Φράουλες

Αν είχα μείνει στην Ελλάδα, και είχα ζήσει την ζωή μου μέχρι σήμερα εκεί, αλλά αν κατά κάποιο παράξενο θαύμα είχα μπορέσει μεγαλώνοντας να δω τον κόσμο και τους συνανθρώπους μου όπως είμαι υπερήφανος να τους βλέπω τώρα, είμαι σίγουρος ότι θα είχα αρχίσει να ετοιμάζω τα μπαγκάζια μου στις 30 Ιουλίου 2014 και θα είχα ξεκουμπιστεί από την Ελλάδα σήμερα, 29 Οκτωβρίου.

Στις 30 Ιουλίου το τσίρκο ρωμαίικης ντροπής στην Πάτρα αθώωσε δύο από τους τέσσερεις κατηγορούμενους της Μανωλάδας, έδωσε ποινή 8 ετών με αναστολή για έφεση στον τρίτο, και ποινή 14 ετών εξαγοράσιμη με 25.550 Ευρώ και αναστολή για έφεση στον τέταρτο.

Στις 29 Οκτωβρίου ο Άρειος Πάγος έκλασε, και είπε ότι δεν βλέπει λόγο για να εξετάσει την απόφαση της Πάτρας.

Δηλαδή, και να μην είχα φύγει το 1975, θα είχα φύγει το 2014, αρκεί να είχα την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και ηθική να μην θέλω να ζω σε μία τέτοια κοινωνία μαφιόζικου ρατσισμού, εκμετάλλευσης, φτηνού τσαμπουκά και αδικίας.

Σήμερα ήρθαν σπίτι, για το τριήμερο φεστιβάλ Φολκ Μουσικής που αρχίζει εδώ αύριο, φίλοι από την Κροατία. Και όπως πάντα μας έφεραν καλούδια σπιτικά φτιαγμένα από τους ίδιους. Λικέρ, προσούτο και μαρμελάδες. Πρώτη-πρώτη θα δοκιμάσω την μαρμελάδα φράουλας από φράουλες που μάζεψαν Κροάτες στην Κροατία.

2001

1969. Διάλεγα εγώ τι ταινία θα δούμε. Οι γονείς μου διάλεγαν το τοστ ή το σουβλάκι μετά. Είχα διαλέξει τον Άνθρωπο για Όλες τις Εποχές, και τον Πολίτη Κέην χωρίς να ξέρω τι είναι --έτσι από ένστικτο. Εκείνο το βράδυ είχα διαλέξει κάτι που ακουγόταν περιπετειώδες και διαστημικό. 2001 Η Οδύσσεια του Διαστήματος, σε ένα σινεμά στον Πειραιά, κοντά στο Πασαλιμάνι (Ζέα για σας τους νεότερους). Μπήκαμε στο Σίμκα χίλια, πήγαμε, το είδαμε και φύγαμε. Το θυμάμαι. Ήμουνα 10 χρονών. Ήθελα να το καταλάβω. Να βρω ένα λογικό επιχείρημα ώστε να εξηγήσω στους γονείς μου ότι δεν χρειαζόταν να είναι τόσο απεγνωσμένα απογοητευμένοι με την ταινία που είδαμε.

1975. Περπατώντας για πρώτη φορά προς το Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο είδα μεταχειρισμένα βιβλία σε ένα καρότσι. Αγόρασα το Μπαγκνταβά Τζιτά (του Ινδουισμού), το Μανιφέστο του Κομουνιστικού Κόμματος, και το 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Ξάπλωσα σε μία σαιζ λονγκ και διάβασα το 2001.

1980. Χρησιμοποιώντας δύο μηχανές παιξίματος και εγγραφής βίντεο VHS, έκανα το δικό μου μοντάζ στα τελευταία 15-20 λεπτά του 2001. Το "κόψιμό" μου, μου άρεσε πιο πολύ από του Κιούμπρικ. Στον δάσκαλό μου δεν άρεσε. Αλλά ήταν δάσκαλος μουσικής στον κινηματογράφο. Και μέχρι σήμερα το προτιμώ.

2014. Το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, του οποίου ήμουνα μέλος από το 1980 ως το 1984, στις 28 Νοεμβρίου, δυό μέρες πριν τα γενέθλιά μου, θα προβάλει το 2001, Η Οδύσσεια του Διαστήματος. Για να διαφημίσει το γεγονός του ότι μία από τις σημαντικότερες ταινίες του κινηματογράφου, και η καλύτερη ταινία διαστημικής επιστημονικής φαντασίας που γυρίστηκε ποτέ, θα προβληθεί ξανά στην μεγάλη οθόνη για την οποία γυρίστηκε και όπου ανήκει, το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ζήτησε από το Ignition Creative London, να δημιουργήσει ένα καινούργιο σποτ για την ταινία.

Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αριστοτεχνικό, χρησιμοποιώντας το στυλ κοπής του 21ου αιώνα για να δώσει περισσότερο μεγαλείο στο αριστούργημα το οποίο αντιπροσωπεύει. Όσοι γνωρίζουν την πραγματική πλοκή και μηνύματα που απασχολούσαν τον Άρθουρ Κλαρκ, θα αναγνωρίσουν στο σποτ ότι και οι δημιουργοί του, εν έτι 2014, επίσης τα γνώριζαν καλά.

Εποχές

Alro Guthrie/ City of New Orleans

Alro Guthrie/ Hobbo's lullaby

Arlo Guthrie & Pete Seeger/ If I Had A Hammer

Pete Seeger - If I Had A Hammer... (1956)

Arlo Guthrie & Pete Seeger/ This Land Is Your Land

Woody Guthrie/This Land Is Your Land (1945)

Pete Seeger/ Where Have All The Flowers Gone

Woody Guthrie/ All You Fascists Bound To Lose

Woody Guthrie/ Dust Bowl Blues

Woody Guthrie/ House of the rising sun

Alro Guthrie/ Alice's Restaurant (1996 full 22 minutes
5 minutes longer than the original 1967 version)

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά σε αυτήν την ηχογράφηση του 1995 πιθανόν να ακούγομαι κι εγώ στα γέλια και τα χειροκροτήματα μια και έχω την εντύπωση ότι ηχογραφήθηκε ζωντανό την ημέρα που ήμουνα κι εγώ στο ακροατήριο...

Νεκρολογία

Η σημασία που κουβαλά μία λέξη από γλώσσα σε γλώσσα διαφέρει ανάλογα με το πως χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη του κάθε λαού. Η λέξη "νεκρολογία" παραδείγματος χάριν, στα Ελληνικά, δεν χρησιμοποιείται πολύ, και, όταν την ακούμε, ακούγεται βαρυσήμαντη και πένθιμη. Στα Αγγλικά, ως "obituary", είναι πολύ συνηθισμένη. Καθημερινής χρήσης, σχεδόν μπανάλ. Και συχνά, στην αγγλόφωνη κατανόηση της σημασίας της, σε προετοιμάζει για την περιληπτική συμπύκνωση, την ανακεφαλαίωση και κλείσιμο της ζωής ενός ανθρώπου.

Μερικές φορές είναι αδύνατο να ανακεφαλαιώσεις μια ζωή περιληπτικά. Και σπάνια, μιά ζωή είναι αλληλένδετη με μία εποχή --ιδιαίτερα όταν είχε έμπρακτα προσδιορίσει μιά εποχή. Τότε δεν είναι πια "νεκρολογία" αλλά νέα της ημέρας που απαιτούν δημοσιογραφία. Ο Μπεν Μπράντλη είχε προσδιορίσει το τι σήμαινε δημοσιογραφία, σύνταξη και δημοσίευση νέων, τα τελευταία 35 χρόνια του εικοστού αιώνα.

Πέθανε προχτές σε ηλικία 93 ετών. Κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής είχε μεταμορφώσει την εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ από μια τοπική εφημερίδα της σειράς σε μία σημαντική δύναμη ισάξια των Τάιμς της Νέας Υόρκης, είχε δημοσιεύσει τα ντοκουμέντα του Πεντάγωνου το 1971 που ξετύλιξαν το νήμα των ψεμάτων της Προεδρίας σχετικά με το Βιετνάμ, δικαιωμένος στην δημοσίευσή τους από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, και είχε διευθύνει την έρευνα του Ποστ στο σκάνδαλο του Γουώτεργκέητ καταλήγοντας στην μοναδική μέχρι σήμερα παραίτηση Προέδρου των ΗΠΑ.

Ο Μπεν Μπράντλη ήταν μιά δύναμη της φύσης που με το μοναδικό του στυλ διοίκησης μεταμόρφωσε την ιδέα του τι είναι ένας συντάκτης νέων σε μία εφημερίδα, και τι μπορεί να είναι μιά εφημερίδα --ένας οργανισμός δημοσίευσης νέων.

