψεις και εντύπωση άραγε να έχει ο άλλος για μένα".

Όπως καταλαβαίνετε είναι φυσικό επόμενο να χαμογελώ όταν  ακούω οποιονδήποτε να αποφέρει οποιαδήποτε γνώμη ή κρίση για οποιονδήποτε άλλον χωρίς να αναρωτηθεί πως τον βλέπουνε εκείνον, ή εκείνη, οι άλλοι. Βέβαια, το θέμα δεν είναι το αν λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα... το θέμα είναι ότι κανείς δεν θα έπρεπε να λέει κανέναν "κεφάλα".

Το τι λέει ο καθένας έχει φυσικά κάποιο θεμέλιο, κάποια αφετηρία, και τεκμηριώνεται από τον ορθολογισμό της δομής σκέψης με την οποίαν ενηλικιώθηκε ο κάθε άνθρωπος. Το πρόβλημα, για μένα, δημιουργείται όταν ένας άνθρωπος εκφράζει μια άποψη χωρίς να έχει την συνείδηση ότι η γνώμη του αφορά μόνο την οπτική την δικιά του, εκείνου που κρίνει, και ότι από κάποια άλλη οπτική και εμπειρία, ας πούμε του κρινόμενου, η γνώμη είναι όχι μόνο αντιδιαμετρικά αντίθετη, αλλά και αντικειμενικά εξ' ίσου ισχύουσα.

Μιλάνε πολλές γυναίκες του δυτικού κόσμου για το ότι στον κόσμο της Μέσης Ανατολής οι νόμοι των κρατών και θρησκειών απαγορεύουν στις γυναίκες να βγαίνουν από το σπίτι χωρίς να φοράνε ένα ύφασμα που να κρύβει το πρόσωπό τους.

Και πολλές γυναίκες από τον κόσμο της Μέσης Ανατολής μιλάνε για το πως οι γυναίκες του δυτικού κόσμου βάφονται, σοβατίζονται, φτιάχνονται, μυρίζουνε και ντύνονται με μοναδικά κριτήρια το τι θεωρούν οι άντρες "όμορφο" και "σέξυ".

Λέγεται μάλιστα ότι πολλές γυναίκες του δυτικού κόσμου έχουν αφομοιώσει τόσο τέλεια στο ένστικτό τους την υποδούλωση αυτή, που πραγματικά πιστεύουν ότι τους αρέσει γιατί το θεωρούν ότι τις κάνει πιο όμορφες... και ότι τα κριτήρια της "ομορφιάς" είναι ...δικά τους!

Και οι ιθαγενείς στον Ειρηνικό πίστευαν ότι τα μπιχλιμπίδια και οι χάντρες που τους έφερνε το Βρετανικό ναυτικό άξιζαν περισσότερο από την Γη και υποταγή που έδιναν σαν αντάλλαγμα. Εγώ αναρωτιέμαι ποιά είναι η διαφορά μεταξύ των μπιχλιμπιδιών που έδιναν στους ιθαγενείς, και του κραγιόν, μέηκαπ, σκιά ματιών, αρώματα, εσώρουχα, παπούτσια και φορέματα που "επιβάλει" η δυτική κοινωνία στις γυναίκες της, σε σημείο να πιστεύουν ότι τους αρέσουν γιατί αυτό είναι "ομορφιά"...

Εγώ βέβαια δεν ξέρω  ακριβώς που βρίσκεται η ιδιαίτερη και αντικειμενική ομορφιά στα φτιασίδια, στις σκιές στα μάτια, τα κραγίον, το μέηκάπ, τα άβολα εσώρουχα και τα φορέματα... Έτυχε όλες οι γυναίκες της ζωής μου να μην ενδιαφερόντουσαν για αυτά, ίσως και αυτό να με έκανε να ενδιαφερθώ για εκείνες... Η Μαργαρίτα ποτέ δεν έχει ακουμπήσει καλλυντικό, δεν φοράει φορέματα, και είναι γεμάτη χαρά για την ζωή.

Βέβαια υπάρχει διαφορά: οι Γυναίκες που καλύπτουν το πρόσωπό τους με ένα ύφασμα το κάνουν επειδή αυτό είναι μέρος του γενικότερου δόγματος μιας πίστης, μιας θρησκείας και κοινωνικών κανόνων. Ενώ οι γυναίκες που έχουν υιοθετήσει ότι τους πλασάρουν οι άντρες και ο καταναλωτισμός ως "ομορφιά" και "ελευθερία" δεν συνδέουν την παρουσίασή τους με οποιοδήποτε πιστεύω. Για "πίστη" αρκεί να πάνε Ανάσταση για 7-8 λεπτά μεσάνυκτα και να κάνουν ξόρκια όταν τις ...ματιάζουνε.

Τώρα ίσως να κινδυνεύω να θεωρηθώ πως παίρνω κάποια θέση. Όχι. Απλά κάνω αυτό που κάνω πάντα. Παραθέτω και τις δύο πλευρές ως ισάξιες στους ισχυρισμούς τους. Εγώ προτιμώ να βλέπω όλες τις πλευρές παρά να πιστεύω ότι η δική μου η πλευρά είναι πιο θεμελιωμένη σε αντικειμενικότητα από άλλες... Εντάξει, που και που παραθέτω την δική μου πλευρά, αλλά, ποτέ δεν την έχω παρουσιάσει σαν σωστή, ή σαν "κέντρο". Αυτό το αφήνω στους κρίνοντάς με. Άλλο να λέω την γνώμη μου, ίσως και με πάθος, και άλλο να την πουλώ σαν απαραίτητα σωστή αφ' υψηλού.

Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ των δύο φωτογραφιών που είναι δίπλα-δίπλα η  μία στην άλλη και στην αρχή και στο τέλος της ανάρτησης; Αντί να ψάχνουμε για διαφορές ας κοιτάξουμε την ομοιότητα: και οι δύο γυναίκες παρουσιάζουν τον εαυτό τους όπως τους έχει επιβάλει η κοινωνία τους. Και οι δύο αισθάνονται όμορφες και ηθικά σωστές. Άρα, στο τέλος εξαρτάται από το τι ο κάθε άνθρωπος θεωρεί ομορφιά, και τι θεωρεί ηθικά σωστό. Η ερώτηση είναι, όταν κοιτάς την Γη από το διάστημα, υπάρχει άραγε κάτι πιο σωστό από το άλλο; Με ποιανού τα κριτήρια;

Δύο από τις φωτογραφίες είναι από την ταινία του Ρόμπερτ Ώλτμαν, Prêt-à-Porter (1994). Η μία είναι η Σοφία Λωρέν και ο Μαρτσέλο Μαστροϊάνι και η άλλη δείχνει μια πασαρέλα όπου η σχεδιάστρια μόδας αποφάσισε να βγάλει όλα τα μοντέλα εντελώς γυμνά, φορώντας μόνο καουμπόικες μπότες.

Σωφρονισμός

Ο ισοβίτης που δολοφόνησε σωφρονιστικό υπάλληλο κόβοντάς του τον λαιμό βρέθηκε δολοφονημένος ο ίδιος στη φυλακή από απανωτά χτυπήματα κλομπ μετά από βασανισμό.

Ο ισοβίτης όμως ήταν ελεύθερος από την στιγμή που πήρε την απόφαση να δολοφονήσει τον σωφρονιστικό υπάλληλο, μια και ελευθερία είναι όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα πια να χάσεις.

Θα έπρεπε κάποιος να πει ότι χρωστάμε ευγνωμοσύνη στον ισοβίτη γιατί με τον φόνο που διέπραξε έδειξε με το δάχτυλο το γουρούνι που τον βασάνιζε, για να το δούμε όλοι. Γιατί με τον δικό του θάνατο έδειξε με το δάχτυλο όλα τα άλλα γουρούνια που τον βασάνισαν μέχρι θανάτου.

Αλλά κανείς δεν τον άκουσε γιατί μιλούσε και ζητούσε την βοήθειά μας μέσα από την φυλακή. Ποιός ακούει έναν ισοβίτη; Όλοι όσοι είναι μέσα σε φυλακή είναι ένοχοι και υπάνθρωποι, έτσι δεν είναι; Και οι σωφρονηστικοί υπάλληλοι είναι ... λειτουργοί της δικαιοσύνης. Γράψανε τα ΜΜΕ για τον "άτυχο σωφρονιστικό υπάλληλο" αλλά κανείς δεν είδα να τον αποκάλεσε "γουρούνι που έλαβε αυτό που του άξιζε για τον τρόπο με τον οποίον φερόταν στους φυλακισμένους". Κάποιος έχει την υποχρέωση να την πει κι αυτή την εκδοχή. Ας την πω λοιπόν εγώ.

Για τα γουρούνια που δολοφόνησαν τον ισοβίτη για εκδίκηση, αναρωτιέμαι θα πει κανείς τίποτα; Δεν χρειάζεται. Στο χοιροστάσιο ποιός ενδιαφέρεται... άλλωστε ο ισοβίτης ήταν Αλβανός.

Ο Αλβανός ισοβίτης όμως, τώρα, είναι πια ελεύθερος.

Εντυπώσεις

Όλοι έχουμε την εντύπωση ότι την Θεωρία της Σχετικότητας,
και την εξίσωση E = mc²
την ανακάλυψε αυτός εδώ:

και δεν τον βλέπουμε ποτέ έτσι:

  

γιατί μια διάνοια δεν επιτρέπεται ποτέ να χαμογελά!

χωρίς σοβαροφάνεια δεν επιτρέπεται να παίρνουμε κανέναν στα σοβαρά!

(...ιδίως Έλληνες Ιατρούς. Εκείνοι κι αν είναι σοβαροί άνθρωποι!)

Λάθος αγαπητοί μου!

 

Μεγάλο λάθος!

Την Θεωρία της Σχετικότητας

και την εξίσωση E = mc²

την ανακάλυψε αυτός εδώ:

 

...όταν ήταν 25, 26 χρονών, το 1905

(Α! και δεν είχε ανώτερη εκπαίδευση έχοντας τελειώσει το γυμνάσιο κακήν-κακώς...
δεν τον δέχτηκαν καν στο πολυτεχνείο της Ζυρίχης επειδή
απέτυχε στον διαγωνισμό εισαγωγής το 1895...) 

The only thing that interferes with my learning is my education.
                     -Albert Einstein

Παράπονα

Είναι θλιβερό και αποκαρδιωτικό, έχοντας μεγαλώσει τα '60, '70 και '80, να βλέπει κανείς ότι μέχρι το τέλος της ζωής του, και κατά πάσαν πιθανότητα στην ζωή των παιδιών του και των εγγονιών του, ο κόσμος της ανθρωπότητας θα μπαίνει όλο και βαθύτερα σε έναν καινούργιο Μεσαίωνα, στην επόμενη εποχή σκοταδισμού που έχει ήδη ξεκινήσει. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Είναι τα παλινδρομικά κύματα της εξέλιξης της ανθρωπότητας, που τώρα τυχαίνει να υποχωρούν... όπως υποχώρησαν και στο παρελθόν, γύρω στον πέμπτο αιώνα, και χίλια εφτακόσια χρόνια πρωτύτερα...

Το 1980 ένας άνθρωπος που ξεχείλιζε από ζωή κατάφερε να μεταδώσει τον ενθουσιασμό και τις γνώσεις του σε μια ολόκληρη γενεά. Και είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να τον ευχαριστήσω προσωπικά.

Τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα, η χήρα του Καρλ Σέηγκαν, Άνν Ντρουγιάν, και ο Αμερικανός αστροφυσικός Νηλ ντεΓκράς Τάισον έφεραν στην τηλεόραση μια καινούργια αναβαθμισμένη, και ενημερωμένη με τις τελευταίες επιστημονικές ανακαλύψεις, έκδοση της σειράς Cosmos.

