Ανα-λύσεις

Επιμελώς, επί πέντε μήνες, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απομόνωσε την Ελλάδα από το Eurogroup και τους "θεσμούς", επιτυχώς χτίζοντας για την εγχώρια και διεθνή κοινή γνώμη την εικόνα μιας Ελλάδας θύματος της κακιάς Γερμανίας, ενώ στο παρασκήνιο ο Σόιμπλε και ο Βαρουφάκης συμφωνούσαν και προετοίμαζαν GRexit. Στο ημίφως του παρασκηνίου η κυβέρνηση ετοίμαζε το παράλληλο νόμισμα που θα οδηγούσε στην δραχμή. Η Πρόεδρος της Βουλής έστησε το Μακαρθικό κουκλοθέατρο της λεγόμενης επιτροπής "Αλήθειας" για να πει αυθαίρετα ότι το χρέος είναι πήξε και δείξε. Όταν με το πλήρωμα του χρονου έφτασε το χειραγωγημένο και τεχνητό αδιέξοδο, ο Τσίπρας έστησε εκείνο το παιδαριώδες δημοψήφισμα με την διατύπωση ερώτησης που ο καθένας ερμήνευε όπως ήθελε και πήρε το 'Όχι" --ένα "Όχι" το οποίο ο καθένας απέδιδε και σφετεριζόταν όπως του κατέβαινε πιο βολικά.

Συν αυτά, όλα τα προεκλογικά από πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μέχρι νταούλια για τις αγορές, και σκισίματα μνημονίων που τώρα λέει ότι ποτέ δεν το είπε, όλα τα προεκλογικά έβγαζαν νόημα μόνο σε απώτερο μέλλον με δραχμή. Μόνο ψυχοπαθής φαντασιόπληκτος και διανοητικά καθυστερημένος θα μπορούσε να είχε πιστέψει ότι οι προεκλογικές ρήσεις και υποσχέσεις ήταν πραγματοποιήσιμες μέσα στο Ευρώ ή μέσα στην ΕΕ.

Όλα λοιπόν ήταν έτοιμα για έξοδο από το Ευρώ και είχαν δέσει με το "Όχι" του παιδαριώδους δημοψηφίσματος. Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να φύγει από την αίθουσα εκείνη την Δευτέρα το πρωί και θα είχε την υποστήριξη πιθανώς και της πλειοψηφίας της εγχώριας και διεθνούς κοινής γνώμης. 

Την ρήξη θα την είχε περάσει με την αριστερή του πλατφόρμα, το ΚΚΕ και την ΧΑ και άλλους μερικούς, σίγουρα 151 και βάλε (αυτούς που τώρα διασπώνται συν τους μετέωρους οπορτουνιστές), και θα ζητωκραύγαζαν όλοι στους δρόμους για λίγες μέρες μέχρι να πλακώσει ο Καμμένος με τα τανκς του ως νέος Πατακός.

Γιατί λοιπόν δεν έφυγε από την αίθουσα;

Τι συνέβη τις τελευταίες 48 ώρες πριν αλλάξει 180 μοίρες πορεία, για να παρατήσει όλα όσα είχε επιμελώς προετοιμάσει, και να φέρει το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο; Τι συνέβη μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, αλλά είναι σίγουρο ότι ΚΑΤΙ συνέβη. Ένας άνθρωπος σαν τον Τσίπρα δεν πετάει στα σκουπίδια το έργο μιας ολόκληρης ζωής (και της Ζωής) χωρίς σοβαρό λόγο.

Τώρα, ξαφνικά:

- Κάπου 70% του κοινοβουλίου συμφωνεί να μείνουμε στο Ευρώ πάση θυσία.

- Πάνω από 70% του λαού συμφωνεί να μείνουμε στο Ευρώ πάση θυσία (αριθμός που αποδεικνύει πέραν οιασδήποτε αμφιβολίας ότι πολλοί από τους 62% του "Όχι" παρανοϊκά έλεγαν "Όχι" εννοώντας να παραμείνουμε στο Ευρώ).

- Λιγότερο από 20% προσπαθούν να πείσουν την πλειοψηφία ότι έχει άδικο και ότι υπάρχουν ιπτάμενα γουρουνάκια που μπορούν να πάνε στο φεγγάρι, αν βάλουμε στην γιαγιά καρούλια.

Τι συνέβη;

Προτείνω το εξής: Όσοι τον εμπιστεύτηκαν σαν αντιπολίτευση και τού έδωσαν την καρέκλα του πρωθυπουργού, πρέπει να συνεχίσουν να τον εμπιστεύονται. Είναι ο ίδιος άνθρωπος τον οποίον ακολουθούσαν σαν σωτήρα τόσα χρόνια. Με το να λένε τώρα ότι τους "απογοήτευσε" το μόνο που λένε είναι πως είχαν άδικο να τον έχουν εμπιστευθεί. Όταν λένε ότι τους απογοήτευσε, αυτό που λένε στην πραγματικότητα είναι ότι απογοητεύτηκαν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ας συνεχίσουν λοιπόν να τον εμπιστεύονται.

Αν όχι για άλλο λόγο, επειδή δεν ξέρουμε, αντικειμενικά, αληθινά, τι είναι αυτό που τον έκανε να αλλάξει πορεία την τελευταία στιγμή.

Υπάρχουν πολλές εικασίες του τι μπορεί να συνέβη, αλλά η απλούστερη είναι πως την τελευταία στιγμή κατάλαβε πως τόσα χρόνια πούλαγε πράγματα που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν --και την τελευταία στιγμή έσωσε την χώρα από την καταστροφή που θα έφερνε η "λύση" την οποία είχε προετοιμάσει. Ίσως οι (πρώην) οπαδοί του, που τώρα αισθάνονται ότι τους απογοήτευσε, να πρέπει να αναλογιστούν μήπως πράγματι τόσα χρόνια πουλούσαν στον εαυτό τους, και σ' εμάς, φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ιπτάμενα γουρουνάκια για πυραύλους. Γύρο-πίτα για φιλέτο. Φαντασιώσεις για αλήθειες.

Ακούστε τους ανθρώπους που ψηφίσατε. Ακούστε τι λένε. Στo τέλος, ο Στουρνάρας δεν προσήχθει με χειροπέδες στα πόδια την Μακάρθυ, και ο Χάρης Θεοχάρης τώρα καλεί την κυβέρνηση «να καταβάλει προσπάθεια ώστε να σταματήσει τις εργασίες της η συγκεκριμένη Επιτροπή καθώς, όπως είπε, δεν έχει κανένα νόημα η λειτουργία της». Και ο Δ. Μάρδας δήλωσε: «Η Βουλή έχει έναν κανονισμό, ο οποίος της δίνει τη δυνατότητα να διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα συμπεράσματα από τα όποια επιστημονικά συνέδρια που γίνονται στη Βουλή είναι και συμπεράσματα της ελληνικής κυβέρνησης. Αν είναι χρήσιμα θα τα χρησιμοποιήσει, διαφορετικά δεν δεσμευόμαστε».

Ακούστε αυτούς που ψηφίσατε. Αλλιώς, τι τους ψηφίζατε; Ίσως κάτι να έμαθαν το οποίο εσείς ακόμα να μην θέλετε να το παραδεχτείτε. Και όσοι από εκείνους που επί τέλους, κάλιο αργά παρά ποτέ, το έμαθαν, και προσπαθούν τώρα να μπαλώσουν ότι κάναν τόσο καιρό, μπράβο τους! Εσείς;;;

Πλάνα

Όχι, ρε!

Το πλάνο μας, ή plan, ή σχέδιο, για το μέλλον της χώρας είναι ασαφές, πλην σίγουρα σε πνεύμα αδελφότητας. Η αδελφότητα, ή αδελφοσύνη, είναι συστατικό πατροπαράδοτο για οποιοδήποτε γνήσια Ελληνικό σχέδιο. "Δε βαριέσαι αδελφέ...", "Ωχ, αδελφέ!", "Κοίτα μαλάκα μου τον πούστη!" και φυσικά το κλασσικό "αδέλφια μου αλήτες πουλιά", για τους αρχαιότερους ανάμεσά μας. Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε "αδελφοκτόνους", "αδελφοφάγους" και άλλους όνους ή άγους.

Η ξαφνική ασάφεια, ως προς πλάνο, αν θα είναι βήτα ή μπι, γάμα ή γάματα, δεν οφείλεται τόσο στην έλλειψη άλφα όσο στην ξαφνική και γενική έλλειψη λαδιού --διότι χωρίς λίγο λαδάκι δεν κουνιέται η μηχανή, ούτε στρίβει τ' αντεράκι.

Επίσης, είχαμε έλλειψη από ηγέτες. Οι τελευταίοι ήταν ο Καραμανλής και ο Ανδρέας. Έχουμε να δούμε ηγέτη σ' αυτό τον τόπο είκοσι χρόνια και βάλε.