Το κοινό γνωρίζει τον Μπεν από την ερμηνεία του ηθοποιού Τζέησον Ρόμπαρτς στην ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ "Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου". Οι δημοσιογράφοι τον γνωρίζουν γιατί αμέσως ή εμμέσως η παρουσία του άγγιξε τους πάντες στο επάγγελμα.

Τα χρόνια του Μπράντλη, από συντάκτης στο Νιούζγουηκ στις αρχές των '60, μέχρι συντάκτης του Ουάσινγκτον Ποστ, δεν υπήρχε ίντερνετ, τουήτερ, φέησμπουκ και οργανώσεις νέων της δεκάρας  που να κάνουν τον κάθε χαζοχαρούμενο να χαίρεται --τα νέα ήταν υπόθεση ευθύνης.

Ίσως η λέξη "νεκρολογία" να μην είναι άστοχη σήμερα --όχι όμως για να περιγράψει το πέρασμα του Μπεν Μπράντλη. Σήμερα, οι σκέψεις βουρλίζουν γύρω από την νεκρολογία για την Δημοσιογραφία και τους οργανισμούς ενημέρωσης. Για τον σκοταδισμό τον οποίο η άγνοια του κοινού επέτρεψε να εισαχθεί με τις καινούργιες τεχνολογίες άμεσης προβολής της κάθε ανεύθυνης, απαίδευτης και αγράμματης παρουσίασης γεγονότων.

Ο Μπεν Μπράντλη, συντάκτης του Ποστ, με την εκδότρια Κάθαρυν Γκράαμ, διαβάζουν την απόφαση
του Ανωτάτου Δικαστηρίου που τους δικαιώνει μετά από την δημοσίευση των ντοκουμέντων του Πεντάγωνου,
σύμφωνα με την Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος (ελευθερία του τύπου)

Κάθαρυν Γκράαμ, Κάρλ Μπέρνστήν, Μπομπ Γούντγουαρντ, Χάουαρντ Σίμονς, Μπεν Μπράντλη.
Γουώτεργκέητ

Μπεν Μπράντλη
1921-2014

Ουάσινγκτον Ποστ
Νιού Γιόρκερ
Νιού Γιόρκ Τάιμς

Κάποτε, ένας βετεράνος του πολέμου έγραψε στον Μπεν λέγοντάς του ότι η κάλυψη των νέων που κάνει είναι αντιαμερικανική και ότι κάνει κακό στην εθνική ασφάλεια. Ο Μπράντλη του απάντησε, και με τον καιρό έγιναν καλοί φίλοι. Αυτή ήταν η πρώτη απάντηση που έστειλε ο Μπεν στον αναγνώστη εκείνον της εφημερίδας του:

Καρδιά

"Μία συγκινητική διαφήμιση που ίσως να σας κάνει να θελήσετε να γίνετε
δωρητές οργάνων"





Εγώ, είμαι δωρητής οργάνων, όπως φαίνεται από την κόκκινη καρδούλα κάτω δεξιά στην
άδεια οδηγήσεώς μου. Λόγω διαβήτη είχα σταματήσει να είμαι, το 2004 που διαγνώστηκα,
αλλά πέρσι που την ανανέωσα, τους ρώτησα αν είναι σίγουρο ότι δεν μπορώ να είμαι δωρητής,
και μου είπανε ότι μπορώ!"

Ήταν και ο πατέρας μου δωρητής.
Δεν το ήξερε κανείς (δεν το είχε διαφημίσει στο μπλογκ του, ούτε είχε μπλογκ).
Δεν το είχε πει σε κανέναν.
Το ανακάλυψα στα χαρτιά του πριν 10 μήνες, εφτά χρόνια αφού πέθανε.
Και έγινα ακόμα πιο περήφανος γι' αυτόν.

Έτσι, νομίζω πρέπει να ελκύονται οι άνθρωποι να καταλάβουν την σημασία του να είσαι δωρητής. Με διαφημίσεις σαν αυτήν που με έκανε να γράψω αυτήν την ανάρτηση μόλις την είδα. Και να μην αισθάνονται την ανάγκη να το διαφημίσουν πουθενά, ότι είναι δωρητές.

Στην Ελλάδα δεν είναι έτσι τα πράγματα πια. Ένα θέμα σε περίοπτη θέση στην καρδιά αυτού του μπλογκ, από τον Απρίλιο του 2011, είναι εκείνο που με κάνει να ντρέπομαι και να λυπάμαι για την χώρα. Να λυπάμαι για εκείνους τους φανφαρώνους-Χατζηαβάτηδες που νομίζουν ότι αποκτούν ανβόγκ αίγλη υποστηρίζοντας τον νόμο που Εικάζει την Συναίνεση του κάθε πολίτη να γίνει δωρητής οργάνων. Και πρέπει ένας πολίτης να πάει να γραφεί σε λίστα για να αρνηθεί.

Στην συζήτηση τότε είχα προτείνει πως δεν είναι δημοκρατικό να εικάσεις την συναίνεση οποιουδήποτε πολίτη.
Είχανε απαντήσει Όχι! είναι δημοκρατικό! Το κάνουνε και στην Αυστρία!
Ποιά Αυστρία; εκεί που τον Μάρτιο του 1938 κάνανε την Anschluss και η Αυστρία καλωσόρισε την Ναζιστική Γερμανία και μετά είχανε θυμώσει με τους Γερμανούς γιατί δεν τέλειωσαν σωστά την δουλειά 7 χρόνια αργότερα; Αυτήν την χώρα φέρνετε για παράδειγμα; Τι Ελλάδα, τι Αυστρία έ; μπατζανάκηδες!

Δεν μπορείς να εικάσεις την θέληση κάποιου άλλου και να το πεις αυτό δημοκρατικό, επέμεινα!
-Μπορώ!
-Δεν μπορείς!
-Μπορώ!
-Δεν μπορείς!
-Μπορώ!
-Δεν μπορείς!

Μάτια μου δεν μπορείς να κρατάς λίστες αντιφρονούντων σε δημοκρατικό πολίτευμα, πρότεινα!
-Μα γιατί όχι; οι λίστες θα είναι μυστικές!

Η συζήτηση τότε ήταν λυπηρή. Δυό τρεις κακομοίρηδες είχανε καβαλήσει το θέμα για να αποκτήσουν βάθρο εκ του οποίου να αρέσκονται ως καλύτεροι των άλλων, και αυθαίρετα εικάζανε πως είναι δημοκρατικότατη διαδικασία να εικάσει το κράτος τι θέλεις να κάνεις με το κορμί σου, και να μπεις σε μυστική λίστα αν δεν συμφωνείς με το κράτος. Οι άλλοι που δεν συμφωνουσανε να τους βλέπουνε σα δωρητές θέλουνε-δε-θέλουνε απαντούσανε, Να πάρει το κράτος τ' @ρχίδι@ μου! Το επίπεδο της συζήτησης ήταν κάπου εκεί.

Η συζήτηση που πρότεινα εγώ, σχετικά με το κατά πόσο είναι δημοκρατικό αυτό, έπεφτε σε κουφά αυτιά, εδώ στην γενέτειρα της δημοκρατίας τρομάρα να μας έρθει...

Η πλάκα η μεγάλη είναι ότι εκείνοι που θέλαν την Εικαζόμενη Συναίνεση δεν ήταν οι ίδιοι δωρητές (το είχανε παραλείψει). Και εγώ που αντιτίθεμαι βίαια σε τέτοια δικτατορικά βήματα, ακόμα και ναζιστικά ίσως, εγώ είμαι δωρητής. Και ο πατέρας μου ήταν! χωρίς καν να το ξέρω.

Μπαμπά, καλώς σε βρήκα.
Ασ' τους φανφαρόνους να πιστεύουν ότι είναι σημαντικοί.
Ου γαρίδες καβούρια αστακούς τι ποιούσι...


Είδα την διαφήμιση και μου τα θύμισε αυτά...

Ασυμβίβαστα

Μία από τις θεμελιώδεις διαφορές νοοτροπίας και πρακτικής στην παρακολούθηση και εφαρμογή νόμων μεταξύ της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία η Ελλάδα ανήκει σαν αναπόσπαστο μέρος, είναι ότι ενώ σε άλλες περιοχές δικαιοδοσίας της Ένωσης οι νόμοι είναι σεβαστοί, και αλλάζουν δια μέσου του συστήματος με διαδικασίες που οι ίδιοι προβλέπουν, στην Ελλάδα κρίνουμε οποιονδήποτε νόμο για το αν μας αρέσει --και αν δεν μας αρέσει, ή τον παρακάμπτουμε, ή τον αγνοούμε, πάντα προτείνοντας σαν αιτιολογία την δικαιολογία της αυθαίρετης γνώμης. Η αιτιολόγηση αυθαιρεσίας με υποκειμενικές δικαιολογίες.