Η σειρά 13 ωριαίων επεισοδίων που είχε γυρίσει και παρουσιάσει ο Καρλ Σέηγκαν λεγόταν:
Cosmos: Ένα προσωπικό ταξίδι.

Η καινούργια σειρά 13 ωριαίων επεισοδίων που παρήγαγε η Ανν Ντρουγιάν και παρουσιάζει ο Νηλ ντεΓκράς Τάισον λέγεται:
Cosmos: Μια Οδύσσεια στον χωροχρόνο.

Το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε στην Αμερικανική τηλεόραση τον Μάρτιο του 2014.

Αμέσως ακούστηκαν δυνατά παράπονα από την γεωγραφική μέση των ΗΠΑ: Οκλαχόμα κλπ.

Άνθρωποι και Ιδρύματα, σχολεία και εκκλησίες εξέφρασαν την δυσαρέσκειά τους για το ότι δεν δίνεται ίσος χρόνος έκθεσης από τα ΜΜΕ για την άποψη ότι ο Θεός δημιούργησε όλο το σύμπαν σε έξι μέρες πριν κάπου έξι χιλιάδες χρόνια.

Η απάντηση βέβαια σε εκείνους που με τόση έμφαση παραπονούνται, είναι ότι η Επιστήμη ασχολείται με χειροπιαστά αποδεικτέα γεγονότα ενώ η θρησκεία αρκείται στην μυθολογία άρα είναι μήλα και πορτοκάλια (κι ας είναι όλοι φρούτα).

Σε αυτό θα απαντήσουν βέβαια ότι η θρησκεία δεν είναι μυθολογία αλλά ο λόγος του Θεού... και ότι δεν έχει την παραμικρή σημασία ότι τον ...λόγο του Θεού τον έγραψαν άνθρωποι. Τους τον υπαγόρευε.

Οπότε, μπορείς να απαντήσεις, εντάξει, μόλις αρχίσετε να προβάλετε το Cosmos μετά από την Θεία Λειτουργία Κυριακή πρωί, θα προβάλουμε κι εμείς την Θεία Λειτουργία μετά από το Cosmos, και θα βάλουμε και κάποιον να εξηγεί πως ο Θεός έπλασε τον κόσμο σε έξι μέρες πριν έξι χιλιάδες χρόνια. Αλλά ούτε αυτό θα τους ικανοποιήσει.

Από εκεί και πέρα χρειάζεται αυτοσυγκράτηση διότι το επόμενο βήμα θα ήταν να τους εξηγήσεις ότι είναι ντιπ ηλίθιοι, αλλά μετά θα απαντούσαν ότι είναι οι επιστήμονες ντιπ ηλίθιοι και όχι οι ίδιοι. Άκρη δεν θα βγει.

Η ερώτηση είναι πως είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η συζήτηση... Αλλά, κοιτώντας γύρω μας βλέπουμε ότι οι θεοφοβούμενοι της Οκλαχόμα και του Κάνσας είναι μόνο ένα σύμπτωμα. Η αρρώστια είναι βαθύτερα ανθρώπινη και εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως συνέχεια.

Το να πιστεύει κανείς με όλη του την ψυχή ότι υπάρχει ένας γέρος στον ουρανό που δημιούργησε όλο το σύμπαν μόνο για μας σε έξι μέρες, ότι ο Νώε έσωσε όλα τα ζώα και ότι οι δεινόσαυροι έζησαν πριν τέσσερεις-πέντε χιλιάδες χρόνια, δεν έχει πολύ διαφορά από το να πιστεύει κάποιος αυτά που λέει ότι θα κάνει ο τσίπρας. Ή να πιστεύει ότι οι φυλές έχουν διαφορές μεταξύ τους και ότι ο Κασιδιάρης δεν είναι πίθηκος.

Είναι η ανθρώπινη ανάγκη να πιστεύει κανείς κάτι, οτιδήποτε, που να τον κάνει, ή να την κάνει, να αισθάνεται ότι κάποια ιδιαίτερη σημασία έχει σαν ύπαρξη --και υπάρχει "σωτηρία". Σαν άτομα το χρειάζονται αυτό, προσωπικά, το έχουν ανάγκη πολλοί άθνρωποι --αλλιώς θα αυτοκτονούσαν ή θα κλεινόντουσαν στην ντουλάπα τους με ένα καπέλο φτιαγμένο από ασημόχαρτο για να προστατευτούν από την ακτινοβολία.

Πάντα υπήρχαν στην ανθρωπότητα τέτοιες τάσεις. Το θλιβερό είναι ότι η παλίρροια της εξέλιξης της ανθρωπότητας μας έφερε πάλι στην απαραίτητη εποχή του σκοταδισμού, για να κοιμηθεί λίγο η ανθρωπότητα να ξεκουραστεί. Τα συμπτώματα πλυθαίνουν, και δεν θα προλάβουμε εμείς να δούμε την γέννηση του επόμενου Λεονάρντο.

Θα έρθει όμως εκείνη η μέρα, κάποτε στο μέλλον, αν δεν τινάξουμε πρώτα τον πλανήτη μας συντρίμμια στον Cosmos.

Ζωντανοί...

Το πρόσωπο μιας γυναίκας που περπάτησε κάπου ένα χρόνο από την Νιγηρία στην Λιβύη και μετά πέρασε με μιά ψαρόβαρκα, με δεκάδες άλλους την Μεσόγειο μέχρι να την βρει η Ιταλική Ακτοφυλακή έξω από την Λαμπεδούσα.

Άνθρωποι από το Αφγανιστάν, την Συρία, το Ιράκ, την Νιγηρία, την Γκάνα, την Ακτή του Ελεφαντοστού, όπως έκαναν εκατομμύρια ανά τους αιώνες της Ιστορίας, και σήμερα, περπατάν με την ελπίδα να βρουν μια καλύτερη ζωή, δραπετεύοντας από πολέμους διεθνείς και εμφυλίους, από συμμορίες και αποσπάσματα θανάτου, από βιασμούς, από παντελή φτώχεια, πολυεθνικές εταιρείες σκλαβιάς και ολοκληρωτική πείνα. Το τελευταίο εμπόδιο είναι η θάλασσα. Η Μεσόγειος, ή το Αιγαίο.