Θα θυμάστε ότι σ' αυτό το μπλογκ τον Αλέξη Τσίπρα τον έγραφα με μικρό άλφα και μικρό ταφ και τον αποκαλούσα κωλόπαιδο του τσαμπουκά που καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά ή τον σοσιαλισμό περισσότερο από όσο είχε ο Μουσολίνι, με τον οποίον τον παραλλήλιζα, ο οποίος ξεκίνησε από τον σοσιαλισμό για να εμπνεύσει στους Ιταλούς τις αρετές του φασισμού --τις οποίες πλείστοι και σήμερα αναπολούν, στα λαϊκά στρώματα της Ιταλίας. Στην Ιταλία ακόμα ακούς "καλύτερα είμασταν με τον Μουσολίνι", όπως στην Ελλάδα άκουγες μέχρι πρό τινος ότι καλύτερα είμασταν με την δικτατορία. Απόδειξη ότι ο κόσμος, πριν από πλάνο άλφα, βήτα, ή γάμα, θέλει ηγέτη. Και ο ηγέτης από την φύση του ορισμού δεν είναι αριστερός (βλ. Λένιν "δικτατορία του προλεταριάτου, ή τουλάχιστον της κεντρικής επιτροπής του προλεταριάτου" και Στάλιν "Δικτατορία του Στάλιν")

Άρχισα να γράφω τον Τσίπρα με κεφαλαίο άλφα και κεφαλαίο ταφ στις 26 Ιανουαρίου από σεβασμό για την θέση του Πρωθυπουργού.

Όμως για τον Τσίπρα έλεγα επί χρόνια και κάτι άλλο: Ότι χρησιμοποιούσε τον δόλιο τον ΣΥΡΙΖΑ σαν όχημα για να τον μετατρέψει σε δικό του προσωποπαγές όχημα (στα χνάρια κάθε καθώς πρέπει ηγέτη). Ω, καταντά τόσο πληκτικό να μην έχω άδικο... Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι θα άλλαζε τόσο ριζικά σε μία νύχτα.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εκείνη την Δευτέρα το πρωί, όταν ο Τσίπρας υπέγραψε μνημόνιο τρισχειρότερο από εκείνα τα οποία κεραυνοβολούσε ως αντιπολίτευση, μας έσωσε από ένα πρόβλημα το οποίο είχε δημιουργήσει ο ίδιος επί πέντε μήνες. Όμως δεν είναι τόσο απλό. Το πρόβλημα το είχαν χτίσει όλοι οι Έλληνες από 1981 ως 2009. Ο Τσίπρας δεν μας έσωσε από πρόβλημα που είχε δημιουργήσει εκείνος. Μας έσωσε από την λύση που είχε χτίσει εκείνος, αλλά κατάλαβε την τελευταία στιγμή ότι δεν θα έβγαινε και ότι θα τον κρεμούσαν οι ίδιοι οι δικοί του ανάποδα αφού συνειδητοποιούσαν επί τέλους τι εστί δραχμή (συντεταγμένη ή άτακτη). Και για μία, σύντομη, λαμπρή στιγμή, έγινε ηγέτης.

Κατά την γνώμη μου, όλα όσα τράβηξε η Ελλάδα για όσα έκανε ο Τσίπρας από τον Δεκέμβριο μέχρι το γελοίο, το παιδαριώδες το δημοψήφισμα, άξιζαν γιατί κατάφεραν το ακατόρθωτο: ξεκουμπίστηκαν πρώτα ο Βενιζέλος και μετά ο Σαμαράς.

Η αναδιαμόρφωση του τοπίου τώρα επιτελείται ως εξής:

- Ο Τσίπρας, έχοντας αναδείξει εαυτόν ως τον επόμενο "ηγέτη" της χώρας, ψάχνει κόμμα με το οποίο και θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Θα το βρει και θα τις κερδίσει. Το ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνεται στα εξ' ων συνετέθη και επιστρέφει στο 4-κάτι τοις εκατό, υπό Βλαντιμίρ Λαφαζάνη και Ζωίτσα Μακάρθυ. Δεν είναι σίγουρο ποιός θα  κρατήσει το τυπικό όνομα "ΣΥΡΙΖΑ", αλλά τα τυπικά του ονόματος λίγη σημασία έχουν. Σημασία έχει η ουσία, και η ουσία είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να χρησιμοποιήσει το ΣΥΡΙΖΑ και τους φαντασιόπληκτους ψηφοφόρους του για να μπει στο παιγνίδι των μεγάλων και να ηγηθεί κυβερνώντος κόμματος (που έχει τόση σχέση με την αριστερά όσο είχε ο Μουσολίνι).

- Ο Μεϊμεράκης θα γυρίσει στην ΝΔ όσους είχαν φύγει λόγω Σαμαρά, και θα αράξει την ΝΔ στο κέντρο, απομακρυνόμενος από τον δεξιό χώρο.

- Η Γεννηματά επανακεινεί το ΠΑΣΟΚ ως το κομματάκι με τις περισσότερες κεντροαριστερές περγαμηνές, χώρο για τον οποίον θα παλέψει με το Ποταμάκι.

Θα βρεθούμε σύντομα σε έναν Νέο Κόσμο όπου τα παλιά ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θα έχουν πεθάνει και θα κοιτάμε το καινούργιο κόμμα του Τσίπρα, την καινούργια Νέα Δημοκρατία, και το τι θα γίνει με το καινούργιο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

Περιμένουμε λοιπόν να δούμε τι θα γίνει με την διάσπαση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, τίνος πράματος θα ηγείται ο Τσίπρας, και μετά από αυτό τι θα γίνει με τον χώρο Θεοδωράκη και Γεννηματά.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι από την ολική καταστροφή, τον λοιμό και τον εμφύλιο, μας κρατάνε τα μνημόνια που συμφωνούν οι μεγάλες δυνάμεις Γερμανίας, Γαλλίας, Ρωσίας και ΗΠΑ. Από το 1827, όσα και να αλλάζουν, τόσο η Ελλάδα (και η κατάστασή της) παραμένει η ίδια.

Μάγισσες

«Είναι θέμα ωρών ή ημερών μια συμφωνία με την Ευρωζώνη,
η οποία θα επιλύσει το ελληνικό ζήτημα μια για πάντα»
Γ. Βαρουφάκης, 2 Φεβρουαρίου 2015

Γράφει η Κρυφή Αυγή (The Press Project) ότι "θα ήμασταν άδικοι αν δεν πιστώναμε στην προσωπικότητα του Βαρουφάκη, ακριβώς αυτό. Την προσωπικότητα, που γεμάτη αυτοπεποίθηση αναδεικνύει το δίκιο ενός Λαού, στηριγμένη στη Λογική που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί η φωτισμένη Εσπερία, αλλά και στον βιωμένο πολιτισμό ενός τόπου που δεν είναι «χθεσινός»"

Αν δεν βγάλατε νόημα, ας αφαιρέσουμε τα α-νόητα και ας εστιάσουμε σε αυτό: "(η προσωπικότητα του Βαρουφάκη) γεμάτη αυτοπεποίθηση αναδεικνύει το δίκιο ενός Λαού"

Θα έλεγα ότι ένας λαός κατανοεί το δίκιο του μόνο βάση των υπαρχόντων πληροφοριών, δηλαδή βάση το τι διαλέγουνε να του λένε και τι να μην του λένε, και πως του το λένε. Γι' αυτό και πιστεύω. όπως γράφω χρόνια τώρα, πως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η Παιδεία και ο ερασιτεχνισμός-άγνοια-διαπλοκές όλων των υποτιθέμενων δημοσιογράφων όλων των αποχρώσεων που τον "εξυπηρετούν" (ήταν επιλογή μου να γράψω "εξυπηρετούν" και όχι "υπηρετούν").

Η υπόθεση του Βαρουφάκη μου φαίνεται αρκετά απλή, κι ας παρουσιάζεται ως πολύπλοκη.

Μιά κυβέρνηση πρέπει να προετοιμάζεται για τα πάντα. Όλες οι κυβερνήσεις και συμμαχίες συνεχώς προετοιμάζονται για τα πάντα: πολέμους, κάθε είδους πιθανότητες, φυσικές καταστροφές... ακόμα και εισβολή εξωγήινων. Αυτό δεν είναι νέο. Φυσικά και η Ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να κάνει υποθέσεις-σχέδια που να την προετοιμάζουν για τα πάντα, ιδιαίτερα στην περίπτωση της λεγόμενης διαπραγμάτευσης επί πέντε μήνες.

Η πραγματική, και απλή, ερώτηση, δεν είναι τι σχέδια εκπονούσε η κυβέρνηση για οποιαδήποτε πιθανότητα, αλλά το εάν, και κατά πόσον η κυβέρνηση (ή έστω και ένα άτομο) τα εκπονούσε με απώτερο (και κρυφό) σκοπό να τα επιβάλει.

Ότι κατηγορείται ότι έκανε ο Βαρουφάκης είναι εντελώς αναμενόμενο, και φυσικά νόμιμο, στο πλαίσιο του να προετοιμάζεται κανείς για οποιανδήποτε πιθανότητα. Το να αποδειχτεί πως ο Βαρουφάκης (μεμονωμένα) ή, η κυβέρνηση, προσπαθούσε να οδηγήσει στην δραχμή την χώρα και τα σχέδια δεν ήταν προετοιμασίες βασισμένες σε υποθέσεις αλλά προετοιμασίες επιβολής τους, είναι αδύνατο να αποδειχθεί με πραγματικά αποδεικτικά στοιχεία που να γίνονται δεκτά σε νόμιμη δίκη.