Κυκλοφορεί μια είδηση σήμερα, ότι "το Ευρωπαϊκό δικαστήριο καταδίκασε την Ελλάδα (και την Ιταλία) για απελάσεις μεταναστών", όπου "το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διαπίστωσε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ελλάδα και την Ιταλία στην υπόθεση συλλογικής απέλασης μεταναστών και αιτούντων άσυλο την περίοδο 2008-2009".

Αυτό που δεν γράφτηκε είναι το πόσο συχνά γίνεται αυτό και πως η Ελλάδα δεν είναι απλά μία από τους "συνήθεις υπόπτους", αλλά, μονίμως ένοχη, αμετανόητη και αδιάφορη περί αυτού, στην εθνική της συλλογική συνείδηση.

Ένα από τα πολλά άλλα παραδείγματα καταδίκης της Ελλάδας είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον γιατί δεν αφορά καν την Ελλάδα ευθέως, αλλά, η Ελλάδα αναφέρεται στην απόφαση ως γνωστή και δεδομένη ένοχος. Στις 14 Νοεμβρίου του 2013, το δικαστήριο καταδίκασε την Γερμανία επειδή η Γερμανία επέστρεψε έναν μετανάστη στην Ελλάδα (όπου και είχε πρώτα εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Το δικαστήριο έγραψε στην απόφασή του ότι "βάση των συνθηκών που υφίστανται στην Ελλάδα σε σχέση με την υποδοχή των αιτούντων άσυλο και την διεκπεραίωση αιτήσεων για άσυλο, η Γερμανία έπρεπε να είχε κρατήσει η ίδια τον μετανάστη διεκπεραιώνοντας την αίτηση στην Γερμανία".

Δηλαδή, σε αυτήν, την άλλη μία από πολλές άλλες περιπτώσεις, μία χώρα, η Γερμανία, καταδικάστηκε επειδή επέστρεψε έναν μετανάστη στην Ελλάδα ενώ η συμπεριφορά της Ελλάδας ήταν γνωστή. Παραβιάστηκαν, λέει η απόφαση, τα δικαιώματα του μετανάστη, όταν η Γερμανία τον επέστρεψε σε μία χώρα, την Ελλάδα, η οποία ήταν γνωστή για τις μόνιμες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο ρατσισμός, εθνικισμός, εκδηλωνόμενο μίσος και γενική άγνοια/έλλειψη σχετικής παιδείας της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων είναι ένα γεγονός, δεδομένο, γνωστό διεθνώς στους αρμόδιους κύκλους δικαιοσύνης --όπου ο κάθε Έλληνας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, είναι πάντα πρόθυμος να προβάλει τις υποκειμενικές του δικαιολογίες για να αποδείξει ότι, στα μάτια του ίδιου τουλάχιστον, δεν είναι ρατσιστής, μισάνθρωπος ή εθνικιστής, αλλά φταίνε οι μετανάστες, η Ευρώπη, οι εξωγήινοι, ποτέ ο ίδιος, για τον τρόπο με τον οποίον η Ελληνική κοινωνία και σε προέκταση και συνέπεια το Ελληνικό σύστημα συμπεριφέρονται.

Φυσικά, και ο Έλληνας έχει δικαιώματα. Το δικαίωμα της γνώμης του. Και εφ' όσον η γνώμη του Έλληνα διαφέρει τόσο ριζικά με τους Ευρωπαϊκούς νόμους και ιδέες που καλείται να σεβαστεί, γιατί δεν βγαίνει εθελοντικά από μία τόσο ασυμβίβαστη με την προσωπικότητά του Ένωση. Πιθανόν, βέβαια, μία από τις δικαιολογίες να είναι πως δεν έχει λεφτά να ακολουθήσει τους νόμους... ίσως θα έπρεπε η Ευρώπη να πλερώσει γρόσι, για να φέρεται η Ελλάδα πιο ανθρώπινα στους μετανάστες; όπως φέρεται στους τουρίστες; Ίσως αν η Ευρώπη έδινε αυτόματα 100 ευρώ σε κάθε μετανάστη να πάει να αγοράσει σουβενίρ από τουριστικά μαγαζιά με το που περνάει τα σύνορα...

Πίστη;

Τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος κυριαρχούν στην μυθολογία της ανθρώπινης εξέλιξης. Δεν μπορούμε, πραγματικά, να την πούμε Ιστορία, μιά και η Ιστορία γράφεται από τους νικητές. Θα ήταν παιδαριώδες και αφελές να πούμε ότι γνωρίζουμε την Ιστορία όπως πράγματι συνέβη. Η μυθολογία που πιστεύουμε ως Ιστορία εστιάζει στα επιτεύγματα: την φιλοσοφία, το πολίτευμα, την τέχνη, τις νίκες του "σωστού" επί του "λανθασμένου".

Η επιτυχία της μυθολογίας έγκειται στην ανθρώπινη τάση, αλλά και ανάγκη, για Πίστη. Πίστη σε οτιδήποτε, ιδανικό ή άνθρωπο, το οποίο μας παρέχει αίσθηση ασφάλειας και αξίας.

Το ζητούμενο, το μόνο ζητούμενο, είναι κάποια διαβεβαίωση που θα καταλαγιάζει τον φόβο για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης βρίσκεται πάντα στο παρελθόν. Η στιγμή που αρχίσατε να διαβάζετε αυτή την φράση είναι ήδη παρελθόν. Η στιγμή κατά την οποία εννοήσατε την προηγούμενη λέξη που διαβάσατε είναι ήδη παρελθόν. Δεν ξέρετε αν μέχρι να τελειώσετε να διαβάζετε την φράση αυτή θα έχει γίνει ένας σεισμός 8 ρίχτερ. Τώρα που τελειώσατε να διαβάζετε την φράση και δεν έγινε σεισμός, μπορείτε να ησυχάσετε.

Το μέλλον είναι άγνωστο μέχρι να γίνει παρελθόν. Που λοιπόν βρίσκεται το παρόν; Την στιγμή που συνειδητοποιείτε το παρόν, είναι ήδη παρελθόν. Το παρόν είναι μια διαχωριστική γραμμή και τίποτα άλλο. Η ύπαρξη πιστοποιείται όταν είναι συνειδητή, άρα, η ύπαρξη υπάρχει μόνο στο παρελθόν και έχει να κάνει με την αναμονή του μέλλοντος. Η διαχωριστική γραμμή "παρόν", που χωρίζει το μέλλον από το παρελθόν, είναι κάτι το άπιαστο. Μπορεί κανείς συνειδητά να το πλησιάσει πάρα πολύ, αλλά ποτέ δεν θα το πιάσει. Την στιγμή που θα το "πιάσει" είναι ήδη παρελθόν.

Σαν να οδηγείς ένα αυτοκίνητο χωρίς παράθυρα μπροστά. Μόνο παράθυρα πίσω. Και τα πλαϊνά παράθυρα είναι θαμπά. Ξέρεις ότι δεν τρακάρισες μόνο όσο το αυτοκίνητο προχωρεί, ποτέ όμως δεν ξέρεις αν πρόκειται να τρακάρεις το επόμενο δευτερόλεπτο.

Αυτή η αβεβαιότητα, αυτός ο φόβος, θα ήταν αδύνατο να βασταχτεί χωρίς να τρελαθεί κανείς --γι' αυτό είναι απαραίτητο να βρίσκει o άνθρωπος έναν τρόπο να προσθέτει κάποιον βαθμό σιγουριάς για το μέλλον. Συστήματα σκέψης με αιτιολογία στην αυθαίρετη μυθολογία του τι συνέβη στο παρελθόν. Πίστη. 

Για να είναι η Πίστη άτρωτη πρέπει να είναι καλά χτισμένη η μυθολογία. Τόσο ώστε να περνάει για "Ιστορία". Άσχετα όμως με οποιαδήποτε μυθολογία γεγονότων, ο μόνος τρόπος να καταλαγιάσει ο φόβος, λίγο, και η αβεβαιότητα, είναι κάτι που συνεπάγεται ότι κάποιος μπορεί να δει από τα μπροστινά παράθυρα του αυτοκινήτου, ή, ακόμα καλύτερα, να έχει προσχεδιάσει την πορεία του αυτοκινήτου. Τον λόγο ύπαρξης του αυτοκινήτου. Κάποιος ή κάτι πολύ ανώτερο από εμάς. Ο κατασκευαστής του αυτοκινήτου και του δρόμου. Θεός.

Λογικά θα μπορούσε η Πίστη να είναι πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου χωρίς ανάγκη θεού, όμως, κάθε σύστημα που το προσπάθησε αυτό, όπως πχ., ο Κομουνισμός, όχι μόνο δεν μπόρεσε να σβήσει την ανάγκη για θρησκεία θεϊκή, αλλά στο τέλος, πάντα έσβησε το ίδιο, και, εκκλησίες που είχε γκρεμίσει ξαναχτίστηκαν.

Ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν άνθρωποι. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάτι περισσότερο από έναν άνθρωπο για να στερεοποιήσει την αξιολόγηση της Πίστης του. Έναν άνθρωπο-θεό. Όχι τον Βούδα που αν και πεφωτισμένος δεν ήταν θεός. Κάποιον άνθρωπο που να είναι και θεός. Δύο διαφορετικά πράγματα και την ίδια στιγμή Ένα. Ο Χριστός, ας πούμε. Και πράγματι, ο Χριστιανισμός βγαίνει πρώτο κόμμα στην ανθρωπότητα, όχι όμως με αυτοδυναμία.

Οι εκτός πρώτου κόμματος, τα άλλα κόμματα, στην προσπάθειά τους να ρίξουν νερό στο κρασί των οπαδών του πρώτου κόμματος, επιτίθενται στο κεντρικό "πρόσωπο" προσπαθώντας να αποδείξουν ότι η μυθολογία δεν είναι παρά μόνο αυτό: μυθολογία.

Παραδείγματος χάριν, ένα καινούργιο βιβλίο που προσπαθεί να αποδείξει ότι o Ιησούς από την Ναζαρέτ δεν ήταν Ιστορικό πρόσωπο. Ότι δεν υπήρξε.

Ενώ τέτοιες προσπάθειες έχουν αγνά κίνητρα (όπως οι περισσότερες προσπάθειες), δυστυχώς χάνουν το νόημα και το κάνουν δισδιάστατο. Τι σημασία έχει αν υπήρξε ή όχι αυτός ο άνθρωπος. Σημασία δεν έχει ο άνθρωπος αλλά οι ιδέες που του αποδόθηκαν. Και να αποδείξει κανείς τετελεσμένα και αναμφίβολα ότι δεν υπήρξε Ιησούς, η απάντηση θα είναι ότι αυτό που έχει σημασία είναι ο συμβολισμός του ανθρώπου στον οποίον αποδίδονται οι ιδέες. Και να μην έχει υπάρξει ο Ιησούς, αυτό, στην τελική, δεν καταρρίπτει τις ιδέες που είναι στο κέντρο του Χριστιανισμού.

Αυτό που θα ήταν ευκολότερο αλλά και πιο σημαντικό να αποδειχθεί, είναι ότι δεν υπάρχει πια Χριστιανισμός. Ότι ο πραγματικός Χριστιανισμός μετάλλαξε κάπου μεταξύ του τρίτου και τέταρτου αιώνα της κοινής εποχής. Η στιγμή που γράφτηκε το Πιστεύω στην Νίκαια το 325 της Κοινής Εποχής, το κίνημα που είχε ξεκινήσει στην Γαλιλαία και την  Ιουδαία τρεις αιώνες νωρίτερα, είχε πια σβήσει, καθώς η κυβέρνηση, το κράτος το χρησιμοποίησε πια σαν brand. Όπως και με τον Μαρξισμό, και τον Μαρξισμό-Λενινισμό, το κόμμα του Ιησού, υπήρξε-δεν-υπήρξε ο ίδιος, χρειαζόταν σφραγίδα θεϊκή για να επιβιώσει. Στην περίπτωση του Κομουνισμού η σφραγίδα αποκλειόταν από το δόγμα του. Στην περίπτωση του Χριστιανισμού, η σφραγίδα δόθηκε στην Νίκαια, έχοντας όμως εντελώς αλλάξει τα πάντα όσον αφορούσε τις αρχικές διδαχές. Η ιστορία του Χριστιανισμού είναι κάτι σαν, ας πούμε, μετά τον Μαρξ τον δέκατο ένατο αιώνα, και τον Κομουνισμό τον εικοστό αιώνα, έρθει κάποιος τον εικοστό τρίτο αιώνα και πει ότι ο Μαρξ ήταν άνθρωπος-θεός.

Μετά, επί δύο χιλιάδες χρόνια, το 50% των ανθρώπων πιστεύει στον Κομουνισμό. Τότε, το έτος 4000 δεν θα έχει πια σημασία αν υπήρξε ο άνθρωπος Μαρξ, μια που υπήρξε ο Λένιν --ο οποίος Λένιν ήταν για τον Μαρξ ότι ήταν ο Παύλος για τον Ιησού.

Δεν μπορείς να σβήσεις μια πίστη λέγοντας ότι δεν υπήρξε, ιστορικά, ο άνθρωπος στον οποίον αποδίδονται οι ιδέες της. Μπορείς όμως να κάνεις λίγο θόρυβο προτείνοντας ότι ο Χριστιανισμός και ο Κομουνισμός είναι το ίδιο πράγμα, επιτιθέμενος έτσι και κατά της οργανωμένης εκκλησίας αλλά και κατά της κεντρικής επιτροπής του κόμματος. Κατά του εσωτερικού κύκλου όπου βρίσκεται η δύναμις και από όπου κατευθύνονται οι οπαδοί και όπου καταλήγουν τα λεφτά.

Την στιγμή που οποιαδήποτε ιδέα οργανώνεται σε δόγμα με κρατική δομή και νόμους, και πουγκί, και "εσωτερικό κύκλο", περνάει στην σφαίρα της μυθολογίας και ποντάρει για την επιβολή της στην ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν σε κάτι που θα εξασφαλίσει κάποια σιγουριά για το μέλλον --για την κατοχύρωση του οποίου είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν αδρά.

Με προτίμηση να γίνουν οι τελευταίοι πρώτοι, να είναι οι πτωχοί μακάριοι (ιδίως ρίχνοντας από τα βάθρα τους τους πλούσιους) και με ιδιαίτερη προτίμηση στην ζωή μετά θάνατο: Το τέλειο οξύμωρο.

Αντιφεμινίστρια!

Η οργή εξερράγη ξεπερνώντας τα όρια της κοσμιότητας. Η ιστοσελίδα του Βρετανικού δικηγορικού γραφείου "Αίθουσες της Οδού Ντάουτι" σταμάτησε προσωρινά να λειτουργεί λόγω υπερφόρτωσης. Ορδές απορημένων και αγανακτισμένων ατόμων έσπευδαν να επιβεβαιώσουν το αδιανόητο. Η τριανταεξάχρονη επιτυχημένη δικηγόρος Αμάλ Αλαμουντίν είχε δηλώσει ότι θα άλλαζε το επίθετό της σε εκείνο του συζύγου της, κατόπιν του πρόσφατου γάμου τους, και θα λέγεται πλέον Αμάλ Κλούνη. Ούτε καν Αλαμουντίν-Κλούνη. Απλά, Κλούνη.

Ότι και να κατάφερε στην ζωή της αυτή η γυναίκα, όσα ύψη σεβασμού, επιτευγμάτων, και μισθού και να έφτασε, το σημαντικό για τις ορδές ήταν το αν κράτησε το επώνυμό της ή όχι.

Στάλθηκαν μηνύματα στην ιστοσελίδα του γραφείου της. Άλλα θυμωμένα, άλλα υβριστικά, άλλα δακρύβρεχτα. Πως έφτασε να απογοητεύσει έτσι τις φεμινίστριες του κόσμου;

Τα μηνύματα στάλθηκαν φαίνεται από εκείνες τι φεμινίστριες οι οποίες πιστεύουν ότι η αξία μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου, και συνεπώς ο φεμινισμός της, εξαρτάται όχι από τα προσωπικά και τα επαγγελματικά επιτεύγματά της αλλά από την φύση του συναισθηματικού της δεσμού με τον σύντροφό της. Φαίνεται ότι κατά εκείνη την σχολή μία γυναίκα είναι φεμινίστρια μόνο με ψηλές δερμάτινες μαύρες μπότες, δερμάτινο κορσέ και μαστίγιο. Είναι και αυτό μια ιδέα. Κάπως δισδιάστατη βέβαια, αλλά ο καθένας, και η κάθε μία, έχουν το δικαίωμα του βάθους της διανόησής των. Και της υφής των συμβολισμών τους οποίους ασπάζονται.

Φαίνεται όμως ότι στις ΗΠΑ αυτά είναι σημαντικοί συμβολισμοί. Κάποτε, "Δεσποινίς" ήταν "Miss" (Μις), και "Κυρία" ήταν "Mrs" (Μίσσες), ενώ τώρα η σημερινή ετικέτα λέει πως όλες οι γυναίκες πρέπει να αποκαλούνται "Ms" (Μιζ), οποιασδήποτε ηλικίας ή κοινωνικής κατάστασης.