Κάπου 4.000 πρόσφυγες που κρατούνταν στην Σικελία, πολλοί από την Συρία, άλλοι από την Νιγηρία, Γκάνα και Ακτή Ελεφαντοστού, διοχετεύτηκαν σε χωριά της Ιταλίας που δέχτηκαν να τους δώσουν στέγη μέχρι να φτάσουν στις χώρες που τους δέχτηκαν μόνιμα, την Γερμανία ή την Σουηδία. Το Ιταλικό Υπουργείο Εσωτερικών δεν είναι και τόσο καλά ...οργανωμένο όσο αφορά επικοινωνία, λεπτομέρειες, προγραμματισμό και εκτέλεση. Τελικά το λεωφορείο της Αστυνομίας από το αεροδρόμιο της Μπολόνιας έφτασε γύρω στις πεντέμισι το απόγευμα στην πλατεία μας όπου τους περιμέναμε.

Κανείς δεν μιλούσε Γαλλικά ή Ιταλικά αλλά όλοι μιλούσαν Αγγλικά. Το λεωφορείο θα άφηνε σε εμάς οικογένειες, 24 άντρες, γυναίκες, και παιδιά. Καμιά δεκαριά άντρες μόνοι τους θα συνέχιζαν για άλλο χωριό. Το πρώτο πράγμα που μου είπανε να κάνω ήταν να βρω τον εικοστό πέμπτο που κατέβηκε από το λεωφορείο και να του ζητήσω να ξανανεβεί. Ήταν αρκετά εύκολο να βρεθεί ότι δεν επρόκειτο για έναν μόνο του άνδρα αλλά ότι υπήρχαν τρεις μόνες τους γυναίκες. Για να μην χωριστούν πρότεινα στον Δήμαρχο και την Αστυνομία να πάρουμε 25 αντί 24. Μετά από πολύ πανικό και γραφειοκρατική υστερία αποφάσισαν ότι εντάξει, μπορούμε να πάρουμε 25. Τότε πήρα τους 25 ανθρώπους με το χαμόγελο, τους απομάκρυνα από το Λεωφορείο προς τα αυτοκίνητά μας και τους είπα ότι θα είμαι ο διερμηνέας τους.

Ο Δήμαρχος στάθηκε δίπλα μου και τον συνέστησα. Είπε "Καλως ήρθατε". Και μετέφρασα "Καλώς ήθατε στην Ευρώπη. Καλώς ήρθατε στο χωριό μας που τώρα, για λίγο καιρό θα είναι και δικό σας. Το Ταξίδι σας τελείωσε και μας δίνετε χαρά που είσαστε μαζί μας. Έχουμε έναν ξενώνα που ετοιμάσαμε για σας, 800 μέτρα πάνω προς τα εκεί, αλλά το λεωφορείο δεν χωράει στον δρόμο και από εδώ θα σας πάμε εμείς με τα δικά μας αυτοκίνητα. Πρέπει να περιμένουμε λίγο μέχρι να μας δώσει η αστυνομία άδεια να φύγουμε, αλλά, μέχρι τότε, παρακαλούμε μπείτε στα αυτοκίνητά μας, εκείνο, εκείνο, και εκείνα εκεί τα τρία γιατί κάνει κρύο. Καλώς ήρθατε".

Δεν ήξερα τι να περιμένω πριν φτάσουνε, αλλά τώρα ήδη είχα αρχίσει να παίρνω μαθήματα του τι σημαίνει επιβίωση. Αυτοί οι άνθρωποι μπροστά μου δεν έδειχναν το πόσο φοβισμένοι ήτανε. Τα μάτια τους ήταν σταθερά, δυνατά, και η σπονδυλική τους στήλη ίσια. Ήταν ευγενικοί και προσεκτικοί να καταλάβουνε ακριβώς τι γινότανε. Δεν ήταν αυθάδεις ούτε με κανέναν τρόπο "ξεκομένοι". Μερικοί είχαν και μικρά σακ βουαγιάζ με λίγα υπάρχοντα. Κρατούσαν ο ένας τον άλλον και τα παιδιά τους χέρι-χέρι. Μια κυρία ήταν οχτώ μηνών έγκυος. Ένα κοριτσάκι τριών χρονών ήταν κουκλίτσα. Οι περισσότεροι φορούσαν πετσέτες ριγμένες πάνω από το κεφάλι τους για το κρύο. Ένας νέος άντρας φορούσε μια φόρμα του νούμερο 2 των Γιάνκης της Νέας Υόρκης, του Ντέρεκ Τζήτερ. Μπαίνοντας στα αυτοκίνητά μας, οικογένειες δεν ήθελαν να χωριστούν και σιγουρεύτηκα ότι όσοι ήθελαν να είναι μαζί ήταν στο ίδιο αυτοκίνητο, έστω και για 800 μέτρα διαδρομή. Στο Λαντ Ρόβερ μας, έβαλα την έγκυο κυρία με τον άντρα της και άλλους δύο νεαρούς. Σε άλλα αυτοκίνητα πήγαν να χωρίσουν την κουκλίτσα των 3 χρονών από την μαμά της αλλά το διευθέτησα αμέσως και μείνανε μαζί.

Μόλις πήραμε την άδεια από την αστυνομία πήγαμε όλοι πάνω, στο ξενώνα.

Το Αββαείο του ενάτου αιώνα, πάνω από τον Ξενώνα.