Όμως υπάρχουν και γεγονότα που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση, ύψιστη έκφραση της οποίας είναι ο Τσίπρας, δεν επέλεξε να χρησιμοποιήσει τα σχέδια αυτά. Η κυβέρνηση (ο Τσίπρας) απέδειξε ότι επέλεξε και μας κράτησε, για τώρα τουλάχιστον, στο Ευρώ. Ενώ είχε και τα σχέδια του Βαρουφάκη έτοιμα, και είχε την εκδοχή Σόιμπλε για συντεταγμένη έξοδο από το Ευρώ, ο Τσίπρας αποφάσισε να μην χρησιμοποιήσει κανένα από αυτά τα σχέδια. Τελεία και παύλα.

Τα δικαστήρια της κοινής γνώμης, της σκέψης του όχλου, τα δικαστήρια των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, δεν είναι δικαστήρια. Και καμία πράξη είναι δυνατή σε νομικό πλαίσιο με τα παραπάνω γεγονότα, ιδίως μετά το ότι ο Τσίπρας επέλεξε το Ευρώ (έστω και την τελευταία στιγμή).

Υπάρχει το γεγονός ότι απομάκρυνε τον Βαρουφάκη, πρώτα από τις διαπραγματεύσεις και μετά από την κυβέρνηση με τον ανασχηματισμό. Αλλά, όσο και αυτά να προτείνουν, στο σκεπτικό του οχλου, ότι ίσως ο Τσίπρας έτσι να προστάτευε την χώρα από κάποιο καταχθόνιο σχέδιο του ίδιου του Βαρουφάκη, και πάλι δεν αποδεικνύει τίποτα, και ο Βαρουφάκης είναι πλήρως καλυμμένος κάτω από την ομπρέλα της υποχρέωσής του να είναι προετοιμασμένος για όλα τα ενδεχόμενα. 

Ο σάλος που γίνεται τώρα με τα plan Β του Βαρουφάκη και τι έκανε και τι δεν έκανε, είναι κατά την γνώμη μου στο ίδιο επίπεδο Μακαρθικού κυνηγιού μαγισσών με τα άλλα περί επιτροπών "Αληθείας" για τις προ-ΣΥΡΙΖΑ μάγισσες. Όταν μιλάει η Ζωή για τα προπαγανδιστικά ΜΜΕ είναι σαν να λέει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα, και τα τωρινά περί Plan B του Βαρουφάκη, το ίδιο.

Στην τελική, γιατί φέρθηκε τόσο ηλιθίως-αγενώς στις διαπραγματεύσεις ο Βαρουφάκης; Οδηγούσε εκούσια σε ρήξη, ή απλά δεν ήξερε πως να φερθεί και να μιλήσει σαν πολιτικός. Όλες οι ενδείξεις προτείνουν, για μένα, το δεύτερο και δεν υπάρχουν αποδείξεις για το πρώτο.

Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο λαός είναι περισσότερο ώριμος, και ότι θα έβλεπε καθαρά τα κυνήγια μαγισσών με τα οποία όλοι, από όλες τις πλευρές, θέλουν να τον χειραγωγούν...

Γελάδια

Αυτά τα είχα γράψει πριν δυό μήνες, όταν επέστρεψα από το Κολοράντο, αλλά είχαμε τόοοσα να λέμε κάθε μέρα οχτώ βδομάδες τώρα, που ξέχασα τα ανεβάσω την ανάρτηση...

Στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης, όπως σε κάθε αεροδρόμιο,
βγαίνεις από το αεροπλάνο από τους διαδρόμους που προσκολλιούνται στην άτρακτο.
Αλλά, στο Φιουμιτσίνο, μετά σε κατεβάζουνε κάτω, έξω, στην πίστα, απ' όπου πήρα αυτή τη φωτογραφία,
σε βάζουν σε λεωφορείο, και σε πάνε σε άλλο τέρμιναλ.
Μεσόγειος. Brain-dead.

Μπαίνοντας στις ΗΠΑ 8 Μαΐου, ένα ηλιόλουστο απόγευμα στο Νούαρκ του Νου Τζέρση, απέναντι από το Μανχάταν, πλησίασα με το διαβατήριο στο χέρι το γκισέ του ελεγκτή διαβατηρίων, ένστολο, μισή ηλικία από την δική μου. Καθώς έδινα το διαβατήριο, μου είπε σοβαρά και με μιά ήρεμη δύναμη στην φωνή του: "welcome home, young man". Χαμογέλασα: "It's good to be home". Μου το σφράγισε και μπήκα σπίτι μου. Το ωραιότερο ήταν το πόσο φυσική και σοβαρή, αλλά και γεμάτη σιγουριά και ειρήνη ήταν η αίσθηση της στιγμής.

Σε ποιά πόρτα, ποιάς χώρας, οι ελεγκτές βλέπουν μπροστά τους ανθρώπους αντί για γελάδια;

Σε ποιά σύνορα ποιού κράτους αισθάνεται κανείς ειρήνη και σιγουριά;

Επιστρέφοντας στην Ιταλία δέκα μέρες μετά, στη Ρώμη, η ουρά για Αμερικανικά διαβατήρια ήταν τεράστια και τα Ευρωπαϊκά διαβατήρια άδεια. Πήγα γραμμή σε ένα άδειο γκισέ Ευρωπαϊκών διαβατηρίων και του έδωσα την Ιταλική μου ταυτότητα. Παραξενεύτηκε. "Από που ήρθες;" Με ρώτησε. "Από τις Ηνωμένες Πολιτείες", απάντησα. "Και ταξίδεψες με ταυτότητα;" ρώτησε με περιέργεια. "Όχι. Με το διαβατήριό μου". Έβγαλα από την τσέπη το Αμερικανικό διαβατήριο και το ξανάβαλα στην τσέπη χωρίς να του το δώσω. Κοίταξε την Ιταλική ταυτότητα. Μετά κοίταξε εμένα. Μετά πάλι την ιταλική ταυτότητα. "'Εχεις Ελληνικό διαβατήριο;" ρώτησε. "Όχι". Του λέω (για όσους δεν το ξέρουν έχω σταματήσει να ανανεώνω το Ελληνικό διαβατήριο ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αηδίας, αλλά και επειδή δεν βλέπω ηθικό δικαίωμα να το έχω, εφ' όσον πιστεύω αυτά που πιστεύω για την Ελλάδα). Ξανακοίταξε την Ιταλική ταυτότητα. Μετά ξανακοίταξε εμένα. Μετά πάλι την ιταλική ταυτότητα. Μου την έδωσε και μου έκανε νόημα να ξεκουμπιστώ. Ε... όταν περνάς την πόρτα τσίρκου πρέπει κα να φοράς μιά μεγάλη πλαστική, στρογγυλή κόκκινη μύτη, αλλά δεν είχα καμία πρόχειρη.

Δέκα μέρες νωρίτερα είχα βρει ένα μπεντ εν μπρέκφαστ "κοντά στο Φιουμιτσίνο" να μην έχω πολύ δρόμο το πρωί και να είμαι ήρεμος και ξεκούραστος (αντί να τρέχω από τις 4 το πρωί από το Σπολέτο). Το Μπεντ εν Μπρέκφαστ ήταν, έλεγε η ιστοσελίδα, δίπλα στο αεροδρόμιο. Μεσάνυχτα, ψάχνοντάς το, τελικά χρειάστηκα την ιδιοκτήτρια στο κινητό να με οδηγήσει τα υπόλοιπα 12 χιλιόμετρα από τα 24 χιλιόμετρα που τελικά απείχε από το αεροδρόμιο.

Το πρωί έφυγα πιο νωρίς για να κάνω τον δρόμο με ησυχία. Στα μέσα της απόστασης συνειδητοποίησα ότι το Φιουμιτσίνο δεν διαθέτει καμία επιγραφή ή σήμανση για να οδηγήσει τους προσκυνητές από τα τοπικά προάστεια και μπεντ εν μπρέκφαστ. Είδα δυό Ιταλούς μπάτσους να κοιτάνε τα αυτοκίνητα που περνούσαν, καθώς όλα έσπαγαν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, και σταμάτησα, και ρώτησα ντιρετσιόνε για το αεροπόρτο ντι Φιουμιτσίνο. Μου εξήγησε ο ένας από τους δύο και έδειξε ευθεία για τρία χιλιόμετρα και δεξιά.

Αυτό που δεν ήξερα εκείνη την στιγμή είναι ότι αφού ευχαρίστησα και έφυγα θα πρέπει να έπεσαν στο χώμα κρατώντας τις κοιλιές τους απ' τα γέλια. Διότι, τρία χιλιόμετρα παρακάτω έφτασα στο Λίντο της Όστιας με την Μεσόγειο να με κοιτάζει κατάματα. Η αντίθετη κατεύθυνση από τη κατεύθυνση του αεροδρομίου. Και δεξιά είχε κόκκινα φανάρια κάθε 150 μέτρα κατά μήκος της παραλίας όσο έπαιρνε το μάτι.