Έχω ιδία πείρα του θέματος. Το 1984 στην Ελλάδα, όταν η πρώτη μου σύζυγος ζήτησε να πάρει το επίθετό μου μετά τον γάμο (εμένα ούτε κρύο ούτε ζέστη μού 'κανε), οι Έλληνες έπρεπε να της εξηγήσουν, όχι γιατί sτην Ελλάδα η σύζυγος κρατάει το όνομά της, αλλά, γιατί απαγορεύεται να πάρει του συζύγου της και να το απαιτεί ακόμα. Όταν πέντε χρόνια αργότερα μετακομίσαμε στην Βοστώνη άρχισε αυθαίρετα να χρησιμοποιεί το δικό μου επίθετο. Όταν στο δικαστήριο για το διαζύγιο το 2001, στο τέλος, η Αμερικανίδα πρόεδρος του δικαστηρίου στην Μασαχουσέτη (χωρίς να ξέρει τις νομικές ιδιαιτερότητες της χώρας του γάμου τον οποίον έλυνε) της έκανε την στάνταρ Αμερικανική ερώτηση του αν ήθελε να διατηρήσει το όνομα του πρώην συζύγου της, εκείνη απάντησε "ναι". Έτσι, η πρώην  μου σύζυγος άρχισε να έχει νόμιμα το επίθετό μου μετά το διαζύγιο, με απόφαση δικαστηρίου.

Η δεύτερη σύζυγός μου, η οποία δίνει στην ζωή μου την αίσθηση πρώτου γάμου (ελλείψη προηγούμενης ουσιαστικής εμπειρίας μου του πως μπορεί να είναι ένας γάμος), δεν ζήτησε το επίθετό μου και φυσικά κι' εμένα δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη το θέμα. Η προσωπικότητα ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από τις επιλογές του ως προς συμβολισμούς συναισθηματικών δεσμών. Εκείνοι συμπληρώνουν τις διαστάσεις της εικόνας, δεν την καθορίζουν. Όταν ένας επιτυχημένος άνθρωπος αξίας όπως η κυρία Κλούνη επιλέγει το όνομα του συζύγου της ίσως να θέλει να πει ακριβώς αυτό: το ότι το ποιόν ενός ανθρώπου και η παρουσία του στην κοινωνία μπορούν να είναι ισχυρότερα από οποιαδήποτε καρικατούρα.

Καρυάτις!

Ο Δικηγορικός Σύλλογος της Αθήνας ζήτησε από τον Μεγάλο να τους πετάξει κι εκείνους κανένα ψίχουλο αναγνώρισης της μεγάλης αξίας τους αντί να σαλιαρίζει με την σύζυγο του Τζωρτζ Κλούνη. Δηλαδή βγήκανε και άρχισαν να κλαίνε Ουουάαααα!

Δεν πάτε να παίξετε με τους κουμπαράδες σας άχρηστοι; Λιμοκοντόροι της δεκάρας; Από τότε που η Μελίνα από αντιστασιακή έγινε υπουργός προσπαθούμε να πείσουμε τους Βρετανούς να μας πάρουνε στα σοβαρά κι εσείς τώρα θυμηθήκατε τον Παρθενώνα; Τόσα χρόνια ο εθελοντισμός σας και η ύψιστη νομική σας δεξιοτεχνία τι κατάφερε; Που ήσασταν καμάρια μου;

Καθίστε να το σκεφτείτε λιγουλάκι. Ποιός θα πείσει λέτε τους Βρετανούς; Οι δικηγόροι; Όχι μανάρια μου. Η κοινή γνώμη θα τους πείσει. Και την κοινή γνώμη ποιός θα την ξεσηκώσει; Εσείς, μαλάκες από τα γραφεία σας στην Ακαδημίας, ή η κυρία Κλούνη;

Μια σωστή κίνηση δεν μπορεί να γίνει σ' αυτόν τον τόπο, και νά! σου βγαίνουνε οι κατσαρίδες (που και πυρηνικό πόλεμο θα επιζήσουν) και ζητάνε τα ρέστα.

Λένε ότι δεν υπάρχει ισχυρότερη δύναμις στο ανθρώπινο σύμπαν από την δύναμη μιας ιδέας της οποίας η ώρα έχει φτάσει.

Και το πιστεύω αυτό.

Όλα είναι στο κατάλληλο σημείο: Το Μουσείο της Ακρόπολης, η Βρετανική κοινή γνώμη, οι εφημερίδες, η περσινή ταινία του Τζωρτζ Κλούνη "Μνημείων Άνθρωποι", οι δημόσιες σχέσης μιας βασανισμένης χώρας που υποτίθεται ότι βγαίνει με την αξία της από τα δύσκολα χρόνια... η άνοδος φήμης του Ελληνικού στραγγιστού γιαουρτιού, η Αμφίπολη, τα Αντικύθηρα, ο τσίπρας των Ευρωπαϊκών Αγώνων, ο αυξημένος τουρισμός ρεκόρ... Άσχετα αν είναι τα περισσότερα μπούρδες, για κατανάλωση πριν την ημερομηνία λήξης, υπάρχει ένα χρονικό παράθυρο που ισχύουν ως πιστευτά, και το παράθυρο είναι τώρα! Βάλε και στην πρώτη γραμμή Βρετανικό δικηγορικό γραφείο με ...πως να το πούμε... φωτογένεια! (και σχέση με τον Κλούνη) ...και ξαφνικά βρισκόμαστε στην θέση με τις καλύτερες πιθανότητες που είχαμε ποτέ, και που θα έχουμε ποτέ για πολύ καιρό, για να το καταφέρουμε. Αν γίνει, τώρα θα γίνει.

Είναι σωστό να επιστρέψουν τα Ελγίνεια; θα έπρεπε την δόξα να την πάρει η σημερινή κυβέρνηση; Συζητήσιμα και τα δύο, αλλά, άσχετα!

Όταν τα άστρα ευθυγραμμίζονται αρπάζεις την ευκαιρία. Τόσο απλό. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι η επιλογή δικηγόρων ήταν η αριστοτεχνική κίνηση, την σωστή στιγμή!

Για πείτε μου, ρε άχρηστοι της ΔΣΑ, για σας θα βγαίνανε ολοσέλιδα στην Βρετανία, στην Ντέηλη Μέηλ, σαν αυτό εδώ; (κλικ) Και άλλο ένα! Και εδώ! εδώ, εδώ, εδώ... κι' εδώ... κι' άλλη μία! κι' εδώ!

Στην ίδια έκδοση του Βήματος διάβασα και ένα άλλο άρθρο που δεν είναι δυνατόν να μην το παραθέσω εδώ. Μπορεί να μην έχει άμεση σχέση με τους Δικηγόρους που αγανάκτησαν επειδή δεν τους χρησιμοποίησε ο Σαμαράς (και μπράβο του: το μπράβο όταν αξίζει να δίνεται, ακόμα και στον Αντώνη)  -αλλά ίσως να έχει μια κάποια σχέση after all που λένε και στο Αγγλία.

Να! εδώ είναι, κάντε κλικ! Οι Έλληνες λέει, είστε έτοιμοι; καθίστε κάτω: "αποδίδουν καλύτερα όταν εργάζονται ομαδικά" !!!

Να και η φωτογραφία που δημοσιεύει το Βήμα με το άρθρο:
Πέντε τυπικοί Έλληνες καθώς εργάζονται ομαδικά σε ένα τυπικό Ελληνικό εργασιακό χώρο:

Έλληνες εργαζόμενοι ομαδικά! Σε ποιόν να το πεις και ποιός να το πιστέψει. Όλοι οι Έλληνες που κατάφεραν να φτιάξουν ζωή μόνο αφού έφυγαν σε άλλες χώρες, να γυρίσουν πάραυτα στην γενέτειρα γιατί οι Έλληνες της σήμερον εργάζονται πλέον, και αποδίδουν, ομαδικά! Ομαδικά, να σε χαρώ, συνεργαζόμενοι με αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμό, για το καλό της ομάδας! Του τημ που λένε!

777

Ευρισκόμεθα εις την επτακοσιοστή εβδομηκοστή έβδομη ανάρτηση του μπλογκ.

Λένε πως η ποιότητα δεν βρίσκεται στην ποσότητα.
Γι' αυτό και σκέφτηκα να σταματήσω στις 777.
Αλλα, μετά είπα... μπα... Θα γράψω όσες μού 'ρθουνε.
Κι έτσι θα συνεχίσω, όχι όμως με αυτόματο πιλότο.
Η χάρη είναι να πιλοτάρεις με το ένα χέρι, και μ' έναν εσπρέσσο στο άλλο.
(Τό 'χω κάνει, πάνω από την Φλώριδα --είναι ωραιότερο το ηλιοβασίλεμα)
Ο φραπέ απλά δεν έχει το ίδιο κύρος.