Εκεί μας περιμένανε οι εθελοντές του χωριού, συμπεριλαμβανομένης μιας κυρίας που μέχρι πριν 15 χρόνια είχε περάσει πολλά χρόνια σαν εθελοντής στα στρατόπεδα προσφύγων της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Ήξερε και εκείνη Γαλλικά και Αγγλικά. Εγώ το τζόβενο την έκανα για γιαγιά ώσπου με τρόμο διαπίστωσα ότι ήμουνα δύο μήνες μικρότερος της. Τέλος πάντων.

Όταν χρειαζότανε στεκόμουνα στην μέση και ζήταγα αν μπορούσαν, παρακαλώ, να μου δώσουν την προσοχή τους. Με κοιτούσαν όλοι και τους έλεγα τι χρειαζότανε να πω... που βρίσκονται... που είμαστε... πόσο καιρό θα μείνουν εδώ... αν υπάρχει τρόπος να τηλεφωνήσουν στους αγαπημένους τους... Και μεταξύ άλλων, ξέροντας ότι αυτήν την πληροφορία την περιμένανε στο εστιατόριο που ετοιμάζανε να φέρουν το δείπνο, ρώτησα: "Υπάρχουν τίποτα ιδιαίτερες ανάγκες διαίτης; κάτι που δεν τρώει κανείς, ώστε να μην σας το προσφέρουμε; Γάλα; ρύζι; χοιρινό; χορταρικά;"

Εκείνη την στιγμή, η γιαγιά που είχε κάνει χρόνια στην Μέση Ανατολή μπαίνει στην μέση και ρωτάει "Είστε Χριστιανοί ή Μουσουλμάνοι;" Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και πήγα να της ρίξω σβουριχτή σφαλιάρα, ή και καρπαζιά, αλλά κρατήθηκα. Απλά προχώρησα ένα βήμα μπροστά της και είπα με δυνατότερη φωνή: "Αυτό δεν έχει καμία σημασία!! Απλά δεν θα θέλαμε να σερβίρουμε κάτι που δεν θα θέλατε να φάτε..."

Ήρθε το πρώτο πιάτο από το εστιατόριο του χωριού. Τορτέλι. Σαν ραβιόλια, αλλά ντόπια δικά μας φτιαγμένα από αλεύρι και αυγά με τυρί και αρωματικά βότανα, με σάλτσα ντομάτα. Όλοι κάναμε τα γκαρσόνια και σερβίραμε τα πιάτα, και εγώ κάθισα να φάω σε ένα από τα τραπέζια μαζί με τους καλεσμένους μας. Κοιτούσαν τα πιάτα τους με περιέργεια. Δεν είχαν ξαναφάει ζυμαρικά. Είπα στους γύρω μου ότι είναι ντόπια σπεσιαλιτέ και ότι είναι αλεύρι, αυγά, τυρί και βότανα. Σηκώθηκαν τα φρύδια, άνοιξαν τα στόματα. Εντάξει.

Ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο πιάτο ο Δήμαρχος ήθελε να κάνει μερικές ανακοινώσεις. Στάθηκα δίπλα του για την μετάφραση... Πρώτα μίλαγε εκείνος και μετά μετέφραζα εγώ:

"Έχει κανείς χαρτιά; ταυτότητα; διαβατήριο;"
"Έχετε επάνω σας διαβατήριο; ταυτότητα; κάποιο χαρτί μετανάστευσης;"
Κανείς δεν είχε τίποτα. Τους τα είχαν πάρει όλα στην Λιβύη.

"Αύριο θα κάνετε πολύ δουλειά γιατί πρέπει να συμπληρώσουμε πολλά χαρτιά να τα στείλουμε στην Ευρώπη"
"Αύριο ο κύριος Δήμαρχος έχει πολύ γραφειοκρατική δουλειά να κάνει μαζί σας. Στην Ευρώπη, που σας δέχτηκε, έχετε, με τον Ευρωπαϊκό νόμο δικαιώματα, δικά σας, δικαιώματα κατά τον νόμο, δικαιώματα όπως έχουμε και εμείς, και για να ισχύσουν τα δικαιώματά σας, για τον καθένα σας πρέπει να γίνει πολύ γραφειοκρατία και να συμπληρωθούν πολλά χαρτιά που στο τέλος θα αντιπροσωπεύουν και θα εγγυόνται την θέση σας στην καινούργια σας ζωή."

"Αύριο το πρωί και κάθε πρωί θα παίρνουμε παρουσιολόγιο"
"Σας ζητούμε συγγνώμη γι' αυτό αλλά είμαστε αναγκασμένοι από τους κανονισμούς της Ιταλικής Κυβέρνησης, κάθε πρωί, να ρωτάμε από την λίστα των ονομάτων σας ποιοί βρίσκονται εδώ ώστε να ξέρουμε ότι δεν έχει χαθεί κανείς στους δρόμους του χωριού ή στο δάσος."

"Όποιος φύγει χωρίς άδεια θα συλληφθεί από την αστυνομία και θα θεωρηθεί λαθραίος".
"Αν κάποιος λείπει και δεν μπορέσουμε να τον βρούμε, τότε, κατά τον νόμο η αστυνομία είναι αναγκασμένη να τον θεωρήσει λαθρομετανάστη και θα ψάξει να τον βρει. Και τότε ένα άτομο σε τέτοια θέση χάνει τα δικαιώματα που έχετε σαν κάτοικοι των χωρών που σας πρόσφεραν μόνιμη διαμονή."

"Αν φύγει κανείς χωρίς να μας το πει, χάνει τα δικαιώματά του για περίθαλψη, στέγη και τροφή."
"Όσο είμαστε όλοι μαζί και μένετε εδώ μαζί μας έχετε τα δικαιώματα στέγης, τροφής, φροντίδας και ιατρικής περίθαλψης. Πόσοι χρειάζονται Γιατρό;" Σηκώθηκαν τρία χέρια, το πρώτο της εγκύου κυρίας. "Αύριο Δευτέρα θα οργανώσουμε κάτι ώστε ο γιατρός να σας δει. Κι εμείς εδώ στο χωριό δεν έχουμε γιατρό παρά μας επισκέπτονται δύο γιατροί  τρεις φορές την εβδομάδα."