Έφτασα στο πάρκινγκ διαρκείας του αεροδρομίου με 45 λεπτά καθυστέρηση. Ερημιά. Κλείδωσα και έτρεξα να βρω τρόπο να πάω στο Τέρμιναλ 3 (πού είχε καεί από βραδύς και είχα δει φωτογραφίες της πυρκαγιάς στις εφημερίδες). Βρήκα μιά στάση λεωφορείου. Το επόμενο σε 15 λεπτά.

Τότε, είδα πίσω από την στάση του λεωφορείου μιά απέραντη αλάνα γεμάτη ταξί. Μέχρι εκατό ταξί... Οι οδηγοί καθόντουσαν μέσα, ή στεκόντουσαν έξω, ή κάνανε πηγαδάκια. Άρχισα να περπατάω γρήγορα προς τα ταξί. Ξαφνικά έπεσα σε έναν φράχτη από σύρμα που με εμπόδιζε να προχωρήσω. Φράχτης δεξιά και αριστερά όσο έπαιρνε το μάτι. Με τα χέρια στα συρματοπλέγματα και το σακίδιο στον ώμο άρχισα να φωνάζω βοήθεια, ότι πρέπει να πάω στο Τέρμιναλ...

Μετά από κάμποσες εκκλήσεις για βοήθεια, ένα πηγαδάκι τριών ταξιτζήδων σταμάτησε την συζήτηση μεταξύ τους και τρείς ταξιτζήδες γύρισαν και με κοίταξαν, όπως ήμουν, ιδρωμένος, χέρια στα συρματοπλέγματα και με το σακίδιο στον ώμο. Με κοίταξαν για λίγα δευτερόλεπτα και μετά γύρισαν όπως ήταν πριν και συνέχισαν την συζήτησή τους.

Το λεωφορείο ήρθε μετά από κάμποση ώρα και όταν έφτασα στο Τέρμιναλ έμαθα ότι η πτήση μου είχε κλείσει. Αφού πρώτα, στο Τέρμιναλ, πέρασα από μία εντυπωσιακή ουρά γελαδιών την οποία αποθανάτισα σε βίντεο και βάζω εδώ από κάτω καρέ να δείτε.

Παρακάλεσα αν μπορούσε να γίνει κάτι να μην χάσω το αεροπλάνο και ένας πολύ σημαντικός ηλικιωμένος επόπτης (οι Μεσογειακοί έχουν έναν ιδιαίτερο και μοναδικό βλέμμα το οποίο πληροφορεί την πλέμπα περί του πόσο σημαντικοί  άνθρωποι είναι) πλησίασε, κοίταξε τα χαρτιά μου, τσακώθηκε με την υπάλληλο του γκισέ, έκανε τηλεφώνημα με το κινητό του, τσακώθηκε με όποιον του είχε απαντήσει, έκλεισε το κινητό με θυμό, το έβαλε στη τσέπη του και μου φώναξε θυμωμένα να τον ακολουθήσω.

Καθώς ο σημαντικός επίσημος κύριος με πέρναγε από ουρές Ιταλών που περιμέναν τη σειρά τους, οι Ιταλοί που περιμέναν την σειρά τους μου φώναζαν θυμωμένα που περνούσα μπροστά τους και ο σημαντικός επίσημος κύριος τους φώναζε θυμωμένα να μην μου φωνάζουνε.

Η εμπειρία ενός καθημερινού τουρίστα στην Μεσόγειο. Το Βενιζέλος είναι πολύ καλύτερο. Το χτίσανε Γερμανοί. Τώρα βέβαια που μπορεί να βάλετε ΦΠΑ (άκουσων-άκουσων) στα νησιά, θα γίνουν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στο Μαϊάμι, στην Καραϊβική και στην Ντίσνεϋγουώρλντ για την αντιδημοκρατική εμμονή να μπούνε οι ίδιοι φόροι στην Ελλάδα που υπάρχουν σε όλη την υπόλοιπη Γη...

Όταν κυκλοφορώ στην Ιταλία θυμάμαι πολύ την Ελλάδα. Ιδιαίτερα μιά σκηνή από το 1987. Είχα πάει στην Λέσβο για φωτογράφιση και είχα πάρει μαζί μου την τότε σύζυγό μου, την μελλοντική μητέρα του Κώστα. Στην επιστροφή στο Ελληνικό μπήκαμε σε ένα ταξί καθώς μιλούσαμε αγγλικά μεταξύ μας, και είπαμε Paleo Faliro στα αγγλικά στον ταξιτζή. Περνώντας από το Καλαμάκι είδα ότι δεν είχε βάλει ταξίμετρο. Τον ρώτησα αγγλικά γιατί δεν έβαλε ταξίμετρο και μου απάντησε σε σπασμένα αγγλικά ότι το αγώγι για το Φάληρο είναι στάνταρ και δεν χρειάζεται ταξίμετρο --και μου είπε μιά τιμή τρεις φορές το τι πλήρωνα συνήθως. Οπότε του είπα εις άπταιστον Ελληνικήν ότι ή μπορεί να βάλει το ταξίμετρο από εδώ που είμαστε ή μπορεί να σταματήσει μπροστά στο ΙΒ' ΑΤ του Παλαιού Φαλήρου. Έβαλε το ταξίμετρο και παραπονέθηκε που δεν του είχα πει από την αρχή ότι είμαι Έλληνας. Όταν κατεβήκαμε μπροστά από το σπίτι του έδωσα όχι τα λιγότερα που είχε γράψει από το Καλαμάκι αλλά το συνηθισμένο από αεροδρομιο, συν πουρμπουάρ.

Άνοιξαν την πτήση για μένα και μπήκα στο Μπόινγκ 767 της Γιουνάιτεντ, τελευταίος. Και ιδρωμένος.

Δέκα ώρες αργότερα πλησίασα με το διαβατήριο στο χέρι το γκισέ του ελεγκτή διαβατηρίων στο Νούαρκ, και ο ελεγκτής, ένστολος και 15-20 χρόνια νεότερος από εμένα μου είπε... "welcome home, young man".

I was home.

home...

Μίλια, όχι χιλιόμετρα...

Στο κρεβάτι μου ο Κώστας είχε αφήσει ένα σημείωμα πάνω στο μαξιλάρι:
"Your room...
...It has been waiting!
Welcome back to Denver!"

...σε μιά άλλη ζωή, στο Φιουμιτσίνο,

Έρχεται το λεωφορείο!

Η ουρά για την πόρτα του διεθνούς Τέρμιναλ στο Φιουμιτσίνο.
Μέσα έχει άλλες ουρές για τα Γκισέ.

Για διεθνείς πτήσεις, από το Τερμιναλ 3 σε στέλνουν ένα χιλιόμετρο παρακάτω,
στο Τέρμιναλ 5.
Περνάς τσεκ-ιν και ασφάλεια, και σε γυρνάνε ένα χιλιόμετρο πιο πάνω στο Τέρμιναλ 3,
για να μπεις στο αεροπλάνο.
Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι....

Έτσι μπαίνεις στο διεθνές αεροδρόμιο.
Μετά, ψάχνεις την ουρά του γκισέ σου...

Μεσόγειος: Brain-dead

Ψυχραιμία...

Πολλοί προειδοποιούσαν τους συριζαίους τον Ιανουάριο, μα δεν είχαν εναλλακτική να προτείνουν μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου. Μπορεί την Ελλάδα να την κατέστρεψαν οι συριζαίοι, τελεσίδικα και αμετάκλητα, αλλά, για μένα, την πραγματική ευθύνη την έχουν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, επειδή, αν και είναι εύκολο να κατηγορήσει κανείς τους συριζαίους ψηφοφόρους που ψήφισαν το μπουλούκι με τους ανεύθυνους τυχοδιώκτες, είναι πολύ δύσκολο να κατηγορήσει κανείς εκείνους που δεν ψήφισαν Σαμαρά ή Βενιζέλο. Η κατάσταση φέρνει μιά τραγική ισοπαλία μεταξύ εκείνων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και εκείνων που ΔΕΝ ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Βέβαια, εκείνοι που προειδοποιούσαν τους συριζαίους για το τι είναι πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν φανταζόντουσαν την έκταση της καταστροφής που θα έφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και να τους την απεκάλυπτε κάποιος που θα είχε έρθει από 6 μήνες στο μέλλον, ούτε οι πολέμιοι του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο, δεν θα πίστευαν πως θα ήταν δυνατόν να δούμε αυτά που έγιναν και αυτά που αρχίζουμε να βλέπουμε τώρα.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της δύσης θα γινόταν ήδη σοβαρή κουβέντα για εσχάτη προδοσία, που έχει ξεπεράσει προ πολλού δικαιολογίες όπως "απειρία", ή "βλακεία", ή "σφάλματα".