...στον δρόμο μέχρι σήμερα:

• Ανάρτηση #111: Ποιός Βασίλης;! 29 Δεκεμβρίου 2010
• Ανάρτηση #222: Αλήθεια! 23 Οκτωβρίου 2011
• Ανάρτηση #333: Πορτραίτο 24 Ιουνίου 2012
• Ανάρτηση #444: Επιβολή 22 Ιανουαρίου 2013
• Ανάρτηση #555: Ριντράκολι 27 Ιουλίου 2013
• Ανάρτηση #666: 666 25 Φεβρουαρίου 2014
• Ανάρτηση #777: Εδώ είμαστε!
• Ανάρτηση #888: Μάλλον Άνοιξη 2015, νά 'μαστε καλά.

Μία αλλαγή που έγινε στο Μπλογκ ήταν ότι τον Απρίλιο του 2011 οι αναρτήσεις άρχισαν να έχουν τιτλο μιάς λέξης (αντί, παραδείγματος χάριν, σαν τίτλο "Η επίδραση της εικασίας στην ονείρωξη περί ευθύνης και η στρατηγική του να έχεις πάντα δίκιο" προτειμώ τον τίτλο "Ουγκ!" ο οποίος κάνει και έμμεση αναφορά στους λαμπρούς προγόνους μας --όχι τόσο πρόσφατους όσο ο Πλάτωνας αλλά βαθύτερα στον χρόνο κοντύτερα στους Νεαντερτάλ [από τα γονίδια των οποίων προέρχεται και ο διαβήτης μου όπως απέδειξε πρόσφατα η επιστήμη].)

Μιά άλλη αλλαγή ήταν ότι τον Μάιο του 2014 από πολιτικός του καναπέ έγινα καναπές της πολιτικής.

Σκέψη η οποία εκλιπαρεί την ερώτηση του ποία είναι η πολιτική μου τοποθέτηση.

Εν Ελλάδι είναι εύκολο να καταλάβεις ποιός είναι αριστερός και ποιός δεξιός. Είναι το πως λένε τους μήνες. Ένας άνθρωπος που λέει "Φεβρουάριος" είναι σίγουρα απεχθής δεξιός διότι, όπως όλοι ξέρουμε, ένας άνθρωπος αριστερός που σέβεται το εαυτό του και την ιδεολογία του δεν μπορεί παρά να λέει "Φλεβάρης", "Γενάρης", κλπ. (Μη με ρωτάτε "γιατι;" Έτσι είναι! --φανταστείτε ο τσίπρας να έλεγε "Φεβρουάριος". Θα έχαναν τον προσανατολισμό τους οι ψηφοφόροι του κι' ας τον λένε μερικοί "Φεβρουάριο" οι ίδιοι)

Εγώ λέω μεν "Ιανουάριος" και "Φεβρουάριος", αλλά πολιτεύτηκα και με ψηφίσανε σε κόμμα της αριστεράς (στην Ιταλία, όπου λένε "τζενάιο", "φεμπράιο" κλπ). Άντε να βρεις άκρη με 'μένα.

Κι αν βρει κανείς άκρη πέστε μου να την βρω κι' εγώ.

~

Εν τω μεταξύ, για να ασχοληθώ και με κάτι εκτός του εαυτού μου στην ανάρτηση #777, ανακαλύφθηκε ψηφιδωτό δάπεδο στην Αμφίπολη. Αμέσως πήγα να φρεσκάρω τις γνώσεις μου περί ψηφιδωτών. Ξεκινάει κανείς για γενικές εντυπώσεις στην Γουηκιπήδεια πριν προχωρήσει σε πιο έγκυρη έρευνα. Αλλά πρόσεξα, για πολλοστή φορά, την λυπηρή κατάσταση της Ελληνικής Γουηκιπήδειας...
- Ελληνική σελίδα: Ψηφιδωτό. 460 λέξεις,
- Αγγλική σελίδα: Mosaic. 12.933 λέξεις!
Ντροπή γαμώτο!
(τι κάθονται οι Αγγλόφωνες και γράφουν τόσα πολλά! ντροπή τους!)

Τέλος πάντων, τα ψηφιδωτά λέει προέρχονται από την Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, με τα αρχαιότερα να έχουν βρεθεί στην Μεσοποταμία του δευτέρου μισού της τρίτης χιλιετηρίδας Προ της Κοινής Εποχής. Ψηφιδωτά του τετάρτου Προ Κοινής Εποχής αιώνα βρέθηκαν στην αρχαία Μακεδονική πόλη των Αιγών (σημερινή Βεργίνα).

Έχουμε και λέμε, Σφίγγες, Καρυάτιδες, ψηφιδωτό, μαρμάρινη πόρτα.

Από φωτογραφίες φαίνεται μάλιστα ότι ο τάφος του Φιλίππου Β' και ο τάφος της Αμφίπολης, ιδίως η μαρμάρινη πόρτα, μοιάζουνε πολύ! φτυστοί! (εκτός από τις σφίγγες και τις Καρυάτιδες)

Και μιά που πήγε η κουβέντα στα ψηφιδωτά, ας μιλήσουμε και για το ψηφιδωτό του Ρωμαίικου νιονιού. Βγήκανε και είπανε να μην την κράζουμε την κα. Παλαγγιά που είπε ότι ο τάφος είναι Ρωμαϊκός γιατί έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση σαν επιστήμων να πει την γνώμη της και εμείς να την ακούσουμε. Μα φυσικά! Και βέβαια πρέπει να λένε όλοι την γνώμη τους και να τους επιτρέπεται από την κοινωνία και τα μέσα ενημέρωσης να λένε την γνώμη τους. Όσον αφορά την επιστήμη τους. Το να πει η κα. Παλαγγιά ότι κατά την γνώμη της ο τάφος ήταν Ρωμαϊκός είναι ρήση Επιστημονική. Αλλά δεν είπε μόνο αυτό. Είπε επίσης ότι η συνάδελφός της η κα. Περιστέρη είναι έτσι κι' είναι αλλιώς, και δεν έκανε αυτό και δεν έκανε το άλλο (μόνο τα μαλλιά δεν της τράβηξε --και δεν της τα τράβηξε τα μαλλιά η κα. Παλαγγιά της κας. Περιστέρη γιατί δεν ήτανε η κα Περιστέρη μπροστά στην κα. Παλαγγιά όταν τά 'λεγε τα επιστημονικά της η κα. Παλαγγιά)... Αυτό το μέρος εκείνων των οποίων είπε η κα. Παλαγγιά δεν είναι Επιστήμη: είναι Λαϊκή Αγορά (της τάξεως των δέκα πέντε λεπτών). Αυτό είπαμε. Δεν είπαμε και τίποτα άλλο.

Εμένα μου φαίνεται ότι ο τάφος χτίστηκε για τον Αλέξανδρο, αλλά μετά ή έμεινε άδειος ή χρησιμοποιήθηκε για κάποιον ή κάποιους άλλους... Η λογική λέει πως ο ένοικος για τον οποίον έγινε αυτός ο μοναδικός συνδυασμός διακοσμητικών στοιχείων πρέπει ο ίδιος να είχε άμεση και σημαντικότατου, καθοριστικού επιπέδου ανάμειξη στην δεκατριάχρονη εκστρατεία ένωσης πολιτισμών -αν δεν ήταν και ο επί κεφαλής της. Υπομονή. Θα μάθουμε. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση έχει αρχίσει να λαμβάνει μέτρα για το όταν το μάθουμε, χάσουμε ενδιαφέρον και αρχίσουμε πάλι να σκεφτόμαστε τα οικονομικά της σήμερον. Άρχισαν να ερευνούν το ναυάγιο των Αντικυθήρων... (θα θυμάστε, υποθέτω, τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, ένα κομπιούτερ της αρχαιότητας για να υπολογίζουν πόσα χρωστούσανε στον θησαυρό της Δήλου)