"Τι δουλειές κάνατε στην πατρίδα σας;"
"Εμείς εδώ στο χωριό είμαστε κτηνοτρόφοι, ξυλοκόποι, αγρότες, πετράδες, χτίστες... φάρμες έχουμε με κατσίκια και αγελάδες... Εσείς τι δουλειές κάνατε στην Πατρίδα σας;" Οι περισσότεροι άνδρες είπαν ότι εργαζόντουσα σε εργοστάσια και εκαναν οξυγονοκόλληση και δουλεύανε με μέταλα και σιδερα. Αλλά πρσφέρθηκαν ότι μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά.

"Έχετε κινητά τηλέφωνα;"
"Πόσοι έχουν κινητά τηλέφωνα; δύο...πέντε.. έξι...εννέα, δέκα...δώδεκα. Έχετε κάρτες; όχι. Θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε κάτι αύριο ώτσε να μπορέσετε να κάνετε τα τηλέφωνα που θέλετε."

"Ευχαριστούμε, καλή όρεξη."
"Σας ευχαριστούμε! Υπάρχουν ερωτήσεις που θα θέλατε να κάνετε;"

Οι ερωτήσεις ήταν κάμποσες. Αν είχαμε πρίζες με USB για τα κινητά τους επειδή οι δικές τους δεν ταιριάζουν στις πρίζες της Ιταλίας. Αν μπορούσαμε να δώσουμε για τις κυρίες και τις κοπέλες κρέμα σώματος, σαν νιβέα, ας πούμε, και βουτυρο κακάο για τα χίλια τους που ήταν σπασμένα. Που ακριβώς είμαστε και πόσο απέχει το Μιλάνο... Πόσο καιρό θα κάτσουν εδώ...

Ένας νέος άντρας είπε ότι το πρωί, η εργασία είναι καλή για την ψυχή και ότι δεν είναι καλό για τον άνθρωπο να κάθεται, και, αν έχουμε κάποια δουλειά να τους δώσουμε να κάνουνε --οι γύρω του συμφωνήσανε. Το μετέφρασα στον Δήμαρχο και χαμογελάσαμε όλοι. Είμαστε σίγουροι ότι θα μπορέσουμε να τους βρούμε κάτι να κάνουν, να κερδίσουν και κάτι.

Ήρθε το δεύτερο πιάτο, κατσικάκι φούρνου με πατάτες, ντόπιο. Ενθουσιάστηκαν! και σιγά-σιγά φάγαμε όλοι και η βραδιά άρχισε να τελειώνει. Η έγκυος κυρία μου έδειξε μια περιοχή σοβαρής κακοποίησης στα πόδια από το περπάτημα στην Αφρική και την διαβεβαίωσα ότι θα φέρουμε σίγουρα γιατρό την Δευτέρα.

Τότε μοιράσαμε σαπούνια, σαμπουάν, πετσέτες, σεντόνια και τους δείξαμε πως να πάνε στα δωμάτιά τους στο διπλανό κτήριο. Πήγα και εγώ από δωμάτιο σε δωμάτιο να δω  αν χρειαζότανε κανείς τίποτα. Με ρώτησαν αν έχουμε σφουγγάρια για να κάνουν ντους. Και βέβαια είχαμε, 24. Έκανα την διανομή. Σε λίγο ήρθε στο κυρίως κτήριο μια δεσποινίς, η 25η, και είπε ότι εκείνη δεν είχε σφουγγάρι. "Δεν έχει άλλα! Τελειώσανε της είπαν" και την διώχνανε. Εγώ μπήκα στη μέση και είπα, μια στιγμή, να κοιτάξω μήπως έχει μείνει κανένα, και άρχισα να ψάχνω στα ράφια ξέροντας ότι τα είχαμε δώσει ήδη και τα 24 ()αλλά θεώρησα πιο ευγενικό να δείξω τουλάχιστον ότι έψαχνα). Εξήγησα, συγγνώμη, ότι είχαν τελειώσει όλα, αλλά μπορώ αν θέλει να της δώσω μια έξτρα πετσέτα να χρησιμοποιήσει αντί για σφουγγάρι! Χάρηκε και την πήρε μαζί με την κανονική της πετσέτα.

Η γιαγιά εθελοντής μου είχε πει χθες να μην καπνίσω μπροστά τους γιατί θα αρχίσουνε να μου ζητάνε τσιγάρα και θα μου τα πάρουνε όλα. Έτσι κι εγώ είχα φέρει δύο κλειστά πακέτα τσιγάρα για ρεζέρβα, και όταν είδα κάποιον να βγαίνει έξω και να κοιτάει τους καπνίζοντες τον ρώτησα αν θέλει τσιγάρο και είπε ναι, ευχαριστώ! Ρώτησα αν καπνίζουν κι άλλοι και είπε ναι. Του έδωσα ένα κλειστό πακέτο και αναπτήρα και του είπα ότι αυτά είναι για όλους. Αργότερα καθώς τα λέγαμε μου είπε ότι δεν είχε γνωρίσει τον πατέρα του, και την μητέρα του την είχαν πάρει σε άλλο χωριό και την είχε χάσει όταν ήταν παιδί.

Είναι συγκινητικό και ταπεινωτικό συνάμα. Σε βάζει σε μια θέση με ρεαλιστική προοπτική το να ξέρεις ότι δεν είσαι καλύτερος ή ανώτερος από κανέναν άλλον, αλλά να σε βάζει η στιγμή σε μια θέση όπου περιμένουν άλλοι κάτι σημαντικό από εσένα, κάτι που έχει να κάνει με την επιβίωσή τους --την στιγμή που εσύ ο ίδιος αισθάνεσαι ότι δεν έχεις περάσει ούτε το 1% της δυστυχίας και του κινδύνου και την μιζέριας και εξευτελισμού που περάσανε οι άνθρωποι που έχεις μπροστά σου. Τους κοιτάς προσεκτικά και βλέπεις ανθρώπους ακριβώς σαν κι εσένα, που ξέρουν να τρώνε με καλούς τρόπους στο τραπέζι, που ξέρουν ακόμα το ποιοί είναι και δεν έχουν χάσει την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.