Όμως στην Ελλάδα τα βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα. Τέλειο παράδειγμα του τι εννοώ είναι ο τίτλος στο Έθνος της αναφοράς του ότι άραξε στα βράχια της Τήνου το Φλάιινγκ Κατ 4. Ο τίτλος γράφει "Η ομίχλη έριξε το Flying Cat 4 στα βράχια". Όχι αγαπητοί μου. Όχι. Δεν το έριξε η ομίχλη στα βράχια. Ο πηδαλιούχος το έριξε. Στα βράχια.

Θα ήταν κωμικό. Θα έδινε υλικό σε κωμικούς για δεκαετίες... οι κρυφές ομάδες του Βαρουφάκη, τα ντου στο νομισματοκοπείο του Λαφαζάνη, οι υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις... όλα όσα γίναν και όσα ακούμε τώρα. Υλικό, χρυσορυχείο, για κωμωδία... Όμως η τραγικότητα ξεπερνά την κωμωδία.

Ένα είναι σίγουρο. Το τελευταίο δευτερόλεπτο, για οποιονδήποτε λόγο, ο Τσίπρας έκανε πίσω. Σαν ομάδα κομάντος που χωρίς να το ξέρει κανείς είχαν τοποθετήσει εκρηκτικά σε όλη την Ακρόπολη να τινάξουν τον βράχο στον αέρα, και καθώς τα χέρια ήταν έτοιμα να κατεβάσουν τον μοχλό για να γίνει η έκρηξη, ο άνθρωπος που θα πυροδοτούσε τα εκρηκτικά σταμάτησε, αποσυνέδεσε τα καλώδια, και παραδόθηκε στην αστυνομία. Μπορεί να είναι ο δράστης, αλλά την ίδια στιγμή, και για οποιονδήποτε λόγο, είναι ταυτόχρονα και εκείνος που έσωσε την κατάσταση.

Και τώρα τι; Εκλογές τον Νοέμβριο; Με ποιές επιλογές και για ποιό λόγο;

Το ΚΚΕ, η ΧΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. θα διαθέσουν τα άκρα.

Οι ΑνΕλ θα ακολουθήσουν τον δρόμο που χάραξε ο Καρατζαφέρης.

και έχουμε... ή μάλλον, θα έχουμε... 

ΣΥΡΙΖΑ-Α (ή όπως ονομαστεί) του Τσίπρα,

ΣΥΡΙΖΑ-Β (ή όπως ονομαστεί) του Λαφαζάνη και της Ζωής,

ΠΟΤΑΜΙ,

ΝΔ του Μεϊμεράκη (;)

ΠΑΣΟΚ της Φώφης...

Λογικά θα πρέπει να παιχτεί μεταξύ ενός ατόμου (Τσίπρα) και ενός κόμματος (ΠΟΤΑΜΙ). Αν και στην Ελλάδα όλα να τα περιμένει κανείς. Από ΣΥΡΙΖΑ-Α κυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ-Β αντιπολίτευση (όπως τώρα αλλά πιο επίσημο), μέχρι ΠΟΤΑΜΙ δεύτερο κόμμα... Ότι και να γίνει, διακοσμητικό θα είναι, για εσωτερική κατανάλωση, νά 'χουμε να ασχολούμαστε. 

Ανόητος

Ο "Περισσότερο Ανόητος" (The greater fool) είναι ένας οικονομικός όρος. Σημαίνει πως κάποιος αγοράζει κάτι σε τιμή ακριβότερη της πραγματικής του αξίας με την ελπίδα ότι ένας περισσότερο ανόητος από εκείνον θα το αγοράσει από εκείνον ακριβότερα στο μέλλον και έτσι θα έχει κέρδος.

Όμως αυτός ο όρος έχει ξεπεράσει τα οικονομικά και έχει πάρει μιά πιο φιλοσοφική χροιά όπου χρησιμοποιείται για κάποιον που επενδύει στο παράλογο με την ελπίδα πως θα καταφέρει το ανήκουστο. Κάτι σαν Δον Κιχώτης, ένας γέρος με άνοια που πέρασε την ζωή του παριστάνοντας πως είναι ιππότης, πολεμώντας εναντίων της κακεντρέχειας. Είμαι υπερήφανος να ελπίζω πως είμαι ένας περισσότερο ανόητος, γι' αυτό άλλωστε επέλεξα την Αμερική σαν πατρίδα μου και γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί ο γιός μου --και τα καταφέραμε και οι δύο. Εκείνος πιο γρήγορα από εμένα στην ζωή του.

Βλέπετε, το μυστικό στην επένδυση, για τον περισσότερο ανόητο, είναι να πιστεύει και να ελπίζει σε πράγματα που μπορούν να πραγματοποιηθούν, αν προσπαθήσει -πράγματα που να εξαρτώνται από εκείνον τον ίδιο, όχι άλλους. Αλλιώς, είναι απλά ανόητος. Γι' αυτό άλλωστε δεν προσπάθησα καν να κάνω οτιδήποτε στην Ελλάδα και έφυγα ένα χρόνο πριν ενηλικιωθώ.

***

Έχει αρχίσει να πήζει στο μυαλό μου μία θεωρία ως προς το γιατί η Ελλάδα κολυμπάει στα σκατά στα οποία μονίμως κολυμπάει ανεξάρτητα εποχής και κυβερνήσεων. Όχι, δεν φταίει μια συγκεκριμένη ομάδα --επειδή κάθε ομάδα πιστεύει ότι φταίνε οι άλλες ομάδες και αυτό φυσικά δεν μπορεί να ισχύει. Εκτός αν φταίνε όλοι. Αλλά... πως; Για πιο λόγο;

Μιλάνε αλλά δεν ακούνε.

Γράφουνε αλλά δεν διαβάζουνε.

Αντιγνωμούν αλλά δεν συμφωνούν.

Πάνω από όλα, δεν αλλάζουν ούτε εξελίσσουν γνώμη.

Ούτε την εμπλουτίζουν.

Διακόπτουν ο ένας τον άλλον συνεχώς για να απωθήσουν, ενστικτωδώς, οποιαδήποτε πιθανή προσέγγιση και δεν απαντάνε ποτέ ευθέως σε επιχειρήματα, με όλες τις μπουκαπόρτες κλειστές, και πάντα σε κατάδυση με τις τορπίλες έτοιμες.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει συζήτηση. Υπάρχει αυτό που λέω "εγώ", και τίποτα δεν το αλλάζει αυτό.

Ίσως επειδή ο μέσος Έλληνας, οποιασδήποτε πεποίθησης ή μόρφωσης, ή τάξης, φοβάται να ακούσει ή να διαβάσει, και να δεχτεί επιχειρήματα στα οποία να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις (βλ. "συζήτηση").  

Αυτό, επειδή φοβάται πως αν ακούσει ή διαβάσει κάτι που μπορεί να τον (ή, την) κάνει να αλλάξει γνώμη, ή να την εμπλουτίσει, θα είναι ντροπή. Διότι θα δείξει ότι αν έχει μια ελαφρώς διαφορετική γνώμη αύριο, στο μυαλό του θα σημαίνει ότι οι άλλοι θα νομίζουν πως είχε λάθος γνώμη χτες. Και απλά δεν μπορεί να το σηκώσει αυτό --χωρίς να κατανοεί ότι γνώμες αλλάζουν όταν καταστάσεις αλλάζουν, και δύο διαφορετικές γνώμες μπορούν να είναι και οι δύο σωστές σε διαφορετικούς χρόνους --ακόμη και στον ιδιο χρόνο.

Η Γη μας, ο μικρός μας βράχος στην απεραντοσύνη, γέννησε ζωή επειδή είχε υγρό νερό. Γλυκό και με αλάτι, ωκεανούς και ρυάκια. Ρυάκια που τρέχουν από τα βουνά στους ωκεανούς, καθαρά, χωρίς κανένα εμπόδιο να μπορεί ποτέ να σταματήσει το νερό. Ρυάκια που συναντιούνται, ενώνονται και γίνονται ποταμοί, λίμνες, θάλασσες, ωκεανοί.

Όταν το νερό λιμνάζει και λασπώνει, και γεμίζει κουνούπια και σκουλήκια, δεν φτάνει ποτέ να ενωθεί με άλλα νερά. Δεν φτάνει ποτέ να γίνει ωκεανός. Ξεραίνεται στον ήλιο, ή πλημυρίζει το δάσος στην βροχή και ξαναφτιάχνει καινούργιους λάκκους λάσπης.

Βέβαια τα πρώτα αμινοξέα ενώθηκαν για να γεννήσουν ζωή σε λασπόλακκους πριν 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Όπως και ο λασπόλακκος του Ελληνικού μυαλού γέννησε την φιλοσοφία πριν 2.500 χρόνια. Όμως, όπως η ζωή από τους λασπόλακκους έφτασε τελικά στους ωκεανούς και μετά στην ξηρά, έτσι και η φιλοσοφία έφτασε τελικά σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις γλώσσες, σε όλες τις κουλτούρες. Και οι λασπόλακκοι έμειναν απαρχαιωμένα υπολείμματα.

Στην Ελλάδα όμως ακόμη πιστεύουμε ότι η γνώμη του καθενός πρέπει να είναι ακλόνητη, αμετάβλητη, μονολιθική, και ότι πρέπει να αλλάξουν όλες οι άλλες γνώμες για να συμφωνήσουν οι άλλοι με "εμάς".