Τράπεζες

~ Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η ~




~~~

Κουέντιν Μασσύς: Ο Χρηματοδανειστής και η σύζυγός του, 1514, Λούβρο, Παρίσι.

Εσωτερικοί χώροι συγχρόνων τραπεζών, CNN

Για να φάει ένας άνθρωπος πρέπει να σπείρει ένα χωράφι να θερίσει αφού φυτρώσει ο καρπός, και να φάει. Και μετά να ξανασπείρει.

Το δυσκολότερο μέρος του επιχειρήματος είναι ότι από την ημέρα που σπέρνει μέχρι την ημέρα που τρώει θα περάσουν μήνες και, κατά την διάρκεια των μηνών αυτών, μέχρι να φυτρώσει ο καρπός της εργασίας του, πρέπει να τρώει --αλλά δεν έχει να φάει γιατί ο καρπός δεν έχει φυτρώσει ακόμα.

Βέβαια πρέπει σε αυτό να προσθέσουμε την ανάγκη ιδιοκτησίας χωραφιού, ή τουλάχιστον την ενοικίαση χωραφιού, και την ύπαρξη ενός σπιτιού ή κάποιου μέρους στο οποίο να ζει. Ίσως και τον μισθό εκείνων που θα βοηθήσουν στην σπορά και στην συγκομιδή.

Η ύπαρξη, η ζωή, μέχρι την συγκομιδή, καθιστά μέρος της συγκομιδής ως "ήδη χρησιμοποιημένο", τουλάχιστον θεωρητικά.

Ένας χρηματοδανειστής δανείζει στον άνθρωπο χρήματα με τα οποία να ζήσει μέχρι την συγκομιδή του. Μετά ο άνθρωπος πρέπει να επιστρέψει τα χρήματα. Όμως ο χρηματοδανειστής πρέπει επίσης να ζήσει (μιά και αυτό που σπέρνει είναι χρήματα και όχι καρποφόροι σπόροι). Γι' αυτό ό άνθρωπος επιστρέφει λίγα χρήματα περισσότερα από αυτά που είχε δανειστεί. Αυτό το λίγο περισσότερο ποσόν είναι το κέρδος του χρηματοδανειστή που λέγεται τόκος επί του δανείου.

Για να δανείσει όμως ένας χρηματοδανειστής χρήματα, πρέπει πρώτα να τα έχει. Για να τα δανείσει. Που θα τα βρει; Λέει στους ανθρώπους που έχουν ήδη κάνει συγκομιδή να φέρουν τα χρήματά τους να τα φυλάει εκείνος, σε μέρος ασφαλές, και σαν δέλεαρ τους υπόσχεται και να τους δώσει τόκο (αλλά φυσικά και λογικά μικρότερο από αυτόν που ζητάει ο ίδιος από τους δανειζόμενους --αλλιώς δεν θα έβγαινε η αριθμητική).

• Ο χρηματοδανειστής λέγεται "Τράπεζα", γιατί, όπως βλέπετε στην φωτογραφία πάνω-πάνω, πάντοτε εργαζόταν από ένα τραπέζι.
• Εκείνοι που δίνουνε τα χρήματά τους να τα φυλάει η τράπεζα λέγονται καταθέτες.
• Εκείνοι που δανείζονται χρήματα από την τράπεζα λέγονται οφειλέτες.

Αν όλοι οι άνθρωποι που έδωσαν τα χρήματά τους να τα φυλάει ο χρηματοδανειστής τα ζητήσουν να τους επιστραφούν όλοι την ίδια στιγμή, ο χρηματοδανειστής δεν θα έχει να τα δώσει γιατί τα έχει ο ίδιος δανείσει σε άλλους.

Αν κανείς δεν ζητήσει να δανειστεί χρήματα από τον χρηματοδανειστή, ή αν δεν ξεπληρώσει κανείς τους τόκους ή και όλο το ποσό που δανείστηκε, ο χρηματοδανειστής καταστρέφεται γιατί δεν έχει κέρδος από το οποίο να φάει (και από το οποίο να πληρώσει τους τόκους των καταθετών). Και τρώει τα λεφτά που του δώσανε οι άνθρωποι να τους τα φυλάει.

Η υγεία της τράπεζας καθορίζεται από την αρμονική λειτουργεία και ισοζύγειο καταθέσεων και δανεισμών.

Αυτή είναι η δομή με την οποία λειτουργεί η ανθρώπινη κοινωνία, από Άυν Ραντ έως Στάλιν. Διαφορετική ρητορική, ηθική και εικονογράφηση, ίδιο πράμα.

Όπως καταλαβαίνετε ο καταλύτης της σωστής ή όχι λειτουργείας την μηχανής αυτής είναι το ποσοστό του τόκου καταθέσεων και το ποσοστό του τόκου δανεισμού.

Πάντα κάποιοι δεν πληρώνουν όλους τους τόκους ή ακόμα και δεν επιστρέφουν τα χρήματα που δανειστήκανε. Αυτό συμβαίνει πάντα. Αυτοί οι "κάποιοι" είναι λίγοι τους καλούς καιρούς και περισσότεροι τους δύσκολους καιρούς. Το πόσοι θα είναι αυτοί οι "κάποιοι", το τι ποσοστό θα αποτελούν από το σύνολο εκείνων που δανείστηκαν, είναι το "ρίσκο" του χρηματοδανειστή. Όσο περισσότεροι είναι αυτοί οι "κάποιοι" τόσο πιο πιθανόν είναι να χρεωκοπήσει ο χρηματοδανειστής. Γι' αυτό, όσο πιο δύσκολοι είναι οι καιροί, τόσο πιο ψηλά τα επιτόκια ώστε να μην χρεοκοπήσει ο χρηματοδανειστής. Και τώρα όσο πιο φερέγγειος ο δανειζομενος τόσο χαμηλότερος ο τόκος, για να είναι και πιο δίκαιος ο τρόπος αποφυγής χρεοκοπίας του χρηματοδανειστή.

Τον χρειαζόμαστε τον χρηματοδανειστή; Χωρίς αυτόν πρέπει να βρούμε εντελώς καινούργιο τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας, και τρόπο να τρωμε κατά την διάρκεια της παραγωγής, όχι μόνο μετά την παραγωγή, και μέχρι τώρα δεν τον έχουμε βρει (τον τρόπο).

Είναι πάντοτε τίμιος ο χρηματοδανειστής; Γιατί; είναι οι δανειζόμενοι; "Όποιος επιζήσει" είναι η ζωή, και άλλο τρόπο λειτουργίας της φύσης μέχρι τώρα δεν έχουμε δει.

Για να λειτουργήσει δηλαδή η ανθρώπινη κοινωνία επί Γης, τα εξής πρέπει να γίνονται, άνευ των οποίων δεν βγαίνει το πράμα:
1. Να καταθέτει ο κόσμος,
2. Να δανείζεται ο κόσμος,
3. Να πληρώνει ο κόσμος και τόκους και κεφάλαιο.

Χωρίς τα παραπάνω τρία, η κοινωνία θα μοιάζει με το Γούντστοκ (1970).
Και ξέρετε τι λένε για το Γούντστοκ:
Αν το θυμάσαι σημαίνει ότι δεν ήσουν πραγματικά εκεί.
(Γιατί αν θυμάσαι τι γινότανε, σημαίνει ότι δεν ήσουνα στο "πνεύμα" και δεν είχες πάρει να καπνίσεις ή να πιείς τίποτα... και δεν μιλάμε ούτε για ταμπάκο ούτε για αλκοόλ)

Ελ Γκρέκο: Ο Χριστός διώχνει τους Χρηματεμπόρους απο τον Ναό,
1568,
Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσινγκτον.

Ελ Γκρέκο: Ο Χριστός διώχνει τους Χρηματεμπόρους απο τον Ναό,
1571,
Ινστιτούτο Τέχνης, Μινεάπολις, Μινεσότα.

Ελ Γκρέκο: Ο Χριστός διώχνει τους Χρηματεμπόρους απο τον Ναό,
1600,
Εθνική Πινακοθήκη, Λονδίνο.

Ελ Γκρέκο: Ο Χριστός διώχνει τους Χρηματεμπόρους απο τον Ναό,
1609,
Εκκλησία Σαν Τζιν, Μαδρίτη.

Όπως είναι γνωστό, από την παράδοση και τα κανονικά ευαγγέλια τουλάχιστον, τον Ιησού από την Ναζαρέτ τον άφησαν ήσυχο και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, και οι Ρωμαίοι, όσο ανάσταινε νεκρούς, θεράπευε λεπρούς, έκανε το νερό κρασί, κήρυττε την βασιλεία των λουλουδιών και τραγουδούσε τραγούδια του Τζων Λένον (με δωδεκαμελή χορωδία). Μόλις όμως μπήκε στον Ναό και έδιωξε τους Χρηματέμπορες... λίγες μέρες μετά τον σταυρώσανε.

Και καλά οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, και οι Ρωμαίοι. Τον όχλο που ούρλιαζε "Σταύρωσον!" που τον πάμε; Εκείνοι τι φωνάζανε; θα πρέπει μάλλον να ήταν οι καταθέτες και όχι οι οφειλέτες. Μόνο οι δεξιοί φαίνεται είχανε πάει στις αυλές του Ηρώδη και του Καϊάφα. Οι οφειλέτες όμως γίνανε μετά τόσοι πολλοί που τελικά ο Κωνσταντίνος έπρεπε να κάνει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία ώστε να εισπράττουν τους τόκους οι ιερωμένοι. Μετά έγινε ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας και η υπόθεση έγινε πιο πολύπλοκη.