Όταν μείναμε μόνοι μας οι εθελοντές σκεφτήκαμε ότι θα ήταν ωραίο και αναζωογόνηση για το χωριό αν μερικοί αποφασίζανε να μείνουν εδώ και να χτίσουν την ζωή τους μαζί μας...

Για την ώρα πρέπει απλά να περάσουν οι ώρες, οι μέρες και οι βδομάδες μέχρι να πιστέψουν ότι εδώ πια είναι ασφαλείς και δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από εκείνα από τα οποία δραπέτευσαν και εκείνα που συνάντησαν στον μακρύ τους δρόμο προς την Ζωή

Πρόσφυγες

Είμαστε ένα χωριό 180 ανθρώπων. Πέμπτη πρωί ο απερχόμενος Δήμαρχος του οποίου η θητεία τελειώνει τον Μάιο, και ο αντιδήμαρχος, χτύπησαν την πόρτα μας να μιλήσουν στην Μαργαρίτα και σ' εμένα. Η Ρώμη ζήτησε αν  μπορούμε να πάρουμε μερικούς από κάπου 4.000 πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου της Συρίας. Ο Δήμαρχος σκεφτόταν ότι ίσως να μπορούμε να δώσουμε στέγη σε 20 άτομα. Του θύμισα ότι λόγω της ανικανότητας του Δημαρχείου, ο Ξενώνας του χωριού είναι άδειος ένα χρόνο τώρα χωρίς κανένας να τον διαχειρίζεται, και ο Ξενώνας μόνο μπορεί να κοιμίσει 35-50 ανθρώπους. Η Μαργαρίτα πρότεινε να κάνουμε Παρασκευή βράδυ μια έκτακτη συνάντηση με τίτλο "Δημόσια Συνάντηση Σχετικά με την Ανθρωπιστική Κρίση στην Συρία", για να εισάγουμε το θέμα με τους συγχωριανούς μας πριν φτάσουν οι πρόσφυγες Σάββατο.

Η ανησυχία δεν ήταν για την ικανότητά μας να δώσουμε στέγη στους πρόσφυγες. Άλλωστε τα χρήματα για συντήρηση, τροφή και λοιπά θα έρχονται άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ανησυχία ήταν το πως θα δουν οι χωριανοί τους ξένους. Ανησυχούσαμε για θέματα ξενοφοβίας, ρατσισμού, παρανόησης... φασισμού... φόβου... Υπάρχουν και στην Ιταλία τα ίδια παραδείγματα ντροπής και αίσχους που έχει επιδείξει και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Αλλά δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε. Στην συνάντηση Παρασκευή βράδυ, το χωριό έδειξε ότι μπορούμε να είμαστε περήφανοι. Σάββατο περιμένουμε τους επισκέπτες μας, κάπου 30 άνθρωποι, και θα έρθουν κάμποσοι χωριανοί να τους καλωσορίσουμε, να τους φέρουμε κάτι να φάνε μέχρι να οργανωθούμε. Ο Ξενώνας ετοιμάζεται στα γρήγορα, φτιάξαμε την  θέρμανση, και έρχεται η εταιρία του Ηλεκτρικού να το επανασυνδέσει. Μπορεί να βάλουμε καμιά προέκταση από το διπλανό σπίτι μέχρι να έχει πάλι δικό του ηλεκτρικό ο ξενώνας. Λόγω Αγγλικών και Γαλλικών εγώ θα είμαι ο διερμηνέας και σύνδεσμος όποτε χρειάζεται. Θα είμαι εκεί όταν φτάσουν.

Η Μαργαρίτα έχει τον ρόλο της διοικήτριας του σταθμού της δασοφυλακής του κράτους, που είναι και αστυνομική δύναμη. Οι Καραμπινιέρι του κυρίως χωριού του Δήμου 12 χιλιόμετρα πιο κάτω δεν θα αναμιχθούν. Εγώ θα χρησιμοποιηθώ σαν διερμηνέας και σύνδεσμος αλλά θα χρησιμοποιήσω και την ιστοσελίδα του χωριού, όπου δημοσιεύω νέα, για να παρουσιάσω και την ανθρώπινη πλευρά του πως, ακόμα και μια Μεσογειακή χώρα σε οικονομική κρίση, δεν χρειάζεται να επιτρέψει στον εαυτό της να πέσει και σε κοινωνική κρίση όπως οι γείτονες και ξαδέλφια στα νοτιοανατολικά, κάτω στα Βαλκάνια.

Από την πρώτη μέρα που έφτασα στο Σαν Μπενεντέτο ιν Άλπε τον Απρίλιο του 2008 ένοιωσα ότι κάτι διαφορετικό έχει ο αέρας εδώ, κάτι το ξεχωριστό και σπάνιο. Ίσως να έχουμε τώρα μια ευκαιρία να μοιραστούμε αυτό το κάτι το ξεχωριστό με τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε τους συνανθρώπους μας. Το μόνο που ζητάνε είναι η ευκαιρία να επιζήσουνε. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι αυτό που είχε πει και ο Πητ Σήγκερ: να σκεφτόμαστε παγκόσμια και να πράττουμε τοπικά (think globally, act locally). Από εμάς εξαρτάται.

Θα μείνουν μαζί μας μέχρι τις 30 Ιουνίου οπότε και θα προωθηθούν στις χώρες τελικού τους προορισμού. Μετά, θα εξαρτάται από τον καινούργιο Δήμαρχο να δεχτεί και άλλους, αλλά δεν ανηχυσώ γιατί είναι σωστός άνθρωπος και τον ξερω προσωπικά. Βλέπω έναν καινούργιο άνεμο συζήτησης και ελπίδας στον Δήμο μας.