Γι' αυτό ο καθένας διακόπτει τον άλλον σε συζητήσεις. Γι' αυτό δεν υπάρχουν συζητήσεις. Το ενδιαφέρον του καθενός είναι να ακούει τον εαυτό του να μιλάει, και όχι να ακούσει τι σκέφτεται ο άλλος και να το ζυγίσει.

Και χωρίς συζήτηση δεν υπάρχει πρόοδος. Μόνο λασπόνερα. Εγώ πάντως είμαι περήφανος που είμαι περισσότερο ανόητος.

Υποθέσεις

Λίγο ωφελεί το να παραμένει κανείς αμετακίνητος στις απόψεις του όσον αφορά ένα θέμα το οποίο από την φύση του συνεχώς εξελίσσεται και αλλάζει. Ή ακόμα και όσον αφορά ανθρώπους.

Τίποτα στην ζωή ή στο σύμπαν δεν είναι απόλυτο. Δεν υπάρχει ευθεία γραμμή στο σύμπαν, ούτε τέλειος κύκλος. Και τίποτα δεν είναι μαύρο και άσπρο. Μάλιστα, στο σύμπαν δεν υπάρχει μαύρο και άσπρο. Μόνο συγκριτικές καταστάσεις αντανακλαστικότητας αντικειμένων, και τιμές κυμάτων ενεργείας. Και τίποτα δεν είναι στάσιμο ή μόνιμο. Οπότε, δεν μπορούμε να έχουμε στάσιμη γνώμη για οτιδήποτε.

Στην Ελλάδα, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, αυτοαποκαλούμενων "Αριστερών", τα τελευταία χρόνια μιλούσε για τα μνημόνια σαν να ήταν αποτέλεσμα παρθενογένεσης, άνευ ουδεμίας ευθύνης της Ελλάδας, παρά ευθύνη, μόνο, τοκογλύφων, προδοτών κλπ., μαγισσών. Μέχρι που εκείνοι έφεραν το τρίτο και εφτά φορές χειρότερο μνημόνιο στην Ιστορία.

Δεν θα κάτσω τώρα να μιλάω για το πως ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους ήρθε αντιμέτωπος με την καταστροφή που έφεραν οι ανεύθυνες μπούρδες που έλεγε.

θέλω να φύγω από τους τέλειους κύκλους, τις ευθείες γραμμές και το μαύρο-άσπρο, και να ρωτήσω αν υπάρχει τίποτε στο όλο τοπίο που να είναι καλύτερο τώρα για την Ελλάδα από το τι ήταν τον Ιανουάριο. Νομίζω πως υπάρχουν δύο πράγματα που είναι καλύτερα και για την καλυτέρευση των οποίων χρειαζόταν να είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ --κι' ας τα πληρώσαμε αυτά τα δύο πράγματα πολύ, πολύ ακριβά.

Το ένα και σημαντικότερο είναι οι οφθαλμοφανείς αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη η Ελλάδα και το πρόβλημά της, ως όχι μόνο Ελληνικό αλλά και Ευρωπαϊκό. Μάσκες έπεσαν, η δυναμική άλλαξε. Η Γαλλία δεν είναι πλέον ο τζουτζές της Γερμανίας. Το ΔΝΤ απαιτεί ανοιχτά αναδιάρθρωση και επιμήκυνση, ελάφρυνση του χρέους, αν όχι και περεταίρω κούρεμα.

Τα πρώτα πέντε χρόνια, τα μνημόνια δεν λειτουργούσαν γιατί η Ελλάδα δεν έκανε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να λειτουργήσουν. Η Ελλάδα ήταν ξεχασμένη στον ντορβά της κρίσης της, κανείς δεν ήξερε πολλά για το τι τρέχει και γιατί. 

Η κρίση ήταν ένας γκρεμός, και η λύση που είχε βρει η Ευρώπη ήταν, αντί να χτίσουν έναν φράχτη πάνω, στο χείλος του γκρεμού, να βάλουν ένα ασθενοφόρο, κάτω στην πεδιάδα. Αυτό άλλαξε. Τώρα συζητείται πάλι ο φράχτης, πάνω, στο χείλος του γκρεμού.

Ίσως για να επιτευχθεί αυτή η συζήτηση να χρειάστηκε ένα κόμμα Ελλήνων φαντασιόπληκτων να γκρεμοτσακιστεί, παίρνοντας μαζί του και τους άλλους Έλληνες, και παρά λίγο την Ευρώπη. Αλλά έγινε, και έρχεται η αλλαγή στην Ευρώπη. Χωρίς αυτούς τους φαντασιόπληκτους δεν θα είχε γίνει.

Το άλλο καλό είναι ότι ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που πίστευαν στο κόμμα των φαντασιόπληκτων, όπως και η ηγεσία του κόμματος των φαντασιόπληκτων, άρχισαν να βλέπουν ότι δεν είναι τόσο εύκολα και απλά τα πράγματα όπως τα φανταζόντουσαν. Και, στο ελάχιστο, τουλάχιστον θα μουλώξουνε λίγο τώρα και θα κατεβάσουνε τους τόνους τους, μιά και οι μισοί μας φέρανε το χειρότερο μνημόνιο στην Ιστορία, και οι άλλοι μισοί θέλανε την άτακτη χρεοκοπία και την δραχμή. Και μερικοί ακόμα πιστεύουν, καταναγκαστικά, ότι αν τα είχαν κάνει διαφορετικά τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει τα πράγματα... διαφορετικά. Η γιαγιά όμως δεν είχε καρούλια, και δεν ήτανε πατίνι. Τουλάχιστον ίσως να είδαν το φως το αληθινό πες οι μισοί. Οι άλλοι είναι πέραν βοηθείας...

Πάντως, αν και η Ελλάδα είναι σε τρισχειρότερη θέση τώρα από ότι ήταν τον Ιανουάριο, δεν βρίσκεται (ακόμη ; ) σε άτακτη χρεοκοπία, και το τοπίο και οι αντιλήψεις και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό έχουν αλλάξει ριζικά, λόγω των τελευταίων έξι μηνών, πιθανότατα εις όφελός της Ελλάδας στο μέλλον.

Σωστά...

Αυτός ο άνθρωπος γέρασε πολύ σε λίγους μόνο μήνες... Αλλά κρατάει ακόμα. Μπράβο του.

Ο Τσίπρας φέρεται να είπε: «Μέχρι σήμερα αντιδράσεις βλέπω, ηρωικές δηλώσεις διαβάζω, αλλά καμία πρόταση εναλλακτική στο εκβιαστικό δίλλημα της 12ης Ιούλη δεν άκουσα. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι το εναλλακτικό αριστερό σχέδιο είναι το Σχέδιο Σόιμπλε, η αρπαγή του στοκ των χαρτονομισμάτων της ΕΚΤ ή το να δίνουμε στους συνταξιούχους χαρτάκια "iou" αντί για συντάξεις, ας βγουν να το εξηγήσουν στον ελληνικό λαό. Και να μη κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της δικής μου υπογραφής»

Σωστά...

Είναι πολύ ωραίο να λέμε ότι έπρεπε να έχουν Plan B, χωρίς να λέμε συγκεκριμένα τι μπορεί να ήταν αυτό, ή αν ακόμα ίσως είχαν αλλά δεν τους βγήκε, και γιατί.

Το λυπηρό είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά δεν εξηγούν ΑΚΡΙΒΩΣ, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, πως; (και πως αυτά θα ταίριαζαν στην δημοκρατική πλειοψηφία της Ελλάδας --εκτός κι αν τα επέβαλαν με την δικτατορία του προλετατριάτου, τρομάρα τους) Εκτός βέβαια αν εσείς θέλετε, τώρα το εθέλετε, αλλά το "πως" έχει την υποχρέωση ο Τσίπρας να το βρει για σας, κι αν δεν το βρει φταίει εκείνος. Όχι, προς θεού, ότι λέτε εσείς μπούρδες που δεν γίνονται.

Θέλετε ρήξη, μανάρια μου. Θαυμάσια. Και ποιό είναι το δικό σας σχέδιο, με συγκεκριμένες ενέργειες για μετά την ρήξη; Έχετε την παραμικρή ιδέα ή απλά σας αρέσουν τα ποιηματάκια και τα τσιτατα;

Τον εκβιασμό τον βλέπω κι εγώ. Την άρση εθνικής κυριαρχίας την βλέπω κι εγώ. Αλλά σαν τον πρωθυπουργό που εκλέξατε, εναλλακτικές με συγκεκριμένα βιώσιμα, ρεαλιστικά σχέδια, δεν ακούω, πέρα από γκρίνια.

Θέλετε να μείνουμε στο Ευρώ χωρίς μνημόνιο και άνευ όρων με άπλετα μετρητά δανεικά χωρίς ημερομηνία επιστροφής και χωρίς τόκους, και διαγραφή χρέους; Υπέροχα. Τώρα τραβήξτε το άλλο το κορδονάκι που έχει και κουδουνάκια επάνω.