Και δώστου και λαλούνε τα κοκόρια...

Επίσκεψη!

Ημέρα φεστιβάλ καριέρας, Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014, στο Πανεπιστήμιο Έμπρυ Ρίντλ (το λεγόμενο "Χάρβαρντ των ουρανών") στην Ντεητόνα Μπητς της Φλώριδας από όπου αποφοίτησε τον Μάιο του 2012 ο Κώστας.

Από τον Αύγουστο του 2012 πετάει σαν συγκυβερνήτης για την αεροπορική εταιρεία PSA η οποία πριν πολλά χρόνια αγοράστηκε από την US Airways πετώντας με τα χρώματα της US Airways Express. Όταν η US Airways αγόρασε πέρσι την υπό χρεοκοπία American Airlines, και έγινε η μεγαλύτερη αεροπορική εταιρεία της Γης ως New American, η PSA τριπλασίασε το μέγεθός της με παραλαβές ολοκαίνουργιων αεροπλάνων CRJ900 που θα πετάνε ως American Eagle, τα οποία τα παραλαμβάνει λίγα-λίγα από φέτος. Ο Κώστας ήδη μπορεί να γίνει κυβερνήτης αλλά θα περιμένει μετά από τα Χριστούγεννα μιά και τώρα το διασκεδάζει ως συγκυβερνήτης με προνομιούχο βαθμό αρχαιότητας.

 

Του είχε έρθει η ιδέα να προτείνει στον Πρόεδρο της εταιρείας του να πάνε με ένα από τα καινούργια αεροπλάνα στο πανεπιστήμιο για την μέρα του φεστιβάλ καριέρας, και του απήντησε "Και βέβαια! γιατί όχι;" (κόστος της ιδέας: $20.000 συν τέσσερεις ημερίσιοι μισθοί, συν ένα αεροπλάνο εκτός κερδοφόρας λειτουργείας)

Κι έτσι ο Κώστας πήρε από την Ντέητον του Οχάιο ένα φρεσκοπαραδωμένο CRJ900 με χρώματα American Eagle που δεν έχει πετάξει ακόμα ούτε μία πτήση με επιβάτες, γυαλιστερό-γυαλιστερό, με την μυρωδιά του καινούργιου αεροπλάνου με δερμάτινα καθίσματα, και προσγειώθηκε στην Ντεητόνα Μπητς της Φλώριδας το πρωί της 8ης Οκτωβρίου.

Ενώ το CRJ900 είναι μακρύτερο από ένα Μπόινγκ 737-800, είναι στενότερο,
με 2+2 θέσεις οικονομική, και 2+1 θέσεις μπίζνες ανά σειρά.

39000 πόδια, 248 κόμβοι ταχύτητα αέρος, 443 κόμβοι ταχύτητα εδάφους,
πορεία 343, πάνω από το Μπράνσγουηκ της Τζώρτζια
(η γεωγραφική θέση φαίνεται στην δεύτερη από δεξιά οθόνη)

Σέλφι, με τα Αρμάνι από το Παρίσι που πηρε στα Σαμς Ελυζέ το 2006,
όταν ονειρευότανε να γίνει πιλότος.

Προσγειώνεται στην Ντεητόνα Μπητς

Παρκάρισμα,
κοντά στα αεροπλάνα που πετούσε σαν εκπαιδευτής.

Παρκάρισε κάτω από τον πύργο ελέγχου του πανεπιστημίου, απέναντι από το τέρμιναλ του κανονικού αεροδρομίου, δίπλα στα αεροπλάνα της σχολής πτήσης του πανεπιστημίου όπου εργαζόταν σαν εκπαιδευτής επί δύο χρόνια, και μερικά εκ των οποίων έχω πετάξει και εγώ με τον Κώστα σαν εκπαιδευτή μου.

Μετά έδωσε και μία συνεντευξούλα τύπου, και το αεροπλάνο άνοιξε για τους μαθητές, και την φιλενάδα του που είχε έρθει από την Τάμπα να του κάνει έκπληξη.


Το Α.C.Ε. κλαμπ το είχε δημιουργήσει εκείνος για την Α.L.Ρ.Α το 2009 και ήταν ο πρώτος πρόεδρος από φοιτητικής πλευράς. Τώρα έχει ξαπλωθεί σε 5 πανεπιστήμια και είναι μέρος των υπευθηνοτήτων του από πλευράς Α.L.Ρ.Α όπου τώρα είναι Chairman της Εθνικής Επιτροπής Παιδείας.

Ήτανε να πάω κι εγώ αλλά είμαι με αντιβιοτικά εφ' ενός, και αφ' εταίρου οι πτήσεις από την Ρώμη ήταν γεμάτες και δεν είχε την τζαμπέ μου θέση την προηγούμενη μέρα... Τα βλέπω όμως από το ίντερνετ :-)

~

Οκτώβριος 2004

Φωτογραφίες πριν δέκα χρόνια... όταν ήδη πετούσε 18 μήνες.
Πρωτοπέταξε αεροπλάνο με εκπαιδευτή 12 ετών λίγο πριν μπει στα 13
(ο Κώστας ήταν 12 ετών, όχι ο εκπαιδευτής)
Όταν πήγε πανεπιστήμιο για Bachelor of Science αεροναυτικές επιστήμες
ήταν ήδη εκπαιδευτής ο ίδιος, και η εκπαίδευση ήταν μία από τις 3 δουλειές που έκανε
για να βοηθήσει με το κόστος (συν τις υποτροφίες).
Έκανε περισσότερα από τα ενδεδειγμένα μαθήματα για να τελειώσει γρήγορα και να κερδίσει από το κόστος, και τέλειωσε τετραετές BSc σε τρία χρόνια.

Εδώ είναι η σελίδα FB του ΑCΕ CLUΒ.

Το κείμενο της σελίδας "Αbοut" ακόμα αποτελείται στο μεγαλύτερο μέρος του από φράσεις της αρχικής πρότασης για την δημιουργία της οργάνωσης, την οποία πρόταση ο Κώστας ξεκίνησε να την γράφει μόλις έφτασε για Χριστούγεννα στο Παλιό Φάληρο, Δεκέμβριο του 2009, τρεις μήνες αφού ξεκίνησε το Πανεπιστήμιο. Ο Πρύτανις του είχε αναθέσει την δημιουργεία της οργάνωσης καθώς έφευγε για το αεροδρόμιο να έρθει σε εμάς.

Είναι δηλαδή ακριβέστατο να πει κανείς ότι η Λέσχη Πανεπιστημιακής Αεροναυτικής Παιδείας του Συνδικάτου Πιλότων Αερογραμμών των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία τώρα υπάρχει σε πέντε πανεπιστήμια, ξεκίνησε από έναν δεκαενιάχρονο σε ένα τραπέζι στο Παλιό Φάληρο.

Στην έκδοση του 2011 του Φεστιβάλ καριέρας, ο Κώστας, τότε πρόεδρος του Α.C.Ε.,
με πιλότους που είχε προσκαλέσει για την εκδήλωση.
Τρία χρόνια αργότερα ήρθε ο ίδιος με ένα καινούργιο και γυαλιστερό CRJ900.

Και, πριν δύο χρόνια, τον Μάιο του 2012, η πρώτη μου πτήση σαν εκπαιδευόμενος:
Είχαμε πάει την Μαργαρίτα από την Ντεητόνα στο Σάμφορντ κοντά στο Ορλάντο (γιατί να πας μ' αυτοκήνιτο όταν μπορείς να πας με αεροπλάνο;) να πάρει μία πτήση για την Βόρεια Καρολίνα να δει φίλους, και επιστρέφοντας στο αεροπλάνο μας ο Κώστας μου είχε πετάξει τα κλειδιά και είχε πει "Δεν πετάω εγώ. Εσύ πετάς" (για να μου θυμίσει το δικό του πρώτο μάθημα οδήγησης αυτοκινήτου στο Κολοράντο όταν ήταν 14 χρονών και στο ξενοδοχείο του είχα πετάξει τα κλειδιά και του είχα πει άντε να φέρεις το αυτοκίνητο από την άλλη μεριά του πάρκινγκ).
Αυτό το Ντάιμοντ 42 είναι ένα από τα αεροπλάνα που φαίνονται στις επάνω φωτογραφίες παρκαρισμένα πίσω από το CRJ900.

Είναι ωραίο να σε εκπαιδεύει ο γιός σου...

Αυτά δεν είναι τα Αρμάνι.
Τα Αρμάνι είχαν παροπλιστεί για λίγο το 2012 γιατί έσπασε ο σκελετός και τα φέραμε στην Ιταλία όπου τα έφτιαξε μια γνωστή που έχει μαγαζί οπτικών.
Ξαναμπήκαν σε υπηρεσία λίγο πριν από την πρώτη του πτήση σαν συγκυβερνήτης αερογραμμών, δύο μήνες μετά από αυτή την φωτογραφία.

Πως να αισθάνεται ο Κώστας κάθε μέρα της ζωής του...
Και πως να αισθάνθηκε το πρωί που προσγείωσε το CRJ900, παραχωρημένο από μία αεροπορική εταιρεία, για την οργάνωση που εκείνος δημιούργησε, και ακολούθησε τους γνωστούς του διαδρόμους για να το παρκάρει εκεί που τόσο συχνά είχε παρκάρει σαν φοιτητής και σαν εκπαιδευτής...