Μόνο 10 χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρόσφεραν είσοδο και βοήθεια στους πρόσφυγες του εμφυλίου πολέμου της Συρίας. Ένας πόλεμος ανάμεσα στα συμφέροντα της Δύσης και στα συμφέροντα της ΑλΚάιντα ο οποίος δολοφονεί και ξεσπιτώνει εκατομμύρια, ξεγράφοντας γενιές ανθρώπων.

Έως τον Δεκέμβριο του 2013, η πιο γενναιόδωρη χώρα ήταν η Γερμανία παίρνοντας 10.000 πρόσφυγες, το 80% από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η Γαλλία είχε πάρει 500 πρόσφυγες και η Ισπανία 30. Η υπόλοιπη Ευρώπη συμπεριλαμβανομένων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιταλίας, κανέναν. Τώρα η Ιταλία άρχισε να δέχεται... και εμείς είμαστε από τα πρώτα χωριά που τους περιμένουμε.

Η Ελλάδα και η Βουλγαρία πέραν του ότι δεν δέχονται πρόσφυγες, ούτε με κονδύλια της ΕΕ, πάνε ένα βήμα παρακάτω, Η Βουλγαρία με απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Γραικία σπρώχνοντας τους ανθρώπους αυτούς πίσω στην θάλασσα.

Πρόσφυγες έχουν αναφέρει σε αντιπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας πως Ελληνική Ατυνομία και Ακτοφυλακή, με όπλα στο χέρι και με κουκούλες στο πρόσωπο, τους πήραν τα υπάρχοντά τους και τους επέστρεψαν στην Τουρκία. Ένας άνθρωπος 32 ετών περιέγραψε πως οι Έλληνες "Μας έβαλαν όλους τους άνδρες μπρούμητα στον πάτο της βάρκας και μας κράτησαν κάτω με τα πόδια τους για τρεις ώρες. Μετά, κατά τις 10 το πρωί, μας έβαλαν πίσω στην φουσκωτή μας βάρκα, μας ρυμούλκησαν και μας άφησαν στην ανοιχτή θάλασσα κοντά στην Τουρκία".

Η Ιταλία και αυτή φέρθηκε βάναυσα μέχρι τώρα. Πόσοι άνθρωποι έχουν πνιγεί στην Μεσόγειο, νότια της Σικελίας... και στο νεκροταφείο του Αιγαίου.

Πρώτη η Σουηδία άνοιξε πρόσφατα το θέμα, και αμέσως μετά:

Στις 14 Μαρτίου το 2014, πάνω από 100 μη κυβερνητικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Human Rights Watch, απέστειλε ανοικτή επιστολή προς τους ηγέτες των θεσμικών οργάνων της ΕΕ και έκανε έκκληση για συντονισμένη δράση, για να δώσει στους πρόσφυγες από τη Συρία έναν ασφαλή δρόμο προς την Ευρώπη, την προστασία των προσφύγων που φθάνουν στα σύνορα της Ευρώπης, και την επανένωση οικογενειών σπαράσσεται από την κρίση.

Η επιστολή είναι μέρος της Ευρώπης Act Now / Πρόσφυγες, εκστρατεία Help Συρίας, που ξεκίνησε στις 6 Μαρτίου 2014. Μάθετε περισσότερα στο www.helpsyriasrefugees.eu.

Επίσης ενδιαφέρον άρθρο της Guardian, που αναφέρει Γερμανία και Σουηδία, αλλά και Ελλάδα, Ιταλία και Βουλγαρία.

Στην συνάντηση του χωριού την Παρασκευή είπα κι εγώ δυό πράγματα. Είπα ότι είμαστε τυχεροί γιατί δεν έχουμε ζήσει πόλεμο 70 χρόνια τώρα, κι έχουμε τα σπίτια μας. Αλλά οι παππούδες μας και οι προ-παππούδες μας ήρθαν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, από την Σμύρνη, και τους έκαναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στην Ελλάδα τουλάχιστον μια γενιά, δύο... Και οι Ιταλοί στρατιώτες που έμειναν στην Ρωσία το '43-45 αναγκάστηκαν να περπατήσουν από την Ρωσία πίσω στα χωριά τους της Ιταλίας... Οι περισσότεροι δεν το κατάφεραν. Ίσως κάποιος να τους έδωσε τότε, στην Ρωσία, στους παππούδες του χωριού, ένα κρεβάτι ή ένα κομμάτι ψωμί. Και είναι η σειρά μας τώρα να το κάνουμε αυτό για τους ανθρώπους που τα έχασαν όλα, που είναι σήμερα στην θέση της πάλης για επιβίωση στην οποία βρισκόντουσαν οι δικές μας οικογένειες πριν πολλά χρόνια.

Όταν σταμάτησα να μιλάω σηκώθηκε ένας γερούλης, κάπου 85-90, και είπε ότι, ναι, στην Ρωσία, το '45, επειδή οι Ρώσοι δεν μιλούσαν Ιταλικά, όταν ήθελαν να βοηθήσουν κάποιον, κρατούσαν στο χέρι και έδειχναν ένα εικόνισμα της Παναγίας και λίγο ψωμί, και ο Ιταλός ήξερε ότι δεν χρειάζεται να φοβάται εκείνη τη στιγμή.

Τώρα τηλεφώνησε ο Δήμαρχος και είπε ότι το στρατιωτικό αεροπλάνο με πρόσφυγες για χωριά της περιοχής φτάνει στην Μπολόνια 9:30 μμ Σάββατο βράδυ, και εδώ το πούλμαν θα φτάσει κατά τις 1:30-2:30 πμ το πρωί της Κυριακής. Θα είμαστε εδώ να τους περιμένουμε με ζεστό τσάι και καφέ.

Άνθισμα

Η Άνοιξη ήρθε πέντε βδομάδες πιο νωρίς φέτος...

Έχουν όλα αρχίσει να ανθίζουν. Σε καμιά δυό βδομάδες θα είναι σαν Μάϊος...