Όταν διαγράψανε τα χρέη της Γερμανίας η Γερμανία είχε να επιδείξει οργάνωση και συνέπεια για να ανταποκριθεί. Η Ελλάδα τι επιδεικνύει για να παραλληλίσει την κατάσταση διαγραφής;

Όταν ένας άνθρωπος σαν τον Τσίπρα, που οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή και σαν αντιπολίτευση και σαν κυβέρνηση, έφτασε να καταλάβει ορισμένα πράγματα΄την τελευταία στιγμή, εσείς πουλάκια μου γιατί δεν τα καταλαβαίνετε; Τόσο δύσκολο είναι; Ή μήπως είχα δίκιο πριν κάμποσες αναρτήσεις και απλά προστατεύετε την ψυχική επένδυση που κάνατε μιά ζωή σε αερολογίες που δεν είναι πραγματοποιήσιμες σ' αυτό το σύμπαν αλλά αρνείστε να το παραδεχθείτε στον εαυτό σας;

Επαναστάσεις

"Με μεγάλο ενδιαφέρον και με αδιάκοπη προσοχή διάβασα το βιβλίο του Τζων Ρηντ, δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο. Μπορώ να το συστήσω ανεπιφύλακτα στους εργάτες όλου του κόσμου. Είναι ένα βιβλίο που θα ήθελα να το δω δημοσιευμένο σε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφρασμένο σε όλες τις γλώσσες. Δίνει μια ειλικρινή και πλέον ζωντανή έκθεση των τόσο σημαντικών γεγονότων βοηθώντας στην κατανόηση του τι πραγματικά είναι η προλεταριακή επανάσταση και η δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτά τα προβλήματα συζητούνται ευρέως, αλλά προτού να μπορέσει κανείς να αποδεχθεί ή να απορρίψει αυτές τις ιδέες, θα πρέπει να κατανοήσει την πλήρη σημασία αυτής της απόφασης. Το βιβλίο του Τζων Ρηντ θα βοηθήσει αναμφίβολα να ξεκαθαριστεί αυτό το ζήτημα, το οποίο είναι το βασικό πρόβλημα του διεθνούς εργατικού κινήματος."

Β. Λένιν, 1919

"Η αστική τάξη βρίσκει τον εαυτό της εμπλεκόμενο σε διαρκή μάχη. Κατά πρώτον με την αριστοκρατία, αργότερα, με εκείνα τα τμήματα της ίδιας της αστικής τάξης, των οποίων τα συμφέροντα έχουν γίνει ανταγωνιστικά με την πρόοδο της βιομηχανίας. Ανά πάσα στιγμή, με την αστική τάξη των ξένων χωρών. Σε όλες αυτές τις μάχες είναι υποχρεωμένη να κάνει έκκληση στο προλεταριάτο, να ζητάει τη βοήθειά του, και ως εκ τούτου, να το μεταφέρει στην πολιτική αρένα. Η ίδια η αστική τάξη, ως εκ τούτου, παρέχει το προλεταριάτο με τα δικά της στοιχεία πολιτικής και γενικής παιδειας, με άλλα λόγια εφοδιάζει το προλεταριάτο με τα όπλα για την καταπολέμηση της αστικής τάξης."

Κ. Μαρξ, Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, 1848

Είτε μιλάμε για τον φεμινισμό σε έργα όπως οι Ικέτιδες, είτε δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα για το πως ένας Αμερικανός απέδωσε σε βιβλίο την εφαρμογή των διδασκαλιών του Μαρξ από τους Μπολσεβίκους στην Ρωσία του Λένιν και του Τρότσκι, το κοινό χαρακτηριστικό της αιώνιας κοινωνικής πάλης είναι η επιμονή για την θεμελίωση καινούργιων αξιών και τάξης πραγμάτων που θα επιτρέψουν σε μέρη της κοινωνίας να αισθανθούν αλλά και να ζήσουν την ενδυνάμωση της κοινωνικής ή ταξικής θέσης τους, αντικαθιστώντας την ελευθερία της σκέψης με την σιγουριά ενός δόγματος (αυτό το έγραψα εγώ).

Το 1919-1921 η επανάσταση των Μπολσεβίκων απήχθη από μία ολιγαρχία γραφειοκρατών. Ένα στρατιωτικοποιημένο αστυνομικό κράτος. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στην Μόσχα και στην Πετρούπολη όχι πολεμώντας έναν πόλεμο ή μαχόμενοι για έναν αγώνα. Πέθαναν από την πείνα, λόγω του καινούργιου κράτους των Μπολσεβίκων που δεν λειτουργούσε.

Νομίζω ότι αξίζει πραγματικά να σταματήσουμε για μιά στιγμή στις λέξεις που πάντα χρησιμοποιούσε ο Λένιν για να αναφερθεί στην "Δικτατορία του Προλεταριάτου". Συγκεκριμένα, στην λέξη "Δικτατορία". Επίσης χρειάζεται λίγη περισυλλογή σχετικά με το πόση σημασία απέδιδε ο Μαρξ στην Παιδεία και την Μόρφωση των εργατών.

Παιδεία, μόρφωση και δικτατορία. Μιά από αυτές τις τρεις λέξεις δεν ταιριάζει με τις άλλες δύο. Εκτός αν εκείνες οι δύο αναφέρονται σε δόγμα αντί γενική γνώση. Ένα μονοκομματικό πολίτευμα που λειτουργεί βάση δόγματος και σε οργάνωση γραφειοκρατική, μπορεί κάλλιστα να ταοριάξει αυτές τις τρεις λέξεις: Παιδεία, Μόρφωση, Δικτατορία. Πόσο απέχουν αυτές οι τρεις λέξεις από εκείνες τις άλλες τρεις: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη.

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως ο Αμερικανός συγγραφέας Τζων Ρηντ από το Όρεγκον, αφού έζησε στην Μόσχα τις δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, το 1917, επέστρεψε στην Μόσχα το 1919, πέθανε το 1920 και είναι ο μόνος Αμερικανός θαμμένος στη νεκρόπολη του Κρεμλίνου.

Ο λόγος που επέστρεψε ρο 1919 ήταν ο εξής: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής απέβαλε την αριστερή του πτέρυγα. Τότε η αριστερή πτέρυγα αποφάσισε να αυτοϊδρυθεί σαν ξεχωριστό κόμμα. Δεν μπορούσαν όμως να συμφωνήσουν μεταξύ τους και ίδρυσαν το Κομουνιστικό Κόμμα της Αμερικής και το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής. Τσακώθηκαν μεταξύ τους και ο Τζων Ρηντ πήγε στην Μόσχα να ζητήσει από την επιτροπή της διεθνούς να αναγνωρίσει το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα της Αμερικής και να κηρύξει άτυπο το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής. Η απάντηση της Μόσχας ήταν ότι δεν αναγνωρίζουν ούτε το ένα ούτε το άλλο και ότι τα δύο πρέπει να ενωθούν σε ένα. Αλλά τον κράτησαν στην Μόσχα επειδή τον θεώρησαν απαραίτητο στο γραφείο προπαγάνδας. Εργαζόταν με μεταφραστή. Πέθανε λίγους μήνες αργότερα από τις κακουχίες της επανάστασης.

Πιθανόν κάποιος να αναφερθεί στην δικτατορία του καπιταλισμού ως αντίβαρο στην δικτατορία του κομμουνισμού, αλλά αυτό απαντιέται με το γνωστό ανέκδοτο που ένας Αμερικάνος λέει σε ένα Ρώσο ότι είναι ελεύθερος γιατί μπορεί να σταθεί έξω από τον Λευκό Οίκο, να φωνάξει "Ο Ρήγκαν ειναι εγκληματίας" και δεν θα τον συλλάβει κανείς. Στο οποίο ο Ρώσος απαντά ότι έχει την ίδια ελευθερία στην Μοσχα: Μπορεί αν σταθεί έξω από το Κρεμλίνο και να φωνάξει: "Ο Ρήγκαν ειναι εγκληματίας" και δεν θα τον συλλάβει κανείς.

Όλα αυτά ειναι πολύ ωραία, είναι η ιστορία μας. Όμως είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε δόγματα και μεθόδους κατά λέξη γιατί τώρα οι εργάτες έχουν καλοριφέρ, αυτοκίνητα, σχολεία, και σουπερμάρκετ γεμάτα προϊόντα, και συντάξεις, καιπερίθαλωη, και συνδικάτα. Κάτι έχει αλλάξει. Σαν να πήγαμε από άμαξα με άλογο σε αμάξι γιαπωνέζικο 1300 κυβικά. Δεν χρειαζόμαστε σανό πλέον, αλλά βενζίνη. Και φυσκιά iPhone. Όμως, μου έχει δοθεί η εντύπωση ότι τα δόγματα έχουν παραμείνει αμετάβλητα με τους καιρούς. Το κοινό γνώρισμα έχει παραμείνει: το γνώρισμα της επαναστατικότητας, ή και της επανάστασης.

Θα ήθελα πραγματικά να καταλάβω τι περίμεναν πολλοί από εκεινους που είναι απογοητευμένοι για το ότι η αριστερή παρένθεση έκκλεισε, και το ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάζει σε ΠΑΣΟΚ (αν δεν πέθανε ήδη), τι περίμεαν ότι θα μπορούσε να επιτύχει το ΣΥΡΙΖΑ, από την Θεσσαλονίκη του 2014 ως τις Βρυξέλες του Ιουνίου 2015. Εκτός από ευχολόγια και ποιήματα, έχει κανείς να δώσει στοιχεία, αριθμούςσχέδια συγκεκριμένων αναλυτικών βημάτων, που να μπορούσαν να ειχαν πραγματοποιηθεί στην Ευρώπη όπως έχει και στην Ελλάδα όπως έχει;

Εκδοχές

Όσο πιο πολύπλοκη και πολύμορφη είναι μιά κατάσταση τόσο πιο εύκολο είναι να συνοψισθεί σε μία πολύ απλή φράση.

Όλα τα βάσανα της Ελλάδας τους τελευταίους δώδεκα μήνες συνοψίζονται στην ερώτηση: "Ευρώ, ή δραχμή".

Για οποιουσδήποτε λόγους, η Ελλάδα χρωστούσε περισσότερα από όσα μπορούσε να αποπληρώσει, τα μνημόνια δεν λειτουργούσαν, και η ζωή των καθημερινών ανθρώπων χειροτέρευε. Η μόνη λύση ήταν η χρεοκοπία και η δραχμή. Έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος που να οδηγήσει την Ελλάδα στην δραχμή, από τον ασφαλέστερο για όλους δρόμο.

Ότι έγινε τους τελευταίους δώδεκα μήνες έγινε για να φτάσει η Ελλάδα στην δραχμή. Η στρατηγική είχε δύο σκέλη: 

- Πρώτον, έπρεπε να προετοιμαστούν θεμέλια για το καινούργιο νόμισμα, ώστε να έχει κάποια αξία και οι άμεσες υποτιμήσεις να μην είναι βαθμού καταστροφικού. 

- Δεύτερον, η χρεοκοπία που θα οδηγούσε στην δραχμή έπρεπε να είναι συντεταγμένη, συμφωνημένη από όλες τις πλευρές.

Ότι είδαμε τους τελευταίους δώδεκα μήνες ήταν προσπάθειες να στηθούν τα δύο αυτά σκέλη της στρατηγικής. Το έδαφος στο οποίο θα στέκονταν τα σκέλη αυτά μπορούσε μόνο να είναι η υποστήριξη της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Πρέπει να υποσχεθείς σε ένα λαό, και να πιστέψει ο λαός στην Γη της Επαγγελίας (ή στην εκδίκηση, ή στο "δίκαιο" --ότι πιάσει) πριν θελήσουν να περάσουν την θάλασσα και την έρημο.

Το λεγόμενο "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" τον Σεπτέμβριο, και η ενορχηστρωμένη μεταξύ Σεπτεμβρίου και Δεκεμβρίου "νίκη" του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, ήταν σχεδιασμένα για να κερδηθεί η υποστήριξη του Ελληνικού κοινού. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την κατάλληλη εικονογράφηση για να γίνουν δεκτές στο εσωτερικό, και στο εξωτερικό, οι ενέργειες που έπρεπε μετά να γίνουν. Κανένα άλλο κόμμα δεν θα μπορούσε να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες χωρίς να κινήσει υποψίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εθελόντρια παρθένα για την θυσία, χωρίς οι περισσότεροι, ούτε καν μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, να το ξέρουν.

Όμως, τον Ιούλιο κάτι συνέβη, και τα δύο σκέλη της στρατηγικής κατέρρευσαν. Ξαφνικά, η χρεοκοπία δεν ήταν δυνατόν πλέον να είναι συντεταγμένη αλλά θα ήταν άτακτη και καταστροφική για όλους, με υποτιμήσεις άμεσες τεράστειες και κταβαραθρωτικές, χωρίς υποδομή για το καινούργιο νόμισμα.

Άλλη μιά ένδειξη ότι έτσι έγιναν τα πράγματα είναι το πως οι συντηρητικότεροι και πιο υπάκουοι σε προσχεδιασμένες ενέργειες των εμπλεκομένων πλευρών, οι Γερμανοί, προς το τέλος έδωσαν όλες τις αποδείξεις ότι εκείνοι όδευαν προς την δραχμή σαν σχέδιο, και δυσκολεύτηκαν τρομερά να το αποχωριστούν, όταν το σχέδιο κατέρρευσε. Ακόμα και σήμερα το προτείνουν και το ελπίζουν. Αυτό τους έκανε να φαίνονται  σαν τους "κακούς και εμπαθείς Γερμανούς", αλλά οι Γερμανοί, ότι και να είναι, ένα πράγμα που δεν είναι, είναι πως δεν είναι χαζοί. Δεν θα φερόντουσαν έτσι τις τελευταίες δυό βδομάδες χωρίς να έχουν κάποιον άλλον λόγο. Στη πραγματικότητα ήταν οι μόνοι που συνέχιζαν το σχέδιο το οποίο είχαν ξεκινήσει όλοι μαζί από πριν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο. 

Τι συνέβη και γιατί απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ να χτίσει τα δύο αυτά σκέλη της προμελετημένης στρατηγικής επιστροφής στην Δραχμή (υποχωρώντας κακήν-κακώς σε τρίτο και χείριστο μνημόνιο);

Όλα ξεκίνησαν τον δέκατο ένατο αιώνα όταν ένας Γερμανός Εβραϊκής καταγωγής και ο κολλητός του έγραψαν σχετικά με την βιομηχανική επανάσταση στην Βρετανία. Τα γραπτά τους θα είχαν μείνει στις βιβλιοθήκες αν κάποιος ονόματι Βλαντιμίρ Λένιν δεν τα είχε εισάγει στην μητερούλα Ρωσία. Αναρωτιέμαι αν ο Μαρξ θα είχε αποφασίσει να κάψει τα γραπτά του πριν τα δει κανείς αν του είχαν πει τι πρόκειται να τραβήξει εξ' αιτίας του ένα φτωχό μικρό κράτος στα νότια Βαλκάνια.

Σε ένα κράτος ανήμπορο να διαχειριστεί δυτική οικονομία, σφηνωμένο ανάμεσα σε δύση και ανατολή, ένα ποσοστό των κατοίκων πάντα έβλεπε την Ρωσία σαν την τέλεια δικαιολογία για το προς τα που μπορούνε να πάνε ώστε να δουν άσπρη μέρα και οι φτωχοί. Όχι ότι θα ήταν η ζωή τους καλύτερη αλλά θα υπήρχε κάποια εγωιστική ανακούφιση στο να μην υπάρχουν πλούσιοι, ή άνθρωποι στην χώρα τους σε καλύτερη κατάσταση από εκείνους. Όταν δεν μπορείς να φτάσεις τους άλλους, κατάστρεψέ τους για να μην τους βλέπεις. Ο πυρήνας στην καρδιά του κομουνισμού.

Όμως, η Ρωσία τους ξεπούλησε, τους Έλληνες, χωρίς να τους δώσει σημασία, δύο φορές. Μιά το 1945, στην συμφωνία για την μεταπολεμική γεωγραφία, και μιά το 2015, για την Ουκρανία.

Όταν παίζοντας το παιγνίδι της Ουκρανίας ο Πούτιν γύρισε την πλάτη του στον Τσίπρα, το παιγνίδι της Ελλάδας είχε χαθεί. Χωρίς οικονομική υποστήριξη από την Ρωσία για την δραχμή, χωρίς "ασφαλές λιμάνι" για τους ...θαλασσοπόρους Ρωμιούς... η δραχμή θα ήταν η τελική και απόλυτη καταστροφή. Όλο αυτό έγινε επειδή ο Πούτιν πούλησε-αντάλλαξε τον Τσίπρα για την Ουκρανία.

Ευτυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και για μιά στιγμή, σκέφτηκε και ενήργησε σαν ηγέτης έθνους, όλων. Και η Ελλάδα σώθηκε από την καταστροφή, λόγω του Τσίπρα.

Βέβαια, ανάμεσα στο 22% των εγγεγραμμένων στις 25 Ιανουαρίου, και το 62% των μπερδεμένων από την διατύπωση της ερώτησης του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο, υπάρχουν αρκετοί που αισθάνονται ότι ο Τσίπρας τους απογοήτευσε.

Το ενδιαφέρον είναι ότι αν τους ρωτήσεις τι συγκεκριμένες ενέργειες έπρεπε να είχε κάνει ο Τσίπρας για να μην τους απογοητεύσει (όχι φιλοσοφικές ή συναισθηματικές αερολογίες, αλλά συγκεκριμένα, τι άλφα, βήτα, γάμα ενέργειες) δεν μπορούν, ή δεν θέλουν να απαντήσουν. 

Ότι και να γίνει, πληρώσαμε τα δίδακτρα και η Ελλάδα σώθηκε, πάλι, για λίγο. Και το κοπάδι συνεχίζει να βόσκει σε όση από την πλαγιά έχει σωθεί από τις πυρκαγιές που πιάνουνε συνέχεια είτε λόγω εμπρησμών, είτε λόγω ηλιθιότητας.